บทที่ 5

อิ่นซินชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะรีบตอบกลับอย่างสงบนิ่ง

“ฉันกับคุณหมอจางกำลังใช้ห้องนี้อยู่ เป่ยจี้ ตอนนี้ไม่มีห้องผ่าตัดอื่นเหลือแล้วเหรอ”

ฉันนอนอยู่บนเตียงผ่าตัด พยายามจะตะโกนออกไป

แต่ทันทีที่ฉันอ้าปาก กล้ามเนื้อบนใบหน้าก็เจ็บปวดจากรอยแผล จนฉันไม่กล้าขยับเลย

ฟู่เป่ยจี้ตอบกลับ “ไม่มีอะไรหรอก แค่ถามน่ะ”

เมื่ออิ่นซินอยู่ต่อหน้าฟู่เป่ยจี้ ท่าทีของเธอกลับตรงกันข้ามกับตอนที่เธอทำร้ายฉัน เธอพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ก่อนจะพูดต่อว่า

“คืนนี้หลังเลิกงาน ไปเดินเล่นกับฉันนะ”

“ได้สิ เดี๋ยวฉันจะซื้ออุลตร้าแมนเป็นของขวัญด้วย”

แม้ฉันจะมองไม่เห็นใบหน้าของฟู่เป่ยจี้ แต่ฉันก็รู้ว่าเขาน่าจะมีรอยยิ้มที่มุมปาก

เมื่อไม่กี่วันก่อน ลูกชายคนเล็กของฉันอ้อนฟู่เป่ยจี้โดยการเกาะแขนเขาไว้ แล้วบอกว่าใกล้เจ็ดขวบแล้ว โตแล้ว จึงอยากได้ของขวัญสำหรับเด็กโต

ฟู่เป่ยจี้พยักหน้า และเอานิ้วจิ้มหน้าผากลูกชายคนเล็กเบาๆ ก่อนจะถามว่าเขาอยากได้อะไร

ลูกชายคนเล็กตอบอย่างหนักแน่นว่าอยากได้ “อุลตร้าแมนทีก้า”

น้ำตาไหลจากหางตาของฉัน

ผ่านมาไม่กี่วันนี้เอง แต่ตอนนี้ลูกชายของฉันได้จากเราไปอย่างไม่มีวันกลับเสียแล้ว

ความสัมพันธ์ร