พี่ดินปล่อยมือออกจากเส้นผมฉัน เขาหันหลังเดินไปที่หน้าประตูห้อง "จริงๆสิบล้านที่ผมเสียไป ผมจะให้คุณอยู่กับผมทั้งชีวิตเลยก็ยังได้นะกอบัว เพราะผมซื้อคุณมาแล้ว คุณก็เป็นเหมือนของชิ้นหนึ่งของผม" พูดจบพี่ดินก็เปิดประตูห้องเดินออกไป"...." ทะ ทั้งชีวิตงั้นหรอ เขาจะให้ฉันอยู่เป็นนางบำเรอของเขาไปตลอดชีวิตเลยงั้นหรอ เขาใจร้ายเกินไปรึป่าว สิบล้าน ฉันรู้ว่าเงินมันมาก แต่เขาน่าจะมีทางให้ฉันเลือกบ้าง ไม่ใช่อะไรก็มาบังคับกันแบบนี้ คิดย้อนไปแล้วฉันก็รู้สึกจุกไปทั่วทั้งอก ทั้งชีวิตเกิดมาฉันไม่เคยรู้เลยว่าแม่เคยรักฉันบ้างรึเปล่า ที่แม่ขายฉันแบบนี้มันเป็นเพราะแม่ติดหนี้พนัน หรือแม่อยากให้ฉันมาอยู่ไกลๆจะได้ไม่ต้องอยู่ให้รกหูรกตาแม่กันแน่ ฉันเศร้านะสำหรับฉันที่ทั้งชีวิตเกิดมาอายุ24ปี ฉันไม่เคยได้ยินแม่กับน้องพูดว่ารักฉันเลยสักคำ มีแค่พ่อ พ่อมักจะบอกฉันเสมอว่าพ่อรักฉัน เฮ้อ...คิดถึงพ่อทีไรน้ำตามันก็ไหลออกมาทุกที พ่อจ๋า บัวคิดถึงพ่อจัง อยู่ที่นี่มีแต่คนใจร้าย บัวอยากไปอยู่กับพ่อจัง !__!บางทีฉันก็แอบคิดนะว่าอยากนอนหลับไปแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย บางทีมันอาจจะดีกว่าฉันต้องตื่นขึ้นมาแล้วเจอคนใจร้ายแบบพ
พี่ดินกำชับเอวฉันไปกอดแน่นพร้อมกับจ้องหน้าเดเนียลแบบไม่ละสายตา แต่เดเนียลเขาแทบจะไม่มองหน้าพี่ดินเลย เพราะเขามองหน้าฉันตลอดเวลา แถมยังยิ้มหวานให้ฉันอีก เขาไม่รู้เลยรึไงว่ารอยยิ้มของเขามันน่ากลัวจากมือที่กอดเอวฉันอยู่ของพี่ดินเขาเปลี่ยนมาเป็นจับแขนฉันแล้วก็กระชากแทน ฉันโซซัดโซเซไปตามแรงดึงกระชากของเขา คนที่เดินไปมาในงานมองมาที่เราทั้งคู่เป็นตาเดียว เขาไม่อายเลยรึไงกันทำแบบนี้หนะ! พี่ดินเขาลากฉันมาที่ด้านหลังของโรงแรมที่จัดงาน แล้วก็เหวี่ยงแขนฉันเเรงๆจนฉันเซเกือบจะล้ม ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดห้ามปรามอะไรเขา พี่ดินก็ดันร่างฉันให้ไปติดกับกำแพง แล้วก็ยกมือขึ้นมาบีบปลายคางฉัน"อื้อ พี่ดินบัวเจ็บ" ฉันพูดพรางแกะมือเขาออกจากปลายคาง ทำไมเขาชอบทำอะไรรุนแรงกับฉันตลอดเลย"คุณนัดกับมัน?" พี่ดินมองฉันอย่างคาดโทษ อะไรที่ทำให้เขาคิดว่าฉันนัดกับเดเนียลได้ เฮ้อ..."คุณนัดมันมาใช่มั้ย ห๊ะ!" เขาตะคอกใส่หน้าฉัน ทำไมถึงอารมณ์ร้ายขนาดนี้ "ไม่ บัวไม่ได้นัดกับเขา""แล้วมันจะมาโผล่ที่นี่ได้ไง ทุกทีมันไม่เลยมา" พี่ดินออกแรงบีบที่มือเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว "พี่ดิน บัวเจ็บปล่อยมือแล้วคุยกันดีๆได้มั้ย" ฉันพยายามแ
