เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 221
บทที่เกี่ยวข้อง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 222
"นี่ นี่คือฮูหยินอัครมหาเสนาบดีรึ""โอ้สวรรค์ ข้ายังไม่เคยเห็นหญิงใดงดงามเพียงนี้มาก่อนเลย ไม่รู้จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดอย่างไรดี""ใบหน้าของนางขาวผ่องราวกับผ้าไหม""ดวงตาคู่นั้น แค่เหลือบมองมา ข้าก็พร้อมถวายชีวิตให้กับนาง.......""ฮูหยินอัครมหาเสนาบดีกับท่านอัครมหาเสนาบดีเหมาะสมกันมากเลย!"“……”แย่แล้ว ครื่องสำอางบนใบหน้าฉันโดนฝนชะล้างออกหมดแล้วซูชิงลั่วเผลอเอามือลูบใบหน้า มองลู่เหิงจือด้วยความงงงวย ไม่รู้จะทำอย่างไรดีโชคดีที่มีเขาอยู่ด้วย นางไม่จำเป็นต้องรู้ว่าควรทำอย่างไรเขาก็คือความมั่นใจของนางลู่เหิงจือเพียงยิ้มอย่างสบายใจ และพูดอย่างเปิดเผยว่า “งดงามมากจนข้าไม่อยากให้ใครเห็นเลยล่ะ”“……”ซูชิงลั่วใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันทีต่อหน้าคนจำนวนมากเช่นนี้ ลู่เหิงจือพูดออกมาได้อย่างไรทำให้ฝูงชนเดือดพล่านเพราะคำพูดของเขาด้วยลู่เหิงจือและซูชิงลั่วเป็นศูนย์กลาง ผู้คนรอบข้างก็ขยายวงออกไปเรื่อยๆ ราวกับวงน้ำที่ขยายออกไปเป็นวงๆ“โอ้! ฮูหยินอัครมหาเสนาบดีเป็นหญิงงามล่มเมืองจริงๆ ด้วย! ทุกคนรีบมาดูเร็ว!”“รอยปานบนใบหน้าของฮูหยิน ท่านอัครมหาเสนาบดีเป็นคนสั่งให้วาดเองเพราะความหึงหว
แต่งกับขุนนาง บทที่ 223
หวังเหลียงฮั่นและหวังซูพูดขึ้นพร้อมกัน "ยังมีเรื่องอะไรอีก"เสนาธิการตอบว่า "ก่อนหน้านี้นางโลมที่ท่านอัครมหาเสนาบดีพักค้างคืนที่โรงเตี๊ยมด้วย ก็คือฮูหยินอัครมหาเสนาบดี ระหว่างที่ฮูหยินอัครมหาเสนาบดีแจกข้าวต้มกลางสายฝน บ่าวในโรงเตี๊ยมก็จดจำฮูหยินได้”หวังซู๋ฉินเม้มริมฝีปากเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉา แล้วหันหลังเดินจากไปหวังเหลียงฮั่นทำสีหน้างุนงง “ลู่เหิงจือมีอะไรผิดปกติหรือไม่”ยังไม่ทันพูดจบ ก็มีบ่าวรับใช้วิ่งมาอย่างเร่งรีบ แล้วมอบจดหมายฉบับหนึ่งมาให้ บอกว่าส่งมาจากเมืองหลวงโดยใช้ม้าเร็วหวังเหลียงฮั่นอ่านจดหมายฉบับนั้นอย่างรวดเร็วใต้แสงไฟในระเบียง“เยี่ยมมากลู่เหิงจือ เล่ห์เหลี่ยมชั้นเลิศ ตรวจสอบบัญชีภาษีได้โดยไม่ให้ใครรู้”เขาหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “ลี่หลูล่ะ รีบไปตามลี่หลูเร็ว! ลู่เหิงจือเจ้าเล่ห์เหลือเกิน เราต้องรีบแล้ว มิเช่นนั้นคงไม่รู้ว่ามีอะไรรอพวกเราอยู่ข้างหน้าอีก”*เมื่อขึ้นรถม้าแล้ว ซูชิงลั่วก็ปล่อยให้ลู่เหิงจือโอบกอดตลอดทาง โดยไม่กล้าสบตาเขาเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ใบหน้าของนางก็แดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง และพยายามปลอบใจตัวเองว่านางกับลู่เหิงจือ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 224
