สรรเสริญ

ไทเฮาคิดไปไกล

“เสด็จ คิดมากไปแล้วนางก็คงแค่อยากให้แตงโมธรรมดานี้สวยงามขึ้นมา”

“แต่”ไทเฮาเดินวนรอบถาดมังกรแตงโมไปมา

“ลวดลายประณีตงดงาม ละเอียดอ่อนจนข้าไม่คิดว่าคนคนหนึ่งจะทำอะไรแบบนี้ได้”

“สวย”

“จะเรียกว่าสวยก็ใช่ ทั้งสวยทั้งอ่อนช้อยทั้งสมบูรณ์แบบ”เป่ยกงกงอมยิ้ม

“หากจะมีใครสักคนที่มีฝีมือด้านการแกะสลักเพียงนี้ก็ควรจะยกย่องให้เขากว่าใคร และให้นางคอยสั่งสอนพวกนางในห้องเครื่องที่ไม่ได้เรื่องพวกนั้น ข้าคิดออกแล้วไม่ต้องให้นางปรุงเครื่องเสวยแต่ให้นางคอยสอนเหล่านางในห้องเครื่องให้มีความสามารถทัดเทียมนางคราวนี้วังหลวงของเราก้จะมีคนที่มีความสามารถด้านนี้มากมาย” ไทเฮายิ้มดวงตาเป็นประกายหมายมั่นว่าจะต้องผลักดันเรื่องนี้

“

“เสด็จแม่เสวยเถิดพ่ะย่ะค่ะ ข้างในเนื้อแตงโมสีแดงฉ่ำรสชาติจะต้องถูกใจแน่ๆ เป่ยกงกงจะเริ่มจากตรงไหน”หรวนหนิงหลงพูดไปยิ้มไปเปลี่ยนเรื่องเสีย

เป่ยกงกงหยิบมีดไม้ไผ่บางเฉียบที่ใช้แทนมีดจรดลงบนตัวมังกร กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ

ไทเฮาเองก็ใจจดจ่อที่ไม้ไผ่บางนั้น

ตำหนักจันทรา

“เมื่อวานฝ่าบาททรงประทานเครื่องเสวยที่นางในห้องเครื่องคนใหม่ที่ปรุงเครื่องเสวยหนึ่งเดียวที่ทำให้ฝ่าบาทยอมเสวยในรอบหลายว