เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 81
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-08-27 17:21:08
บทที่เกี่ยวข้อง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 82
“ไป!” ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงเย็นชา ขี่ม้าออกจากเมืองทันทีพร้อมบ่าวรับใช้ประจำจวนและองค์รักษ์ลับที่ยืมมา*ผ้าสีดำที่ปิดตาถูกถอดออกในห้องลับยามนี้มีการจุดเทียนสีแดงจำนวนมากเรียงรายอยู่รอบ ๆ สร้างบรรยากาศอันน่าขนลุกและน่ากลัวขึ้นมา ซูชิงลั่วเนื้อตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว มองหนิงไห่ลู่ที่ค่อย ๆ เช็ดแส้สีดำด้วยผ้าอย่างช้าๆ บนแส้นั้นดูเหมือนจะมีร่องรอยคราบเลือดเก่าที่เปลี่ยนเป็นสีสนิมติดอยู่ ขณะที่เขาเช็ด ก็ยิ้มและหันมองซูชิงลั่วที่เนื้อตัวสั่นเทาเป็นระยะ ๆ - นี่คือจุดประสงค์ที่เขาเอาผ้าปิดตาของซูชิงลั่วออก ยิ่งนางกลัว เขาก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น ท่ามกลางแสงเทียนสีแดง เขาเก็บแส้ที่เช็ดแล้วไว้ข้าง ๆ แล้วไปเช็ดเชือกสีแดงยาวอีกเส้นหนึ่งหลังจากเช็ดจากหัวจรดปลาย เขาก็หัวเราะออกมา “คืนนี้อีกยาวนาน พวกเราค่อย ๆ เล่นสนุกกัน”มือข้างหนึ่งกำเชือกสีแดง อีกมือหนึ่งถือกรรไกร เดินมาข้างหน้านางอย่างช้า ๆ แล้วใช้กรรไกรตัดเสื้อบริเวณลำคอของนาง ความเย็นเยือกราวกับเหล็กกล้าไหลผ่านกระดูกไหปลาร้าของนาง ซูชิงลั่วหลับตา แล้วท่องคำว่าลาก่อนในใจ กำลังจะกัดลิ้นฆ่าตัวตาย ก็ได้ยินเสียงคล้ายหนังสติ๊ก แล้วเห็นหน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27แต่งกับขุนนาง บทที่ 83
ซูชิงลั่วยังไม่ทันจะเข้าใจความหมายของคำว่าไม่ต้องกลัวจากเขา ก็ได้ยินเสียงของร่างกายหนึ่งกระแทกพื้นอย่างแรง นางเผลอหันไป แต่ถูกมือของลู่เหิงจือที่ยื่นมาบังไว้ เมื่อเข้าใจว่าเขาทำอะไรลงไป ซูชิงลั่วร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว แผ่นหลังรู้สึกชาขึ้นมาเขา... เขาฆ่าคนเพื่อนาง! ฆ่าหนิงไห่ลู่ หลานชายของกุ้ยเฟยองค์ปัจจุบัน เรื่องนี้จะจบลงอย่างไร “เหิงจือ เจ้า...” เซี่ยถิงอวี้ขมวดคิ้ว ผ่านไปชั่วครู่ถึงถอนหายใจอย่างจนปัญญา “เรื่องถึงขนาดนี้แล้ว ก็ช่างเถอะ” มือของลู่เหิงจือค่อย ๆ กดลงบนไหล่ของซูชิงลั่วราวกับเป็นการปลอบโยน ก่อนจะเอ่ยว่า “ที่นี่ให้เจ้าจัดการ ข้าพานางไปก่อน”ซูชิงลั่วตกใจกลัวมากจนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะจนกระทั่งลู่เหิงจือพยุงนางขึ้นรถม้า นางยังคงเกาะแขนเสื้อของเขาไว้ด้วยความหวาดกลัว รถม้าวิ่งไปไกลแล้ว นางถึงได้กลิ่นเลือดจาง ๆ จึงอดถามไม่ได้ว่า “เจ้าบาดเจ็บหรือไม่”ลู่เหิงจือตอบเสียงเรียบว่า “ไม่เป็นไร”ท้องฟ้ามืดครึ้ม น่าจะเพราะรีบออกมา รถม้าจึงไม่มีโคมไฟซูชิงลั่วรีบคลำขึ้นไปตามแขนเสื้อของเขาด้วยความร้อนรน “บาดเจ็บตรงไหนหรือ ข้า...”มือถูกเขากดไว้ทันที “อย่าขยับ”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27แต่งกับขุนนาง บทที่ 84
