เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 234
บทที่เกี่ยวข้อง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 235
ซูชิงลั่วมองเขา "พี่ท่าน ช่วยสามีของข้าก่อน..."แล้วนางก็หมดสติล้มลงในอ้อมแขนของลู่เหิงจือลู่เหิงจือกอดนางไว้ มองดูดวงจันทร์บนท้องฟ้ายามค่ำคืน แล้วก็รู้สึกหนังตาหนักขึ้นเรื่อยๆ จนหมดสติไปเช่นกัน*ลู่เหิงจือตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนเย็นของวันถัดมาเขาสูญเสียเลือดไปมาก แต่โชคดีที่มีร่างกายแข็งแรงเป็นทุนเดิม และในตอนนั้นเพื่อนในยุทธภพของหลี่ว์เผิงเทียนก็ได้นำยาสมานแผลชั้นยอดมาให้เขาใช้ ดังนั้นแม้จะดูเหมือนมีบาดแผลมากมาย แต่ก็ไม่มีอันตรายถึงชีวิต เพียงแค่มีไข้สูงเท่านั้นคำถามแรกเมื่อเขาลืมตาคือ "ฮูหยินเป็นอย่างไรบ้าง?"เสียงของเขาแหบและแห้งเพราะพิษไข้ซ่งเหวินรีบยกน้ำอุ่นถ้วยหนึ่งมาวางตรงหน้าแล้วกล่าวว่า "ใต้เท้าอย่าได้กังวล ฮูหยินไม่ได้เป็นอะไร เพียงแค่ตกใจ ตอนนี้ยังหลับอยู่ แต่อีกไม่นานก็คงจะตื่นแล้ว"ลู่เหิงจือดื่มน้ำอุ่นลงไปสองอึกแล้วกล่าวว่า "พยุงข้าไปดูนางหน่อย"ซ่งเหวินกล่าว "จื๋อหยวนกำลังดูแลฮูหยินอยู่ ใต้เท้าไม่ต้องเป็นห่วง ไม่สู้กินข้าวต้มก่อนสักหน่อยเถิดขอรับ"ลู่เหิงจือเหลือบมองซ่งเหวิน น้ำเสียงเย็นชา "ไม่ใช่ฮูหยินของเจ้า เจ้าย่อมไม่กังวล"ซ่งเหวินถึงกับสะดุ้งไม่
แต่งกับขุนนาง บทที่ 236
หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ ลู่เหิงจือก็รู้สึกว่าสมองเริ่มตื้ออย่างไรเขาก็บาดเจ็บหนัก ร่างกายอ่อนล้าอย่างมากเขาลุกขึ้นแล้วกลับไปยังห้องข้างๆ เอนกายนอนลงข้างๆ ซูชิงลั่วนางยังคงหลับลึก แต่ดูเหมือนจะหลับไม่ค่อยสนิท บางครั้งก็ครางออกมาเบาๆ ไม่รู้ว่ากำลังฝันร้ายอยู่อีกหรือเปล่าหญิงสาวบอบบางเช่นนางต้องฆ่าคนเพื่อเขา เลือดอุ่นสาดกระเซ็นเต็มใบหน้าและร่างกาย จะไม่ให้หวาดกลัวได้อย่างไรเขาลูบแขนของนางใต้ผ้าห่ม ลากนิ้วลงมาเรื่อยๆ ก่อนจะสอดนิ้วประสานเข้ากับนิ้วของนางไข้ของนางลดลงแล้ว ฝ่ามือก็ไม่ร้อนเท่าเดิมแล้วไม่รู้ว่าเป็นเพราะนางรู้สึกถึงสัมผัสของเขาหรือไม่ นางจึงค่อยๆ นอนหลับอย่างสงบลงลู่เหิงจือได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของนางจึงค่อยๆ ผล็อยหลับไปเช่นกัน*เลือดทั้งมือ ใบหน้า และทั่วทั้งร่างของนางเต็มไปด้วยเลือดเลือดอุ่นๆ กลิ่นคาวเหนียวเหนอะ และใบหน้าที่ราวกับปีศาจของเขาคนนั้นลู่เหิงจือเหมือนกำลังจมลงในทะเลเลือด นางพยายามเอื้อมมือไปคว้าเขาไว้ แต่เขากลับยิ่งจมหายไปไกลขึ้นเรื่อยๆ...ทั้งที่นางฆ่าลี่หลูไปแล้ว แต่จู่ๆ ศพของเขากลับลุกขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับตะโกนว่าต่อให้เป็นผีก็จะ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 237
