บทที่6 วันเวลาแห่งการเติบโต

“ท่านแม่หาได้เป็นเช่นนั้นสักนิดเจ้าค่ะ หากท่านแม่อ่อนแอ ย่อมเห็นแก่ตัวทิ้งเราสามพี่น้องไปนานแล้ว การที่ท่านแม่ยังอยู่นั่นเพราะรักและเข้มแข็งมากแล้วเจ้าค่ะ ผู้ใดจะมองว่าท่านแม่โง่เขลา ช่างเขาปะไรเจ้าค่ะเพราะสำหรับข้าสามพี่น้อง ท่านแม่นั้นคือผู้เสียสละอย่างแท้จริง”

“วันนี้ข้าจะทำหมูย่างให้ท่านแม่กินนะขอรับ”

หยางเจี่ยนเดินเข้ามาบอกกับมารดา โดยมีน้องชายที่กอดห่อขนมเอาไว้แน่น หยางไท้ไม่ยอมกินขนมเหล่านั้น แม้จะอยากกินมากเพียงใดก็ตาม เด็กชายบอกเพียงว่าจะรอกินพร้อมกันกับทุกคน

“เจ้าเหนื่อยมากแล้ว ไปอาบน้ำนอนพักผ่อนเสียก่อน ทางนี้แม่ทำเอง”

“ท่านแม่นั่นล่ะขอรับที่ควรพักผ่อน เรื่องแค่นี้เราสามคนพี่น้องจัดการได้สบาย ท่านด้วยป้าโจว ลุงสือไปพักกันได้แล้ว ให้พี่เสี่ยวเตี๋ยช่วยเราสามคนก็พอขอรับ”

“แต่ว่า...”

“อย่าดื้อสิขอรับ วันนี้ข้ามีแรงมากพอที่จะดูแลทุกคน อย่าได้ทำลายน้ำใจนี้ของข้าเลยนะขอรับท่านแม่ หากวันใดข้าเหนื่อยข้าจะบอกท่านแม่เป็นคนแรกนะขอรับ”

หยางเจี่ยนเริ่มใช้ทั้งความเป็นชายหนุ่ม ปนกับความเป็นเด็กของร่างนี้กับมารดา ทำให้เหลียนฮวา ที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของมารดาเบะปากใส่พี่ชาย ทำให้หยางไท้หัวเราะคิกคัก ด้วยขำขันกับหนาตาทะเล้นของพี่สาว

“เช่นนั้นก็ตามใจ แม่หวังว่ามื้อค่ำนี้เราจะได้กินข้าว”

จางฮุ้ยเหมยยังมิวายประชดลูก ๆ ก่อนคลายอ้อมแขนออกจากบุตรสาว แล้วเดินยิ้มกว้างหายเข้าไปในกระท่อม พร้อมป้าโจว ที่คุยเจื้อยแจ้วด้วยความสุขใจ ทางด้านลุงสือยังคงรอช่วยเหลือนายน้อยทั้งสามอยู่ด้านนอก

หยางเจี่ยนคร้านจะเถียงกับตาแก่หัวดื้อ จึงพากันเดินไปที่ครัว เพื่อจัดเตรียมทำมื้อค่ำ โดยมีหยางไท้จับมือพี่ชายไม่ยอมปล่อยเดินตามต้อย ๆ เหลียนฮวาได้แต่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก 

เพราะในชีวิตเก่านั้น นางทำกับข้าวเป็นที่ไหน กองทัพสอนให้สู้รบ ไม่ได้สอนทำอาหารสักหน่อย ซึ่งอันที่จริงก็มีสอน แต่นางเลือกจะไม่ทำ เพราะสงสารทุกคนที่ต้องชิม

เสียงหัวเราะของสามพี่น้องดังออกมาให้ได้ยิน ทำให้คนที่เพิ่งมาถึงสะเทือนใจจนไม่อาจทนรับได้ ฟงพร้อมด้วยเงาทั้งแปดซ่อนตัวเงียบชายป่าห่างกระท่อมไปไม่มากนัก พวกเขาเดินทางไม่ยอมหยุดพัก จากเสิ่นโจวมาที่เมืองชีเป่ย เพื่อพบกับคุณชายน้อยหรงหยางเจี่ยน ตามคำสั่งของนายท่านและคุณชายใหญ่

“ท่านฟง เราจะเข้าไปพบคุณชายเลยหรือไม่ขอรับ”

“ยังก่อน! วันนี้เราเฝ้ายามอยู่รอบ ๆ ที่นี่ พรุ่งนี้ค่อยส่งข่าวให้แก่คุณชาย”

