เฟยฟางยกถาดหมูปิ้งไปวางตรงหน้าหนิงหลงเปิดฝาครอบหมูปิ้งออกกลิ่นหอมยังอบอวลเข้าจมูก“ฝ่าบาทยังไม่ทันได้ทดสอบพิษในเครื่องเสวย”เป่ยกงกงประสานมือ“ไม่ต้อง”เป่ยกงกงขมวดคิ้ว“ฝ่าบาทจะต้องเสวยด้วยมือเพคะ”หรวนหนิงหลง หยิบหมูปิ้งขึ้นมากัด ยังไม่ทันที่เป่ยกงกงจะทันได้ห้าม“ฝ่าบาทได้โปรดไตร่ตรองหากมีพิษ หากมีใครใส่ยาพิษไว้ในเครื่องเสวย”หนิงหลงเคี้ยวหมูปิ้งงับๆ จกข้าวเหนียวมาใส่ปากแล้วก็หยิบผักมากัดตามไปติดๆ“อืออ รสดีจริงๆ แล้วนี่คืออะไร”เฟยฟางยิ้มเลื่อนถ้วยจิ้มแจ่วไปตรงหน้า“นี่คือน้ำจิ้มแจ่ว หากหมูปิ้งที่กินรสไม่จัดจานพอก็ให้กินกับของสิ่งนี้”หนิงหลงใช้ช้อนตักน้ำจิ้มแจ่วราดไปบนหมูปิ้งเหมือนที่ศรีไพรราดน้ำจิ้มลงบนหมูแกว่งในชาบู“ฝ่าบาท รสจะเผ็ดเกินไปพ่ะย่ะค่ะเห็นได้ชัดว่า พริกแดงจนน่ากลัวเกรงว่าพระนาภี (ท้อง) จะมีปัญหา”เป่ยกงกงร้องเสียงหลง“ก้มลงมา เป่ยกงกงท่านก้มลงมา”เป่ยกงกงเลิกคิ้วสูง แต่ก็ยอมก้มลงไปโดยดี“อ้าปาก”เป่ยกงกงอ้าปาก หรวนหนิงหลงยัดหมูปิ้งที่มีน้ำจิ้มแจ่ว ราดจนฉ่ำเข้าไปในปากเป่ยกงกง เฟยฟางเดินถอยออกไป“ขะขอบพระทัยฝ่าบาท”เคี้ยวหมูปิ้งที่เหลือครึ่งไม้สีหน้าบ่งบอกว่าประหลาดใจ“อ
“เฟยฟางแค่เพียงจะบอกว่าที่ทำทั้งหมดล้วนเพราะความใส่ใจ”น้ำเสียงสั่นเครือหนิงหลงยิ้มหยันในเวลาที่นางนอนหลับไหลแต่เป็นศรีไพรที่ไปหมักหมูแช่ข้าวเหนียวและหากเขาเดาไม่ผิดนางจะต้องแกะสลักแตงโมตั้งแต่เมื่อคืนเหมือนที่เฟยฟางแอบอ้าง“ฝ่าบาทโปรดถนอมพระวรกายด้วย นางอาจพูดไปเพราะทันคิด”หรวนหนิงหลงกัดฟันจนเป็นสันนูน“ดี หากคิดว่าไม่ทันคิดข้าก็ย่อมอภัยให้เจ้า มื้อกลางวันข้าจะกินของที่ทำให้สมองโล่งและลดความขุ่นเคืองเพราะคำพูดของเจ้า”เฟยฟางก้มหน้าสะอื้นอย่างหนัก เป่ยกงกงถอนหายใจจะทำอะไรแบบไหนคนที่ต้องวิ่งวุ่นคือเข่อชิงคนนั้น ผิดแต่ตอนนี้พระทัยของฝ่าบาทเอนเอียงไปทางแม่นางเข่อชิงคนนั้นแม้มีบัญชาให้ยุ่งยากแต่ถึงเวลาก็ไม่ปฏิเสธเครื่องเสวยฝีมือแม่นางเข่อชิงอยู่ดี“ได้ยินชัดไหมสิ่งที่เจ้าต้องทำ ก็คือปรุงเครื่องเสวยให้ถูกใจข้า”คิดหาวิธีให้พวกเขายอมแพ้แล้วยอมรับผิดเสีย เฟยฟางลุกขึ้นย่อกายลงช้าๆก้มหน้าก้าวเดินจากไป“เป่ยกงกง ข้าชักจะหมดความอดทนกับนาง”“กระหม่อมเข้าใจดีพ่ะย่ะค่ะ ความจริงปรากฎแล้วสิ่งที่จะได้ชมต่อจากนี้ก็คือ ความเสแสร้งและการหลอกลวง”หรวนหนิงหลงถอนหายใจ“วานกงกง ไปที่ห้องเครื่องข้าอยากให้เ