ไม่นานนางก็คิดได้ว่าเขาคงแค่แกล้งนาง จึงไม่ได้สนใจ ยื่นมือไปถอดเสื้อเขาออกลู่เหิงจือปล่อยให้นางทำตามใจก่อนหน้านี้ที่เขาทั้งกอดและจุมพิตนางบาดแผลก็เปิดออก จนเลือดสีแดงซึมออกมาที่ผ้าพันแผลแล้วซูชิงลั่วพูดอย่างโมโห "ตัวท่านเป็นอย่างไรไม่รู้ตัวเองเลยหรือ? บาดเจ็บหนักขนาดนี้ยังกล้ากอดข้าไว้แน่น แถมยังย่อตัวมาจูบข้าอีก ท่านคิดจะทิ้งชีวิตแล้วหรือไร?"นางแทบอยากจะตบลู่เหิงจือสักที แต่พอเห็นร่างกายของเขาที่แทบไม่เหลือส่วนดี นางก็อดสงสารจนแทบจะร้องไห้ออดมาไม่ได้นางตะโกนออกไปว่า "ซ่งเหวินอยู่หรือไม่? ไปเรียกหมอมาทำแผลให้ใต้เท้าหน่อย"หมอมาถึงอย่างรวดเร็ว ซ่งเหวินเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูลู่เหิงจือมองซูชิงลั่ว กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ ถึงไม่กอดเจ้า แผลก็ต้องเปิดเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว...""ท่านเงียบไปเลย!" ซูชิงลั่วดุเขาลู่เหิงจือก็ได้เพียงปิดปากตามคำสั่ง ปล่อยให้หมอทำแผลให้หมอท่านนี้เป็นหมอชื่อดังของหังโจว เคยรักษาขุนนางผู้มีชื่อเสียงมามาก แต่คนที่ยศสูงอย่างท่านอัครมหาเสนาบดีก็เพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรกขณะที่เขาทำแผลไปก็รู้สึกหวาดกลัวจนเนื้อเต้น ได้แต่คิดในใจว่าเรื่อ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 238
ลู่เหิงจือมองถ้วยยาดำคล้ำตรงหน้าด้วยใบหน้าสงบนิ่ง แต่ไม่มีท่าทีว่าจะดื่มยาเลยซูชิงลั่วมองเขาอย่างพิจรณาอยู่ครู่หนึ่ง "ทำไมท่านไม่ดื่มเล่า?"ลู่เหิงจือ "ร้อน"ซูชิงลั่วลองแตะขอบถ้วยดู "กำลังดีเลย ยาควรดื่มตอนร้อนๆ"ลู่เหิงจือตอบเสียงเรียบ "ข้าชอบดื่มตอนอุ่นๆ มากกว่า""..."นี่ไม่ใช่ข้ออ้างจริงหรือ?แต่สีหน้าของลู่เหิงจือนิ่งสนิท จนมองไม่ออกเลยต้องยอมรับว่า เวลาที่ผู้ชายคนนี้เจ้าเล่ห์ เขาปิดบังได้แนบเนียนจนนางก็ดูไม่ออกลู่เหิงจือพูดขึ้นอีก "เจ้ากินอะไรก่อนเถอะ ไม่หิวหรือ?"พอเขาพูดแบบนี้ นางก็รู้สึกหิวขึ้นมานิดๆ แล้วจริงๆซูชิงลั่วจึงวางยาถ้วยนั้นลงชั่วคราวนางจะดูซิว่าอีกเดี๋ยวลู่เหิงจือจะมีข้ออ้างอะไรอีกซูชิงลั่วกินข้าวต้มชามเล็กกับผักดองหมดแล้ว จากนั้นก็หยิบยาถ้วยนั้นขึ้นมาอีกครั้งมือขวาของลู่เหิงจือบาดเจ็บ กำลังนั่งพิงอ่านหนังสืออยู่บนเตียงโดยใช้มือซ้ายถือหนังสือไว้ ทันใดนั้นหนังสือในมือก็ถูกดึงออกไป และถ้วยยาก็มาปรากฏตรงหน้าใบหน้างดงามราวกับนางฟ้าของซูชิงลั่วปรากฏตรงหน้าเขา แต่คำพูดของนางไม่ได้น่าฟังเท่าไรนัก "ดื่มยาซะ"ลู่เหิงจือเหลือบมองนางซูชิงลั่วนั่งลงที