ยามนั้นนางยังคงเป็นเด็กสาวตัวน้อยความทรงจำดึงกลับมาสู่ความเป็นจริงมีหยาดน้ำตาอุ่น ๆ ตกลงบนแขนของเขา ลู่เหิงจือเอ่ยปาก “ทำไมถึงร้องไห้เล่า”ซูชิงลั่วส่ายศีรษะ เช็ดน้ำตาพลางถามว่า “ทำไมเจ้าถึงกระตุ้นแผลตลอดเวลา”ถูกจับได้แล้วสินะความคิดละเอียดอ่อนเหมือนกันนะเนี่ยลู่เหิงจือปลอบโยนเสียงเบา “ไม่เป็นไรจริง ๆ” เขายกมือขวาอยากจะเช็ดน้ำตาให้นาง แต่พอสัมผัสผิวแก้มของนาง ร่างกายของเขาก็ราวกับถูกราดด้วยสุรารสร้อนแรง ทำให้ระเบิดขึ้นมาทันที เขากำมือแน่น ดึงมือกลับมาอย่างแรง หันหน้าหนี หายใจหอบ “เจ็บแผลอีกแล้วหรือ” ซูชิงลั่วเอ่ยพลางเข้าไปดูแผลของเขา พอเข้าใกล้เขาก็ดึงนางเข้าไปกอดทันทีนางตกละลึงร่างกายของนางถูกเขารัดแน่น นั่งลงบนตัก และมือก็คว้าเสื้อของเขาไว้โดยไม่รู้ตัวร่างกายของเขาร้อนรุ่มมาก คล้ายกับเปียกชุ่มเพราะผ้าตรงปกเสื้อเปียกชื้นยังไม่ทันได้ครุ่นคิดว่าจู่ ๆ เหตุใดเขาถึงทำเช่นนี้ ปฏิกิริยาแรกคือเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของเขา“เจ้าไข้ขึ้นหรือ ทำไมถึงร้อนอย่างกับ...” ซูชิงลั่วหยุดชะงัก และรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่เกิดขึ้นในร่างกายของเขา จึงใบหน้าแดงก้ำขึ้นทันที
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27แต่งกับขุนนาง บทที่ 85
ลมหายใจอุ่น ๆ พัดเข้าไปในหู ทำให้รู้สึกคันยิบ ๆซูชิงลั่วมือสั่นเล็กน้อย รู้สึกได้ถึงริมฝีปากอันเร้าร้อนของลู่เหิงจือ คล้ายกับจะสัมผัสใบหูของนางเบา ๆ ทำให้รู้สึกอึดอัดมาก จะ...ให้เขาลวนลามกลับดีหรือไม่เขาจะคิดอย่างนั้นก็ไม่ผิด เพราะครั้งก่อนเขาช่วยนาง จึงต้องการให้นางช่วยเขากลับใช่หรือไม่นางจับปกเสื้อของเขาแน่นขึ้น ก้มศีรษะบอกไม่ถูกว่าเป็นเพราะความรู้สึกอยากตอบแทนบุญคุณ หรือเพราะกลิ่นน้ำหอมอันเย้ายวนบนร่างกายทำให้นางลุ่มหลงกันแน่ นางบีบเสียงเอ่ยราวกับเสียงยุงว่า “หากเจ้าอยาก ก็...ได้”สองคำนั้นแทบฟังไม่ได้ยินเส้นแบ่งราวกับถูกทำลายลงไปอย่างสิ้นเชิง ลู่เหิงจือขยับริมฝีปากบางลงมา ลมหายใจรดที่แก้มนาง ค่อย ๆ เลื่อนตามแนวกรามมาที่ริมฝีปากของนาง หยุดชั่วขณะ แล้วมือก็ย้ายไปที่ท้ายทอยของนาง ก่อนจะบรรเลงจูบอย่างไม่ลังเลในสมองเสียง “ตู้ม” ดังขึ้นราวกับบางอย่างระเบิดกระแสไฟฟ้าซ่า ๆ วิ่งตั้งแต่ริมฝีปากกระจาบไปทั่วร่างกาย แสงจันทราสาดส่องเข้ามาในห้อง ส่องกระทบร่างกายเขาริมฝีปากของเขามีอุณหภูมิร้อนจัด รุกเข้ามาหานางราวกับจะยึดครอง ทำให้นางรับมือไม่ไหว สติของนางถูกจูบนี้กลืนกิน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27แต่งกับขุนนาง บทที่ 86
