บทที่ 84

ยามนั้นนางยังคงเป็นเด็กสาวตัวน้อย

ความทรงจำดึงกลับมาสู่ความเป็นจริง

มีหยาดน้ำตาอุ่น ๆ ตกลงบนแขนของเขา

ลู่เหิงจือเอ่ยปาก “ทำไมถึงร้องไห้เล่า”

ซูชิงลั่วส่ายศีรษะ เช็ดน้ำตาพลางถามว่า “ทำไมเจ้าถึงกระตุ้นแผลตลอดเวลา”

ถูกจับได้แล้วสินะ

ความคิดละเอียดอ่อนเหมือนกันนะเนี่ย

ลู่เหิงจือปลอบโยนเสียงเบา “ไม่เป็นไรจริง ๆ”

เขายกมือขวาอยากจะเช็ดน้ำตาให้นาง แต่พอสัมผัสผิวแก้มของนาง ร่างกายของเขาก็ราวกับถูกราดด้วยสุรารสร้อนแรง ทำให้ระเบิดขึ้นมาทันที

เขากำมือแน่น ดึงมือกลับมาอย่างแรง หันหน้าหนี หายใจหอบ

“เจ็บแผลอีกแล้วหรือ” ซูชิงลั่วเอ่ยพลางเข้าไปดูแผลของเขา พอเข้าใกล้เขาก็ดึงนางเข้าไปกอดทันที

นางตกละลึง

ร่างกายของนางถูกเขารัดแน่น นั่งลงบนตัก และมือก็คว้าเสื้อของเขาไว้โดยไม่รู้ตัว

ร่างกายของเขาร้อนรุ่มมาก คล้ายกับเปียกชุ่มเพราะผ้าตรงปกเสื้อเปียกชื้น

ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดว่าจู่ ๆ เหตุใดเขาถึงทำเช่นนี้ ปฏิกิริยาแรกคือเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของเขา

“เจ้าไข้ขึ้นหรือ ทำไมถึงร้อนอย่างกับ...” ซูชิงลั่วหยุดชะงัก และรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่เกิดขึ้นในร่างกายของเขา จึงใบหน้าแดงก้ำขึ้นทันที