“ไอ้ตินมึงก็นะ อย่าไปแซวน้อง” เป็นพี่สายฟ้าที่พูดกับพี่ออสตินว่าอย่าแซวฉัน“ฮ่าฮ่า” แล้วพวกพี่เขาก็เดินขำกันออกไปภายในรถ“ยังเจ็บอยู่ไหม” อยู่ดีๆพี่วินที่กำลังขับรถอยู่ก็ดันพูดขึ้นมาโดยที่ตายังมองทางข้างหน้า“อะไรคะ”“เจ็บตรงนั้นอยู่ไหม” แล้วเขาก็หันมามองฉันสลับกับมองทางข้างหน้า“หา บ้าพี่ถามทำไมเนี้ย”“ฉันเป็นคนทำเธอเจ็บ จะได้แวะซื้อยาไง” เขายื่นมือมาจับมือของฉัน“ไม่ต้องค่ะ แค่พี่พาหนูกลับคอนโดก็พอ” ฉันรีบดึงมือกลับทันทีหลักจากนั้นบรรยากาศภายในรถก็เงียบลง เขาและฉันไม่มีใครพูดอะไรใดๆออกมา เมื่อมันเงียบแล้วมีแอร์เย็นๆฉันก็เลยหลับ ชีวิตหลับได้ทุกทีเลยวุ้ยฉัน Zzzzสองชั่วโมงผ่านไป“จะตื่นได้ยัง?” ฉันได้ยินเสียงของพี่วินกระซิบพูดใกล้ๆหูของฉัน ฉันจึงลืมตาตื่นขึ้นมาในสภาพงัวเงียก็พบกว่าใบหน้าของพี่วินอยู่ใกล้กับหน้าของฉันมาก“ถะ..ถึงคอนโดหนูแล้วเหรอคะ” ด้วยความที่ตกใจเลยพูดติดๆขัดๆออกไปอีกแล้ว“อืม ถึงแล้วคอนโด แต่ไม่ใช่คอนโดของเธอหรอกนะ”“เอ้า! แล้วพี่พามาที่ไหน!!”“คอนโดของฉันเอง”“หา งั้นเดี๋ยวหนูกลับเองก็ได้ค่ะ” พูดกับพี่วินจบฉันก็เปิดประตูลงจากรถทันทีหมับ!“อ๊ะ” พี่วินเดินเข้ามาคว้
ภายในห้องนอนของพี่วินด้านพราวฉันรีบหยิบเสื้อและเสื้อในของฉันแล้ววิ่งเข้ามาให้ห้องนอนของไอ้รุ่นพี่หื่นกามแล้วล๊อคประตูทันที เอามือทาบที่หน้าอกข้างซ้ายหัวใจของฉันเต้นแรงมาก สถานการ์ณเมื่อสักครู่นี้เป็นฉันที่เกือบหลวมตัวปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขาอีกแล้วฉันรีบจัดแจงใส่เสื้อในและรีบสวมเสื้อทันทีแล้วเดินไปส่องกระจกภายในห้องก็พบว่าหน้าของฉันมีสีหน้าแดงมากอย่างกับลูกตำลึงเลยทั้งๆที่บอกรุ่นพี่ตัวสูงไปแล้วแท้ๆว่าอย่ามาทำเรื่องแบบนี้กับฉันอีกแต่เขาก็ยังคิดจะทำ เขานี่ช่างเป็นบุคคลอันตรายเสียจริงๆและฉันจะรอดปลอดภัยจากเขาอีกไหมเนี้ยเมื่อคิดแล้วปวดหัว ฉันว่าฉันนอนดีกว่า อยู่ในนี้ยันเย็นก็น่าจะปลอดภัยเพราะฉันล๊อคประตูแล้วนี่นาและเมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็ขึ้นไปบนเตียงนอนโทนสีดำของรุ่นพี่จอมหื่นแล้วล้มตัวลงนอนทันทีแล้วตามด้วยผ้าห่มผืนใหญ่คลุมทับตัวอีกที เปิดแอร์เย็นสบาย ชิวๆ เดี๋ยวค่อยตื่นสักหกโมงถึงทุ่มนึง หรือไม่ก็รออิตารุ่นพี่นั่นมาเคาะเรียกแล้วกันผ่านไปสักพักใหญ่ด้านธาวินหลักจากดูหนังจบไปหนึ่งเรื่องผมเริ่มรู้สึกง่วงนอนเลยว่าจะตามยัยเด็กดื้อเข้าไปนอนที่ห้องนอนสักหน่อยแต่พอเดินไปบิดลูกประตูมันดันล๊