ซ่งเหวินรู้ตัวว่าตนพูดผิด จึงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น รีบถอยออกไปพร้อมกับปิดประตูคำพูดนี้ทำให้หลังจากนั้นลู่เหิงจือและซูชิงลั่วรับประทานอาหารด้วยความเงียบตลอดเวลา ไม่มีใครพูดอะไรเลย ซูชิงลั่วเคยคิดจะพูดอะไรสักอย่างเพื่อปลอบโยนระหว่างนั้น แต่พอนึกถึงคำพูดของซ่งเหวิน ก็รู้สึกว่าไม่ควรปลอบจะดีกว่า ประเดี๋ยวจะพูดอะไรไม่เหมาะสมออกมาจะยิ่งอึดอัด นางจึงก้มหน้ากินข้าวเงียบ ๆ ไม่รู้ว่าเข้าใจผิดไปเองหรือไม่ หิวมากชัด ๆ กลับรู้สึกว่าอาหารมื้อนี้ไม่อร่อยเท่าที่เคยกินในวัดเซิ่งอัน ดูเหมือนฝีมือการทำอาหารของซ่งเหวินจะแย่ลงอาจเป็นเพราะวันนี้เวลาเร่งรัดไปเสียหน่อย เขาจึงแสดงฝีมือออกมาไม่ได้ดีเท่าที่ควร หรืออาจจะไม่มีเวลาทำอาหาร จึงให้คนอื่นทำแทน?ทว่ายามนี้ไม่มีอะไรให้เลือกมากนัก แค่อิ่มท้องก็ถือว่าดีมากแล้ว เมื่อเห็นนางวางตะเกียบลง ลู่เหิงจือจึงเอ่ยถามว่า “อิ่มแล้วหรือ”ซูชิงลั่วพยักหน้าลู่เหิงจือไม่รู้ว่ากินอิ่มแล้วหรือไม่ ก็วางตะเกียบลง แล้วเก็บจานชามใส่กล่องอาหาร แล้วยื่นออกไปหลังจากถูกช่วยออกมาก็ผวาตลอดเวลา ขณะนี้ซูชิงลั่วถึงมีเวลาเอ่ยถามว่า “แล้วเรื่องของหนิงไห่ลู่จะทำอย่างไรดี”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27แต่งกับขุนนาง บทที่ 87
ลู่เหิงจือก้มศีรษะลง “ตื่นแล้วหรือ” เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อใดไม่รู้ เสื้อทรงยาวสีเขียว ให้ความรู้สึกถึงความสง่างามซูชิงลั่วพยักหน้า ผลักเขาเบา ๆ อย่างเขินอาย จึงถึงโอกาสปล่อยนางลง นางเปิดม่านรถม้ามอง ท้องฟ้ามืดครึ้ม พระจันทร์เต็มดวงส่องแสงจาง ๆ อยู่ทางทิศตะวันตก ราวกับกำลังล้างหมึกออกจากกระดาษ ยังไม่ถึงเวลาเปิดประตูเมือง ก็หมายความว่า ประตูเมืองเปิดให้พวกเขาโดยเฉพาะ ซูชิงลั่วรู้สึกเนื้อตัวสั่นเล็กน้อย ราวกับรู้สึกว่านางกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ ลู่เหิงจือจึงเอ่ยว่า “ต้องปิดเรื่องนี้กับทุกคน เจ้าต้องกลับไปตั้งแต่เช้าตรู่ ทางฝั่งท่านยายจัดการทุกอย่างไว้แล้ว” มิเช่นนั้น หญิงสาวค้างคืนข้างนอก เสียชื่อเสียง แม้แต่ลู่เหิงจือเองก็ยากที่จะปิดปากคนทั้งเมือง ซูชิงลั่วพยักหน้าเอ่ยว่า “ขอบคุณท่านชายสาม” นึกไม่ถึงว่าจะกล่าวขอบคุณเขา ไม่โกรธที่เขาแม้จะทำนางหาย กลับยังไปขอบคุณเขา และไม่ได้ตำหนิเขาเลยแม้แต่น้อยลู่เหิงจือมองนางอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้ามองข้าเช่นนี้ทำไมหรือ” ซูชิงลั่วสัมผัสใบหน้าของตนเองโดยไม่รู้ตัว “ใบหน้าข้ามีอะไรเปื้อนหรือ” ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงเบา “เจ้าสวยมาก”“...”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27แต่งกับขุนนาง บทที่ 88
