Share

บทที่ 3

ฉันตกตะลึงกับคำขอที่ไร้เหตุผลนี้

อิ่นซินผลักฉันอย่างแรงด้วยความไม่พอใจ เธอจับผมของลูกชายคนเล็กของฉัน ดึงใบหน้าที่ซีดเผือดของเขามาใกล้ฉัน

“เวลาตัดสินใจของเธอเหลือไม่มากแล้วนะ”

หัวใจของฉันรู้สึกมืดมนสิ้นหวังทันที

รอบตัวฉันเต็มไปด้วยผู้ชายตัวใหญ่ที่พี่ชายผมเหลืองพาเข้ามา พวกเขามองฉันด้วยสายตาหื่นกระหาย มองฉันตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ซึ่งเป็นสายตาที่ทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง

ฉันกำกระดุมเม็ดบนสุดของเสื้อเชิ้ตไว้แน่น น้ำตาไหลออกมาเป็นสายและส่ายศีรษะอย่างสิ้นหวัง

อิ่นซินหัวเราะเยาะ “ฉันไม่รีบ แต่ฉันไม่รู้ว่าไอ้เด็กนรกนี่จะมีเวลารอเธอถอดเสื้อช้าขนาดนี้หรือเปล่า”

น้ำตาของฉันไหลเป็นทาง ฟู่เป่ยจี้เคยบอกฉันว่าอิ่นซินเป็นผู้หญิงใจดี

แต่ฉันมองผู้หญิงตรงหน้าที่ดูโหดร้ายราวปีศาจนี้แล้ว ร่างกายฉันก็สั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว

รอบตัวมีแต่ผู้ชายตัวใหญ่เฝ้ามองฉันด้วยสายตาน่ากลัว

“ถอดเสื้อสิ เธอมันนังเมียน้อยอยู่แล้ว จะอายอะไรล่ะ”

“หน้าอกใหญ่ขนาดนี้ แอบซ่อนอะไรไว้ข้างในน่ะ ถอดออกมาให้พวกเราดูสิ!”

อิ่นซินหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วถ่ายหน้าของฉัน พร้อมกับขู่ว่า

“พิษงูมักจะออกฤทธิ์ภายในหนึ่งชั่วโมง ลองคิดเอาเองสิว่า เธอยังมีเวลาลีลาอีกเท่าไหร่”

เพื่อชีวิตของลูก ฉันไม่มีทางเลือก

ฉันปิดตาแน่นพร้อมกับถอดเสื้อออกอย่างรวดเร็ว

พี่ชายผมเหลืองผิวปากอย่างสนุกสนาน “นี่ ต้องยอมรับเลยว่ายัยนี่หุ่นไม่เลวเลยนะ”

ฉันเติบโตมาในครอบครัวที่เคร่งครัด แต่งงานมีลูกตามแบบแผนมาตลอดชีวิต ไม่เคยเจอการดูถูกเหยียดหยามแบบนี้มาก่อน

ฉันกัดริมฝีปากล่างจนเลือดออก

“ตอนนี้ช่วยลูกของฉันได้หรือยัง”

แต่อิ่นซินกลับยังไม่พอใจ เธอถ่ายวิดีโอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าฉัน

และเมื่อฉันพยายามเบือนหน้าหนี เธอก็บีบคางฉันให้หันมาเผชิญกล้อง

“รีบร้อนไปทำไม แค่ถอดเสื้อตัวนอก ยังเหลือเสื้อในอยู่นี่”

“นี่เธอไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอ ฉันบอกให้เธอถอดเสื้อผ้าทั้งหมด แล้วตะโกนใส่กล้องว่าเธอเป็นนังเมียน้อย เป็นหญิงโสโครก

“ตอนนี้มันก็แค่น้ำจิ้ม”

พี่ชายผมเหลืองหัวเราะอย่างหื่นกระหาย “ใช่ ถอดสิ ถอดเร็วๆ!”

อิ่นซินหัวเราะเยาะ “ไม่ถอดเหรอ งั้นลูกของเธอก็เตรียมตัวไป...”

“ฉันจะถอด!”