ซูชิงลั่วรู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้แช่น้ำอุ่น ร่างกายอบอุ่นและความเมื่อยล้าก็หายไปปัญหาเดียวคืออ่างอาบน้ำเล็กเกินไปสำหรับสองคนร่างกายของทั้งคู่สัมผัสกันอยู่ตลอดเวลา แล้วก็แยกออกจากกันทันทีลู่เหิงจือไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปกว่านั้น เพียงแค่ตั้งใจอาบน้ำ และช่วยนางราดน้ำที่หลังเป็นระยะๆหลังจากเหนื่อยล้ามาทั้งวัน นางรู้สึกเมื่อยล้าไปทั่วร่างกาย โดยเฉพาะน่องที่ปวดเมื่อยมาก จนไม่มีแรงอยากจะอาบน้ำลู่เหิงจือมองออก จึงค่อยๆ ราดน้ำอุ่นลงที่หลังของนาง อาสาช่วยนางอาบน้ำซูชิงลั่วรู้สึกเพลิดเพลินกับการถูกปรนนิบัติ ถึงขั้นมีความคิดว่า “การอาบน้ำกับเขาก็ไม่เลวนะ” “ต่อจากนี้ก็อาบได้อีกหลายรอบเลย”นางพิงอกของลู่เหิงจือ อ้าปากหาวเบาๆ แล้วพูดว่า “น่าเสียดายที่อ่างเล็กไปหน่อย อึดอัดมาก”ลู่เหิงจือขณะที่กำลังถูแขนให้นาง ก็โอบเอวนางจากด้านหลังแล้วพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “พอเรากลับเมืองหลวง ค่อยทำอ่างอาบน้ำใบใหญ่กัน”“……”แผ่นหลังถูกผิวของเขาสัมผัสอย่างฉับพลัน ซูชิงลั่วอดที่จะเกร็งไหล่ไม่ได้ ความรู้สึกเสียวซ่านวิ่งจากศีรษะลงมาตามหลังของนางมือของน่งเกร็งเล็กน้อยและจับขอบถังไม้ไว้"ไม่ ไม่เป็นไร"ความหม
แต่งกับขุนนาง บทที่ 225
เขามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของซูชิงลั่ว แล้วปลอบโยนว่า “เจ้าวางใจได้ เรื่องที่นี่ข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงขั้นตอนสุดท้าย”ซูชิงลั่วมักจะเชื่อฟังเขาเสมอ แต่ครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่ยอม“หากท่านไม่เก็บโฉวกว่างไว้ ข้าก็จะไม่ไป" นางสะบัดมือเขาออก “พี่สามบอกแล้วว่าที่นี่ไม่มีอันตราย”ก็ไม่มีอันตรายจริงๆ แต่นางอยู่ด้วยเขาจะเสียสมาธิลู่เหิงจือถอนหายใจอย่างจนใจซูชิงลั่วมองเขาอีกครั้งแล้วพูดว่า “พี่สาม เป้าหมายของพวกเขาคือท่าน ไม่ใช่ข้า”ลู่เหิงจือตอบว่า “แต่พวกเขาจะใช้เจ้าเล่นงานข้า”ซูชิงลั่วโกรธมากจนพูดว่า “อย่างนั้นข้ากลับไเมืองหลวงเลยดีกว่า”ลู่เหิงจือมองนางยู่นาน และพูดเสียงเรียบว่า “ได้”ทั้งสายตาและน้ำเสียงบอกให้นางรู้ว่าต่อรองไม่ได้แล้วซูชิงลั่วโกรธจนหันหลังให้เขา ไม่ยอมพูดอะไรอีกลู่เหิงจือยืนอยู่ที่หัวเตียงคนเดียว ผิงผมจนแห้ง ดับเทียน แล้วขึ้นนอนท่ามกลางความมืดมิด ได้ยินเพียงเสียงหายใจเบาๆ ของทั้งสองคนผ่านไปนานมากก็ไม่มีใครพูดอะไรเลยไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด ลู่เหิงจือก็ถามขึ้นมาว่า “หลับแล้วหรือไม่”ไม่มีเสียงตอบรับจากซูชิงลั่วลู่เหิงจือเอนต