แต่งกับขุนนาง บทที่ 239
แต่เขาก็ปกปิดเก่งมาเสมอซูชิงลั่วจึงทำเป็นพูดอย่างสบายใจว่า "ยานี่ก็ไม่ได้ขมขนาดนั้นใช่หรือไม่ ต่อไปดื่มอย่างว่าง่ายวันละสามครั้งเถิด..."ลู่เหิงจือยื่นมือซ้ายออกไป ดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด แล้วก้มลงจูบที่ริมฝีปากของนาง ปล่อยให้นางได้รู้รสสัมผัสนั้น"..."ขมมากทั้งขมทั้งเปรี้ยว แถมยังมีรสชาติประหลาดที่บอกไม่ถูกนางพยายามดิ้นรนยื่นมือไปผลักลู่เหิงจือออก แต่เขารู้ทัน กัดริมฝีปากนางแล้วพูดว่า "ชิงลั่ว ข้าบาดเจ็บอยู่""…"แม้นางจะรู้ว่าเขาน่าจะกำลังแกล้งทำเป็นน่าสงสาร แต่วินาทีนั้นซูชิงลั่วก็ไม่กล้าขยับตัวอีก"เด็กดี" เขาก้มลง และจูบอย่างลึกซึ้งมากขึ้น ถามนางว่า "เจ้าลองชิมเองสิ ขมหรือไม่?""…"รสเปรี้ยวขมบนปลายลิ้นพุ่งตรงไปที่ส่วนลึกของจิตใจ แต่นางกลับขยับตัวไม่ได้ ทำได้เพียงยอมให้คนตรงหน้ากลั่นแกล้งฮือ เขากำลังแก้แค้นนางอยู่หรือเปล่านะ?ต้องใช่แน่นอนจูบนี้ยาวนานมาก หากไม่ใช่เพราะลู่เหิงจือหมดเรี่ยวแรงไปก่อน ซูชิงลั่วก็สงสัยว่าเขาคงอยากจะทำต่อ เพราะจูบของเขานั้น...ช่างทำให้หัวใจหวั่นไหวเหลือเกินโชคดีที่ในช่วงเวลาสำคัญ ทั้งคู่ลืมตาขึ้นมาในเวลาเดียวกัน มองสบตากันอย่างเข้าใจก
แต่งกับขุนนาง บทที่ 240
ความรู้สึกเศร้าและกลัวของซูชิงลั่วถูกขัดจังหวะอย่างแรงหลังจากที่ใช้เวลาอยู่กับลู่เหิงจือที่หังโจวเป็นเวลาหลายเดือน นางก็ยิ่งเข้าใจเขามากขึ้นนางเดาว่าเขาคงตั้งใจล้อเล่นกับนาง เพื่อให้นางผ่อนคลาย จะได้ไม่คิดถึงเรื่องเลือดสาดนั้นอีกนางจึงไม่สนใจการล้อเลียนของลู่เหิงจือ เพียงแค่จับมือของเขาแน่นยิ่งขึ้นลู่เหิงจือก็ไม่ได้พูดอะไรต่อในค่ำคืนอันเงียบสงัด ทั้งสองนอนฟังเสียงลมที่พัดมาจากนอกหน้าต่างและเสียงถ่านไฟในห้องลู่เหิงจือได้ยินเสียงลมหายใจของนางที่ยังคงไม่หลับ แต่กลับนิ่งเงียบ เขาจึงอดกังวลไม่ได้ถึงอย่างไร ฮูหยินของเขาก็เพิ่งฆ่าคนเพื่อเขามาเขาจึงใช้นิ้วโป้งลูบเบาๆ บนปลายนิ้วของนาง "ยังกลัวอยู่หรือ?""อืม" ซูชิงลั่วครางรับออกมาเบาๆแม้ว่าพยายามไม่คิดถึง แต่ภาพเลือดที่สาดเข้าหน้าของนางก่อนที่ลี่หลูจะตายก็ยังคงผุดขึ้นในหัวอย่างควบคุมไม่ได้นี่เป็นครั้งแรกที่นางฆ่าคนแม้ว่านางจะรู้ดีว่าลี่หลูสมควรตาย แต่นางก็ยังคงรู้สึกผิดในใจ คล้ายกับว่านางได้ทำบาปร้ายแรงและกลายเป็นเพชฌฆาตไปเสียแล้วลู่เหิงจือประสานนิ้วเข้ากับนิ้วของนางเสียงของเขามักจะเย็นชาและหนักแน่น ทำให้ผู้คนไม่กล้าเ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 241