นึกไม่ถึงว่าจะมีกลอุบายเช่นนี้ไม่น่าแปลกใจเลยที่ท่านยายจะรู้สึกไม่ชอบลู่เหิงจือตั้งแต่แรก ทั้งให้นางอยู่ห่าง ๆ และเตือนให้คิดให้รอบคอบก่อนแต่งงาน ทว่าไม่รู้ว่าท่านยายจะรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของลู่เหิงจือหรือไม่ท่านยายก็ดูตกตะลึงมาก นิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะนึกว่าตนหูฝาด “สามวันรึ”ลู่เหิงจือ “ขอครับ” ท่านยาย “จะ...มากเกินไปเสียแล้ว” นางชะงักชั่วขณะ นึกไม่ออกว่าจะหาเหตุผลอะไรมาโต้แย้งท่านยายรู้สึกอึดอัดเต็มอก เหตุผลที่เคยคิดไว้แต่แรก ก็ถูกตนหักล้างไปหมดแล้ว เกรงว่าจะตกหลุมพลางเขาเข้าแล้วลู่เหิงจือเอ่ยเสียงเรียบว่า “เรื่องขององค์หญิงอวี้หยางและตระกูลหนิงที่เกิดขึ้นกะทันหัน หลานยังไม่รู้ว่ากุ้ยเฟยจะเข้ามาแทรกแซงหรือไม่ รีบแต่งงานกับชิงลั่วก่อน จะได้ไม่ปล่อยให้เรื่องยืดเยื้อ"เขาสีหน้าเคร่งเครียดและดูจริงจัง เหลือบมองชิงลั่วราวกับเป็นห่วงอย่างมาก ท่านยายก็ค่อย ๆ รู้สึกโล่งใจขึ้นมาแม้เขาจะใช้กลอุบายจริง ๆ ทว่าใจที่เป็นห่วงซูชิงลั่วก็เป็นเรื่องจริงช่างเหอะท่านยายกัดฟัน “สามวันสั้นไป เพียงส่งจดหมายเชื้อเชิญแขกเกรงว่าก็ต้องใช้เวลาสามวันแล้ว เจ็ดวัน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27แต่งกับขุนนาง บทที่ 89
หลังกินมื้ออาหาร ทั้งสองเริ่มปักชุดงานแต่งคนละส่วน ถึงจะบอกว่าทำด้วยกัน แต่คนหลักก็คือจื๋อหยวนเพราะซูชิงลั่วข้อมือยังใช้ได้ไม่ค่อยคล่อง แค่หยิบเข็มยังสั่น ทำได้เพียงปักอย่างช้า ๆ ขณะปักอยู่นั้น ซ่งเหวินมาส่งยาจินฉวงให้กับซูชิงลั่ว บอกว่าเป็นคำสั่งของลู่เหิงจือ ซูชิงลั่วจึงวางเข็มและด้ายลง ได้พักสักหน่อยพอดี และให้สาวใช้รับยามาลู่เหิงจือทั้งต้องเตรียมงานแต่ง ต้องสะสางเรื่องที่เหลือ ยังมีเวลาสนใจเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ด้วยหรือ ตกลงเขาทีสมองกี่อันกันแน่ซูชิงลั่วเอ่ยถาม “บาดแผลของท่านชายสามเป็นอย่างไรบ้าง” ซ่งเหวินยิ้มตอบ “แม่นางวางใจได้ ข้าเพิ่งเปลี่ยนยาให้ท่านอ๋อง ไม่ร้ายแรง ไม่กระทบกับงานแต่งอย่างแน่นอน” “…” ใครถามว่าจะกระทบกับงานแต่งหรือไม่เล่า ซูชิงลั่วใบหน้าแดงก่ำทันที แล้วไล่ซ่งเหวินออกไปพอซ่งเหวินกลับไป ก็รีบไปกระซิบข้างหูข้างหูลู่เหิงจือเพื่อขอความดีความชอบ “คุณหนูซูกำลังยุ่งกับการปักชุดแต่งงานกับจื๋อหยวนยุ่งขนาดนั้นยังมีเวลามาถามถึงบาดแผลของท่านอีก แสดงว่าเป็นห่วงท่านมาก”ลู่เหิงจือเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็เหลือบมองเขา “ตรอกปาเถียวเตรียมการเรียบร้อยแล้วหรือไม่”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27
บทล่าสุด
แต่งกับขุนนาง บทที่ 458
เสียงของนางแฝงความหมายว่า “รู้แล้วทำไมไม่บอกข้า”ซูชิงลั่วกระซิบว่า “ซือไหวไม่ให้ข้าบอกท่าน และข้าก็กลัวว่าหากบอกท่านไป แล้วจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่างพี่สะใภ้กับน้องสาวได้”ลู่เหิงจือเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แต่เจ้าไม่กลัวว่าจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาหรือ”ซูชิงลั่วซบลงในอ้อมอกเขา “จะกระทบหรือ?”