เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 89
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-08-27 17:21:08บทที่เกี่ยวข้อง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 90
วันแต่งงาน ซูชิงลั่วตื่นแต่เช้ามืด หลังจากกินมื้อาหารเช้าอย่างเรียบง่ายแล้ว ก็เริ่มแต่งหน้าทำผม ท่านยายหาแม่เฒ่าที่ทำผมและมีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวงมาหวีผมทรงใจเดียวให้โดยเฉพาะ และมีสาวใช้มาทาแป้งเขียนคิ้วทาปากให้ เป็นครั้งแรกที่แต่งชุดเต็มยศ คอรู้สึกเมื่อยล้าเพราะเครื่องประดับหนักมาก แต่การแต่งกายเช่นนี้ดูสง่างามและหรูหรา ถือว่าคุ้มค่าอย่างยิ่ง เมื่อฟ้าเริ่มสาง เสียงประทัดดังขึ้นหน้าประตู นางได้รับการพยุงจากจื๋อหยวนไปร่ำลาญาติฝ่ายหญิง ญาติฝ่ายหญิงที่แท้จริงมีเพียงท่านยาย ทว่าเหอซื่อก็ออกมาหนุนหลังนาง ส่วนเฉียนซื่อได้ไปเตรียมตัวที่ตรอกปาเถียวก่อนแล้ว เพียงไปพักที่ตรอกปาเถียวไม่กี่คืนก็จะกลับมา ซูชิงลั่วตั้งใจไว้ก่อนเข้าประตูว่าจะไม่ร้องไห้ เพื่อไม่ให้ท่านยายเสียใจ แต่สุดท้ายแล้วงานแต่งก็คืองานแต่ง เมื่อนางก้าวเข้าไปในห้องและเห็นใบหน้าอันเมตตาและแก่ชราของท่านยาย น้ำตาก็ไหลพรากออกมา เหตุการณ์ต่าง ๆ ตั้งแต่ย้ายจากจินหลิงมายังเมืองหลวงในช่วงหลายปีที่ผ่านมาผุดขึ้นในใจ แล้วค่อย ๆ จางหายไป สุดท้ายเหลือเพียงความขมขื่นนางคุกเข่าหมอบกราบ มือของท่านยายที่สั่นเทายื่นอยู่กลางอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27แต่งกับขุนนาง บทที่ 91
ลู่เหิงจือเตรียมสินสอดถึงหนึ่งร้อยแปดสิบแปดหีบเลยหรือเวลาสั้นเพียงนี้ทำได้อย่างไรกัน สินเดิมของนางก็รวมได้หนึ่งร้อยยี่สิบหีบจื๋อหยวนเห็นนางทำสีหน้าประหลาดใจ จึงรีบเอ่ยว่า “จะมีอะไรให้แปลกใจหรือ นายท่านคงคิดจะแต่งงานกับแม่นางมานานแล้ว ตั้งแต่สามเดือนก่อนก็เตรียมสินสอดเกือบครบแล้ว” ซูชิงลั่วเม้มริมฝีปากเขิยอาย คงเป็นได้แค่เช่นนี้ ไม่นานนัก สาวใช้ข้างกายเจียงหมัวมัวก็มาเคาะประตูและส่งอาหารมาให้ ไม่อาจให้คนนอกเห็นใบหน้าเจ้าสาว ฉู่หมัวมัวจึงเดินไปเปิดประตูด้วยตนเอง รับกล่องอาหารเข้ามาแล้วปิดประตู นางจัดวางอาหาร “ข้างนอกมีแขกจำนวนมาก นายท่านคงเข้ามายามดึกเลย ยังเช้าอยู่ แม่นางกินรองท้องก่อน” ซูชิงลั่วพยักหน้า หยิบตะเกียบขึ้นมาเอ่ยถามต่อว่า “แล้วพวกเจ้าล่ะ” ฉู่หมัวมัวอุทาน “ไอ้หยา” ออกมา “ไม่แปลกใจเลยที่ลือกันว่าแม่นางจิตใจดี เวลานี้ยังนึกถึงพวกข้าอีก ไม่เคยได้ยินว่าคุณหนูตระกูลใดออกเรือนแล้ว หมัวมัวและสาวใช้ข้างกายจะได้กินข้าวในวันนั้น เพราะคงยุ่งจนไม่มีเวลาได้ดื่มน้ำด้วยซ้ำ ท่านกินของท่านไปเถอะ วันนี้ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องอื่น” ซูชิงลั่วจึงปิดปากชั่วคราว ก้มศีรษะกินข้าวอา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27แต่งกับขุนนาง บทที่ 92