แต่งกับขุนนาง บทที่ 226
เรื่องที่ซูชิงลั่วพูดออกมานั้นช่างน่าเหลือเชื่อเกินไป แม้แต่ลู่เหิงจือที่พบเจอเรื่องราวใหญ่โตมานักต่อนักก็ยังต้องนิ่งไปครู่หนึ่งผ่านไปพักใหญ่ เขาถึงค่อยเอ่ยว่า "ดังนั้น ที่เจ้าพบว่าลู่เหยียนแอบนัดพบคนอื่น และขอถอนหมั้นกับเขา เพราะเจ้าได้ฝันถึงเรื่องนั้นใช่หรือไม่""ใช่แล้ว"ลู่เหิงจือหลุบตาลงนิ่งเงียบไม่พูดอะไรซูชิงลั่วพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน "ข้ารู้ว่ามันเป็นเรื่องที่เชื่อได้ยาก แต่พี่สาม ท่านต้องเชื่อข้านะ...""ข้าเชื่อเจ้า" ลู่เหิงจือดึงนางเข้ามากอดฉับพลันฝ่ามือของเขาลูบไล้เส้นผมดำขลับของนางอย่างแผ่วเบา กอดนางแน่น ราวกับนางเป็นสมบัติล้ำค่าในอ้อมแขนของเขาฝ่ามือของเขาหยุดลงตรงแผ่นหลัง ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า "ตอนนั้นเจ้ากลัวหรือไม่?"ซูชิงลั่วนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเข้าใจว่าเขาหมายถึงตอนที่นางฝันว่าตายทั้งกลมในฝันนั้น กลัวหรือไม่หัวใจของนางรู้สึกปวดหนึบ น้ำตาแทบจะไหลลงมานางเล่าเรื่องความฝันของตัวเองให้เขาฟัง เขาเชื่อโดยไม่ถามถึงเหตุผลว่าทำไมนางถึงอยากให้โฉวกว่างอยู่ด้วย หรือนางฝันเห็นอะไรเกี่ยวกับเขา เขาจะมีอันตรายอะไร แต่กลับห่วงเพียงว่านางกลัวหรือไม่ซูชิงลั่วโอบก
แต่งกับขุนนาง บทที่ 227
"อย่างที่เจ้าบอก ให้เขาอยู่ข้างกายข้า" ลู่เหิงจือดึงนางเข้ามาในอ้อมแขน น้ำเสียงมีความไม่พอใจเล็กน้อย "ให้หลี่ว์เผิงเทียนดีใจไปอีกสักสองสามวัน"หมายความว่า เขายอมให้คนของหลี่ว์เผิงเทียนส่งนางไปจินหลิงสินะซูชิงลั่วรู้สึกโล่งใจ แต่ในเวลาเดียวกันก็อดขำไม่ได้ เพราะในเวลาแบบนี้ เขายังไม่ลืมเรื่องหึงหวงอีกภายนอกท้องฟ้ามืดมิดเสียงตีบอกเวลายามค่ำคืนดังมาแผ่วเบาจากตรอกเล็กๆ ตอนนี้เป็นเวลายามสามแล้วซูชิงลั่วกอดลู่เหิงจือแล้วเอนตัวลงนอนอีกครั้ง เสียงลมหายใจของทั้งสองคนค่อยๆ สอดประสานกันริมฝีปากของนางแนบอยู่ที่แก้มของเขา เอ่ยเบาๆ ว่า "สัญญากับข้านะ ท่านจะต้องปลอดภัย และจะมาหาข้าที่จินหลิง""แน่นอน" เขากระซิบข้างหูของนาง เสียงนั้นอยู่ใกล้กับใบหูของนางนางกอดเขา มือทั้งสองข้างสอดเข้าไปในเสื้อของเขา สัมผัสกับแผ่นหลังกว้างแกร่งของเขา จากนั้นก็ขยับร่างกายของตัวเองมาแนบชิดลู่เหิงจือรู้สึกชาวูบวาบไปทั้งร่าง หัวใจเหมือนโดนกรงเล็บของลูกแมวข่วนเบาๆเสียงของเขาต่ำลง "ไม่ใช่เหนื่อยหรือ?""ก็เหนื่อยอยู่บ้าง" ซูชิงลั่วพูดอย่างเขินอายแต่เมื่อคิดว่าพอถึงรุ่งเช้าก็ต้องจากกัน นางรู้สึกอาลัยและไม่อ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 228
