บทที่ 1 จิตวิญญาณตื่นในคืนฝนพรำ (1)

ทั่วบริเวณหุบเขาร้อยโอสถ ซึ่งเต็มไปด้วยพืชสมุนไพรหลากหลายชนิดล้วนเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำพราวระยับ เพราะยามนี้สายฝนกำลังเทกระหน่ำดุจสวรรค์ร่ำไห้ ผืนนภาอันเคยสว่างเจิดจ้าแปรเปลี่ยนเป็นอึมครึมแผ่กลิ่นอายน่าหวาดเกรง

เสียงสายฟ้าหวดสะบั้นเฉกเช่นอสนีเคราะห์ ภายในถ้ำแสนอนธการซ้ำยังอับชื้นพลันปรากฏสตรีร่างระหงนอนไร้สติเพียงลำพัง ความเย็นเยียบกำลังกัดลึกกร่อนกระดูกเสียจนหนาวเหน็บ เรือนร่างที่แน่นิ่งมานานจึงเริ่มขยับไหวพร้อมลมหายใจกระเพื่อมถี่   

แค่ก แค่ก

"หนาวจัง..." 

เสียงที่เคยสดใสแหบแห้งระคนสั่นเครือ เปลือกตาบางเปิดปรือขึ้นแช่มช้า ครั้นได้สตินางจึงดันกายของตนเพื่อพิงผนังผิวหยาบ อ้อมแขนยกขึ้นโอบกอดเรือนร่างตนหวังคลายความเย็นเยียบ พลางกวาดสายตาสำรวจสรรพสิ่งท่ามกลางความมืดมัว หญิงสาวขยับแขนเพื่อตรวจสอบทีละฝั่งด้วยสีหน้าฉงนสนเท่ห์ 

"นี่เรายังไม่ตายอีกหรือ" ฟู่ซูหนิงถอนหายใจด้วยความรู้สึกปลดปลง 

นางจำได้ว่าถูกบั่นศีรษะสิ้นใจไปแล้วตั้งแต่อยู่ในวังหลวง โทษฐานวางยาพิษฮ่องเต้ คาดไม่ถึงว่ายามนี้ฟู่ซูหนิงได้หวนกลับมาในคืนฝนพรำเมื่อคราที่ตนอายุสิบหกหนาวอีกครั้ง

เหตุใดนางจึงไร้ท่าทีตื่นตระหนกเมื่อทราบว่าตนนั้นย้อนเวลากลับงั้นหรือ นั่นเพราะฟู่ซูหนิงเคยเจอเรื่องอัศจรรย์พันลึกยิ่งกว่านี้มาก่อน จะด้วยอะไรก็ช่าง ดูเหมือนสวรรค์คงไม่อนุญาตให้นางตายอย่างสงบ 

มารดามันเถอะ! 

ฟู่ซูหนิงลอบสบถในใจ แต่มิอาจฝืนลิขิตสวรรค์ได้จริง ๆ 

เดิมฟู่ซูหนิงมีนามว่าเฝิงลู่ นางคือนักศึกษาแพทย์ปีสี่จากต่างยุคสมัย หนำซ้ำยังเคยสนทนากับผู้คุมกฎแห่งสวรรค์เก้าชั้นฟ้า เอ่ยไปใครจะเชื่อ คงมีคนกล่าวหาว่านางเพ้อเจ้อเสียสติ 

ชีวิตเดิมในตอนที่ยังเป็นเฝิงลู่ นางได้ออกไปเที่ยวงานคอนเสิร์ตของศิลปินที่ชื่นชอบ ใครจะทันคาดคิดว่านั่นดันกลายเป็นวันสุดท้ายของชีวิตนักศึกษาแพทย์สาวซึ่งกำลังมีอนาคตอันสดใสและโชติช่วง 

อยู่ ๆ ก็เกิดเหตุจลาจลไม่คาดฝัน ผู้คนกำลังหนีตายกันจ้าละหวั่น เฝิงลู่ผู้ป้ำเป๋อพลันสะดุดขาของตนล้มแอ้งแม้งลงบนพื้นสกปรกซ้ำยังเปียกแฉะ ร่างเล็กเกลือกกลิ้งไปมาเพื่อหลบใต้เท้าผู้คนนับร้อยพัน กระทั่งมิอาจหลีกพ้น ร่างของเฝิงลู่จึงถูกคนเหล่านั้นเหยียบย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนช้ำในกระอักโลหิตออกมาคำโต 

ไม่มีใครยื่นมือเข้าช่วย ไม่มีใครใส่ใจนางเลยสักคน ผู้คนที่นี่แล้งน้ำใจเกินไปแล้ว ก่อนสิ้นใจเฝิงลู่ได้อธิษฐานต่อทวยเทพ ยกเอาคุณงามความดีไม่ว่าชาตินี้หรือชาติปางไหนมาอ้างสรรพคุณของตนเสียจนหมดสิ้น เพราะสิ่งที่นางหวาดกลัวที่สุดคือการตกนรก เฝิงลู่วาดฝันมาตลอดว่าในชีวิตอันแสนสั้นจะได้พานพบรักแท้กับชายในฝัน อยู่ด้วยกันตราบนิจนิรันดร์กาล

ไฉนตอนนี้ต้องมาตายอย่างน่าอนาถ ชาตินี้ยังไม่เคยมีแฟนเลย จะเร่งส่งนางไปปรโลกทำไมกัน!

