บทที่ 7

“แม่เหรอ”

เขาเรียกฉันด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ

แม้ฉันจะไม่สามารถอ้าปากพูดได้ แต่ฉันก็มองเขาพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า พยักหน้าเบาๆ

ทันใดนั้น ฟู่เป่ยจี้ก็ทรุด เขาร้องออกมาอย่างควบคุมตนเองไม่ได้ “แม่ ใครทำร้ายแม่แบบนี้”

เสียงของเขาสั่นเครือราวกับเด็กหมดหนทาง

จู่ๆ ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ แล้วเริ่มตระหนักได้ว่าคำว่า “เมียน้อย” ที่อิ่นซินพูดถึงนั้น หมายถึงฉัน

ฟู่เป่ยจี้พยายามสงบสติอารมณ์ แล้วหยิบเครื่องมือผ่าตัดขึ้นมา “แม่ ไม่ต้องห่วงนะ แม่จะต้องไม่เป็นไร ผมจะช่วยแม่เอง”

ขณะที่เขาตรวจบาดแผลของฉัน ร่างกายของเขาเริ่มสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

ในที่สุดเขาก็ถามออกมาเสียงสั่นเครือ “แม่ บาดแผลทั้งหมดที่อยู่บนตัวแม่ รวมถึงการเย็บที่ส่วนล่างนี่เป็นฝีมือของอิ่นซินใช่ไหม”

ฉันหลับตาลงและไม่พูดอะไร

การเงียบของฉันทำให้ฟู่เป่ยจี้โกรธขึ้นมาอย่างชัดเจน เขาพยายามจะลุกออกไปตามหาและจัดการกับอิ่นซิน แต่หมอจางรีบเข้ามาขวางไว้

“สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือต้องจัดการบาดแผลของคนไข้ก่อน”

ลูกชายคนโตที่แสนดีของฉัน เขาเป็นคนกตัญญูมาก แต่ตอนนี้ เขากลับต้องมาเผชิญหน้ากับความจริงที่แม่ของเขาถูกทำร้ายอย่างทารุณ

และที