ตอนที่ 3 จุดเริ่มต้นการวางแผนของมิเอโกะ

อาคารสูงของ Tokyo Horizon News ตั้งตระหง่านเสียดฟ้า ใจกลางมหานครโตเกียว  เบื้องล่างคือถนนที่คลาคล่ำไปด้วยรถยนต์และผู้คน  เสียงแตรรถ  เสียงพูดคุยจอแจ  และเสียงโฆษณาดิจิทัลบนจอยักษ์ที่ฉายภาพข่าวล่าสุด  ผสมปนเปกันจนกลายเป็นเสียงซิมโฟนี่แห่งเมืองหลวงที่ไม่เคยหลับใหล

ภายในสำนักงาน บรรยากาศแตกต่างจากความวุ่นวายภายนอก  โทนสีขาวสะอาดตาของออฟฟิศ  ผนังกระจกใสเผยให้เห็นวิวของตึกระฟ้าที่ตั้งเรียงราย  พื้นที่เปิดโล่งกว้างขวาง  โต๊ะทำงานจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ  คอมพิวเตอร์  โน้ตบุ๊ก  แฟ้มเอกสาร  และแก้วกาแฟวางกระจัดกระจาย  เสียงโทรศัพท์ดังระงม  เสียงพิมพ์แป้นคีย์บอร์ดรัวเร็ว  สลับกับเสียงพูดคุยเร่งรีบของนักข่าว  ทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียด  บ่งบอกถึงแรงกดดันในสมรภูมิข่าว

โต๊ะของมิเอโกะอยู่ริมหน้าต่าง  มองออกไปเห็นตึกระฟ้าสูงตระหง่าน  และท้องฟ้าสีหม่นของโตเกียว  เธอนั่งหลังตรง  มือข้างหนึ่งเลื่อนดูเอกสารในแฟ้มอย่างละเอียด  ส่วนมืออีกข้างจรดปากกา  ขีดเขียนข้อความลงในสมุดบันทึก  รูปถ่ายโกดังร้างเก่าๆ วางอยู่ตรงหน้า  ดวงตาของเธอจับจ้องที่ภาพนั้น  ราวกับจะค้นหาคำตอบที่ซ่อนอยู่

“พวกมันใช้เส้นทางนี้ขนส่งมาหลายเดือนแล้ว  ทำไมตำรวจถึงยังจับไม่ได้?” มิเอโกะพึมพำกับตัวเอง ขณะอ่านเอกสารในมือ  “หรือว่า...มีคนในรู้เห็นเป็นใจ?”

เธอผละออกจากโต๊ะ  เดินไปหยุดอยู่หน้าแผนผังการขนส่งขนาดใหญ่ที่แปะอยู่บนผนัง  ใบหน้าเรียบเฉย  แต่แววตาครุ่นคิด

“โกดังที่คันดะ... คืนนี้พวกมันจะใช้ที่นั่นเป็นจุดพักของ”  มิเอโกะยืนกอดอก  จ้องมองแผนที่  “ถ้าฉันไปถึงก่อน  อาจจะเก็บหลักฐานอะไรได้บ้าง”

เธอเดินกลับมาที่โต๊ะ  หยิบเอกสารอีกชุดขึ้นมาเปิดอ่าน  มันเป็นรายงานเกี่ยวกับสมาชิกแก๊งยามาโตะ  ชื่อของ “คุโรคิ” ถูกขีดเส้นใต้ด้วยปากกาสีแดง

“นายเป็นคนส่งข้อมูลนี้มาเอง...”  มิเอโกะมองชื่อนั้นด้วยสายตาแข็งกร้าว  “แสดงว่านายรู้เรื่องภายในมากกว่าที่พูด  ฉันต้องระวังตัวไว้ให้มาก”

เธอปิดแฟ้มลง  แรงกดบนสันแฟ้มมากกว่าปกติ  ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้  ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย  ขณะครุ่นคิดถึงความเสี่ยงอันใหญ่หลวง

“ถ้าฉันทำสำเร็จ  คนพวกนี้จะไม่สามารถทำลายชีวิตใครได้อีก...”  เธอพูดเบาๆ  ราวกับจะปลุกปลอบใจตัวเอง  “แต่ถ้าฉันพลาด—”

ประโยคขาดห้วงไป  ความเงียบเข้าปกคลุม  ก่อนที่มิเอโกะจะลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว  สีหน้ากลับมามุ่งมั่น  เด็ดเดี่ยว

“ฉันจะไม่พลาด  ฉันจะไม่มีวันยอมให้พวกมันชนะ!”