คู่เทียนแดงส่องแสงระยิบระยับอย่างเงียบสงบ และภายใต้แสงสลัว ใบหน้าคมกริบของลู่เหิงจือดูอ่อนโยนเป็นพิเศษ ความอ่อนโยนนี้ทำให้ซูชิงลั่วผ่อนคลายความตึงเครียดลง นางมองลู่เหิงจือด้วยท่าทางสงสัย และอดเอ่ยคำถามในใจไม่ได้“นี่ไม่ใช่วิธีดื่มสุรามงคลที่เขียนไว้ในบทบรรยายหรอกหรือ”ไม่รู้เหตุใด นางรู้สึกว่าการดื่มสุรามงคลอย่างถูกต้องตามประเพณีควรเป็นแบบที่หมัวมัวสอน คือคู่บ่าวสาวชนถ้วยดื่มพร้อมกันเท่านั้น วิธีของลู่เหิงจือ ราวกับปรากฏในบทบรรยายที่นางแอบอ่านเรื่องของหญิงงามในหอนางโลมลักลอบแต่งงานกับบัณฑิต เป็นวิธีการที่โรแมนติกมาก และสุดท้ายหญิงงามผู้นั้นก็ป้อนสุราในปากให้กับบัณฑิต พอคิดถึงตรงนี้ นางก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันทีขณะอยู่ต่อหน้าลู่เหิงจือ นางคิดอะไรเรื่อยเปื่อยได้อย่างไร“อ่อ เจ้าเคยอ่านบทบรรยายด้วยหรือ” เสียงของลู่เหิงจือฟังดูมีความหมายลึกซึ้ง ซูชิงลั่วรีบตอบตะกุกตะกักว่า “ก็... ก็ไม่หรอก ข้าได้ยินเหล่าสาวใช้พูดกันน่ะ ได้ยินมา...”ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงเรียบ “เช่นนั้น เจ้าเชื่อสาวใช้ ไม่เชื่อข้าอย่างนั้นหรือ” สายตาของเขานิ่งสงบ“แน่นอนว่าไม่ใช่สิ” ซูชิงลั่วไม่ค่อยเข้าใจเรื่อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27แต่งกับขุนนาง บทที่ 93
“อืม”ซูชิงลั่วจ้องมองเขาด้วยดวงตางดงาม “หมายความว่าฝ่าบาทไม่ทรงพิโรธที่เจ้าทำร้ายองค์หญิงอวี้หยางใช่หรือไม่” นางก็เพิ่งมาทราบจากซ่งเหวิน วันนั้นลู่เหิงจือเพื่อตามหานาง ทำให้องค์หญิงอวี้หยางมีรอยขีดข่วนบริเวณใบหน้า เรื่องนี้แน่นอนว่าไม่ได้แพร่กระจายไปทั่ว องค์หญิงอวี้หยางหลังจากนั้นก็อยู่แต่ในตำหนัก ไม่เคยออกไปที่ใด ลู่เหิงจือตอบเสียงเรียบ “เรื่องนี้ไม่ได้ถึงพระกรรณของฝ่าบาท ข้าไปหาอ๋องตวนเพื่อไกล่เกลี่ยน่ะ” อ๋องตวนไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอยู่แล้ว เขามีบุคลิกเจ้าสำราญมาโดยตลอด คิดว่าหลานสาวเพียงแค่อยากจะสมสู่กับลู่เหิงจือ ถึงยินดีช่วยเหลือ ใครจะไปคาดคิดว่าอวี้หยางจะหักหลัง ร่วมมือกับคนอื่นลักพาตัวว่าที่ฮูหยินของลู่เหิงจือไป เรื่องนี้หากทำให้เป็นเรื่องใหญ่ คงดูไม่ดีทั้งสองฝ่าย คนภายนอกแม้เห็นว่าอวี้หยางได้รับความโปรดปราน เพราะฮองเฮาองค์ก่อนสวรรคต ฝ่าบาทพูดให้ดูดีคือโปรดปราน ทว่าพูดไม่ดีก็คือไม่อยากยุ่งเกี่ยว ในวังหลังนางก็ไม่มีอำนาจใด ๆ กลายเป็นคนชายขอบไปเสียแล้วอ๋องตวนครุ่นคิดดูแล้ว ปิดเรื่องนี้ไว้ดีที่สุด เพราะการใช้ยารักกับอัครมหาเสนาบดีคงไม่ใช่เรื่องดีแน่อวี้หยางแม้จะเกลียด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27แต่งกับขุนนาง บทที่ 94