“ไม่มีทาง” ไวเท่าความคิดผมก้มหน้าใช้ปลายลิ้นสากร้อนเลียวนที่ยอดอกชูชันสีหวานของยัยเด็กดื้อทันที“อึก พี่ลุกออกไปซะที อ๊ะ..โอ๊ย” เพราะเธอพูดไม่หยุดผมเลยเริ่มกระแทกลงโทษเธอให้แรงขึ้นกว่าเดิม“จุก..หนูจุก เบาหน่อย!!” ผมไม่ฟังคำพูดของเธอ จงใจใช้แรงกระแทกเธอต่อไปปึก! ปึก! ปึก!“กรี๊ดด” ผมจับยัยเด็กดื้อเปลี่ยนท่าจนเธอร้องออกมาเธอกรีดร้องออกมาเมื่อผมที่คร่อมร่างเธออยู่ จับเธอพลิกคว่ำหน้าลงกับที่นอนแล้วยกสะโพกของเธอขึ้นเล็กน้อยและสอดใส่ท่อนเอ็นร้อนเข้ามาอย่างรวดเร็วโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว“อ่าส์ โคตรเสียว” ผมครางเสียงต่ำออกมา ร่องนุ่มของเธอตอดกายของผมจนเสียวซ่านแทบจะแตกผมอัดกระแทกรัวและเร็วขึ้นปึก! ปึก! ปึก!ไม่ช้าทั้งผมและเธอต่างก็พากันถึงฝั่งฝัน“อร๊ายยยยยยย/อ่าาส์ ซี๊ดด~”ผมถอนท่อนเอ็นออกมาจากร่องรักคับแคบของเธอและโยนถุงยางอนามัยทิ้งไป ในจังหวะที่เธอนอนเหนื่อยหายใจหอบอยู่นั้นผมไม่รอช้าหยิบถุงยางอนามัยชิ้นใหม่ขึ้นมาสวมใส่และจับท่อนเอ็นร้อนแทรกเข้าไปในร่องคับแคบของเธออีกครั้งและอีกครั้งตามจำนวนถุงที่เหลืออยู่ในกล่องมหาวิทยาลัย CHโรงอาหารคณะบริหารวันนี้เป็นวันจันทร์ที่ฉันรู้สึกไม่
“ไปไหนอีกคะ? วันนี้หนูไม่ว่างต้องทำรายงาน!!” ฉันพูดกับรุ่นพี่ตัวสูงว่าวันนี้ฉันไม่ว่างจริงๆต้องรีบกลับไปทำรายงานส่งพรุ่งนี้“ไปซื้อของ” รุ่นพี่ตัวสูงพูดจบก็เปิดประตูดันฉันให้ขึ้นไปนั่งบนรถของเขาทันที และเขาก็เดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับ“ไปซื้อคนดะ..เดียวไม่ได้เหรอ..คะ” แล้วเขาก็ใช้สายตาดุหันมาสบตาจ้องฉัน เฮ้ออ ก็คงต้องไปกลับเขาอยู่ดีห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง“พี่จะไปซื้ออะไรคะ” เมื่อเดินเข้ามาภายในห้างสรรพสินค้าแล้วฉันก็เอ่ยปากถามรุ่นพี่ตัวสูงทันที“กินข้าวก่อนค่อยไปซื้อ” เขาเดินพาฉันแวะเข้าไปกินอาหารภายในร้านก่อนและพอกินเสร็จเขาพาฉันเดินไปที่ร้านขายมือถือไอโฟนสุดหรู“สวัสดีครับสนใจดูรุ่นไหนดีครับ” เป็นเสียงพนักงานที่พูดต้อนรับพี่วินและฉัน“ครับ ผมขอดูรุ่นที่ใหม่ล่าสุดทีครับ” รุ่นพี่ตัวสูงพูดตอบกลับพนักงาน“เชิญด้านนี้เลยครับ” แล้วพนักงานก็พารุ่นพี่ตัวสูงไปยังฝั่งของโทรศัพท์ไอโฟนสุดหรู“แนะนำเป็นรุ่นนี้เลยครับลูกค้า ไอโฟน15 Pro Max”“ชอบสีอะไร” แล้วเขาก็หันหน้ามามองฉัน“หา” จะซื้อของแล้วจะมาถามฉันทำไม เมื่อฉันไม่ได้ตอบคำถามของเขา เขาก็พูดกับพนักงาน“งั้นเอาสีดำ2เครื่อง นี่บัตรครับ