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือ  กดหมายเลขของนักสืบคุโรคิ  รอสายไม่นาน  เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้น

"สวัสดีครับ คุณมิเอโกะ" เสียงคุโรคิเอ่ยทัก

"คุณแน่ใจใช่ไหม ว่าโกดังที่คันดะจะเป็นจุดที่พวกมันจะใช้งานคืนนี้?" มิเอโกะถามเสียงเครียด

"แน่ใจ ผมได้ยินพวกมันวางแผนกันตอนที่แฝงตัวอยู่ในบ่อน" คุโรคิตอบ "ผมแนะนำให้คุณส่งข้อมูลนี้ให้ตำรวจจะดีกว่านะ มันเสี่ยงเกินไปสำหรับคุณ"

"ฉันทำแบบนั้นไม่ได้" มิเอโกะตัดบท น้ำเสียงหนักแน่น "มีตำรวจบางคนอาจเกี่ยวข้องกับพวกมัน ถ้าฉันอยากได้ความจริง ฉันต้องไปเห็นด้วยตาตัวเอง"

เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากปลายสาย "ถ้าอย่างนั้นคุณต้องระวังตัวให้มาก แก๊งนี้โหดเหี้ยม พวกมันฆ่าคนได้โดยไม่กระพริบตา"

มิเอโกะนิ่งไปอึดใจ ก่อนตอบกลับ "ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วง แต่ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่"

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่คุโรคิจะพูดต่อ "ผมจะคอยดูอยู่ห่างๆ ถ้ามีอะไรผิดปกติ รีบโทรหาผมทันที"

"ขอบคุณค่ะ คุณคุโรคิ" มิเอโกะยิ้มบางๆ

เธอวางสาย  เก็บเอกสารทั้งหมดลงกระเป๋า  เป้าหมายของคืนนี้ชัดเจน  เธอรู้ดีว่าต้องเจอกับอะไร

เสียงนาฬิกาบอกเวลาดังขึ้นอีกครั้ง  ห้องทำงานกลับสู่ความเงียบ  มีเพียงแสงไฟจากโคมไฟบนโต๊ะที่สะท้อนประกายมุ่งมั่นในแววตาของนักข่าวสาว  เธอหยิบกล้องและแฟ้มขึ้นมา  ก่อนจะก้าวออกจากห้อง

มิเอโกะคิดในใจ  "ถ้าฉันเปิดโปงเรื่องการขนส่งยาเสพติดและอาวุธเถื่อนของแก๊งยามาโตะ คุโรคิ ได้  ผู้บริสุทธิ์จะได้ไม่ต้องตกเป็นเหยื่ออีกต่อไป..."

"มิเอโกะ!"

เสียงทุ้มห้าวเรียกชื่อเธอดังลั่น  ฝีเท้าหนักแน่นใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว  มิเอโกะหันกลับไป  เผชิญหน้ากับคุณอากิโตะ  บรรณาธิการข่าว  ผู้มีสีหน้าเคร่งเครียด

เสียงเรียกดังจนเพื่อนนักข่าวที่นั่งอยู่ใกล้ๆ หันมามอง  อายูมิที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไปขมวดคิ้ว  เรย์โกะชะงักมือจากการพิมพ์  ส่วนฮิโรชิที่เพิ่งกลับจากการประชุมวางแฟ้มลงบนโต๊ะ  หันมามองด้วยความสนใจ

อากิโตะยืนค้ำโต๊ะมิเอโกะ  กอดอกแน่น  ดวงตาคมกริบจับจ้องเธอ  "ผมได้ยินมาว่าคุณกำลังจะไปที่โกดังร้าง  เพื่อสืบเรื่องแก๊งยามาโตะ  ใช่ไหม?"