พลุสว่างไสวในยามค่ำคืนอันเงียบสงัด ส่องแสงไปยังใบหน้าอันงดงามของลู่เหิงจือ ซูชิงลั่วอดไม่ได้ที่จะถามว่า “นี่...จุดให้ข้าโดยเฉพาะหรือ” ลู่เหิงจือพยักหน้า ซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจและในใจก็ผุดความหวานซึ้งขึ้นมา ยังไม่ทันได้พูดอะไร พลุก็ระเบิดขึ้นบนท้องฟ้าดอกแล้วดอกเล่าสีชมพู สีเหลือง สีแดง สีขาว... มองไม่สายตา แต่เพราะกลัวว่าจะหนาว ลู่เหิงจือจึงสั่งให้คนเตรียมเสื้อคลุมมาให้และคลุมให้นางด้วยตัวเอง เมื่อรู้สึกถึงการกระทำของเขา ซูชิงลั่วก็สติหลุดไปชั่วขณะ แม้สายตาจะยังคงมองไปที่พลุ แต่หางตาก็เหลือบมองใบหน้าของลู่เหิงจือ เขาสีหน้าเรียบเฉย ดูไม่ออกว่าชอบพลุเป็นพิเศษ- เขาไม่ชอบ แต่ก็ยังจัดตรียมไว้ให้นาง ลู่เหิงจือเหมือนจะรู้สึกได้ถึงสายตาของนางที่มองมา จึงก้มศีรษะลงทันทีซูชิงลั่วแทบจะหันสายตากลับในทันที นางเงยหน้าขึ้นมองพลุอย่างไม่กระพริบตา และไม่กล้าเบนความสนใจไปที่อื่นอีกต่อไปร่างกายที่รู้สึกหนาวสั่นก็อบอุ่นขึ้นเพราะผ้าคลุมผืนนี้ ทำให้นางสามารถยืนอยู่บนแท่นสูงชมการแสดงพลุอันงดงามได้อย่างสบายใจ หลังจากจบลง นางยังรู้สึกไม่จุใจลู่เหิงจือมองใบหน้าของนาง “ชอบหรือไม่”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27แต่งกับขุนนาง บทที่ 95
เขาเชิดปลายคางขึ้นเล็กน้อย ชี้ไปที่เก้าอี้หวายที่ตั้งอยู่ด้านทิศตะวันออกของห้อง "ข้าจะนอนตรงนั้น"ซูชิงลั่วพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "ได้"เมื่อกำหนดที่นอนเรียบร้อยแล้ว ซูชิงลั่วก็กลับต้องเผชิญกับปัญหาใหม่...นางต้องถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเขาหรือไม่?"..."เมื่อสบตากับลู่เหิงจือ นางก็เห็นได้ชัดจากแววตาของเขาว่าเขาเองก็มีปัญหาแบบเดียวกันนางรู้สึกอับอายอย่างยิ่ง แต่ลู่เหิงจือกลับมีสีหน้าสงบนิ่งและกล่าวว่า "ข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"ซูชิงลั่วถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นเขาหันหลังไป นางก็ดึงผ้าห่มขึ้นเตรียมจะล้มตัวลงนอน แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะมีบางอย่างซ่อนอยู่ใต้เตียง นางดึงผ้าห่มแรงเกินไป หนังสือเล่มหนึ่งจึงหล่นลงมาจากเตียงและเปิดกางออกบนพื้นหนังสือเล่มนี้มีขนาดใหญ่กว่าหนังสือทั่วไปถึงสองเท่า การเย็บเล่มประณีต ถ้าเรียกว่าหนังสือภาพอาจจะเหมาะสมกว่าแสงจากเทียนแดงที่ไม่ค่อยสว่างนัก ทำให้เห็นภาพชายหญิงคู่หนึ่งนอนเปลือยกายบนเตียงในท่าทางที่น่าอาย...ซูชิงลั่วไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน นางจึงกรีดร้องออกมาตามสัญชาตญาณ "อ๊า!"พอกรีดร้องเสร็จ นางก็ตระหนักได้ทันทีว่าแย่แล้ว อาจจะดึงดูดให้ลู่เหิงจือ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27แต่งกับขุนนาง บทที่ 96
