บทที่ 2

ทับทิมนี้เป็นสมบัติตกทอดของตระกูลเราจริงๆ

มีทั้งหมดสองเม็ด

เม็ดหนึ่งฉันมอบให้ฟู่เป่ยจี้ เพื่อนำไปมอบให้กับหญิงสาวที่เขาชอบ

ส่วนอีกเม็ดหนึ่งฉันเตรียมไว้ให้ลูกชายคนเล็ก แต่เนื่องจากเขายังเด็กไป ฉันจึงเก็บไว้ก่อน

แต่อิ่นซินเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว

เธอฉุดสร้อยทับทิมจากคอของฉันไป พร้อมหัวเราะทั้งน้ำตา

“ฟู่เป่ยจี้ นายมันคนหลอกลวง นายบอกว่าจะรักฉันแค่คนเดียว แต่กลับไปมีความสัมพันธ์กับยัยแก่คนนี้!”

“ฉันเกลียดนาย เกลียดจนอยากฆ่าให้ตายเลย!”

“หัวใจของฉันมันเจ็บปวดเหลือเกิน แต่ฉันก็ยังห้ามใจไม่ให้รักนายไม่ได้”

เธอพูดกับตัวเองเหมือนคนบ้า หลังจากที่สติหลุดไปชั่วครู่ สายตาของเธอก็กลับมาเต็มไปด้วยความมืดมนที่น่ากลัว

“ถ้าพวกเขาตาย ก็จะไม่มีอะไรมาขวางกันเราสองคนได้อีก”

“ใช่! ต้องแบบนี้!”

อิ่นซินหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาใครบางคน ฉันได้ยินเธอพูดหลังจากผ่านไปสักพักว่า “พี่คะ พี่ต้องช่วยหนูรักษาความรักของหนูให้ได้นะ!”

แต่ฉันไม่มีเวลามองเธอที่กำลังคลั่ง เพราะฉันต้องรีบไปดูแลลูกชายที่กำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย สีหน้าของเขาเริ่มแย่ลงทุกที จนฉันร้อนใจมาก

“ช่วยด้วย! ใครก็ได้ ช่วยลูกชายฉันด้วย!”

“เขาถูกงูกัด ตอนนี้หน้าของเขากำลังเขียวคล้ำ ถ้าไม่รีบช่วยเขาต้องตายแน่ๆ เลย!”

พยาบาลคนอื่นๆ รอบตัวก็พยายามพูดเกลี้ยกล่อมอิ่นซินว่า

“ถ้ามีคนตายขึ้นมาจริงๆ มันจะไม่ดีนะคะ”

“หรือจะให้เด็กคนนี้เข้าไปในห้องฉุกเฉินก่อนดีคะ”

อิ่นซินหัวเราะเยาะเสียงเย็น ก่อนจะมองพยาบาลทุกคนด้วยสายตาคมกริบ แล้วพูดอย่างช้าๆ

“พวกเธอแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะยืนข้างเมียน้อย”

“อย่าลืมนะว่าพ่อของฟู่เป่ยจี้เป็นประธานบอร์ดของโรงพยาบาลนี้ ถ้าฉันแต่งงานเข้าตระกูลฟู่เมื่อไหร่ โอกาสเลื่อนตำแหน่งของพวกเธอก็จะอยู่ในกำมือของฉัน”

ทันทีที่เธอพูดจบ ทุกคนก็มองหน้ากันไปมาด้วยความลังเล แล้วก็พากันทำเป็นยุ่งๆ เดินจากไป

ฉันแทบจะอ้อนวอน “อิ่นซิน ได้โปรดเถอะ ปล่อยให้ลูกชายของฉันเข้าไปในห้องฉุกเฉินก่อน ไม่อย่างนั้นเขาตายแน่ๆ”

แต่อิ่นซินกลับมองฉันด้วยสายตาเย็นชาและโหดเหี้ยม

“ฉันต้องการให้เขาตาย ตายไปแล้วฉันกับฟู่เป่ยจี้จะได้แต่งงานกันโดยไม่มีอะไรอุปสรรค”

“ถ้าไม่ใช่เพราะมีไอ้เด็กนอกสมรสคนนี้ขั้นอยู่ล่ะก็ ฉันไม่อยากเป็นแม่เลี้ยงของใครหรอกนะ”

ฉันรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “ลูกชายของฉันไม่ใช่ลูกนอกสมรสของฟู่เป่ยจี้ เขาเป็นน้องชายของฟู่เป่ยจี้”

“น้องชายแท้ๆ แบบแท้จริงๆ”

อิ่นซินเตะฉันเข้าที่หน้าอกอย่างแรง “เธอบอกว่าไอ้เด็กเวรนี่เป็นน้องชายของแฟนฉัน แต่เธอกลับเรียกเขาว่าลูกชายทุกคำ”

“ฉันว่ามันไร้สาระไปหน่อยนะ เธอจะมาบอกฉันอีกหรือไงว่าเธอเป็นแม่ของฟู่เป่ยจี้”

ฉันรีบพยักหน้า “ฉันเป็นแม่แท้ๆ ของฟู่เป่ยจี้จริงๆ"

ใบหน้าของอิ่นซินแสดงความสับสนชั่วขณะ ก่อนจะมองหน้าฉันอย่างละเอียดอีกครั้ง

ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก กลุ่มคนถือไม้พุ่งเข้ามา คนผมสีเหลืองที่เดินนำตะโกนเสียงดัง

“ใครกล้ามากวนตีน แย่งผู้ชายของน้องสาวฉัน”

เมื่อเขาเห็นฉันคุกเข่าอยู่ที่พื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยบวมและท่าทางหมดสภาพ กับอิ่นซินที่ยืนอยู่ตรงข้ามฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“พี่คะ ยัยแพทศยาคนนี้แหละ มันบอกว่ามันเป็นแม่ของฟู่เป่ยจี้”

พี่ชายผมเหลืองหัวเราะเยาะ มองฉันขึ้นลงอย่างเหยียดหยามก่อนจะพูดว่า

“ถ้ามันเป็นภรรยาของผู้อำนวยการโรงพยาบาล งั้นฉันก็คงเป็นผู้อำนวยการแล้วล่ะ!”

“น้อง นังคนนี้มันแค่พยายามขู่เธอ ทำให้เธอสับสนเท่านั้นแหละ”

สายตาที่สงสัยของอิ่นซินค่อยๆ กลายเป็นความมั่นใจมากขึ้น

“พี่ โชคดีที่พี่มาทัน ไม่อย่างนั้นฉันคงโดนยัยเมียน้อยคนนี้หลอกแน่ๆ”

เธอก้าวเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว ราวกับปีศาจร้าย ก่อนจะตบเข้าที่หน้าฉันหลายครั้ง

เสียงในหูฉันดังอื้ออึงไปหมด แต่ฉันไม่กล้าหนี ได้แต่ร้องขอความช่วยเหลืออย่างสิ้นหวัง “ได้โปรด ช่วยลูกของฉันด้วย ช่วยลูกของฉันเถอะ...”

ทันใดนั้น อิ่นซินก็เผยแววตาสนุกสนานออกมาอย่างไม่คาดคิด เธอพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

“อยากให้ฉันช่วยลูกของเธองั้นเหรอ งั้นเธอก็ถอดเสื้อผ้าออก แล้วตบหน้าตัวเองไปด้วย พร้อมพูดว่าเธอมันเป็นยัยเมียน้อย นังโสโครก ขอโทษฉันต่อหน้ากล้อง บอกว่าผิดไปแล้วที่แย่งความรักของฉันไป!”