“ขอรับ”

 

สามเดือนก่อนหน้า ณ เมืองเสิ่นโจว จวนคหบดีจางหลี่ชาง

ภายในห้องหนังสือ บรรยากาศเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ ของเจ้าของจวนและบุตรชายคนโต ที่เพิ่งเดินทางมาถึงบ้านในตอนเช้า ผ่านไปเพียงสองชั่วยาม คนของเขาได้นำจดหมายจากชีเป่ยมามอบให้ เขากับบุตรชายคิดว่าจะมีข่าวน่ายินดีจากลูกหลาน

ทว่ามันกลับเป็นข่าวที่เลวร้าย จนเขาทั้งคู่ไม่อาจรับได้ แต่จะเอะอะโวยวายก็ทำไม่ได้อีกเช่นกัน สองพ่อลูกจึงได้แต่นั่งสงบสติอารมณ์ พร้อมวนอ่านเนื้อความในจดหมายซ้ำไปซ้ำมา ด้วยความร้าวรานในหัวใจ

"ข้าจะไปฆ่ามันท่านพ่อ แล้วพาเหมยเอ๋อร์กับหลาน ๆ กลับบ้านเองขอรับ"

จางหย่งสือคำรามออกมาด้วยหัวใจที่สุมด้วยเพลิงแค้น เขายินดีที่จะพาครอบครัวออกจากอู๋เป่ยในทันที หากสกุลหรงตั้งใจที่จะเป็นปรปักษ์อย่างออกนอกหน้ากับสกุลจาง และแน่นอนว่าเขาจะทำให้คนพวกนั้น ได้รู้ถึงความเจ็บปวดที่แท้จริง

"ใจเย็นหน่อยหย่งสือ ขนาดเจี่ยนเอ๋อร์ยังใจเย็นที่จะค่อย ๆ ลงมือ เจ้าผู้เป็นลุง ทั้งยังมีตำแหน่งสำคัญในแคว้นเหลียง อย่าได้ทำอะไรไม่ยั้งคิด น้องสาวเจ้าคงไม่ต้องการให้นางเป็นต้นเหตุของสงคราม เจ้าน่าจะรู้นิสัยของท่านลุงกับแม่ของเจ้าดีกว่าผู้ใด พ่อเองก็อยากรู้ว่าหลานชายคนโตของเรา จะจัดการเรื่องนี้เช่นไร ไม่ไหวค่อยยื่นมือเข้าแทรก"   

ด้วยแผนการที่หลานชายวัยเพียงสิบสี่ แจกแจงมาในจดหมาย ทำให้จ้าวหลี่ชาง อดทึ่งกับความคิดอันแยบยลของหยางเจี่ยนไม่ได้ ไหน ๆ เรื่องมันก็เกิดขึ้นมาแล้ว หากจะลงมือสังหารคนเช่นหรงจิ่ง มันง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ เขาไม่สนใจชื่อเสียงที่กินไม่ได้ แต่สนใจในความคิดของหลานชายมากกว่า

"เช่นนั้นข้าจะไปชีเป่ยด้วยตนเอง หลานข้า ข้าจะเป็นผู้สอนเขาด้วยตนเอง"

"ให้ฟงกับเงาทั้งแปดไปก็เพียงพอแล้ว เจ้าอยู่รับหน้าแม่เจ้าอยู่ทางนี้ช่วยพ่อ ข้ายังไม่อยากให้ความมุทะลุของเจ้า ไปกดดันเด็ก ๆ ลองให้พวกเขาตัดสินใจทุกอย่างด้วยตนเองดูสักหน่อย อย่างไรฟงก็เสมือนน้าชายแท้ ๆ ของพวกเขาอีกคน ย่อมต้องดูแลเรื่องนี้ได้ไม่แพ้เจ้า"

จางหลี่ชางรู้จักนิสัยของบุตรชายดี เขายังไม่อยากให้เรื่องนี้บานปลาย และที่สำคัญเขาไม่อยากฟังคำแก้ตัวของคนสกุลหรง เขาจะลองดูสิว่าหลานชายจะทำอย่างไร ไม่ให้งูพิษตื่นจนเผ่นหนีไปเสียก่อน

เมื่อเขายังลงมือเองไม่ได้ ก็แค่เป็นกำลังหนุนให้กับสองแฝด ได้ใช้ความสามารถให้เต็มกำลังสักหน่อย ในภายหน้าไร้เขาและภรรยา หยางเจี่ยนจะได้ดูแลครอบครัวได้