อาจเป็นเพราะด้วยความเพลีย ซูชิงลั่วจึงนอนหลับสนิทตลอดทั้งคืน เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าเวลานี้แสงอาทิตย์ส่องสว่างเจิดจ้า นางจึงรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เปิดม่านเตียงและถามออกไปว่าตอนนี้เป็นเวลายามไหนแล้วเมื่อมองเห็นลู่เหิงจือที่สวมเพียงเสื้อตัวในสีขาว รูปร่างสูงเพรียว นางก็หน้าแดงโดยไม่รู้ตัว รีบดึงม่านเตียงปิดลงอีกครั้ง มือของนางยังคงจับม่านเตียงไว้แน่นเสียงเรียบๆ ของลู่เหิงจือดังขึ้นมา "ตอนนี้เก้าโมงแล้ว"ซูชิงลั่วเปิดม่านเตียงออกอย่างรวดเร็ว "อะไรนะ?"สายขนาดนี้แล้วหรือ นางรีบสวมรองเท้าและลงจากเตียงอย่างรวดเร็วหลังจากงานแต่งงาน ลู่จือกับนางเฉียนก็กลับบ้านตระกูลลู่ไปแล้ว นางไม่มีแม่สามีที่ต้องไปคารวะ มีเพียงต้องพบกับเจียงหมัวมัวที่เป็นแม่นมของลู่เหิงจือเท่านั้นเช้าที่สองหลังวันแต่งงานก็นอนหลับจนถึงเก้าโมง อย่างไรก็ไม่เหมาะสมเอาเสียเลยนางรีบสั่งไปยังด้านนอกประตู "จื๋อหยวน เอาเสื้อผ้าเข้ามาหน่อย"แต่กลับถูกลู่เหิงจือขัดขวาง "ช้าก่อน..."จื๋อหยวนขานรับจากด้านนอก แต่ไม่นานก็ได้ยินเสียง "อ๊า" ดังขึ้น ซึ่งดังยิ่งกว่าเมื่อคืนที่ผ่านมานางเกือบจะผลักประตูเข้าไปแล้ว แต่กลับถูกซ่งเหวิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27แต่งกับขุนนาง บทที่ 97
"เช่นนั้นให้ข้าช่วยท่านไหม?" นางถามอย่างลองเชิงพึ่งตื่นนอนในตอนเช้า นางยังไม่ได้แต่งหน้า แม้จะไม่งดงามเท่ากับเมื่อวาน แต่ผิวของนางก็ยังคงขาวเนียนอย่างไร้ที่ติ ใบหน้าเล็กๆ ของนางดูซื่อๆ แต่งกลับมีเสน่ห์เย้ายวน ไม่รู้เลยสักนิดว่าตัวเองน่าหลงไหลถึงเพียงใดลู่เหิงจือก้มลงมองนางแวบหนึ่งแล้วส่งเข็มขัดทองคำในมือให้ไม่รู้ว่านางคิดอะไรอยู่ ใบหน้าของนางแดงขึ้นทันที นางมองเข็มขัดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยื่นมือออกไปพันรอบเอวของเขานางเตี้ยกว่าเขาหนึ่งช่วงหัว ตอนนี้หัวของนางที่ยังไม่ได้ทำการแปรงใดๆ กำลังขยุกขยิกอยู่ใต้คางแหลมๆ ของเขา สัมผัสนั้นทำให้เขารู้สึกคันยุบยิบอยู่ในใจเห็นได้ชัดว่านางไม่เคยปรณนิบัติใคร นางใช้เวลาอยู่พักใหญ่แต่ก็รัดได้เพียงหลวมๆ เท่านั้น ไม่ว่าอย่างไรก็รัดไม่แน่นสักทีขนาดเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังทำได้ไม่ดี ซูชิงลั่วรู้สึกร้อนใจ จากนั้นก็รู้สึกถึงมือข้างหนึ่งที่กดข้อมือของนางไว้น้ำเสียงอันอ่อนโยนดังมาจากเหนือศีรษะ "ได้แล้ว ที่เหลือเดี๋ยวข้าทำเอง"ซูชิงลั่วรีบปล่อยมือและถอยออกไปจื๋อหยวนรู้กาลเทศะดี จึงออกไปข้างนอกตั้งนานแล้วหลังจากที่ลู่เหิงจือแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ซูชิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-27
บทล่าสุด
แต่งกับขุนนาง บทที่ 458
