5 คือคนในคำทำนายหรือไม่?

 

“นายหญิง” ไช่เสิ่งเจี๋ยก้าวขาเข้ามาในห้อง

เขาไม่มีกลิ่นเหม็นเน่าอีกต่อไปแล้ว ร่างกายก็สะอาดสะอ้าน นางอยากรู้ว่า เขาใช่ชายในคำทำนายของท่านพ่อหรือเปล่า ถ้าใช่นางจะต้องช่วยชีวิตเขาให้รอดพ้นไปจากที่นี่

“เจ้าก้อนเนื้อเหม็นเน่า เจ้าคือใครกันแน่” หลี่จื้อฉิงผุดลุกขึ้นมานั่งหย่อนขาที่ข้างเตียง ใบหน้างดงามได้รูปเวลานี้ซีดเซียวไร้สีเลือด นางต้องการพิสูจน์ให้รู้แน่ชัดว่า เขาใช่องค์ชายตัวประกันจากเฉียนซีหรือไม่ หลี่จื้อฉิงจึงเลือกจะโยนเนื้อก้อนหนึ่งให้เขากระโดดงับ

“ข้าคือสัตว์เลี้ยงของท่าน” เขาตอบอย่างนอบน้อมมีมารยาท ไช่เสิ่งเจี๋ยมีแผนการในใจอยู่แล้ว

เจ้าของใบหน้าสวยงามยิ้มเหยียด

“ข้าถามว่าเจ้าคือใครกันแน่”

“นายหญิง ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของท่าน” ยังคงเป็นคำตอบเดิม

“องค์ชายท่านต้องการไปจากที่นี่หรือไม่” ในเมื่อเขาไม่ยอมรับว่าตนเองเป็นใคร หลี่จื้อฉิงจึงเปิดเผยโฉมหน้าของเขาด้วยตนเอง

“นายหญิง ในเวลานี้ข้าน้อยคือสัตว์เลี้ยงของท่าน เป็นทาสรับใช้ของท่าน” สถานะของเขามีใครบ้างไม่รู้ ชายหนุ่มหรี่ตามองร่างเล็กที่นั่งหน้าซีดอยู่บนเตียงนอน “ข้าจะเป็นใครในอดีต ไม่สำคัญเท่ากับว่าเวลานี้ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของท่าน” ชายหนุ่มเดินมาคุกเข่าต่อหน้านาง

“องค์ชายข้าจะถามท่านอีกครั้ง ท่านอยากมีชีวิตรอดกลับไปเฉียนซีหรือไม่!!”

ครั้นพูดถึงดินแดนบ้านเกิดของอีกฝ่าย ชั่วเวลาหนึ่งนางสังเกตเห็นดวงตาสีนิลวูบไหวและเปลี่ยนเป็นสีเท่า แม้จะแค่ช่วงระยะเวลาสั้น ๆ แต่หลี่จื้อฉิงที่จับตาดูอีกฝ่ายทุกการกระทำย่อมสังเกตเห็น

เขาไม่รู้ว่าสตรีตัวร้ายที่อยู่ตรงหน้าเขาต้องการสิ่งใด ไช่เสิ่งเจี๋ยจึงเล่นละครเป็นทาสรับใช้ที่ดีต่อนางไปก่อน ไม่แน่ว่าสิ่งที่นางกล่าวออกมาอาจจะเป็นแผนลวงที่ทดสอบความซื่อสัตย์ของเขาก็เป็นได้

“ไม่เลยนายหญิง ข้าน้อยอยากอยู่รับใช้ท่านที่นี่ อีกอย่างเราสองคนก็กราบไหว้ฟ้าดินเป็นสามีภรรยากันไปแล้ว ตามธรรมเนียมของเฉียนซี เมื่อสาบานต่อหน้าฟ้าดินแล้วมิอาจบิดพลิ้วแยกจากกันได้” ไช่เสิ่งเจี๋ยขยับเข้าไปใกล้ชิดนาง

“เป็นเช่นนั้นสินะ องค์ชายคงไม่อยากกลับไปที่ดินแดนของตนเองเสียแล้ว น่าผิดหวังจริง ๆ”

“ไม่กลับแล้วนายหญิงข้าน้อยเป็นสัตว์เลี้ยงของท่าน”

แค่ชั่วเวลาพริบตาเดียว ไช่เสิ่งเจี๋ยก็ขยับเข้ามาใกล้ชิดนางจนไม่เหลือระยะห่าง เวลานี้เขาไม่ใช่ก้อนเนื้อเหม็นเน่าอีกต่อไปแล้ว หลี่จื้อฉิงจึงมิได้รังเกียจ

