สุดท้ายฉันก็โดนพี่ดินอุ้มกลับมาที่รถ เขาอุ้มฉันจริงๆโดยที่ไม่สนใจสายตาคนที่อยู่ตรงปั้มน้ำมันเลยว่าจะมีใครมองมารึเปล่า ภายในรถ"หิวมั้ย ?" "ไม่ !!" "กอบัว คุณไม่น่ารักกับผมเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ" ฉันเงียบเเล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น มันก็เป็นเพราะตัวเขาเองนั่นแหละที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ถ้าเขาไม่หลอกฉันไม่ไปมีอะไรกับคนอื่น ฉันจะเป็นแบบนี้งั้นหรอ ฉันก็เจ็บเป็นนะ เสียใจร้องไห้เป็น "กอบัว คุณอย่าหันหน้าหนีผมแบบนี้""....""ผมขอโทษแล้วไง""...." ฉันเงียบไม่พูดอะไรและไม่หันหน้าไปหาพี่ดินพี่ดินพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วก็ขับออกไปจากปั้ม จากนั้นบรรยากาศภายในรถก็เงียบสนิท ฉันไม่เข้าใจการกระทำของพี่ดินเลย เขาเหมือนจะดีกับฉัน แต่เขาก็หลอกฉัน ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันกับพี่ดินเราอยู่ในสถานะอะไร แต่สำหรับฉัน ฉันคิดว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ฉันอยู่ในฐานะนางบำเรอของเขาเหมือนเดิม สถานะนี้ฉันหนีมันไม่พ้นจริงๆ ตลอดทางฉันเงียบไม่พูดอะไร พี่ดินมีชวนคุยบ้างแต่พอเห็นฉันไม่ตอบเขาก็ดูท่าทางเหมือนจะไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ ณ บ้านไร่...พอมาถึงฉันก็รู้ว่าพี่ดินสั่งลูกน้องนับสิบชีวิตมารอที่นี่แล
คำพูดของพี่ดินมันทำให้ใจฉันหวั่นไหวจริงๆ ดวงตาคู่นั้นของเขาที่กำลังจ้องมองฉัน เหมือนกำลังอยากจะซื่ออะไรบางอย่าง ฉันพยายามจะไม่มองหน้าเขา แต่มันอดไม่ได้ ทั้งที่เขาใจร้ายขนาดนี้ แต่ทำไมใจฉันมันถึงยังรักเขามากมายขนาดนี้ด้วย ''อยากไปเดินเล่นมั้ย ตอนนี้ดอกไม้ที่สวนกำลังบาน คุณอยากไปดูมั้ย'' ''ไม่ค่ะ'' ''งั้นคุณอยากกินสตอเบอรี่มั้ย เก็บกินสดๆ ผมจะพาไป'' ''ไม่ค่ะ'' ''องุ่นละ อยากลองเก็บองุ่นดูมั้ย ผมจะสอน'' ''ไม่ค่ะ'' พี่ดินถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะจูบลงมาที่มือของฉัน เขาเอามือฉันวางลงตรงกลางน่าอกข้างซ้ายของเขา ตึกตักตึกตัก หัวใจพี่ดินกำลังเต้นรัวอยู่ตอนนี้ ''กลับมาเป็นกอบัวที่น่ารักคนเดิมได้รึเปล่า อย่าเมินผมแบบนี้'' ฉันเงียบไม่ตอบอะไร ฉันต้องใจแข็งสิ อย่าอ่อนให้เขาได้ใจอีก ''งั้นขึ้นไปนอนกันเถอะ'' พี่ดินลุกขึ้นออกจากตักของฉัน ''บัวไม่ง่วง'' ''งั้น...''''บัวอยากอยู่คนเดียว''''ผมจะอยู่กับคุณ พรุ่งนี้ผมก็จะกลับกรุงเทพ กว่าจะได้เจอคุณอีกก็อีกตั้งหลายวัน คุณอย่าไล่ผมสิกอบัว" พี่ดินล้มตัวลงมานอนตักของฉันเหมือนเดิม เขาหลับตาลง พรางจับมือฉันไว้วางไว้ตรงอกข้างซ้ายของเขาเหมือนเดิม ตกด