ลู่เหิงจือฮึดฮัด น้ำเสียงนั้นชัดเจนว่าไม่เป็นเช่นนั้นซูชิงลั่วอดยิ้มไม่ได้ “อันที่จริงแล้วใต้เท้าอวี๋ก็ไม่เลวเลย”ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงเข้มขรึมว่า “ห้ามชมเขา”ซูชิงลั่วตอบอย่างเชื่อฟังว่า “ได้”อวี๋ซื่อชิงเดินมาพร้อมกับลู่ซือไหวลู่เหิงจือมองคนทั้งสองพลางถามว่า “นานแค่ไหนแล้ว?”อวี๋ซื่อชิงตอบอย่างมั่นใจว่า “เกือบปีแล้ว”นานแค่ไหนนะ???เช่นนี้ก็หมายความว่าพวกเขาเริ่มคบหากันหลังจากที่เขาและซูชิงลั่วออกจากเมืองหลวงไม่นานอย่างนั้นหรือ?ลู่เหิงจือหันมองลู่ซือไหว “เจ้ามานี่”อวี๋ซื่อชิงพูดว่า “มีเรื่องอะไรข้าจะคุยกับท่านเอง”ลู่เหิงจือยิ้มเย้ยหยัน “การสนทนาของพวกข้าสองพี่น้อง ไม่เกี่ยวกับเจ้า”ลู่ซือไหวดึงแขนเสื้อของอวี๋ซื่อชิง อวี๋ซื่อชิงจึงถอยออกไปลู่เหิงจือพาลู่ซือไหวออ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 457
เซี่ยถิงอวี่เดินเข้ามา มองลู่เหิงจือพลางเอ่ยว่า “เหิงจือ รอบที่แล้วเจ้าแต่งงาน ข้าไม่สะดวกไปร่วมงานเพราะสถานะของข้า รอบนี้เจ้าแต่งงาน ข้าจะต้องมาดูสักครั้ง เพื่อความสบายใจของข้าเอง”เสียงของเขาดูจริงใจ ราวกับกำลังพูดคุยกับมิตรสหายคนหนึ่งลู่เหิงจือเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยว่า “ขอบคุณมาก”ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะมีการใช้กันและกันเป็นเครื่องมือหรือไม่ แต่ยามนี้ พวกเขาเป็นสหายที่จริงใจต่อกันมากที่สุดเมิ่งชิงไต้ก็เอ่ยว่า “รอบที่แล้วข้าไม่ได้เข้าร่วมงานแต่งงานของน้องซู ก็รู้สึกเสียดายเหมือนกัน อันที่จริงแล้ว ข้าพาอวี้จู๋และโฉวกว่างมาด้วย”หลังจากลู่เหิงจือและซูชิงลั่วกลับจินหลิง เซี่ยถิงอวี่ก็เรียกโฉวกว่างกลับมาเพราะการส่งองครักษ์ลับที่ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักไปยังจินหลิงนั้นดูจะไม่คุ้มค่า ลู่เหิงจือก็ไม่มีความเห็นอะไร อวี้จู๋จึงยังคงอยู่ในเมืองหลวงและติดตามเมิ่งชิงไต้ซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจและเอ่ยว่า “ขอบคุณพี่เมิ่ง”เซี่ยถิงอวี่หัวเราะออกมาอย่างกะทันหันเพราะปิดหน้าอยู่ ซูชิงลั่วจึงมองไม่เห็นสีหน้าของเขา รู้สึกได้เพียงว่าเสียงของเขามีความเย้าแหย่แฝงอยู่“ใช่แล้ว ข้าพาอวี๋ซื่อชิงมาด้
แต่งกับขุนนาง บทที่ 456
เนื่องจากชุดเครื่องประดับศีรษะชุดนี้ทำค่อนข้างยาก รวมถึงสุขภาพของซูชิงลั่วที่ต้องดูแลเป็นพิเศษ และหลิงเกอเอ๋อร์ยังเล็กอยู่ การแต่งงานรอบสองระหว่างลู่เหิงจือกับซูชิงลั่วจึงเลื่อนออกไปหนึ่งปีทั้งสองเคยแต่งงานกันมารอบหนึ่งแล้ว การแต่งงานรอบสองเป็นเพียงการให้คำมั่นสัญญาแก่กัน และไม่ได้จัดงานใหญ่โต มีเพียงเชิญญาติฝ่ายเรือนสามและญาติของตระกูลซูมาร่วมงานคล้ายคลึงกับงานฉลองอายุครบเดือนของหลิงเกอเอ๋อร์เท่านั้นซูชิงลั่วสวมเครื่องประดับศีรษะที่ลู่เหิงจือคอยดูแลการผลิตด้วยตัวเอง มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อยจื๋อหยวนเอ่ยว่า “ของที่ใต้เท้าคอยดูแลการผลิตด้วยตัวเองย่อมงดงามมาก”ซูชิงลั่วพยักหน้า ได้ยินมาว่าลู่เหิงจือทำให้ฝีมือของช่างเหล่านั้นพัฒนาขึ้นไปอีกขั้นเลยทีเดียวก่อนหน้านี้ไม่เคยมีงานฝีมือการทอเส้นไหมทองที่ประณีตขนาดนี้มาก่อนอัญมณีสีชมพูที่ใช้ประดับดอกไม้ต้องมีสีที่เหมือนดอกท้อมากที่สุด ได้ยินมาว่าลู่เหิงจือเดินทางไปทั่วเจียงหนานเพื่อคัดเลือกอัญมณีหลายร้อยชิ้น จนกระทั่งพบกับอัญมณีที่มีสีใกล้เคียงกับสีชมพูของดอกท้อมากที่สุดหลิงเกอเอ๋อร์เดินได้มาหนึ่งเดือนกว่าแล้วยามนี้เขาวิ่งเข้ามาอย่างท
แต่งกับขุนนาง บทที่ 455
ลู่เหิงจือนวดหว่างคิ้วเบาๆ ไม่ตอบอะไรซ่งอวี้ครุ่นคิดครู่หนึ่ง “อันที่จริงแล้วข้ามีวิธีฝังเข็มคุมกำเนิดสอนท่านได้ หากท่านไม่ต้องการมีลูก หลังจากมีเพศรักทุกครั้ง ท่านก็สามารถฝังเข็มให้ฮูหยินได้ ไม่มีผลข้างเคียง เพียงแต่อาจจะเรียนรู้ยากหน่อย”ลู่เหิงจือโล่งอก “ข้าเรียน”เขายังเรียนเขียนบทบรรยายได้เลย การฝังเข็มแค่นี้เขาไม่กลัวอยู่แล้วซ่งอวี้ “เรื่องนี้ต้องปรึกษาฮูหยินของท่านด้วย”“แน่นอน ข้าแค่มาถามท่านก่อน” ลู่เหิงจือตอบด้วยน้ำเสียงเป็นธรรมชาติหลังจากส่งซ่งอวี้กลับห้องแล้ว ลู่เหิงจือก็เดินตามทางเดินที่คดเคี้ยวกลับต้องยอมรับว่าจวนตระกูลซูสร้างได้ดีจริงๆ แม้แต่แสงจันทราก็ยังสวยกว่าที่เมืองหลวงเขายกหน้าขึ้นมองพระจันทร์ คิดว่ายามนี้หลิงเกอเอ๋อร์หลับแล้วแน่นอน คงพาซูชิงลั่วออกมาชมจันทร์ได้เขายิ้มมุมปาก จู่ๆ ก็คิดบางอย่าออก รีบก้มดูถุงหอมที่ตนเองห้อย- ถุงหอมที่ซูชิงลั่วให้ลู่ซือไหวล้วนเป็นการปักสองด้านหมด แล้วของเขา......เขารีบเปิดออกนี่คือถุงหอมอันแรกที่ซูชิงลั่วให้เขานางเคยให้เขาสามอัน เขาห้อยอันนี้บ่อยที่สุด เพราะรู้สึกว่าอันแรกมีความหมายที่แตกต่างปลายนิ้วของเขาสั่น
แต่งกับขุนนาง บทที่ 454
ลู่เหิงจือเอ่ยกึ่งติดตลกว่า "หรือว่าข้าจะมาเป็นกรรมการดี?"เขาแค่พูดเล่นๆ แต่ลู่ซือไหวกลับคิดจริงจัง "ดีเลย"นางก็รีบแกะถุงหอมที่ซูชิงลั่วให้นางมาจากเอวซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจ - นางพกติดตัวตลอดจริงๆลู่เหิงจือหยิบขึ้นมาเทียบกับสร้อยทองในมือของซูชิงลั่ว แล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า "ก็สู้ของพี่สะใภ้ไม่ได้หรอก"ลู่ซือไหวไม่ได้รู้สึกไม่พอใจที่ถูกพูดเช่นนี้ ใบหน้าก็ยิ้มแย้ม "ก็เพราะการปักลายสองด้านจำกัดฝีมือของพี่สะใภ้"นางพลิกถุงหอมกลับด้าน ด้านในมีอะไรซ่อนอยู่ลู่เหิงจือรู้สึกเหมือนจะนึกอะไรออกแต่ก็จับไม่ได้ทันที ก็ได้ยินบ่าวรับใช้มารายงานว่าหมอหลวงซ่งจากเมืองหลวงมาถึงแล้วเขาอายุมากแล้ว ฮ่องเต้องค์ใหม่มีหมอหลวงที่ไว้ใจได้ของพระองค์เอง เขาจึงลาออกจากตำแหน่งกลับบ้านเกิดเขาเป็นชาวจินหลิง พอได้ยินว่าลูกชายของลู่เหิงจืออายุครบเดือน ก็รีบมาแสดงความยินดีในวันรุ่งขึ้นทันทีคนอื่นๆ ล้วนเป็นญาติหรือสหายเก่าของตระกูลซูแห่งจินหลิง ลู่เหิงจือไม่จำเป็นต้องไปต้อนรับเป็นพิเศษ แต่เมื่อซ่งอวี้มาเอง เขาต้องไปพบซูชิงลั่วเห็นว่าญาติมาครบแล้ว ก็อุ้มหลิงเกอเอ๋อร์และจูงมือลู่ซือไหวออกไปทักทายทุกคนทัน