“ฝ่าบาททรงมีบัญชาว่าต่อไปนี้เครื่องเสวยของสิบสองตำหนักจะต้องทำเครื่องเสวยเพียงชุดเดียวคือเครื่องเสวยที่เหมือนกันกับที่ฝ่าบาทเสวยในทุกมื้อ และหากใครอยากจะกินนอกเหนือจากนั้นก็ได้ไม่เกินตำหนักละหนึ่งอย่างต่อมื้อข้าละปวดหัวจริงๆต่อไป เจ้าจะต้องวิ่งวุ่นใครกันที่บังอาจไปพูดเรื่องที่ตำหนักต่างๆสั่งเครื่องสวยจนเกินตัว และเสวยไม่หมดฝ่าบาทรู้เข้าจึง ตั้งกฎขึ้นมาเสียใหม่ เพราะฝ่าบาทเป็นคนที่เคร่งครัดกับกฎระเบียบยิ่งนัก”นี่ ถึงคราวซวยหรือว่าโอกาสนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาอยากจะรับตำแหน่งเซฟ มาบัดนี้สมใจไหมเล่า ต่อไปจะต้องคอยบอกคอยสอนคนอื่นให้ทำตามที่ตัวเองทำมาตลอด จะว่างานเข้าก็ไม่ถูกฮ่องเต้คนนี้ตั้งใจทำอะไรกันแน่“เข้าใจแล้วแล้วมีอะไรที่หนักกว่านี้อีกไหม”“อีกไม่กี่วันจะถึง วันคล้ายวันพระราชสมภพของฝ่าบาทไอี้เออ่ร์พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่แห้งแล้ง ป้าตื้อเป่าลมหายใจออกจากปาก“จริงด้วยข้าลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท เจ้าคิดว่างานวันคล้ายวันพระราชสมภพ ทั้งขุนนางและองค์หญิงองค์ชายจนไปถึงฮ่องเต้ ท่านอ๋อง ของแคว้นต่างๆที่ตกเป็นเมืองขึ้นละที่สวามิภักดิ์กับแคว้นของเราต่างหลั่งไหลมาอวยพระพรเราจะต้องทำอาหารมากมายเพีย
ชะโงกมองกระทะที่นำมันเริ่มเดือด พอเสียงเดือดสงบลงจนเงียบงันนั่นเท่ากับ กระทะร้อนเต็มที่แล้วศรีไพรใช้ทัพตักส่วนผสมหย่อนลงไปในกระทะให้ลักษณะเป็นก้อนกลมๆ สวยงาม หลายก้อนแต่ไม่ให้วางติดกันจนเกินไป เสียงน้ำมันกำลังเดือดเพื่อดึงเอาน้ำในแป้งที่ผสมไว้ออกมา“ตาเจ้าแล้วอี้เอ่อร์”อี้เอ่อร์ที่จับตามองตามสิ่งที่ศรีไพรทำ จึงเริ่มคนและตักและหย่อนแป้งที่ผสมไว้ลงในกระทะบ้าง เสี่ยวลี่กับเสี่ยวหยาก็กำลังเฝ้ามองวิธีการทอดข้าวโพดศรีไพรหันไปใช้ทัพพีสะกิดข้าวโพดในกระทะลูกแรกให้ลอยขึ้นมาด้านบนเป็นการพลิกไปในตัวแป้งทั้งก้อนเริ่มเหลืองสวย เสี่ยวลี่กับเสี่ยวหยายิ้มใช้กระชอนช้อนเอาก้อนแป้งที่สุกเหลืองสวยมายังกระชอนตาห่างอีกอันที่สำหรับพักน้ำมันแล้วใช้กระชอนตาถี่อีกอันช้อนเอาเศษแป้งสีเหลืองขึ้นมาจนหมดเหลือแต่น้ำมันใสๆ“ก่อนจะเอาของใหม่ลงพวกเจ้าจะต้องช้อนเอากากหรือเศษของเแป้งออกให้หมด เพื่อเศษแป้งพวกนี้จะได้ไม่เกาะกับก้อนแป้งใหม่ที่เรานำลงไปทอดครั้งต่อไปแต่หากพวกเจ้าลืมเศษแป้งพวกนี้จะไหม้และเกาะของใหม่จนกลายเป็นสีดำคล้ำ นี่คือเคล็ดลับของการทอดที่ต้องใช้แป้ง”ทั้งสี่คนพยักหน้าเดินมาชะโงกก้อนข้าวโพดที่ทอดจนเหล