ตอนนี้เดเนียลขับรถพาฉันออกมาไกลมากแล้ว และรถของพี่ชาติก็ตามเรามาไม่ทันแล้วด้วย"คุณจะพาฉันไปไหน" ฉันหันหน้าไปถามเดเนียลที่กำลังขับรถอยู่''คุณอยากไปที่ไหนละ ผมจะพาคุณไป" เขาหันมาถามฉันก่อนจะหันหน้ากลับไปมองถนน "ฉะ ฉันก็ไม่รู้..." ฉันส่ายหน้าไปมาเบาๆ ตอนนี้มันเริ่มจะมืดแล้ว ฉันไม่รู้ว่าฉันจะไปที่ไหน ฉันอยากกลับบ้านแต่ก็กลับไปไม่ได้ "งั้นเดี๋ยวผมพาไปพักที่บ้านยายผม ที่นั่นปลอดภัย คุณไม่ต้องกลัวว่าไอ้ดินมันจะไปเจอ" ฉันพยักหน้าตอบเดเนียล ตลอดทางเสียงโทรศัพท์ฉันมันดังขึ้นตลอด แน่นอนว่าพี่ดินโทรมา ฉันก้มมองดูเบอร์ของพี่ดินด้วยอารมณ์ที่หลากหลายความรู้สึก "ปิดเครื่องซะ ถ้าไม่อยากเจอมันจับไปขังอีก" ''ค่ะ''ฉันกดปิดเครื่องตามที่เดเนียลบอก ฉันว่าจากที่นั่งรถกับเขามาสองสามชั่วโมง เขาก็ดูไม่ได้เลวร้ายแบบที่ฉันคิดไว้นะ แต่ใจก็แอบหวั่นๆอยู่ดี"มองหน้าผมทำไม" เดเนียลเลิกคิ้วถามฉัน''เปล่าๆ'' อ่า! แย่จังนี่ฉันเผลอมองหน้าเขาอย่างงั้นหรอ ''คุณกำลังระแวงผมอยู่รึเปล่ากอบัว ?''''นะ นิดหน่อย...'' ฉันพยักหน้าตอบเดเนียล เดเนียลยิ้มหวานให้ฉัน รอยยิ้มนี้ของเขาที่ฉันเคยกลัว''ไม่ต้องกลัวผมหรอก ผมไม่ทำร
[ Talk แผ่นดิน ]เมื่อกี้ไอ้ชาติลูกน้องคนสนิทของผมโทรมาบอกว่า กอบัวหนีไป พอได้ยินแบบนั้นหน้าผมมันชาไปหมดหึ! มันน่าตลกใช่มั้ย เธอหนีผมไปจริงๆ ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะกล้าหนีไปแบบนี้ ผมให้ลูกน้องหาเบาะแสคนที่พาเมียผมหนีไปว่ามันเป็นใคร อีกไม่นานก็คงจะรู้ตัว เพราะไอ้ชาติมันจำทะเบียนรถยนต์ได้มันแปลกที่กอบัวเธอไม่รู้จักใครเลย แล้วเธอจะหนีไปกับใครได้ ผมโทรไปหาเธอ เธอไม่แม้แต่จะรับสายผมเลย แถมยังปิดเครื่องหนีผมอีก ให้มันได้แบบนี้ดิวะ!!ตุบ! ผมทุบโต๊ะทำงานเสียงดังลั่นห้อง"แม่งเอ้ย!!"ผมก้มหน้าเอามือยีหัวตัวเองแรงๆ ทำไมเธอต้องหนีผมด้วยวะ ผมบอกให้เธอรอผมกลับไป ทำไมเธอถึงได้ดื้อขนาดนี้ ผมแทบจะไม่เป็นอันทำอะไรแล้วตอนนี้ ใจผมมันกระวนกระวาย อยากจะออกไปตามหาเธอตั้งแต่ตอนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ผมยังไปไหนตอนนี้ไม่ได้ผมสั่งให้ลูกน้องไปเฝ้าที่บ้านกอบัวไว้แล้วเผื่อเธอจะมาบ้านตอนนี้ผมต้องรีบเคลียร์งานทุกอย่าง ก่อนที่ผมจะไปตามหากอบัว ผมต้องไปคุยกับพ่ออีกครั้ง เรื่องลูกของผมกับกอบัว และเรื่องที่พ่อจะบังคับผมให้แต่งงานกับคนที่พ่อหาให้ ซึ่งแน่นอนว่าคนอย่างผมไม่มีทางแต่ง ผมเกลียดที่สุดคือการแต่งงาน ไอ้เรื่องแต่งง