แต่งกับขุนนาง บทที่ 453
ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่กระทำกลับอ่อนโยนอย่างไม่เคยมีมาก่อนเห็นได้ชัดว่าเขาดูแลนางเป็นอย่างดีหลังคลอดไม่นานทว่าซูชิงลั่วก็อดร้องออกมาด้วยเสียงที่ทำให้หัวใจเต้นรัวไม่ได้เขาเพิ่งเคยจูบนางเช่นนี้เป็นครั้งแรก จูบที่ทั้งถี่และอ่อนโยนจนแทบจะทั่วทั้งร่างกายของนางสุดท้ายแนบชิดนางอย่างระมัดระวังจูบเสร็จแล้ว ซูชิงลั่วก็เอนตัวลงในอ้อมแขนของเขาและถามว่า “ท่านจะเขียนบทบรรยายให้ข้าอีกหรือไม่”ลู่เหิงจือตอบเสียงเบาว่า “หากเจ้าอยากอ่าน ข้าก็จะเขียน”ซูชิงลั่วตอบว่า “อยากอ่าน”ลู่เหิงจือตอบว่า “ได้”ซูชิงลั่วรู้สึกพึงพอใจและหลับไปในอ้อมแขนของเขา*งานฉลองวันเกิดครบหนึ่งเดือนของหลิงเกอเอ๋อร์ จัดขึ้นเมื่อเขาอายุได้ สามสิบห้าวันซึ่งจัดช้ากว่าที่จินหลิงไม่กี่วันเนื่องจากญาติฝ่ายตระกูลซูเหลือไม่มาก และญาติฝ่ายตระกูลลู่ส่วนใหญ่อยู่ที่เมืองหลวง จำนวนแขกที่มาในงานจึงไม่มาก มีเพียงแค่สองโต๊ะเท่านั้นแต่ภายในบ้านก็ยังคงคึกคักเป็นพิเศษ เพราะไม่ได้มีงานมงคลเช่นนี้มานานแล้วลู่ซือไหวก็ถูกรับกลับมาจินหลิงเช่นกัน เนื่องจากลู่เหิงจือและซูชิงลั่ววางแผนจะอยู่ที่จินหลิงสักสองสามปี นางจึงอยากอยู่กับพี่ช
แต่งกับขุนนาง บทที่ 452
ลู่เหิงจือจึงได้อยู่เดือนเป็นเพื่อนซูชิงลั่วเขาเริ่มสังเกตเห็นว่าเมนูอาหารในบ้านเปลี่ยนไปจากเดิมมากโดยเฉพาะเมนูที่ไม่ค่อยได้ทำมาก่อนแต่ปรากฏในช่วงนี้อยู่บ่อยครั้ง - ตีนเป็ดตุ๋นน้ำแดง เนื้อแพะตุ๋น มะเขือม่วงย่าง และหัวสิงโตนึ่งลู่เหิงจือกินไปหลายวันก็เริ่มฉุกคิดได้ จึงหันไปมองซูชิงลั่ว“ครั้นที่เจ้าไปกินข้าวกับอวี๋ซื่อชิงและหลี่ว์เผิงเทียน แล้วถามเถ้าแก่ว่าข้าชอบกินอะไร”ซูชิงลั่วก็ไม่ได้ปฏิเสธหลังจากคืนดีกับลู่เหิงจือแล้ว พวกเขาทั้งสองก็เข้าใจกันมากขึ้น - สามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ราวกับไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้วทำให้นางกับลู่เหิงจือต่างรู้สึกสบายใจมากขึ้น“ข้าเพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาท่านเอาใจข้าเรื่องอาหารมากเลย” ซูชิงลั่วเอ่ยติดตลก “ไม่แปลกใจเลยที่ท่านจะไม่ค่อยกลับบ้านมากินข้าว”ลู่เหิงจือเงยหน้าขึ้นมองนางซูชิงลั่วเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมกับเอียงหัวเล็กน้อย “ที่ผ่านมาเป็นความผิดของข้าเองที่ไม่เคยได้สังเกต”นางเอื้อมมือไปดึงหูเขาเบาๆ พลางเอ่ยว่า "ต่อไปนี้ สามีจะได้กินอาหารถูกปากที่บ้านบ่อยๆ แล้วนะ"การที่นางเรียกเขาว่า "สามี" และดึงหูเขาทำให้สายตาของลู่เหิงจือลึกซึ้งยิ่