เสียงของนางแฝงความหมายว่า “รู้แล้วทำไมไม่บอกข้า”ซูชิงลั่วกระซิบว่า “ซือไหวไม่ให้ข้าบอกท่าน และข้าก็กลัวว่าหากบอกท่านไป แล้วจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่างพี่สะใภ้กับน้องสาวได้”ลู่เหิงจือเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แต่เจ้าไม่กลัวว่าจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาหรือ”ซูชิงลั่วซบลงในอ้อมอกเขา “จะกระทบหรือ?”ลู่เหิงจือฮึดฮัด น้ำเสียงนั้นชัดเจนว่าไม่เป็นเช่นนั้นซูชิงลั่วอดยิ้มไม่ได้ “อันที่จริงแล้วใต้เท้าอวี๋ก็ไม่เลวเลย”ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงเข้มขรึมว่า “ห้ามชมเขา”ซูชิงลั่วตอบอย่างเชื่อฟังว่า “ได้”อวี๋ซื่อชิงเดินมาพร้อมกับลู่ซือไหวลู่เหิงจือมองคนทั้งสองพลางถามว่า “นานแค่ไหนแล้ว?”อวี๋ซื่อชิงตอบอย่างมั่นใจว่า “เกือบปีแล้ว”นานแค่ไหนนะ???เช่นนี้ก็หมายความว่าพวกเขาเริ่มคบหากันหลังจากที่เขาและซูชิงลั่วออกจากเมืองหลวงไม่นานอย่างนั้นหรือ?ลู่เหิงจือหันมองลู่ซือไหว “เจ้ามานี่”อวี๋ซื่อชิงพูดว่า “มีเรื่องอะไรข้าจะคุยกับท่านเอง”ลู่เหิงจือยิ้มเย้ยหยัน “การสนทนาของพวกข้าสองพี่น้อง ไม่เกี่ยวกับเจ้า”ลู่ซือไหวดึงแขนเสื้อของอวี๋ซื่อชิง อวี๋ซื่อชิงจึงถอยออกไปลู่เหิงจือพาลู่ซือไหวออ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 457
เซี่ยถิงอวี่เดินเข้ามา มองลู่เหิงจือพลางเอ่ยว่า “เหิงจือ รอบที่แล้วเจ้าแต่งงาน ข้าไม่สะดวกไปร่วมงานเพราะสถานะของข้า รอบนี้เจ้าแต่งงาน ข้าจะต้องมาดูสักครั้ง เพื่อความสบายใจของข้าเอง”เสียงของเขาดูจริงใจ ราวกับกำลังพูดคุยกับมิตรสหายคนหนึ่งลู่เหิงจือเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยว่า “ขอบคุณมาก”ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะมีการใช้กันและกันเป็นเครื่องมือหรือไม่ แต่ยามนี้ พวกเขาเป็นสหายที่จริงใจต่อกันมากที่สุดเมิ่งชิงไต้ก็เอ่ยว่า “รอบที่แล้วข้าไม่ได้เข้าร่วมงานแต่งงานของน้องซู ก็รู้สึกเสียดายเหมือนกัน อันที่จริงแล้ว ข้าพาอวี้จู๋และโฉวกว่างมาด้วย”หลังจากลู่เหิงจือและซูชิงลั่วกลับจินหลิง เซี่ยถิงอวี่ก็เรียกโฉวกว่างกลับมาเพราะการส่งองครักษ์ลับที่ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักไปยังจินหลิงนั้นดูจะไม่คุ้มค่า ลู่เหิงจือก็ไม่มีความเห็นอะไร อวี้จู๋จึงยังคงอยู่ในเมืองหลวงและติดตามเมิ่งชิงไต้ซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจและเอ่ยว่า “ขอบคุณพี่เมิ่ง”เซี่ยถิงอวี่หัวเราะออกมาอย่างกะทันหันเพราะปิดหน้าอยู่ ซูชิงลั่วจึงมองไม่เห็นสีหน้าของเขา รู้สึกได้เพียงว่าเสียงของเขามีความเย้าแหย่แฝงอยู่“ใช่แล้ว ข้าพาอวี๋ซื่อชิงมาด้
แต่งกับขุนนาง บทที่ 456
เนื่องจากชุดเครื่องประดับศีรษะชุดนี้ทำค่อนข้างยาก รวมถึงสุขภาพของซูชิงลั่วที่ต้องดูแลเป็นพิเศษ และหลิงเกอเอ๋อร์ยังเล็กอยู่ การแต่งงานรอบสองระหว่างลู่เหิงจือกับซูชิงลั่วจึงเลื่อนออกไปหนึ่งปีทั้งสองเคยแต่งงานกันมารอบหนึ่งแล้ว การแต่งงานรอบสองเป็นเพียงการให้คำมั่นสัญญาแก่กัน และไม่ได้จัดงานใหญ่โต มีเพียงเชิญญาติฝ่ายเรือนสามและญาติของตระกูลซูมาร่วมงานคล้ายคลึงกับงานฉลองอายุครบเดือนของหลิงเกอเอ๋อร์เท่านั้นซูชิงลั่วสวมเครื่องประดับศีรษะที่ลู่เหิงจือคอยดูแลการผลิตด้วยตัวเอง มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อยจื๋อหยวนเอ่ยว่า “ของที่ใต้เท้าคอยดูแลการผลิตด้วยตัวเองย่อมงดงามมาก”ซูชิงลั่วพยักหน้า ได้ยินมาว่าลู่เหิงจือทำให้ฝีมือของช่างเหล่านั้นพัฒนาขึ้นไปอีกขั้นเลยทีเดียวก่อนหน้านี้ไม่เคยมีงานฝีมือการทอเส้นไหมทองที่ประณีตขนาดนี้มาก่อนอัญมณีสีชมพูที่ใช้ประดับดอกไม้ต้องมีสีที่เหมือนดอกท้อมากที่สุด ได้ยินมาว่าลู่เหิงจือเดินทางไปทั่วเจียงหนานเพื่อคัดเลือกอัญมณีหลายร้อยชิ้น จนกระทั่งพบกับอัญมณีที่มีสีใกล้เคียงกับสีชมพูของดอกท้อมากที่สุดหลิงเกอเอ๋อร์เดินได้มาหนึ่งเดือนกว่าแล้วยามนี้เขาวิ่งเข้ามาอย่างท
แต่งกับขุนนาง บทที่ 455
ลู่เหิงจือนวดหว่างคิ้วเบาๆ ไม่ตอบอะไรซ่งอวี้ครุ่นคิดครู่หนึ่ง “อันที่จริงแล้วข้ามีวิธีฝังเข็มคุมกำเนิดสอนท่านได้ หากท่านไม่ต้องการมีลูก หลังจากมีเพศรักทุกครั้ง ท่านก็สามารถฝังเข็มให้ฮูหยินได้ ไม่มีผลข้างเคียง เพียงแต่อาจจะเรียนรู้ยากหน่อย”ลู่เหิงจือโล่งอก “ข้าเรียน”เขายังเรียนเขียนบทบรรยายได้เลย การฝังเข็มแค่นี้เขาไม่กลัวอยู่แล้วซ่งอวี้ “เรื่องนี้ต้องปรึกษาฮูหยินของท่านด้วย”“แน่นอน ข้าแค่มาถามท่านก่อน” ลู่เหิงจือตอบด้วยน้ำเสียงเป็นธรรมชาติหลังจากส่งซ่งอวี้กลับห้องแล้ว ลู่เหิงจือก็เดินตามทางเดินที่คดเคี้ยวกลับต้องยอมรับว่าจวนตระกูลซูสร้างได้ดีจริงๆ แม้แต่แสงจันทราก็ยังสวยกว่าที่เมืองหลวงเขายกหน้าขึ้นมองพระจันทร์ คิดว่ายามนี้หลิงเกอเอ๋อร์หลับแล้วแน่นอน คงพาซูชิงลั่วออกมาชมจันทร์ได้เขายิ้มมุมปาก จู่ๆ ก็คิดบางอย่าออก รีบก้มดูถุงหอมที่ตนเองห้อย- ถุงหอมที่ซูชิงลั่วให้ลู่ซือไหวล้วนเป็นการปักสองด้านหมด แล้วของเขา......เขารีบเปิดออกนี่คือถุงหอมอันแรกที่ซูชิงลั่วให้เขานางเคยให้เขาสามอัน เขาห้อยอันนี้บ่อยที่สุด เพราะรู้สึกว่าอันแรกมีความหมายที่แตกต่างปลายนิ้วของเขาสั่น
แต่งกับขุนนาง บทที่ 454
ลู่เหิงจือเอ่ยกึ่งติดตลกว่า "หรือว่าข้าจะมาเป็นกรรมการดี?"เขาแค่พูดเล่นๆ แต่ลู่ซือไหวกลับคิดจริงจัง "ดีเลย"นางก็รีบแกะถุงหอมที่ซูชิงลั่วให้นางมาจากเอวซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจ - นางพกติดตัวตลอดจริงๆลู่เหิงจือหยิบขึ้นมาเทียบกับสร้อยทองในมือของซูชิงลั่ว แล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า "ก็สู้ของพี่สะใภ้ไม่ได้หรอก"ลู่ซือไหวไม่ได้รู้สึกไม่พอใจที่ถูกพูดเช่นนี้ ใบหน้าก็ยิ้มแย้ม "ก็เพราะการปักลายสองด้านจำกัดฝีมือของพี่สะใภ้"นางพลิกถุงหอมกลับด้าน ด้านในมีอะไรซ่อนอยู่ลู่เหิงจือรู้สึกเหมือนจะนึกอะไรออกแต่ก็จับไม่ได้ทันที ก็ได้ยินบ่าวรับใช้มารายงานว่าหมอหลวงซ่งจากเมืองหลวงมาถึงแล้วเขาอายุมากแล้ว ฮ่องเต้องค์ใหม่มีหมอหลวงที่ไว้ใจได้ของพระองค์เอง เขาจึงลาออกจากตำแหน่งกลับบ้านเกิดเขาเป็นชาวจินหลิง พอได้ยินว่าลูกชายของลู่เหิงจืออายุครบเดือน ก็รีบมาแสดงความยินดีในวันรุ่งขึ้นทันทีคนอื่นๆ ล้วนเป็นญาติหรือสหายเก่าของตระกูลซูแห่งจินหลิง ลู่เหิงจือไม่จำเป็นต้องไปต้อนรับเป็นพิเศษ แต่เมื่อซ่งอวี้มาเอง เขาต้องไปพบซูชิงลั่วเห็นว่าญาติมาครบแล้ว ก็อุ้มหลิงเกอเอ๋อร์และจูงมือลู่ซือไหวออกไปทักทายทุกคนทัน