Talk กอบัวความรู้สึกของฉันตอนนี้คือมันเจ็บจนไม่รู้จะพูดยังไงเลยจริงๆ พี่ดินตั้งใจจะหลอกฉันทุกอย่าง ตัวเองจะแต่งงานอยู่แล้ว มาบอกกันฉันทำไมกัน มาบอกให้ฉันรอทำไมกัน ''อย่าบอกนะว่ามันไม่บอกเรื่องนี้กับคุณ'' เดเนียลเลิกคิ้วถามฉัน ฉันก้มหน้าแล้วก็พยักหน้าตอบ มันไม่ใช่แค่เรื่องนี้หรอก มันทุกๆเรื่องนั่นแหละ แต่ตอนนี้ฉันหนีออกมาแล้ว ฉันไม่ควรไปคิดอะไรอีก "คุณ..." "ไปซื้อของกันเถอะค่ะ อย่าไปพูดถึงเขาอีกเลย" เดเนียลพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นเดินนำฉันไปที่รถ เขาขับรถพาฉันไปที่ตลาด ห่างจากหมู่บ้านประมาณ10กว่ากิโล หลังจากซื้อเสื้อผ้า ฉันกับเดเนียลก็เดินซื้อพวกของที่จะเอามาทำอาหาร แล้วก็ต้องซื้อเก็บไว้ในตู้เย็น เงินที่ใช้คือเงินของเดเนียล เขาแย่งฉันจ่ายตลอด ฉันพูดท้วงเขาก็ไม่ฟัง บ้านสวน....หลังจากกลับมาจากตลาดแล้ว ตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงเย็น เดเนียลกำลังนั่งดูทีวีอยู่ ส่วนฉันก็เดินเข้าไปดูในครัวว่าพอจะทำอะไรกินได้บ้าง คือบ้านหลังนี้มีของทำครัวครบทุกอย่าง ดูเหมือนจะเป็นของใหม่ด้วย ฉันลงมือทำอาหาร ทำแค่สามอย่างพอ เพราะเรากินกันแค่สองคน หลังจากทำอาหารเสร็จฉันก็เดินไปเรียกเดเนียลมากินข้าว ในระหว่าง
ฉันเปิดเข้าดูวิธีทำขนมต่างๆในอินเตอร์เน็ต เอาพอที่ฉันพอจะทำได้ จากนั้นฉันก็เดินไปหาสมุดกับปากกามาจดๆขั้นตอนการทำแล้วก็ พวกส่วนผสมต่างๆเอาไว้ เช้าวันใหม่....ฉันตื่นขึ้นมารอเดเนียลที่หน้าบ้าน คือฉันตื่นเต้น ฉันอยากจะทำขนมขายไวๆ ฉันจะได้มีเงินเก็บไม่ต้องรบกวนเงินของเดเนียลอีก ฉันว่าจะทำขายหน้าบ้านนะ เพราะมันเป็นชุมชนผู้คนพลุกพล่านพอสมควร อีกอย่างหน้ารั้วบ้านก็เป็นร้านค้าด้วย ทำเลดีมาก ฉันจะทำขายช่วงเช้าๆ ฉันนั่งรอเดเนียลจนถึง9โมงเช้า เห็นรถหรูคันสีดำขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน ฉันยืนขึ้นเดินลงไปหาเดเนียล เพราะฉันจะให้เขาพาฉันไปซื้อของที่ตลาด ประตูรถเปิดออก ฉันที่กำลังเดินตรงไปที่รถถึงกับต้องหยุดชะงัก แล้วก็รีบก้าวถอยหลังทันที เฮือก!! พี่ดินพี่ดินลงจากรถพร้อมกับปิดประตูเสียงดังลั่น เขามาที่นี่ได้ยังไง ไหนเดเนียลบอกว่าพี่ดินไม่มีทางรู้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่ ฉันพึ่งจะหนีออกมาได้ไม่ถึงสามวันเลยนะ โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับฉันอยู่ "คุณหนีมากับมันทำไม กอบัว!!" พี่ดินถามเสียงแข็ง เขาเดินเข้ามาหาฉัน ฉันรีบวิ่งหนีเข้าไปในบ้าน กำลังจะปิดประตู แต่ถูกพี่ดินดันไว้ซะก่อน ฉันรีบถอยหนีพี่ดินให้ไกลที่สุด