วันนี้ฉันมีเรียนตอนเช้าและก็เป็นยัยมายูเพื่อนรักของฉันที่เป็นคนมารับฉันที่คอนโด เพราะว่ารุ่นพี่ตัวสูงนั้นขับรถกลับไปนอนที่คอนโดของตัวเองตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเพราะว่ามีสายเรียกเข้ามาพอคุยจบรุ่นพี่ตัวสูงก็รีบออกจากห้องของฉันไปทันทีภายในรถระหว่างทางที่จะมามหาลัย อยู่ดีๆยัยมายูที่กำลังขับรถอยู่ก็พูดถามฉันขึ้นมา“แกกับพี่วินนี่มันยังไงกันว่ะ” มายูพูดขณะที่กำลังขับรถไปด้วยใช้สายตาหันมามองฉันแค่เพียงสักครู่แล้วจึงหันไปมองทางข้างหน้าต่อ“ก็..ไม่มีอะไรนี่” เพราะฉันก็แน่ใจเหมือนกันว่าความสัมพันธ์ของพวกเรานี่มันเรียกว่ายังไง สถานะไหนกันแน่ หรือที่รุ่นตัวสูงนั้นทำก็เพียงแค่ทำตามกิจกรรมเท่านั้น“งั้นเหรอ” มายูแสดงสีหน้างุนงงออกมาแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรฉันต่อ“อืมม”“มีอะไรบอกฉันได้ทุกเรื่องเลยนะ แกรู้ใช่ไหม” พร้อมทั้งใช้มือเข้ามายีที่ผมของฉัน“อืม ขอบใจนะ แต่เดี๋ยวคงจะจบแล้วล่ะ” เพราะวันนี้เป็นสุดท้ายของกินกรรมคู่รักมันครบหนึ่งสัปดาห์แล้ว“...”“เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วนี่เนอะ” ฉันรู้สึกน้อยใจอยู่นิดๆ“นี่แกพูดเหมือนน้อยใจยังไงไม่รู้ ฮ่าฮ่า” เหมือนยัยเพื่อนตัวแสบของฉันจะรู้ทันในความคิดของฉันเลยพูด
“งั้นพราวขอพูดก่อนแล้วกันนะคะ... “ ฉันพูดหันหน้าบอกกับพวกเพื่อนๆรุ่นปีที่1เสร็จก็เงียบแล้วหันหน้าไปทางพี่วินที่ยืนอยู่ข้างแล้วเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง“เวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา พราวรู้สึกขอบคุณพี่วินมากๆเลยนะคะ ตอนแรกพราวยอมรับว่าไม่อยากเจอพี่เลยค่ะ แต่พี่ก็ทำให้พราวเปลี่ยนไป พี่คงจะรับรู้ได้ใช่ไหมคะ” เมื่อฉันได้พูดความรู้สึกนึกคิดของฉันออกไปก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย และมันก็เรียกเสียงกรี๊ดจากเหล่าบรรดานักศึกษาปีที่1ได้อย่างดีเยี่ยมฉันหันไปมองหน้าสบสายตากับพี่วิน เขาดูมีความกังวลอะไรสักอย่าง หรือว่าอาจเป็นฉันที่คิดไปเองฝ่ายเดียว...“ฉันรับรู้ได้อยู่แล้วล่ะ ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ฉันตั้งใจเข้าหาเธอ อยากให้เธออยู่ใกล้ๆ ขอบคุณกิจกรรมนี้ด้วยแล้วกันครับที่จัดขึ้นมา มันดีมากเลยครับ และนอกเหนือจากนั้นขออนุญาตพูดกันแค่สองคนนะครับ ” รุ่นพี่ตัวสูงพูดจบ เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นมาอีกระลอกนึงเมื่อเสร็จกิจกรรมในช่วงเย็นรุ่นพี่ตัวสูงก็พาฉันขึ้นรถพาไปยังห้างสรรพสินค้าแถวมหาวิทยาลัยเพื่อกินอาหารมื้อเย็นกัน“กินเยอะๆนะ” รุ่นพี่ตัวสูงพูดพรางใช้ช้อนกลางตักอาหารให้ฉัน มันคือเมนูสุดโปรดปรานของฉันทั้งนั้นเลย พวกเราอ