ลู่เหิงจือพูดต่อว่า "ตอนนั้นข้ารู้สึกผิดมาก และเจ็บปวดใจแทน...คนคนหนึ่งสูญเสียบิดาแต่ยังร้องไห้ต่อหน้าผู้คนไม่ได้ น่าเวทนาจริงๆ""ดังนั้น เมื่อขึ้นเรือกลับไปยังเมืองหลวง ข้าเห็นโจรสลัดขึ้นเรือ สิ่งแรกที่คิดคือจะต้องพาเด็กสาวคนนี้กลับไปอย่างปลอดภัย จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายนางเด็ดขาด""ข้าเองก็ต้องกลับไปอย่างปลอดภัยด้วย ข้ายังมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ"ลู่เหิงจือพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้น "ด้วยความเชื่อมั่นเช่นนี้ ข้าจึงฆ่าโจรสลัดคนแรก จากนั้นคนที่สอง คนที่สาม...""หลังจากนั้น ข้าก็จำไม่ได้ว่าข้าฆ่าโจรสลัดไปกี่คน ตัวข้าเต็มไปด้วยเลือด กลิ่นคาวเลือดทำให้ข้ารู้สึกคลื่นไส้ แต่ข้าก็ต้องอดทนไว้ โชคดีที่ในที่สุดพวกเราก็ปลอดภัย เด็กสาวคนนั้นยังช่วยข้าพันแผลให้ด้วย ฝีมือไม่เลวเลยทีเดียว""ถึงอย่างนั้น เมื่อข้ากลับถึงเมืองหลวง ข้าก็ยังฝันร้ายติดต่อกันเป็นเดือน น้ำหนักลดลงไปสิบกว่าชั่ง""แต่ข้ารู้ดีว่า ข้าไม่มีทางเลือก หากข้าไม่ฆ่าพวกโจรโดยไม่ลังเล คนที่ตายบนเรือคงเป็นข้ากับเด็กสาวคนนั้น""เมื่อเทียบกันแล้ว ฮูหยินทำได้ดีกว่ามาก" ลู่เหิงจือกล่าวเสียงเบาทำไมถึงพูดถึงทั้งเด็กสาวและฮูหยินกันน
แต่งกับขุนนาง บทที่ 242
เพราะคำพูดเปิดใจของลู่เหิงจือ ความรู้สึกผิดของซูชิงลั่วจากการฆ่าคนครั้งแรกก็ค่อยๆ เลือนหายไป และนางก็ได้นอนหลับสนิทอย่างเต็มอิ่มลู่เหิงจือเองก็เช่นกันก่อนหน้านี้เขายุ่งจนหัวหมุน ถือโอกาสจากการบาดเจ็บครั้งนี้พักผ่อนอย่างเต็มที่ทั้งสองคนนอนหลับจนตะวันสายโด่ง ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงอย่างไม่เต็มใจเมื่อนับดูแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะเป็นสามีภรรยากัน แต่วันที่จะตื่นนอนพร้อมกันนั้นมีไม่มากนัก ซูชิงลั่วกลับรู้สึกว่าฉากตรงหน้านี้ทำให้ใจนางเต้นไม่เป็นจังหวะลู่เหิงจือนอนหลับเต็มอิ่มไปทั้งคืน ไข้ของเขาลดลงบ้างแล้ว แต่การเคลื่อนไหวยังคงไม่สะดวกเท่าไหร่นักเขาถือเสื้อคลุมไว้ในมือ แล้วมองไปที่ซูชิงลั่ว สื่อความหมายชัดเจนว่าเขาต้องการให้นางช่วยซูชิงลั่วรีบสวมเสื้อตัวในก่อนจะเดินไปหาเขา นางมองไปที่ผ้าพันแผลบนตัวของเขาแล้วพูดว่า "ท่านควรจะทำแผลก่อนหรือไม่?"ลู่เหิงจือพยักหน้า "ก็ดี"ซูชิงลั่วพูดว่า "ข้าจะทำแผลใหม่ให้ท่านเอง"ลู่เหิงจือเลิกคิ้ว "ได้สิ"ซูชิงลั่วหยิบยาสมานแผลออกมา แล้วค่อยๆ แกะผ้าพันแผลสีขาวที่พันรอบตัวลู่เหิงจืออย่างระมัดระวังนางแกะออกทีละชั้นๆ จนกระทั่งชั้นสุดท้าย บาดแผลที่เริ
บทล่าสุด