แต่งกับขุนนาง บทที่ 453
ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่กระทำกลับอ่อนโยนอย่างไม่เคยมีมาก่อนเห็นได้ชัดว่าเขาดูแลนางเป็นอย่างดีหลังคลอดไม่นานทว่าซูชิงลั่วก็อดร้องออกมาด้วยเสียงที่ทำให้หัวใจเต้นรัวไม่ได้เขาเพิ่งเคยจูบนางเช่นนี้เป็นครั้งแรก จูบที่ทั้งถี่และอ่อนโยนจนแทบจะทั่วทั้งร่างกายของนางสุดท้ายแนบชิดนางอย่างระมัดระวังจูบเสร็จแล้ว ซูชิงลั่วก็เอนตัวลงในอ้อมแขนของเขาและถามว่า “ท่านจะเขียนบทบรรยายให้ข้าอีกหรือไม่”ลู่เหิงจือตอบเสียงเบาว่า “หากเจ้าอยากอ่าน ข้าก็จะเขียน”ซูชิงลั่วตอบว่า “อยากอ่าน”ลู่เหิงจือตอบว่า “ได้”ซูชิงลั่วรู้สึกพึงพอใจและหลับไปในอ้อมแขนของเขา*งานฉลองวันเกิดครบหนึ่งเดือนของหลิงเกอเอ๋อร์ จัดขึ้นเมื่อเขาอายุได้ สามสิบห้าวันซึ่งจัดช้ากว่าที่จินหลิงไม่กี่วันเนื่องจากญาติฝ่ายตระกูลซูเหลือไม่มาก และญาติฝ่ายตระกูลลู่ส่วนใหญ่อยู่ที่เมืองหลวง จำนวนแขกที่มาในงานจึงไม่มาก มีเพียงแค่สองโต๊ะเท่านั้นแต่ภายในบ้านก็ยังคงคึกคักเป็นพิเศษ เพราะไม่ได้มีงานมงคลเช่นนี้มานานแล้วลู่ซือไหวก็ถูกรับกลับมาจินหลิงเช่นกัน เนื่องจากลู่เหิงจือและซูชิงลั่ววางแผนจะอยู่ที่จินหลิงสักสองสามปี นางจึงอยากอยู่กับพี่ช
แต่งกับขุนนาง บทที่ 452
ลู่เหิงจือจึงได้อยู่เดือนเป็นเพื่อนซูชิงลั่วเขาเริ่มสังเกตเห็นว่าเมนูอาหารในบ้านเปลี่ยนไปจากเดิมมากโดยเฉพาะเมนูที่ไม่ค่อยได้ทำมาก่อนแต่ปรากฏในช่วงนี้อยู่บ่อยครั้ง - ตีนเป็ดตุ๋นน้ำแดง เนื้อแพะตุ๋น มะเขือม่วงย่าง และหัวสิงโตนึ่งลู่เหิงจือกินไปหลายวันก็เริ่มฉุกคิดได้ จึงหันไปมองซูชิงลั่ว“ครั้นที่เจ้าไปกินข้าวกับอวี๋ซื่อชิงและหลี่ว์เผิงเทียน แล้วถามเถ้าแก่ว่าข้าชอบกินอะไร”ซูชิงลั่วก็ไม่ได้ปฏิเสธหลังจากคืนดีกับลู่เหิงจือแล้ว พวกเขาทั้งสองก็เข้าใจกันมากขึ้น - สามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ราวกับไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้วทำให้นางกับลู่เหิงจือต่างรู้สึกสบายใจมากขึ้น“ข้าเพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาท่านเอาใจข้าเรื่องอาหารมากเลย” ซูชิงลั่วเอ่ยติดตลก “ไม่แปลกใจเลยที่ท่านจะไม่ค่อยกลับบ้านมากินข้าว”ลู่เหิงจือเงยหน้าขึ้นมองนางซูชิงลั่วเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมกับเอียงหัวเล็กน้อย “ที่ผ่านมาเป็นความผิดของข้าเองที่ไม่เคยได้สังเกต”นางเอื้อมมือไปดึงหูเขาเบาๆ พลางเอ่ยว่า "ต่อไปนี้ สามีจะได้กินอาหารถูกปากที่บ้านบ่อยๆ แล้วนะ"การที่นางเรียกเขาว่า "สามี" และดึงหูเขาทำให้สายตาของลู่เหิงจือลึกซึ้งยิ่
