บทที่8 การมาของเงา

ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อปรับอารมณ์ที่ยังคุกรุ่นให้สงบลง เพราะนับตั้งแต่เขาได้รับรู้เรื่องอันเลวร้าย ที่เกิดกับพี่สาวบุญธรรม เมื่อสามเดือนก่อน จนถึงวันนี้ ความโกระแค้นที่เขามีต่อหรงจิ่ง หาได้ลดน้อยลงไม่

ฟงทอดสายตามองไปที่กระท่อม ด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย จนแสงเทียนส่องสว่างได้ดับลง ชายหนุ่มจึงได้ก้าวเข้าไปในบริเวณกระท่อม ก่อนจะนั่งลงยังท่อไม้ที่พิงอยู่ข้างเสาเรือน

ชายหนุ่มสะบัดผ้าคลุมห่มกาย ก่อนจะหลับตาลงอย่างช้า ๆ ทว่าประสาทสัมผัสทั้งหมดยังคงเปิดรับทุกความเคลื่อนไหว

‘ได้อยู่ใกล้เท่านี้ ข้าก็ดีใจมากแล้ว’

ยามเช้า ณ กระท่อมชายป่าเมืองชีเป่ย

หยางเจี่ยนยืนมองคนจากจวนของบิดา ที่นำยามาส่งให้แก่มารดา สายตาที่คนพวกนั้นที่มองไปรอบบริเวณกระท่อม เหมือนกำลังหาพวกเขาพี่น้องอยู่ เด็กหนุ่มหันไปสบตากับน้องสาวฝาแฝด ก่อนจะหันกลับไปหาลุงสือที่เพิ่งเดินมาถึง

“ท่านฟงมาถึงแล้วขอรับ”

“เร็วดีนี่! พบกันที่น้ำตก ขอข้าดูคนพวกนี้อีกสักหน่อย”

หยางเจี่ยนมองกลับไปที่ลานกระท่อม สิ่งที่เห็นคือบ่าวรับใช้จากจวนสกุลหรงหาได้ยำเกรงต่อมารดาของเขาแม้แต่น้อย ในเมื่อยุคนี้ยึดคนมีอำนาจและฐานะ เขาก็จะใช้มันให้คุ้มค่า

“จะไหวไหมล่ะ”

“ความตายก็เคยผ่านมาแล้ว แค่นี้จะไม่ไหวได้รึ”

สองพี่น้องคุยกันหลังจากลุงสือจากไปแล้ว หมากกระดานนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิด ต้องมาดูกันว่าครอบครัวของมารดา จะมอบสิ่งใดมาให้บ้าง

หลังจากบ่าวในจวนของหรงจิ่งจากไปแล้ว ทั้งคู่จึงเดินไปหาลุงสือ ที่รออยู่ไม่ไกลนัก

“เราไปกันเถอะ หากหายไปนานท่านแม่จะเป็นกังวลเอาได้”

สามนายบ่าวหายเข้าไปยังทิศทางของน้ำตก ซึ่งเป็นที่โปรดปรานของหยางเจี่ยน

“เดินต่อไป แต่ไม่ต้องเร็วมาก เด็กน้อยผู้นี้ไม่คิดจะห่างข้าบ้างเลยหรืออย่างไร”

เด็กหนุ่มเอ่ยยิ้ม ๆ เพราะตอนนี้ด้านหลังของพวกเขา มีใครอีกคนกำลังแอบตามมาอยู่นั่นเอง ใช้เวลากว่าครึ่งก้านธูป จึงมาถึงยังที่นัดหมาย พวกเขามาก่อนเวลาเล็กน้อย

หยางเจี่ยนนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เพื่อรอน้องชายที่ยังแอบอยู่ไม่ไกล ในป่าใช่จะไม่มีอันตราย หยางไท้มิคุ้นชินเขาก็เป็นห่วงอยู่บ้าง

“รอพี่อยู่นี่ เดี๋ยวจะไปดูไท้เอ๋อร์สักหน่อย”

เมื่อเห็นว่าน้องชายยังไม่ยอมออกจากที่ซ่อน หยางเจี่ยนจำต้องลุกออกไปดูให้แน่ใจ ว่าไม่มีสัตว์พิษอะไรทำร้ายน้องชายของเขาหรือไม่

“ไยไม่เข้าไปหาพี่ หืม! นั่งรออยู่ตั้งนาน”

หยางไท้สะดุ้งสุดตัว เมื่อถูกพี่ชายจับได้ว่าแอบติดตามเข้ามาในป่า เด็กชายเดินไหล่ตกก้มหน้ามองพื้น ออกจากหลังต้นไม้ ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพี่ชาย

“ไท้เอ๋อร์ทำผิด มิเชื่อฟังคำสั่งของพี่ใหญ่”