หลี่จื้อฉิงใช้มือข้างหนึ่งประคองใบหน้าของไช่เสิ่งเจี๋ย หมายให้เขาสบตากับนางยามสนทนากัน

“องค์ชาย เราสองคนต่างก็เป็นตั๊กแตนที่เกาะอยู่บนเชือกเส้นเดียวกัน ในอีกหนึ่งปีช่วงเวลาเดียวกันนี้ ข้าจะส่งท่านกลับไปยังดินแดนของท่าน ขอแค่เพียงท่านจงเป็นทาสที่เชื่อฟัง” มือเรียวลูบเส้นผมนุ่มสลวยสีดำขลับที่ถูกชำระล้างเป็นอย่างดีของอีกฝ่ายอย่างเบามือ “ถึงเวลานั้นต่อให้ข้าต้องตัดแขนตัดขา ข้าก็จะหาทางปล่อยท่านไป ไม่ว่าวิธีการใดก็ตาม”

“ไม่นายหญิง ข้าไม่ไป” ชายหนุ่มเอียงใบหน้าซุกกับฝ่ายมือเล็กนุ่มนิ่มของนางท่าทางออดอ้อนราวกับลูกแมว ใครอยากจะเชื่อในสิ่งที่นางพูดก็เชื่อไป แต่เขาไม่เชื่อคำพูดโป้ปดมดเท็จที่ออกมาจากปากของนาง ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ไร้ความน่าเชื่อถือ สตรีที่ขึ้นชื่อว่าร้ายกาจสารเลวมิต่างอะไรจากมารดาของตน จะปล่อยเขาไปในอีกหนึ่งปีให้หลังอย่างนั้นหรือ ให้เขาเชื่อว่าพระอาทิตย์จะขึ้นในทางทิศตะวันตกยังจะดีเสียกว่า

“แต่ตอนนี้ ข้ามีสิ่งหนึ่งให้ท่านทำ” หลี่จื้อฉิงเอนตัวไปกับเสาของเตียงนอน นางหมดแรงจะสนทนากับเขาแล้ว คงเป็นเพราะบาดแผลที่บริเวณเอว หากรู้ว่ามันจะทรมานเช่นนี้นางคงใช้เลือดของเขาแทนเลือดของตนเอง “แต่เดี๋ยวก่อน...ข้าเชื่อใจท่านได้ใช่หรือไม่” น้ำเสียงของนางอ่อนระโหยโรยแรงเต็มที

"เชื่อใจข้าได้” เขาโกหก “นายหญิงโปรดออกคำสั่ง”

“ไปที่ร้านขายยาพรตเมฆา...บอกอาการของข้ากับพวกเขา จากนั้นจึงนำยากลับมาที่นี่” หลี่จื้อฉิงโยนป้ายหยกประจำตัวให้แก่เขา “จำประโยคนี้เอาไว้ สตรีสูงศักดิ์ร้ายกาจเอาแต่ใจ อยากกินขนมกุ้ยฮวา”

นางรู้ว่าเขาไม่ใช่คนเขลา ถ้าเจอสถานการณ์ที่แย่ไปกว่านี้เขาจะเอาตัวรอดกลับมาได้ไม่ก็หนีไป

“นายหญิงโปรดวางใจ ข้าจะรีบไปรีบกลับ” ไช่เสิ่งเจี๋ยลอบยิ้มมุมปาก นางกำลังเปิดโอกาสให้เขาหนีเช่นนั้นหรือ

หากราชบุตรเขยซึ่งเป็นบิดาของนางอยู่ คงไม่ต้องพึ่งพาเจ้าก้อนเนื้อเหม็นเน่า ตราหยกประจำตัวของนางสามารถใช้เป็นป้ายผ่านทางได้ทั้งแผ่นดินฉางหมิง หลี่จื้อฉิงเปิดโอกาสให้เขาหลบหนี และติดต่อกับคนของตนเอง หวังว่าเขาจะฉลาดและรู้ว่านางกำลังตั้งใจทำสิ่งใด

ตั้งแต่เล็กยันเติบใหญ่ นางเห็นทุกการกระทำของมารดา นางรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเสด็จแม่และแม่ทัพใหญ่ปั๋วจวิน ชายผู้นั้นเดินเข้าออกตำหนักองค์หญิงใหญ่ราวกับเป็นบ้านของตนเอง และตัวของเสด็จแม่เองก็มิได้คิดปิดบังในสิ่งที่ตนกระทำ หลี่จื้อฉิงเห็นใบหน้าของบิดาจากเจ็บปวดกลายเป็นเฉยชาในที่สุด