ฉันพูดแทรก เพราะกลัวว่าจะเป็นจริงตามที่เธอพูด

มือของฉันสั่นระริก ขณะยื่นไปที่ด้านหลังเพื่อปลดตะขอ...

ภายใต้สายตาอันเย็นชาของอิ่นซิน ฉันหันไปทางกล้องและเริ่มพูดช้าๆ

“ฉันเป็นเมียน้อย ฉันเป็นผู้หญิงชั่ว ได้โปรดช่วยลูกของฉันด้วย...”

เพี๊ยะ!

อิ่นซินตบจนศีรษะฉันเซไปมา

“ใครบอกให้เธอพูดประโยคหลัง ฉันต้องการให้เผยแพร่แค่ความผิดของเธอ ไม่ต้องพูดอย่างอื่น!”

ฉันแทบจะร้องขอชีวิต คุกเข่าลงตรงเท้าของเธอ “เขาไม่ใช่ลูกนอกสมรสจริงๆ เขาเป็นน้องชายแท้ๆ ของฟู่เป่ยจี้ ได้โปรดช่วยเขาก่อน ถ้าเธอช่วยเขา ฉันจะไม่ถือโทษอะไรเลย”

อิ่นซินหัวเราะเยาะและกอดอก “เธอไม่ถือโทษงั้นเหรอ”

“เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะมาไม่ถือโทษ”

“โกหกคนอื่นได้ แต่อย่าหลอกตนเองให้มากนักเลย” พูดจบเธอก็คว้าผมของฉันและกระแทกศีรษะฉันเข้ากับผนัง

“นังเมียน้อย ท่าทางโอหังของเธอทำให้ฉันรังเกียจ!”

เธอเหมือนไม่พอใจแค่นั้น จึงหันไปตะโกนสั่งคนข้างหลัง “ยืนเฉยกันทำไมล่ะ เอาโทรศัพท์มาถ่ายรูปสิ!”

แสงแฟลชจากทุกทิศทางสาดเข้ามาที่ฉัน จนไม่สามารถหลบเลี่ยงได้เลย ขณะที่ฉันกำลังหลบหนีอย่างสับสน ฉันดันไปชนเข้ากับเตียงของลูกชาย

ฉันเอื้อมมือออกไปจับมือลูกชายโดยสัญชาตญาณเพื่อช่วยประคองตัวเขาขึ้นมา แต่ฉันก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

หัวใจของฉันกระตุกวูบ ทำไมมือของลูกถึงได้เย็นขนาดนี้

ความรู้สึกไม่ดีเริ่มแทรกเข้ามาในหัวใจของฉัน ฉันพยายามบอกตนเองว่ามันต้องไม่เป็นแบบนี้ แต่ฉันกลับไม่สามารถห้ามตนเองจากการเอื้อมมือไปสัมผัสจมูกของเขาได้

ไม่มีลมหายใจแล้ว

ทำไมถึงไม่มีลมหายใจแล้วล่ะ

ฉันเริ่มสติแตกและเขย่าตัวลูกชายอย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่ว่าฉันจะเขย่ามากแค่ไหน ร่างของเขาก็ยังนุ่มนิ่ม เหมือนกับไม่มีกระดูกอยู่เลย

ลูกชายของฉันตายแล้ว!

เมื่อฉันตระหนักถึงความจริงนี้ สมองของฉันก็เต็มไปด้วยความโกรธที่แทบจะระเบิดออกมา

ฉันยอมทุกอย่าง ยอมถูกอิ่นซินทำร้ายและดูถูกเพียงเพื่อให้ลูกชายของฉันได้เข้าห้องฉุกเฉินเร็วที่สุด แต่ตอนนี้ ลูกชายของฉันตายแล้ว

ฉันไม่มีเหตุผลที่จะต้องอดทนอีกต่อไปแล้ว

ฉันค่อยๆ คลานขึ้นมาจากข้างเตียง มองอิ่นซินด้วยสายตาอาฆาต

อิ่นซินถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างหวาดกลัว “เธอ…เธอ…เธอจะทำอะไร”

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status