ศรีไพรเร่งอี้เอ่อร์ส่วนตัวเองเดินจ่ำไปไกลลุงซุนรีบมารับหน้าด้วยใบหน้าซีดเผือด เฟยฟางก้มหน้า ป้าตื้อยืนขนาบข้างเฟยฟางไว้กลัวว่านางจะประหม่าจนเผลอทำความแตกหรวนหนิงหลงกวาดตามองถาดเครื่องเสวยที่มีก้อนข้าวโพดสีเหลืองทอดทั้งน้ำจิ้มอาจาดและผักสดน่าลิ้มรสยิ่งนักอมยิ้มน้อยๆ“เครื่องเสวยมื้อเที่ยงอย่างนั้นหรือ กงกงมอบของกำนัล”เป่ยกงกง ยิ้ม“ลุงเต๋อไฉ่ รับของกำนัลในความชอบ”ซุนเต๋อไฉ่ทำหน้าระรื่น“เจ้าปรุงมันขึ้นเองกับมือของเจ้าหรือเฟยฟาง”แม้จะรู้อยู่แก่ใจทว่า ยังต้องการคำหลอกลวงของเฟยฟาง“เพคะนางปรุงเองโดยมีนางในห้องเครื่องสี่คนนี้เป็นผู้ช่วย”หรวนหนิงหลงยิ้มเดินวนรอบๆ ถาดเครื่องเสวย“ข้าเคยบังเอิญพบนางในห้องเครื่องคนหนึ่งที่นางตัวเล็กๆ ใบหน้าเหมือนจะแสดงความรู้สึกได้ดี และนางก็ช่างเจรจา ไม่ทราบว่า ในห้องเครื่องมีนางในที่มีอุปนิสัยแบบนี้ไหม”ป้าตื้อขมวดคิ้ว“ตามนางให้ข้าข้ามีเรื่องจะถามนาง”“เอ่อ เอ่อ ฝ่าบาทคงหมายถึงอี้เอ่อร์ หยุนเอ่อร์เจ้าตามอี้เอ่อร์มาที่นี่เดี๋ยวนี้ ข้าได้ยินว่านางไปจ่ายตลาด”ป้าตื้อรีบแก้ไขสถานการณ์เสี่ยวถาน เสี่ยวลี่ เจียวหยา และหยุนเอ่อร์ทำหน้างงงัน“ไม่ต้องแล้ว ข้าหิวแ
หรวนหนิงหลงพุดขึ้นลอยๆ ลุงซุนกับ ป้าตื้อมองหน้าสบตากัน“ข้าหมายถึงอี้เอ่อร์ ข้าเห็นว่านางไปจ่ายตลาด นางก็ควรได้รับของกำนัลจากข้าเช่นกัน อือข้าหิวแล้วโต๊ะเสวยเตรียมเสร็จหรือยังกงกง” หยิบก้อนข้าวโพดทอดมาไว้ในมือจิ้มลงไปในถ้วยน้ำจิ้มที่ศรีไพรกินไปเมื่อครู่“อร่อยจริงๆ ด้วย รสดีเสียจริงของสิ่งนี้ทำให้ข้าอารมณ์ดีได้ จริงๆ นางเก่งพิลึก”หันไปทางเป่ยกงกงอย่างคนที่อารมณ์ดี ไม่สนใจว่าเฟยฟางจะรู้สึกอย่างไรเขาไม่ได้หมายถึงเฟยฟาง“เป่ยกงกงข้าหิวแล้ว” เป่ยกงกงผายมือเชิญให้ออกจากห้องเครื่องไปยังด้านหน้าที่มีร่มไม้โต๊ะเสวยแบบเร่งด่วนถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อยสวยงามห้องเก็บฟืน“ความจริงเราไม่ต้องหนีก็ได้นี่ เราก็แค่ไม่แสดงตัวว่าเป็นคนปรุงเสียก็เท่านั้นฝ่าบาทไม่มีทางสงสัย”ศรีไพรพูดขึ้นเพราะในห้องเก็บฟืนทั้งร้อนทั้งเหม็นอับ“ไม่ได้หรอกพี่เข่อชิง ข้าทำผิดไปแล้วเห็นแก่อี้เอ่อร์เถอะ ข้าพลั้งปากพูดไปว่าพี่แกะสลักแครอทและพี่เป็นอาจารย์ข้า หากฝ่าบาทพบข้าอีกครั้งจะต้องจำได้แน่ และก็จะรู้ว่าคือ พี่เข่อชิงหรือหากจไม่ได้แต่หากฝ่าบาทถามขึ้นมาเรื่องอแกะสลัก…ข้าก็คงไม่กล้าโป้ปด”“ฝ่าบาทฉลาดขนาดนั้นเลยหรือว่า