มิเอโกะนิ่งไปครู่หนึ่ง  เธอเงยหน้าขึ้น  สบตาเขา  ดวงตาของเธอฉายแววมุ่งมั่น  "ใช่ค่ะ  ฉันต้องการหลักฐานที่แน่นหนากว่านี้  เพื่อเปิดโปงพวกมัน"

อากิโตะถอนหายใจเฮือกใหญ่  ยกมือขึ้นลูบคาง  ส่ายหน้าช้าๆ  "นี่มันเสี่ยงเกินไป!  แก๊งนั่นมันโหดเหี้ยมอำมหิต  คุณไม่รู้หรอกว่าพวกมันเคยทำอะไรกับนักข่าวคนก่อนๆ บ้าง!"

มิเอโกะนิ่งฟัง  แต่ไม่ตอบ  เธอยังคงจ้องมองเขา  จนกระทั่งอายูมิลุกขึ้น  เดินตรงเข้ามาหา

"มิเอโกะ  เธอแน่ใจเหรอว่าจะไปคนเดียว?"  อายูมิถามเสียงสั่น  "ฉันรู้ว่าเธอเก่ง... แต่ครั้งนี้มันอันตรายเกินไปจริงๆ นะ"

เรย์โกะวางมือจากคีย์บอร์ด  หันมาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย  แต่แฝงไว้ด้วยความกังวล  "ฉันก็เห็นด้วยกับอายูมิ  เธอควรแจ้งตำรวจ  ดีกว่าทำอะไรบุ่มบ่ามแบบนี้"

ฮิโรชิเดินเข้ามาสมทบ  ยืนกอดอก  สีหน้าจริงจัง  "มิเอโกะ  พวกเราเป็นห่วงเธอนะ  เธอเป็นเพื่อนของพวกเรา  เราไม่อยากให้เธอเป็นอะไรไป  คิดถึงตัวเองบ้างสิ"

มิเอโกะสบตาเพื่อนทั้งสามทีละคน  เธอยิ้มบางๆ  ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น  "ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วง... แต่ฉันจะให้เรื่องนี้ผ่านไปเฉยๆ ไม่ได้  ถ้าเราไม่ทำอะไรเลย  แล้วใครจะทำ?"

อากิโตะกระแทกมือลงบนโต๊ะ  เสียงดังจนทุกคนสะดุ้ง

"ในฐานะบรรณาธิการ  ผมสั่งให้คุณยกเลิกแผนนี้เดี๋ยวนี้!"  น้ำเสียงของเขาเฉียบขาด

มิเอโกะเม้มปากแน่น  ก่อนจะเงยหน้าขึ้น  สบตาเขาอย่างแน่วแน่  "ฉันเคารพคำสั่งของคุณค่ะ  แต่ในฐานะนักข่าว  ฉันมีหน้าที่แสวงหาความจริง  และนำเสนอความยุติธรรม  ถ้าเกิดอะไรขึ้น  ฉันจะรับผิดชอบเองค่ะ"

อากิโตะถอนหายใจยาว  เขามองมิเอโกะครู่ใหญ่  ก่อนจะยอมผละออก  เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของเขา  แต่ยังคงจับตามองเธอไม่วางตา

ฮิโรชิก้าวเข้ามาใกล้  วางมือบนบ่าของมิเอโกะ  พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนลง  "ถ้างั้นสัญญากับพวกเรานะ  ว่าเธอจะระวังตัวให้มากๆ  และจะติดต่อพวกเราทุกๆ ชั่วโมง  ตกลงไหม?"

อายูมิพยักหน้าเห็นด้วยทันที  "ใช่!  แล้วถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล  เธอต้องรีบหนีออกมาทันทีเลยนะ"

มิเอโกะยิ้ม  คว้ากระเป๋ากล้องและแฟ้มข้อมูลที่เตรียมไว้  พยักหน้าให้เพื่อนๆ  "ขอบคุณนะทุกคน  ฉันจะระวังตัวค่ะ"

เรย์โกะถอนหายใจแผ่วเบา  ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง  "ขอให้โชคดีนะ  อย่าทำอะไรที่มันเสี่ยงเกินไปล่ะ  มิเอโกะ"

มิเอโกะไม่ตอบ  เธอยิ้มให้เพื่อนทั้งสาม  ก่อนจะเดินออกจากสำนักงานไป  ทิ้งให้ทุกคนมองตามด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง  และเป็นห่วง

อากิโตะมองตามแผ่นหลังของมิเอโกะจนลับสายตา  ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง  "เด็กดื้อเอ๊ย..."