ดูเหมือนสวรรค์รับรู้ถึงคำอธิษฐานของนาง จึงอุตส่าห์เมตตาส่งจิตวิญญาณของเฝิงลู่ให้ล่องลอยมาติดแหง็กในร่างเด็กหญิงวัยสองขวบผู้หนึ่ง ยามนั้นเด็กตัวน้อยถูกพ่อแม่ทอดทิ้งไว้ไม่ห่างจากหุบเขาร้อยโอสถมากนัก เด็กวัยกระเตาะถูกช่วยเหลือจากสองตายายคู่หนึ่ง นางจึงโชคดีมีชีวิตรอดมาจวบจนเติบใหญ่ 

แม้จิตวิญญาณเป็นผู้ใหญ่แต่ร่างกายยังเป็นเด็ก ส่งผลให้เฝิงลู่เปล่งวาจาออกมามีเพียงเสียงอ้อแอ้ มันช่างชวนอึดอัดอย่างยิ่ง

นี่มันชีวิตใหม่อันบัดซบใดกันเล่า จะพูดก็ยังเป็นเสียงเด็กไม่รู้ความ...

สองตายายจึงตั้งชื่อให้เฝิงลู่ใหม่ นามว่า'ฟู่ซูหนิง' จากนั้นเฝิงลู่จึงรู้สึกคุ้นชินกับนามว่าฟู่ซูหนิงและยอมรับความจริงในที่สุด นางได้กลายเป็นคนของมิติใบนี้ไปโดยปริยาย 

เด็กน้อยกวาดสายตามองโดยรอบก็ทราบว่าที่นี่คือยุคโบราณห่างจากโลกเดิมของตนนับพันปี กระทั่งเฝิงลู่ในนามฟู่ซูหนิงค่อย ๆ เติบโตตามวัย ขณะที่จิตวิญญาณก็ยังคงเป็นหญิงสาววัยยี่สิบสอง ส่งผลให้พัฒนาการของเด็กหญิงฟู่ซูหนิงก้าวกระโดดมากกว่าเด็กทั่วไปมากโข  

นับว่าดีหรือร้ายที่สวรรค์ดันถีบส่งนางลงมาอยู่ในร่างสตรีมิใช่บุรุษ หาไม่แล้วจิตวิญญาณเป็นหญิงสาวแต่ทว่ามีเนื้องอกห้อยต่องแต่งอยู่หว่างขา นางคงรับไม่ได้จนต้องกัดลิ้นตายอีกครั้งเป็นแน่ 

เรื่องบังเอิญอีกหนึ่งสิ่ง สองตายายที่ช่วยเหลือนาง ผู้คนล้วนขนานนามว่าหมอเทวดาแห่งหุบเขาร้อยโอสถ ประจวบเหมาะกับวิชาที่ติดกายมาแต่โลกกาลก่อน ฟู่ซูหนิงจึงเรียนรู้ศาสตร์แพทย์ได้รวดเร็วจนน่าฉงน นางสามารถจดจำทุกรายละเอียดของตำราโอสถราวผ่านตาไม่รู้ลืม ดูเหมือนสวรรค์คงมอบความสามารถนี้ให้นางเพื่อหวังประโลมจิตใจอันบอบช้ำ ฟู่ซูหนิงจึงนับว่าสวรรค์ยังมีเมตตาอยู่เล็กน้อยก็แล้วกัน ฟู่ซูหนิงนั้นใช้ชีวิตในคราบหลานสาวของหมอเทวดากระทั่งเติบใหญ่ นางได้สืบทอดวิชาจากสองตายายจนกลายเป็นหมอหญิงในที่สุด

ครั้นฟู่ซูหนิงอายุครบสิบหกหนาว สวรรค์ก็ส่งบุรุษผู้สูงส่งปรากฏขึ้นเบื้องหน้า ตอนนั้นนางคิดว่าเขาคือรักแท้จากคำอธิษฐานจิต ทว่ายามนี้ฟู่ซูหนิงได้รู้แล้วว่า ชายหนุ่มผู้นี้นับเป็นฝันร้ายของตนไปตลอดกาล 

"สวรรค์นะสวรรค์ กลั่นแกล้งข้าตั้งแต่โลกก่อนไม่พอ ไยต้องให้ข้าย้อนกลับมาในวันนี้ด้วยเล่า ให้ข้าตายไปเลยยังดีเสียกว่า ไม่ต้องรับรู้ ไม่ต้องแบกรับความเจ็บปวดอันหนักอึ้ง หรือไม่ก็ช่วยลบความทรงจำของข้าออกไปเถิด รังแกข้าสนุกนักหรือไร" ฟู่ซูหนิงระบายความอัดอั้น พลันแหงนหน้าด่าทอสรวงสวรรค์ ทั้งที่รู้ว่ามิอาจเปลี่ยนแปลงชะตาได้ตามอำเภอใจ 

ความรู้สึกอันน่าหวาดผวา เป็นเหตุให้นางไม่อาจย้อนกลับมาแล้วหลงทางซ้ำซ้อน นัยน์ตาดอกท้อเหลือบเห็นบุรุษร่างสูง นอนหมดสติอยู่ข้างพงหญ้า ยามนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส เดิมทีนางเป็นหมอควรยื่นมือช่วยเหลือเขา บทเรียนครั้งก่อนมันได้สอนนางว่า เขามันตัวอันตราย อย่าหมายว่านางจะยื่นมือเข้าช่วยเหลืออีกเลย 

ริมฝีปากบางเฉียบขยับเอ่ย "ท่านจงนอนรอความตายอยู่ตรงนั้นเถิด ท่านทิ้งข้าแล้วหนหนึ่ง ยามนี้ข้าจะเลือกหมางเมินท่านบ้าง หึ!"