โชคดี ที่อย่างน้อยนางก็ยังมีเสด็จพ่อที่คอยสอนให้รู้ถูกรู้ผิด

“ท่านพ่อ” ยามเมื่ออยู่กันตามลำพังพ่อลูกนางและเผิงเยี่ยนปิ่นมักจะสนทนากันด้วยคำสามัญทั่วไป นั่งยิ่งทำให้นางสนิทสนมกับบิดามากยิ่งขึ้น

“นี่คืออะไรหรือเจ้าคะ”

“กระดานหมากรุก” เผิงเยี่ยนปิ่นตอบคำถามขอบบุตรสาวตัวน้อย

“แล้วเหตุใดจึงมีเส้นแบ่งตรงกลางล่ะเจ้าคะ”

“เด็กน้อยเจ้าดูให้ดี ๆ” ผู้เป็นบิดาผายมือไปยังกระดาน “ฝั่งสีแดงเปรียบเสมือนฉางหมิง ฝ่ายสีดำคือเฉียนซี”

“...” เด็กหญิงกอดอกมิได้เอ่ยสิ่งใดออกไป มิเข้าใจว่าบิดากำลังหมายถึงสิ่งใด และเหตุใดจึงนำสองแคว้นมาไว้บนกระดานหมาก

“จือจือ เจ้าคิดว่าฝ่ายใดจะชนะ” เผิงเยี่ยนปิ่นขอความคิดเห็น

“ลูกคิดว่าฉางหมิงเจ้าค่ะ ท่านพ่อดูสิเจ้าคะ ตัวหมากของเฉียนซีถูกกินไปเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงเสนาบดี กษัตริย์ ม้า และปืนอย่างละตัวเท่านั้น เหล่าทหารในกระดานถูกฉางหมิงกินไปจนหมดแล้ว ดูยังไงในกระดานนี้เฉียนซีก็ต้องพ่ายแพ้” เด็กหญิงตอบออกไปตามความรู้สึก

เผิงเยี่ยนปิ่นยิ้ม ลูบหัวบุตรสาวที่น่ารักของตนอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเริ่มเดินหมากในกระดานให้นางดู แค่เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น ฉางหมิงที่เต็มไปด้วยขุนพล เสนาบดี ม้า เรือ และปืน ก็ถูกเฉียนซีที่เหลือกำลังเพียงน้อยนิดจัดการจนราบคาบ รู้ตัวอีกที ก็เหลือแค่กษัตริย์เพียงตัวเดียว

“ประมาทแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น จากที่ได้เปรียบกลายเป็นเสียเปรียบ ฝ่ายของเฉียนซีเมื่อถูกไล่ล่าจนจนตรอก ก็อาศัยเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายกลับมาพลิกเอาชนะแผ่นดินที่ยิ่งใหญ่ของฉางหมิงได้”

“...”

“เด็กน้อย ในอนาคตวันข้างหน้า” เผิงเยี่ยนปิ่นหยิบหมากกษัตริย์ที่อยู่ในฝั่งของเฉียนซีส่งให้กับบุตรสาว “เจ้าจะต้องช่วยให้หมากตัวนี้กลับบ้านเกิด”

“ลูก!!” นางไม่เข้าใจ ไม่ว่าจะคิดอีกกี่ตลบก็ไม่เข้าใจ

“หากเจ้าอยากจะหยุดหายนะที่จะเกิดขึ้นบนแผ่นดินนี้ เจ้าจะต้องพาหมากตัวนี้กลับคืนสู่มาตุภูมิ ยุติเคราะห์ร้ายของมวลมนุษย์”

“ท่านอธิบายอีกสักหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ” หลี่จื้อฉิงยังไม่เข้าใจ

“ถึงเวลานั้นเจ้าจะรู้ได้ด้วยตัวของเจ้าเอง”

คำทำนายของบิดา มีครั้งไหนไม่เกิดขึ้นจริงบ้าง นางจดจำสิ่งที่บิดาเคยบอกเอาไว้ได้เป็นอย่างดี ถึงเวลานางจะรู้ด้วยตนเองว่า ควรลงมือกระทำสิ่งใด สวรรค์จะชี้แนะแนวทางให้แก่นางเอง