“ข้อหลังนี่ น่ากลัวชะมัดเหมือนข้าไร้ตัวตน มาตลอดเวลา”พูดไปยิ้มไป“นั่นอย่างไรเล่าข้าถึงบอกว่าหากความจริงปรากฏพี่ก็แค่โยนความผิดให้ลุงซุนเสียก็เท่านั้น”อี้เอ่อร์ยุส่ง“ไม่ได้หรอก ข้าไม่ได้ทำผิดอะไรจะผิดก็แค่ช่วยพวกเขาปิดบัง และข้าก็เชื่อว่าความยุติธรรมมีจริงฝ่าบาทจะต้องไม่งี่เง่าจริงไหม ฝ่าบาทจะไม่งี่เง่าจริงๆ ใช่ไหม”อี้เอ่อร์ขำกับสีหน้าไม่ค่อยมั่นใจของศรีไพร อี้เอ่อร์เองก็มีความเชื่อว่าจะต้องมีเรื่องดีดีเกิดขึ้นบ้าง ในเมื่อศรีไพรตั้งใจทำดีมาตลอดตั้งใจปรุงเครื่องสวยอย่างพิถีพิถันความมืดโรยตัวลงมาปกคลุมทั่วบริเวณ เสียงห้องเครื่องถูกปิดประตูลงไร้องครักษ์และทหารยาม“เรื่องก็เป็นแบบนี้ บ่ายนั้นจนเย็นข้าก็ถูกขังในห้องเก็บฟืนแล้ว ก็ต้องรีบมาทำฟักทองสังขยาถวายพระพันปีดีนะที่อี้เอ่อร์นางแกะสลักฟักทองได้งดงามไม่แพ้ข้า555”“เจ้าเก่งจัง แม่นางเข่อชิง เจ้าจัดสรรหลายอย่างได้ดี และทันเวลาเสมอ”“ไม่เท่าไหร่ ไม่เท่าไหร่ จะว่าไปฮ่องเต้ชรานั่น ก็นั่งกินทอดข้าวโพดยันบ่ายสาม เหมือนตั้งใจจะแกล้งข้า”หรวนหนิงหลงอมยิ้ม“เขาเอ๊ย..ฝ่าบาทจะแกล้งเจ้าไปทำไม เขาไม่ได้รู้จักเจ้าเสียหน่อย”ศรีไพรทำสีหน้าครุ่นคิด หร
“ที่นี่ จะเลิกเรียกข้าว่าน้องชายได้หรือยัง”ศรีไพรหลบตาเสีย หน้าแดงแปร๊ดจนอีกคนอมยิ้มกับแก้มใสๆ อยากจะกดจมูกโด่งลงบนแก้มแดงๆ นั่นเหลือเกิน ท่าทางเขินอายยิ่งน่ารักน่าเอ็นดู“อืมมม ใครบอกให้ท่าหน้าเด็กเล่า พอๆๆ เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วเราไป หาอะไรกินกันดีกว่า ไหนบอกว่าหิวแล้วไม่ใช่หรือ”เรื่องเปลี่ยนเรื่องไว้ใจศรีไพร“หิวสิ….แต่ยังอยากจะมองหน้าเจ้าแบบนี้”“อย่า อย่าพูดแบบนี้ ข้าเอาจริงนะ ไม่เอาดีกว่าข้าไปปอกไข่ส่วนท่านไปเด็ดใบกะเพราเตรียมไว้”หันหน้าหนีไปเสียอีกทาง หรวนหนิงหลงยิ้ม“เจ้า เคยมีใจให้ใครมาก่อนไหม”ศรีไพรชะงักงัน“ไปเด็ดใบกะเพราเลยนะ”อมยิ้มยกมือขึ้นดันแผ่นหลังของหรานหนิงหลงที่รู้สึกว่าเป็นเขาเองที่ใจสั่นกับความวางใจของศรีไพรกล้าถูกเนื้อต้องตัวเขา หญิงงามในวังหลวงใครกันที่จะกล้าแตะตัวเขาแบบนี้“ขอรับนายหญิง”“ดีมากไปได้แล้ว ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว”ศรีไพรบ่นเบาๆจะกี่คืนก็ยังมารอแสงหลากสีนั้นมารอว่ามันจะมาวันไหน ศรีไพรจะได้กลับบ้านเสียทีหรวนหนิงหลงหยิบกิ่งต้นกะเพรามาเด็ดเป็นใบๆ ใส่ถ้วยไว้ ศรีไพรปอกไข่เยี่ยวม้าใส่ถ้วยสามใบแล้วหั่นเป็นสี่ส่วนเตรียมไว้ หันไปสับหมูชิ้นเล็กจนละเอียด โขล