เห็นได้ชัดว่าคืนนั้นซูชิงลั่วถูกเขาพาไปสัมผัสและเปิดประสบการณ์จากหนังสือภาพใหม่อีกครั้งนางไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายถึงชอบแบบนี้ แต่เมื่อได้ยินเสียงหายใจหนักๆ ของลู่เหิงจือ นางก็รู้สึกทนไม่ไหว คำพูดที่ตั้งใจจะต่อว่าเขาในตอนแรกกลับกลายเป็นการพูดยั่วยวนอย่างอ่อนหวานแทน"เมื่อท่านกลับจินหลิงอย่างปลอดภัย ข้า..." นางพูดพร้อมหน้าแดง "ข้าจะปรนนิบัติท่านเช่นนี้อีก"ประโยคนี้ราวกับใช้ความกล้าทั้งหมดของนาง เมื่อพูดจบนางก็หันหลังไปอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าเผชิญหน้าหรือฟังสิ่งที่ลู่เหิงจือจะพูดอีกลู่เหิงจือหัวเราะเบาๆ "ได้"แต่มือของเขากลับเคลื่อนไหวอย่างคุ้นเคยบนร่างของนางซูชิงลั่วหนีบขาแน่น "ท่านไม่ได้...""ยังไม่ได้ทำให้เจ้า""..."มือคู่นั้นของเขาช่างยอดเยี่ยมจนทำให้นางแทบไม่เป็นตัวของตัวเองและเขายังพูดให้กำลังใจนางอย่างอ่อนโยนอีกว่า "ครางออกมาสิ ข้าชอบฟังเสียงเจ้าคราง"นางเคลื่อนไหวตามจังหวะของเขา ครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนเกลียวคลื่นที่กระทบฝั่งร่างกายนางอ่อนระทวยและสั่นสะท้าน แม้แต่ปลายเท้ายังหดเกร็งนางคิดว่า คนที่เหมือนลู่เหิงจือซึ่งยอมปรนเปรอให้สตรีบนเตียงเช่นนี้ คงหายากมากนางรู้ส
แต่งกับขุนนาง บทที่ 229
ความง่วงเข้าโจมตี นางจึงผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว และฝันอีกครั้งในความฝัน ลู่เหิงจือยังคงมีเลือดท่วมตัว คุกเข่าข้างหนึ่งอยู่กับพื้นพร้อมกับโฉวกว่าง ซ่งเหวิน และทหารอีกกลุ่มหนึ่งที่ล้มลงในกองเลือด ถูกล้อมรอบโดยคนกลุ่มหนึ่งยังคงเป็นเวลากลางคืนเช่นเดิมยังคงเป็นท่าเรือแห่งนั้นหัวใจของซูชิงลั่วเหมือนถูกดาบแทงทะลุ เจ็บปวดเจียนตาย แต่อย่างไรก็ไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ในความมืดสลัวของยามราตรี ทันใดนั้นก็มีหญิงสาวคนหนึ่งขี่ม้าถือดาบบุกเข้ามาท่ามกลางวงล้อม และดึงลู่เหิงจือขึ้นมาบนหลังม้า ก่อนจะขี่ม้าจากไปอย่างรวดเร็วที่แปลกคือ จู่ๆ คนชุดดำที่อยู่ข้างหลังล้มลงพร้อมกันลู่เหิงจือบนหลังม้า กอดเอวของหญิงสาวคนนั้นแน่น ดูเหมือนจะหมดสติไปแล้วไม่อาจบอกได้ว่าเป็นความรู้สึกขอบคุณหรือหึงหวงที่มีมากกว่า นางกำมือทั้งสองข้างแน่น และทันใดนั้นก็มองเห็นใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นอย่างชัดเจน...เป็นตัวนางเองซูชิงลั่วตกใจตื่นขึ้นอย่างกะทันหันนางรีบลุกขึ้นทันที และเดินออกไปด้วยความเร่งรีบ "หันเรือกลับเดี๋ยวนี้ ข้าจะกลับไปหังโจว"นางคิดบางอย่างได้ "ไม่สิ หยุดเรือที่หมู่บ้านข้างหน้า ข้าจะขี่ม้ากลับไป"หลี
บทล่าสุด