“ใจเย็นๆแล้วนี่มันไปไหน” ผมพูดตอบกลับเธอพรางใช้สายตามองดูทั่วห้อง“พอทะเลาะกันเสร็จเขาก็ออกไปเลย ฮึก” เธอยังคงร้องไห้เสียงสั่นเครือพร้อมทั้งก้มหน้าซบกับอกแกร่งของผม“อืม แล้วลองโทรไปใหม่หรือยัง” ผมก็คงได้แค่นั่งเป็นเพื่อนปลอบใจเธอได้แค่นั้น“เรายังไม่พร้อมคุยแหละวิน” หลังจากนั้นผมก็เลือกที่จะเงียบ“วะ..วิน คืนนี้อยู่เป็นเพื่อนเราได้ไหม เราไม่อยากอยู่คนเดียว” เมื่อผมเงียบสักพัก อันดาก็พูดขึ้นพร้อมทั้งเงยหน้ามองสบตากับผมอีกครั้ง“แต่...”“นะวิน โก้ไม่กลับมาหรอก ฮึก”“อืมม..” สุดท้ายผมก็ใจอ่อนแพ้น้ำตาและเสียงอ้อนของเธอหลังจากนั้นผมก็เริ่มเก็บขวดเหล้าเอาไปกองไว้มุมห้องและทำอาหารง่ายๆให้อันดาได้กินเพราะดูแล้วเธอน่าจะยังไม่ได้กินอะไรเลย เมื่อทำเสร็จก็นำมาวางไปให้เธอบนโต๊ะอาหาร“ขอบคุณนะวิน ยังจำได้อยู่หรอว่าเราชอบข้าวผัดกุ้ง”“อืมม รีบกินเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้วจะได้นอนพักผ่อน”“เราจะนอนหลับหรือเปล่ายังไม่รู้เลย” เธอกินข้าวผัดกุ้งพร้อมทั้งทำหน้าซึมเศร้าออกมาและเมื่อกินข้าวเสร็จผมก็นำจานของเธอไปล้างทันที“ขอบคุณนะ วินช่วยเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนอันในห้องได้ไหม อันกลัว” ผมคงต้องอยู่เป็นเพื่อนให้เธอ
มหาวิทยาลัย CH“เพราะพี่เลยเนี่ย หนูเกือบจะเข้าเรียนไม่ทันอยู่แล้ว” ก็เพราะรุ่นพี่ตัวสูงจริงๆนั่นแหละ เขาบอกฉันว่าแค่แปบเดียว แต่มันแปบเดียวตามที่ปากของเขาบอกกันซะที่ไหนฉันโดนจัดหนักไปสองรอบ“หึ..”รุ่นพี่ตัวสูงแค่นหัวเราะออกมา“หนูไปเรียนแล้วนะ” เมื่อรถของรุ่นพี่ตัวสูงมาจอดที่หน้าตึกคณะของฉันแล้ว ไม่รอช้า~ฉันกล่าวบอกเขาแล้วเปิดประตูรถเร่งรีบก้าวเท้าเดินจ้ำอ้าวเข้าไปยังห้องที่ฉันมีเรียนวิชาแรกทันที เมื่อผมส่งยัยเด็กดื้อที่ใต้ตึกคณะเสร็จผมก็ขับรถมาจอดที่ยังใต้ตึกคณะวิศวะของผมในทันที เมื่อจอดรถเสร็จผมก็เดินเข้ามานั่งรอกลุ่มเพื่อนของผมที่ตรงใต้ตึกคณะของผม สักพักเพื่อนของผมก็เดินเข้ามา“ไงมึงมาเช้าเชียว” ไอ้สายฟ้าพูดขึ้นมาเมื่อเห็นผมมาเช้า เพราะเมื่อคืนกว่าผมจะกลับจากผับของมันก็ดึกพอสมควร“อืมม เด็กกูมีเรียนเช้าเลยต้องรีบมาก่อน” ผมจึงตอบกลับไอ้สายฟ้าไป“แหมๆมีเรียกเด็กกูซะด้วยว่ะ ฮ่าฮ่า” เป็นเสียงไอ้เวหาที่ได้ทีรีบแซวผม“พบคนคลั่งรักแล้วหนึ่ง ฮ่าฮ่าฮ่า” ไอ้ออสตินก็พูดเสริมทัพขึ้นมาอีกคน“...” ผมยิ้มไม่ได้พูดอะไรโต้กลับเพื่อนของผมไปก็คงจะจริงดั่งคำที่พวกมันว่านั่นแหละ“อีกสิบนาทีได้เวลา