แต่งกับขุนนาง บทที่ 451
ซูชิงลั่วหลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืนถึงจะฟื้นพอฟื้น คนแรกที่เห็นคือลู่เหิงจือที่นอนอยู่ข้างๆ มือของเขายังจับมือนางไว้อยู่ และฝ่ามือก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อนางขยับมือลู่เหิงจือรู้สึกตัวทันที ไม่ต้องให้นางเอ่ยสิ่งใด เขาก็รีบเทน้ำอุ่นใส่ถ้วย แล้วอุ้มนางเข้ามากอดในอ้อมแขน ป้อนน้ำให้นางซูชิงลั่วดื่มไปหลายถ้วยถึงจุใจ เสียงของนางก็แหบพร่า “ลูกล่ะ”“อยู่ห้องข้างๆ เจ้าน่ะ มีแม่นมเหมยและแม่นมคอยดูแลอยู่ ท่านย่าก็แวะไปดูเป็นระยะๆ เจ้าไม่ต้องห่วง” ลู่เหิงจือถามนาง “หิวหรือไม่”ซูชิงลั่วพยักหน้า หิวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนลู่เหิงจือตอบว่า “ข้าวต้มกับบะหมี่เตรียมไว้แล้ว เจ้าอยากกินอะไร”“แม่นมเหมยบอกว่าเจ้าเพิ่งคลอด ควรกินอาหารอ่อนๆ ไปก่อน”เขาเอื้อมมือไปจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงของนาง “พอเจ้าสบายตัวขึ้นแล้ว ข้าจะลงครัวทำอาหารที่เจ้าชอบกินด้วยตนเอง”ซูชิงลั่วพยักหน้า “บะหมี่แล้วกัน”นางไม่มีแรงแม้แต่จะยกแขนลู่เหิงจือจึงอุ้มนางไว้ในอ้อมแขน ป้อนให้นางทีละคำนางกินบะหมี่ไปสองชามเล็กถึงจะอิ่ม และคิดถึงลูกขึ้นมา จึงถามว่า “ลูกหลับอยู่หรือไม่ หากตื่นแล้วอุ้มมาให้ข้าดูหน่อย”ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงทุ้
แต่งกับขุนนาง บทที่ 450
เวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามวิกาล ลู่เหิงจือและหญิงชราก็ยังคงรอคอยอยู่ข้างนอกเยว่เออร์จึงปลอบว่า “นายหญิงเฒ่า คุณหนูคงยังไม่คลอดในทันที ท่านควรกลับไปพักผ่อนเสียก่อน มิเช่นนั้น เมื่อคุณหนูคลอดบุตรออกมาแล้ว ร่างกายของท่านจะไม่ไหวเอาได้ คุณหนูก็ต้องมาเป็นห่วงอีก”หญิงชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “เจ้าไม่ต้องมาปลอบข้าหรอก ข้านอนไม่หลับอยู่แล้ว”เยว่เออร์จึงได้แต่ทำตามคำสั่งโชคดีที่เป็นเดือนหกของจินหลิง ค่ำคืนนี้จึงไม่หนาวลู่เหิงจือได้สั่งให้คนนำนาฬิกาทรายมาวางไว้ในบริเวณลานกว้าง และรู้สึกว่าค่ำคืนนี้ยาวนานเหลือเกินราวกับว่าความอดทนทั้งหมดของเขาหมดไปกับค่ำคืนนี้ฟ้าสางแล้วเสียงร้องครวญครางของซูชิงลั่วก็เบาลง ดูไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อคืน และค่อยๆ สงบลงลู่เหิงจือใจร้อนจึงรีบส่งคนเข้าไปถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง”สาวใช้รีบตอบว่า “ใต้เท้าอย่าได้เป็นห่วงเลย ฮูหยินเพียงแค่เหนื่อยจนหลับไปเจ้าค่ะ”นางไม่ได้หลับทั้งคืน เสียงร้องครวญครางก็พยายามกลั้นไว้ คงจะเหนื่อยล้ามากลู่เหิงจือพยักหน้า ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดต่อซูชิงลั่วหลับไปเพียงครึ่งชั่วยาม ท้องก็เริ่มปวดอีกครั้งนางตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บป