'คุณต้องอยู่กับผม'เขาคือผู้ชายที่เห็นแก่ตัวที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลยจริงๆ รู้แบบนี้แล้วฉันยังจะหวั่นไหวกับเขาอีกรึไงกัน เฮ้อ...หัวใจฉันมันเป็นบ้าอะไร"อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นกอบัว เพราะคุณไม่มีทางเลือกอื่น" "ค่ะ บัวรู้" ฉันก้มหน้าพูดตอบเขา ใช่! มันจริงอย่างที่เขาพูด ฉันไม่มีทางเลือกอื่น"คุณรู้มั้ยในบรรดาของผู้หญิงของผมทั้งหมด คุณคือคนทำให้ผมหงุดหงิดได้ตลอดเวลาที่อยู่กับคุณเลยจริงๆกอบัว" "...." ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่ ฉันมันทำอะไรก็ไม่ถูกใจเขาอยู่แล้วหนิ"หัดเอาอกเอาใจผมให้สมกับเงินที่ผมเสียให้แม่คุณ""ค่ะ บัวจะพยายาม" "พยายาม?" พี่ดินขมวดคิ้วมองหน้าฉัน อีกแล้วฉันพูดอะไรไม่เข้าหูเขาอีกแล้วใช่มั้ยหมับ! มือหนาของพี่ดินขว้าแขนฉันแล้วดึงเข้าหาตัวเอง ใบหน้าของเราทั้งคู่แนบชิดติดกัน พี่ดินเป่าพ่นรมหายใจร้อนๆรดใส่หน้าฉันแรงๆ"ไม่ใช่พยายามกอบัว คุณต้องทำทุกอย่างให้ผมพอใจ""....""ทำไมคุณถึงซื่อบื่อแบบนี้วะ !!" พี่ดินผลักฉันให้ล้มลงไปในราบที่เตียง แล้วก็ขึ้นมาค่อมตัวฉันมือหนาของมือดินรวบแขนทั้งแล้วข้างของฉันชูขึ้นไว้บนหัวสายตาคมกริบของเราจ้องมองมาที่ใบหน้าฉันอย่างไม่สบอารมณ์ ภายในห้
พี่ดินทิ้งบุหรี่ที่อยู่ในมือ แล้วเขาก็หันหน้ามามองฉัน ฉันรีบก้มหน้าหลบสายตาคมกริบของที่กำลังจ้องมองมาที่ใบหน้าฉันทันที พี่ดินเดินมาหยุดตรงหน้าเขานั่งลง แล้วก็ดึงเท่าฉันพลิกดูแผล "โอ้ย พี่ดินบัวเจ็บ" ฉันร้องท้วงเพราะพี่ดินทำแรงมาก "แผลเล็กแค่นี้ ไม่ตายหรอก" "....""เดี๋ยวผมให้คนมาทำแผลให้ เลิกทำตัวทำออยผมไม่ชอบ" "...." ฉันไม่ได้สำออยสักหน่อย ก็มันเจ็บ ฉันก็ได้แต่เถียงพี่ดินในใจนี่แหละ เพราะถ้าพูดออกไปแบบนี้พี่ดินได้บีบคอฉันตายตรงนี้แน่ๆ"คืนนี้เตรียมตัวเอาไว้ให้ดี เพราะผมจะเอาคุณทั้งคืน" พูดจบพี่ดินก็เดินออกไปจากห้อง หลังจากพี่ดินเดินออกไปจากห้องแล้วฉันก็ถอนหายใจออกมายาวๆ ทำไมเขาถึงได้เย็นชาขนาดนี้ เขายังเป็นคนอยู่รึป่าวนะ หลังจากพี่ดินเดินออกไปสักพัก ก็มีผู้หญิงอายุประมาณ50กว่าได้เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลแล้วก็ไม่กรวดกับที่ตักขยะ ป้ากวาดเก็บเศษแล้วที่กระจายเต็มพื้น "เดี๋ยวบัวทำเองก็ได้ค่ะ บัวเป็นคนทำมันแตก""คุณผู้หญิงเป็นแผลอยู่ไม่ใช่หรอคะ เดี๋ยวป้าทำเองค่ะ" ป้าเงยหน้ามายิ้มให้ฉัน แล้วก็กวาดเศษแก้วต่อเสร็จแล้วป้าก็นั่งลงตรงหน้าฉัน เอามือมาจับเท้าฉัน ฉันรีบชักเท้ากลับ