“กล้าทำก็ต้องกล้ารับรู้หรือไม่ มาเถอะเราไปนั่งดูน้ำตกกันดีกว่า วันนี้พี่จะพาเจ้าลงจับปลาดีหรือไม่”

“จริงหรือขอรับ”

เด็กชายยิ้มกว้าง ก่อนจะโผเข้ากอดพี่ชายแน่น ๆ แล้วผละวิ่งตรงไปยังทิศทางที่เขาหมายตาเอาไว้ หยางเจี่ยนได้แต่หัวเราะในลำคอ เด็กก็คือเด็ก และมันไม่ใช่แค่หยางไท้ที่ยังเด็ก เพราะน้องสาวฝาแฝดของเขาในเวลานี้ ก็เหมือนจะกลายเป็นเด็กอีกครั้งแล้วเช่นกัน

หยางเจี่ยนดูแล้วเขายังมีเวลาอีกพอสมควร ก่อนจะถึงเวลานัดหมาย จึงได้พาน้อง ๆ ลงจับปลา เหมือนจะได้ความสนุกมากกว่าจะได้ปลาเสียอีก เพราะน้อง ๆ ของเขากระโดดไปมาบนโขดหินเล็ก ๆ ด้วยความร่าเริง

“ระวังลื่นด้วย ฮวาเอ๋อร์ อย่าลงไปตรงโน่นนะน้ำลึกมาก พาไท้เอ๋อร์เล่นอยู่แถวนี้พอ พี่จะขึ้นไปทำปลาให้กินกัน”

ลุงสือที่ยืนรออยู่ไม่ไกล รีบวิ่งเขามารับปลาในมือของผู้เป็นนาย ก่อนจะไปช่วยหาไม้มาเสียบปลา หยางเจี่ยนก่อไฟอย่างใจเย็น ก่อนจะชะงักมือเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่าเขาไม่ได้อยู่ตามลำพังอีกต่อไป

“คารวะคุณชาย”

เสียงทรงพลังดังขึ้นจากทางด้านหลังของเขา  หยางเจี่ยนหันกลับไปมอง ก่อนจะเลิกคิ้วสูงด้วยไม่อยากจะเชื่อสายตา โลกใบนี้ช่างมีแต่คนหน้าตาดีเหลือเกิน ขนาดเจ้าของร่างที่เขาอาศัยอยู่นี่ อายุเพิ่งสิบสี่ยังหล่อเหลาเสียจนเขา ที่มาจากอีกโลกให้รู้สึกอิจฉา แล้วนี่คนของท่านตายังหล่อว่าพระเอกละครในโลกที่เขาจากมาเสียอีก

หยางเจี่ยนมองเลยชายหนุ่มตรงหน้าไปเล็กน้อย มีชายหนุ่มหญิงสาวอีกแปดคน ยืนประสานมือโค้งกายให้แก่เขาอยู่เช่นกัน

“ไม่ต้องมากพิธีกับข้าหรอกขอรับ”

“หามิได้ขอรับคุณชาย เราเป็นเพียงบ่าวมิอาจตีเสมอนาย”

“ข้านึกว่าพวกท่านจะมาเป็นอาจารย์ของข้าเสียอีก มีที่ใดกันที่อาจารย์คำนับศิษย์”

ฟงยืนตัวตรงก่อนจะมองเด็กหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะรู้สึกภูมิใจในตัวของผู้เป็นพี่สาว ที่สอนบุตรได้ยอดเยี่ยมเช่นนี้

“คุณชายกล่าวเกินไปแล้วขอรับ”

หยางเจี่ยนรู้สึกเหนื่อยใจกับคำพูดที่ต้องใช้คำให้สิ้นเปลือง แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะพูดในแบบของชีวิตเก่าได้เช่นกัน เพราะยิ่งมากคนสงสัยยิ่งมากความให้ต้องหาคำมาแก้ตัว

“เอาเถอะอย่าคิดอะไรให้มากเลย ข้าหวังว่าคงจะมีข่าวดีสำหรับข้าและน้อง ๆ”

“นี่ขอรับ จดหมายและสิ่งของสำคัญ จากนายท่านใหญ่และคุณชายใหญ่ขอรับ”

ฟงยื่นส่งจดหมายพร้อมกล่องไม้ ที่มีของสำคัญหลายอย่างอยู่ภายใน ให้แก่หยางเจี่ยน

หยางเจี่ยนรับของจากฟง ก่อนจะนั่งลงข้างกองไฟ ซึ่งตอนนี้ลุงสือกำลังเสียบปลา เพื่อย่างให้แก่คุณหนูและคุณชายน้อย ทุกคนต่างพากันนิ่งเงียบ เพื่อมิให้รบกวนผู้เป็นนาย เพียงครู่เดียวหยางเจี่ยนก็ได้พับจดหมาย ก่อนจะเปิดกล่องไม้ออกดูของด้านใน หยางเจี่ยนเงยหน้าส่งยิ้มให้แก่ฟง