ตอนที่17 โกรธ

หลังจากที่ฉันกับพี่ดินใส่เสื้อผ้าเสร็จ

หมับ!

"อร้าย..."

ฉันร้องออกมาเสียงหลงเมื่อจู่ๆ พี่ดินก็ดึงฉันลงไปนั่งที่ตักของเขา ผู้ชายคนนี้ชอบทำให้ฉันตกใจตลอดเลย

"นั่งนิ่งๆ อย่าขยับผมจะดูบอล" น้ำเสียงเย็นชาพูดสั่งฉัน

จากนั้นทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบ พี่ดินกอดเอวฉันไว้แน่น ไม่ยอมให้ฉันลุกไปไหน ตึกตักตึกตัก เสียงหัวใจฉันเต้นรัวราวกับว่ามีคนมาจับมันเขย่า

1ชั่วโมงผ่านไป....

รายการบอลจบแล้ว แต่พี่ดินก็ยังไม่ยอมปล่อยฉันให้ลุกไปไหนสักที เขาจะรู้ไหมว่าเขากำลังทำให้หัวใจของฉันมันเต้นรัวขนาดไหน บ้าจริง! ห้ามรักเขากอบัว เขามันคนไม่มีหัวใจ

"อยากได้อะไรไหม" จู่ๆ พี่ดินก็พูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปนานนับชั่วโมง

"คะ ?" ฉันหันหน้ามองพี่ดินอย่างแปลกใจ

พรึ่บ! พี่ดินดันฉันให้ลุกขึ้นแล้วก็กดฉันนั่งลงข้างๆตัวเขา พี่ดินหันหน้ามามองฉัน

"ผมหมายถึง พวกกระเป๋า นาฬิกา แหวนเพชร หรือพวกของแบรนด์เนม คุณอยากได้รึป่าว ผมจะพาไปซื้อ"

ฉันขมวดคิ้ว กระพริบตาปริบปริบ มองหน้าพี่ดินอย่างแปลกใจ ทำไมอยู่ดีๆถึงใจดีกับฉันละ

"มองผมแบบนั้นทำไม" เขาเลิกคิ้วถามฉัน

"อ่ะ ปะ เปล่าค่ะ"

"สรุปคุณอยากได้อะไรรึป่าว ผมจะได้พาคุณไปซื้อ ?"