แต่งกับขุนนาง บทที่ 451
ซูชิงลั่วหลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืนถึงจะฟื้นพอฟื้น คนแรกที่เห็นคือลู่เหิงจือที่นอนอยู่ข้างๆ มือของเขายังจับมือนางไว้อยู่ และฝ่ามือก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อนางขยับมือลู่เหิงจือรู้สึกตัวทันที ไม่ต้องให้นางเอ่ยสิ่งใด เขาก็รีบเทน้ำอุ่นใส่ถ้วย แล้วอุ้มนางเข้ามากอดในอ้อมแขน ป้อนน้ำให้นางซูชิงลั่วดื่มไปหลายถ้วยถึงจุใจ เสียงของนางก็แหบพร่า “ลูกล่ะ”“อยู่ห้องข้างๆ เจ้าน่ะ มีแม่นมเหมยและแม่นมคอยดูแลอยู่ ท่านย่าก็แวะไปดูเป็นระยะๆ เจ้าไม่ต้องห่วง” ลู่เหิงจือถามนาง “หิวหรือไม่”ซูชิงลั่วพยักหน้า หิวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนลู่เหิงจือตอบว่า “ข้าวต้มกับบะหมี่เตรียมไว้แล้ว เจ้าอยากกินอะไร”“แม่นมเหมยบอกว่าเจ้าเพิ่งคลอด ควรกินอาหารอ่อนๆ ไปก่อน”เขาเอื้อมมือไปจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงของนาง “พอเจ้าสบายตัวขึ้นแล้ว ข้าจะลงครัวทำอาหารที่เจ้าชอบกินด้วยตนเอง”ซูชิงลั่วพยักหน้า “บะหมี่แล้วกัน”นางไม่มีแรงแม้แต่จะยกแขนลู่เหิงจือจึงอุ้มนางไว้ในอ้อมแขน ป้อนให้นางทีละคำนางกินบะหมี่ไปสองชามเล็กถึงจะอิ่ม และคิดถึงลูกขึ้นมา จึงถามว่า “ลูกหลับอยู่หรือไม่ หากตื่นแล้วอุ้มมาให้ข้าดูหน่อย”ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงทุ้
แต่งกับขุนนาง บทที่ 450
เวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามวิกาล ลู่เหิงจือและหญิงชราก็ยังคงรอคอยอยู่ข้างนอกเยว่เออร์จึงปลอบว่า “นายหญิงเฒ่า คุณหนูคงยังไม่คลอดในทันที ท่านควรกลับไปพักผ่อนเสียก่อน มิเช่นนั้น เมื่อคุณหนูคลอดบุตรออกมาแล้ว ร่างกายของท่านจะไม่ไหวเอาได้ คุณหนูก็ต้องมาเป็นห่วงอีก”หญิงชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “เจ้าไม่ต้องมาปลอบข้าหรอก ข้านอนไม่หลับอยู่แล้ว”เยว่เออร์จึงได้แต่ทำตามคำสั่งโชคดีที่เป็นเดือนหกของจินหลิง ค่ำคืนนี้จึงไม่หนาวลู่เหิงจือได้สั่งให้คนนำนาฬิกาทรายมาวางไว้ในบริเวณลานกว้าง และรู้สึกว่าค่ำคืนนี้ยาวนานเหลือเกินราวกับว่าความอดทนทั้งหมดของเขาหมดไปกับค่ำคืนนี้ฟ้าสางแล้วเสียงร้องครวญครางของซูชิงลั่วก็เบาลง ดูไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อคืน และค่อยๆ สงบลงลู่เหิงจือใจร้อนจึงรีบส่งคนเข้าไปถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง”สาวใช้รีบตอบว่า “ใต้เท้าอย่าได้เป็นห่วงเลย ฮูหยินเพียงแค่เหนื่อยจนหลับไปเจ้าค่ะ”นางไม่ได้หลับทั้งคืน เสียงร้องครวญครางก็พยายามกลั้นไว้ คงจะเหนื่อยล้ามากลู่เหิงจือพยักหน้า ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดต่อซูชิงลั่วหลับไปเพียงครึ่งชั่วยาม ท้องก็เริ่มปวดอีกครั้งนางตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บป