ช่วงเย็นๆ ฉันคลุกตัวอยู่แต่ในห้องไม่กล้าออกไปไหน กลัวว่าถ้าออกไปแล้วจะเจอพี่ดินดุอีก แล้วพี่ดินเขาก็หายไปไหนก็ไม่รู้ ท่าทางฉันคงจะทำให้เขาไม่พอใจมากจริงๆ เฮ้อ...ฉันอยากกลับไทยจัง ฉันอยากไปหาแม่กับน้อง ไม่รู้ว่าพี่ดินจะพาฉันกับวันไหน จะถามก็ไม่กล้าก๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้อง"คุณผู้หญิงคะ ลงไปทานข้าวค่ะ" เสียงป้าที่พี่ดินเรียกว่าป้านมพูดหน้าห้อง "ค่ะ บัวจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ" ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นเดินขากะเผลกๆ ออกจากห้องตามป้านมไปที่ห้องอาหาร ขืนชักช้าพี่ดินคงได้บ่นฉันอีกแน่ ภายในห้องอาหาร ฉันนั่งลงตรงหน้าโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ อาหารถูกจัดวางไว้เยอะมากมีแต่ของหน้ากินๆทั้งนั้นเลย "แล้วพี่ดินละคะ?" ฉันเงยหน้าขึ้นไปถามป้านม " คุณหนูบอกให้ทานก่อนเลยค่ะ^_^" "อ้อ...ค่ะ" ฉันนั่งก้มหน้าเอาช้อนเขี่ยข้าวในจานไปมา พร้อมกับถอนหายใจออกมาจนนับครั้งไม่ถ้วน หลังจากทานอาหารเสร็จฉันก็เดินกะเผลกๆขึ้นไปชั้นบน ก่อนฉันจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องครางออกมาจากห้องข้างๆ คนด้านในเขาคงกำลังมีความสุขกันอยู่สินะ ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้อง ฉันทิ้งตัวลงนอนร
เช้าวันใหม่วันนี้ฉันตื่นสายกว่าปกติ เพราะเมื่อคืนกว่าจะข่มตาให้หลับลงได้ ฉันนอนคิดทบทวนคำพูดของพี่ดินทั้งคืน ฉันอยากมีเงินซักสิบล้าน ฉันอยากหลุดพ้นจากคนใจร้าย คนดิบเถื่อนอย่างเขา 'ขายตัวสิกอบัว...' คำพูดของพี่ดินยังคงวนเวียนอยู่ในหัวฉัน ขายตัว! ฉันมาคิดๆดูทั้งคืนแล้ว ถึงมันจะเป็นเรื่องที่ฉันไม่อยากทำมัน แต่ฉันมีทางเลือกไม่มากนัก ถ้าฉันอยากหลุดพ้นจากพี่ดิน การที่ฉันขายตัวมันอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตฉัน ตอนนี้ฉันคงไม่มีอะไรจะเสียแล้วแหละ แต่ฉันจะขายตัวให้ใคร แล้วฉันจะกล้าทำเรื่องหน้าอายแบบนี้จริงๆงั้นหรอ เฮ้อ....ปวดหัวจัง ฉันสะลัดความคิดพวกนี้ออกจากหัว ก่อนที่ฉันจะปวดหัวไปมากกว่านี้ หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จทานข้าวอะไรเรียบร้อยแล้ว ฉันเดินจากบ้านออกไปรดน้ำดอกไม้ที่ฉันปลูกเอาไว้หลังบ้าน"โตเร็วๆนะเจ้าดอกไม้" ฉันพูดแล้วก็ยิ้มให้ดอกไม้"คุณ..." เสียงเรียกดังมาจากทางด้านหลังของฉัน ฉันหันขวับไปดูว่าใครเป็นคนเรียกจะว่าพี่ชาติก็ไม่ใช่เพราะเสียงของพี่ชาติไม่ใช่แบบนี้ อีกอย่างพี่ชาติไม่เรียกฉันว่าคุณพอหันหน้าไปมองคนที่เรียกฉันแล้วฉันถึงกับต้องผงะถอยห่างออกจากคนตรงหน้า เดเ
