บทที่ 13

เวลาไม่ถึงห้านาทีที่หญิงสาวเปลี่ยนจากชุดพนักงานสาวเสิร์ฟเป็นชุดชั้นในลูกไม้สีชมพูหวาน เธอตัดสินใจแค่ชั่วครู่ก่อนจะออกจากห้องน้ำและเดินตามเข้าไปในห้องของเขา มันเป็นห้องนอนอและตอนนี้ร่างสูงใหญ่ก็รอเธออยู่ก่อนแล้วบนเตียงกว้าง เขาอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนโดยยันข้อศอกไว้บนเตียงหนา ห้องนั้นกว้างขวางหากก็แคบลงถนัดตาเมื่อณชนกก้าวเข้าไป เธอรู้สึกอึดอัดและหายใจไม่คล่องที่ต้องอยู่ในสภาพเกือบเปลือยต่อหน้าเขา หญิงสาวแทบไม่กล้าสบนัยน์ตาเป็นประกายกล้าคู่นั้น เฮ็คเตอร์ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้เห็นเรือนร่างที่เขาก็เคยเห็นเธอหมดทุกตารางนิ้ว ความทรงจำบางอย่างผุดพรายขึ้นมาเพียงชั่วปัจจุบันขณะ ณชนกไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิม ร่างเล็กบอบบางที่ยืนตรงหน้ายังงดงามหมดจดทุกสัดส่วน ผิวขาวอมชมพูและเนื้อนุ่มเรียบเนียนราวพอร์ชเลน หน้าอกอวบอิ่มใต้บราเซียไหวกระเพื่อมขึ้นลงยังคงดึงดูดสายตา หน้าท้องแบนราบแทบไม่เห็นร่องรอยตำหนิใด ๆ แม้จะผ่านการมีลูกมาแล้ว เรียวขางามทั้งสองเบียดชิดติดกัน เธอเหมือนเมื่อก่อนซึ่งในเวลานั้นเขาเคยมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความรักและชื่นชม ทว่าเมื่อเขาหลับตาลงภาพอันพร่าพรายของชายอีกคนกลับแจ่มชัดขึ้นมาเพียง