[Talk แผ่นดิน]"ปล่อย พี่ดิน" กอบัวพยายามดันผมออก แต่ผมไม่ยอมปล่อย ผมยอมรับผิดทุกอย่าง ถึงเธอจะไล่ผมยังไงผมก็จะไม่ไปไหน "จะไม่ปล่อยบัวใช่มั้ย !!" "ไม่ ผมไม่ปล่อย ฮึก..." พรึ่บ!ตุบ! ร่างผมหงายหน้าราบไปกับพื้น เพราะจู่ๆ กอบัวเธอก็ถีบเข้ามาตรงหน้าอกผมเต็มแรง"กะ กอบัว ทำไมถึงถีบผมแบบนี้" เธอไม่ตอบอะไรรีบวิ่งเข้าบ้านพร้อมกับปิดประตู ผมอึ้ง อึ้งมากจริงๆ ไม่คิดว่ากอบัวจะกล้าถีบผมแบบนี้ เธอไม่เคยร้ายกับผมแบบนี้ ผมยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มแบบลวกๆ ก่อนจะรีบลุกขึ้นไปเคาะประตูบ้าน ปั่ง ปั่ง ปั่ง! เสียงผมเคาะประตูบ้านเสียงดัง "กอบัว เปิดประตูให้ผมหน่อย กอบัว ผมขอโทษ" "กอบัว ผมขอโทษ ผมขอโทษ ฮึก..." ไม่มีแม้เสียงตอบกลับจากคนที่อยู่ด้านในบ้านเลย ผมค่อยๆทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น แล้วก้มหน้าน้ำตามันไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้ง ทุกอย่างผมทำมันพัง ผมทำให้เธอเป็นแบบนี้ มันเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของผมเองจริงๆ เมื่อก่อน ผมไม่เคยมีความคิดว่าจะรักใครเลย ที่ีผ่านมาผมก็ควงผู้หญิงไปทั่ว ผมไม่รู้ว่าผมรักกอบัวไปตั้งแต่ตอนไหน พอมารู้ตัวอีกทีผมก็รักเธอไปแล้ว ผมรู้ตัวว่ารักเธอ พร้อมกับที่เธอรู้ความจริงทุก
[Talk กอบัว]ไอ้น้ำตาบ้า ฉันอุส่าว่าพยายามจะกลั้นมันเอาไว้แล้วนะ แต่มันก็ยังไหลออกมาให้เขาเห็นอีก "หยุดร้องได้แล้ว ผมขอโทษทุกอย่างกอบัว"คนอย่างพี่ดินมันก็มีดีแค่ขอโทษสินะ ทำผิดก็แค่ขอโทษ คิดว่าคำขอโทษของเขามันทำให้ความรู้สึกของฉันมันกลับคืนมารึไงตอนนี้ไม่รู้ว่าพี่ดินจะพาฉันไปที่ไหน หลังจากจบบทสนทนา เราก็ไม่ได้คุยกันอีก ฉันไม่รู้ว่าเขาพยายามจะทำอะไรอยู่ เขาจะมาวุ่นวายกับฉันอีกทำไมกัน คำว่ารักที่เขาบอกฉัน จะให้ฉันเชื่อมันอีกได้ยังไง....หลายชั่วโมงผ่านไป...ฉันมองไปที่เวลาที่อยู่ตรงหน้ารถ ตอนนี้1ทุ่มแล้ว พี่ดินพาฉันออกมาจากที่บ้านของเดเนียลตั้งแต่เช้า จนป่านนี้ก็ยังไม่ถึง มันทั้งหิวทั้งหงุดหงิด "นอนก่อนก็ได้" พี่ดินหันหน้ามาบอกฉัน ฉันเงียบไม่ตอบอะไร ใครจะไปหลับลง ถ้าเกิดพี่ดินพาฉันไปหาพ่อของเขาฉันจะทำยังไงละ "ใกล้จะถึงแล้ว อีก3กิโล" พี่ดินเอามือมาจับมือฉัน แต่ฉันชักมือออก แล้วก็นั่งกอดอก ฉันได้ยินเสียงพี่ดินถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบสงบอีกครั้ง ในความเงียบ สักพักฉันได้ยินเสียงคนข้างๆ สะอื้นออกมาเบาๆ หลายคนคงจะไม่เชื่อว่าคนอย่างพี่ดินจะร้องไห้เป็น เมื่อว