บรรยากาศภายในบ้านเงียบสนิท เงียบซะจนฉันได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองที่มันกำลังเต้นรัวอยู่ตอนนี้"งั้น บัวจะไปทำงาน แต่บัวขอเวลาสักสองปีได้มั้ยคะ" พี่ดินเงียบไม่ตอบอะไรฉัน ฉันค่อยๆหันไปมองพี่ดิน เขาขบกรามแน่น "บัวขอกลับไปอยู่บ้าน...." "ไม่ได้ !!" พี่ดินหันขวับมาจ้องหน้าฉันตาเขม่ง "งะ งะ งั้นบัว..." "คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น อยู่กับผมจนกว่าผมจะตักตวงร่างกายของคุณจนพอใจ" พูดจบพี่ดินก็ดันฉันนอนราบกับโซฟาตัวใหญ่อีกครั้ง ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่น ไม่ว่าจะคิดหรือจะทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจเขาเลย ฉันนี่มันแย่จริงๆ พี่ดินเอาแต่จ้องหน้าฉัน ดวงตาคมกริบ มันแฝงความหมายเอาไว้หลายอย่าง ฉันอ่านไม่ออก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาต้องการจะบอกอะไรกับฉันรึเปล่า"ล้มเลิกควาทคิดที่จะขายตัวของคุณซะกอบัว" "...." "ได้ยินที่ผมบอกรึเปล่า ?" "ค่ะๆ บะ บัวได้ยิน" พี่ดินพ่นลมหายใจใส่หน้าฉันแรงๆก่อนจะก้มหน้ามาซุกไซ้ซอกคอของฉัน "อื้อ พี่ดินเดี๋ยวพี่ชาติมาเห็น" ฉันร้องท้วงพี่ดิน เขาคิดจะทำเรื่องอย่างว่าตรงนี้รึไงกัน ถ้าพี่ชาติเดินเข้ามาในบ้านแล้วเจอฉันกับพี่ดินกำลังมีอะไรกันฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน"ผมจะเอาตรงนี้" พี่ดินเงยหน
เฮือก เดเนียลเขาอีกแล้ว เขาทำไมถึงมาที่นี่ได้ แอบตามฉันมาอย่างงั้นหรอ "ปล่อย..." ฉันพูดบอกเดเนียลแล้วก็พยายามแกะมือเขาออกจากข้อมือของฉัน "ไปอยู่กับผมมั้ย ผมจะซื้อคุณต่อจากมันเอง" เขามองหน้าฉัน พูดสีหน้าจริงจัง สำหรับเขาสองคนพี่น้องฉันก็คงเป็นแค่ของเล่นนั่นแหละ ฉันรู้ตัวเองดี แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นฉัน ผู้หญิงของพี่ดินมีตั้งเยอะแยะ ทำไมถึงต้องมายุ่งกับฉันด้วยเขาน่าจะรู้ดีว่าเขาทำให้ฉันเดือดร้อนเพราะเขาตั้งกี่ครั้งแล้ว "ไม่ คุณปล่อยฉันได้แล้วเดเนียล" "คุณเรียกแทนตัวเองว่าบัวสิ ผมชอบ^_^" เขายิ้มหวานให้ฉัน "ฉันบอกให้ปล่อยฉันไง..." ฉันพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากเขาแกร่ก! เสียงประตูห้องถูกเปิดออก ฉันรีบหันขวับไปมองภาวนาขอให้อย่าเป็นพี่ดินเลย ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อคนที่เปิดประตูออกมาไม่ใช่พี่ดินจริงๆ เขาคือพี่หมอ เพื่อนของพี่ดิน ฉันมองพี่หมอส่งสายตาขอร้องให้เขาช่วยฉันทีพี่หมอเดินตรงมาทางฉัน แล้วเขาก็ผลักเดเนียลออกจากตัวฉัน แล้วก็มายืนบังหน้าฉันไว้ "มึงนี่มันวอนตีนไอ้ดินจริงๆ" พี่หมอพูดเสียงแข็ง เดเนียลท่าทางเขาเหมือนโรคจิตยังไงยั่งงั้น เขาเอาแต่ยิ้ม "กูชอบเธอจ