ตอนที่ 4 จุดเริ่มต้นของสืบข้อมูลแก็งค์มาเฟียมา

ณ. โกดังร้างย่านชานเมืองโตเกียว

แสงแดดยามเย็นที่ลอดผ่านช่องหน้าต่างแตก ๆ ไม่อาจช่วยลดความเงียบงันของโกดังร้าง เสียงลมหวีดหวิวปะปนกับเสียงเหยี่ยวร้องไกล ๆ ทำให้สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนฉากในหนังอาชญากรรม

มิเอโกะซ่อนตัวอยู่หลังกล่องไม้เก่า ๆ ดวงตาจับจ้องไปที่กลุ่มชายชุดดำซึ่งกำลังขนย้ายกล่องเหล็กหลายใบเข้าไปในรถบรรทุก เสียงหัวหน้าแก๊งที่ยืนอยู่กลางวงดังขึ้น

หัวหน้าแก๊ง: "ระวังหน่อย อย่าให้กล่องไหนเสียหาย ของข้างในมันแพงกว่าชีวิตพวกแกซะอีก"

ชายในชุดดำพยักหน้ารับคำสั่งอย่างเคร่งขรึม มิเอโกะหรี่ตามองผ่านเลนส์กล้อง เธอพยายามซูมเข้าไปใกล้กล่องที่ถูกเปิดบางส่วน ภายในนั้นเต็มไปด้วยอาวุธและถุงพลาสติกบรรจุผงสีขาว

มิเอโกะ: (กระซิบกับตัวเองเบา ๆ)

"อาวุธ... แล้วนั่นยาเสพติดใช่ไหม? พวกมันต้องถูกจับให้ได้"

เธอเก็บภาพทุกอย่างอย่างระมัดระวัง หัวใจเต้นแรงด้วยทั้งความกลัวและความมุ่งมั่น ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปด้วยดี จนกระทั่ง...

เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น

ดวงตาของมิเอโกะเบิกกว้าง เธอรีบล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและพยายามปิดเสียงให้เร็วที่สุด แต่ไม่ทันเสียแล้ว หัวหน้าแก๊งหันขวับมาทางเธอ พร้อมกับส่งเสียงตะโกนลั่น

หัวหน้าแก๊ง: "ใครอยู่ที่นั่น! แก ไปดูให้แน่ใจ!"

ลูกน้องสามคนพุ่งตัวไปทางที่เธอซ่อนอยู่ มิเอโกะกัดริมฝีปากแน่น มือของเธอชื้นเหงื่อ เธอพยายามตั้งสติและค่อย ๆ ขยับตัวถอยหลังไปอีกด้าน

มิเอโกะ: (กระซิบกับตัวเอง)

"ใจเย็นไว้ ฉันต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้"

เสียงฝีเท้าเข้าใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เธอเหลือบมองรอบ ๆ และสังเกตเห็นทางแคบ ๆ ระหว่างกล่องไม้ เธอตัดสินใจคลานไปทางนั้น หวังจะออกไปอีกด้านของโกดัง

ลูกน้องคนที่ 1: "ฉันได้ยินเสียง! อยู่ตรงนี้!"

เธอหยุดหายใจชั่วขณะ ร่างกายแอบแนบกับพื้น กล้องในมือสั่นเล็กน้อย เธอพยายามซ่อนตัวในมุมมืดที่สุด เสียงลูกน้องแก๊งดังขึ้นอีกครั้ง

ลูกน้องคนที่ 2: "มันหนีไปทางนั้น! รีบตามไป!"

เมื่อแน่ใจว่าพวกมันวิ่งไปอีกทาง เธอจึงรีบคลานต่อไปอย่างเงียบที่สุด จนกระทั่งเธอเห็นแสงสว่างราง ๆ จากประตูทางออกฉุกเฉิน

มิเอโกะ: (กระซิบเบา ๆ)

"อีกนิดเดียว... แค่ถึงตรงนั้นก็รอดแล้ว"

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นด้านหลัง เธอหันกลับไปมองและเห็นหนึ่งในลูกน้องแก๊งยืนอยู่ เขาจับตามองเธอด้วยสายตาดุดัน

ลูกน้องคนที่ 3: "เจอตัวแล้ว! อย่าปล่อยให้มันหนี!"

มิเอโกะรีบลุกขึ้นวิ่งสุดชีวิต เสียงตะโกนของพวกมันตามมาด้านหลัง เธอพยายามหายใจให้เป็นจังหวะและวิ่งไปยังทางออก แต่โชคร้ายที่หนึ่งในพวกมันวิ่งมาดักทางไว้

ลูกน้องคนที่ 4: "แกไปไหนไม่ได้แล้ว!"

เธอหยุดกะทันหัน หัวใจเต้นระรัว คิดหาทางออกอย่างเร่งด่วน สายตาเหลือบไปเห็นท่อนเหล็กยาวที่วางอยู่ใกล้ ๆ

มิเอโกะ: (กัดฟันแน่น)

"ถ้าหนีไม่ได้ ก็ต้องสู้"

เธอพุ่งตัวไปคว้าท่อนเหล็กก่อนจะฟาดใส่ชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว เสียงโลหะกระทบกันดังลั่น เธอไม่รอให้เขาตั้งตัว ก่อนจะรีบวิ่งออกไปอีกด้าน ทิ้งเสียงโหวกเหวกของพวกมันไว้ข้างหลัง

เธอรู้ดีว่าคืนนี้ยังอีกยาวไกล... และนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความอันตราย

การปรากฏตัวของเคนชิโร่

ถนนสายเปลี่ยวหน้าไนท์คลับ Yūgen Club ในย่านชานเมืองโตเกียวถูกปกคลุมด้วยแสงไฟนีออนจาง ๆ ที่สะท้อนกับผิวถนนเปียกชื้น รถยนต์หรูสีดำสนิทจอดนิ่งสนิทอยู่ริมทาง ชายหนุ่มในชุดสูทเรียบเนี้ยบ นั่งพิงเบาะหลัง ดวงตาเย็นชาของเขาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง

เคนชิโร่: (พูดกับคนขับด้วยเสียงเรียบนิ่ง)

"หยุดรถ"

คนขับเหลือบตามองกระจกหลังเล็กน้อย แต่ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม เขาชะลอรถจนจอดสนิท เคนชิโร่เปิดประตูลงมา สายลมเย็นพัดผ่านเส้นผมที่ถูกจัดอย่างสมบูรณ์แบบ เขาหรี่ตามองไปยังเงาร่างหญิงสาวที่กำลังวิ่งหนีสุดชีวิต เสียงหอบหายใจของเธอชัดเจนแม้จะอยู่ในระยะไกล

ชายชุดดำห้าคนในฐานะบอดี้การ์ดประจำตัวรีบลงจากรถตามหลังมา พวกเขายืนเป็นแนวพร้อมรอคำสั่ง

เคนชิโร่: (ออกคำสั่งเสียงนิ่ง แต่หนักแน่น)

"ช่วยผู้หญิงคนนั้น ไม่ต้องยั้งมือ"

ชายทั้งห้ารับคำสั่งโดยไม่พูดอะไร พวกเขาเคลื่อนตัวไปยังโกดังอย่างรวดเร็ว

ด้านมิเอโกะ

เธอหอบหายใจหนัก หัวใจเต้นระรัวเหมือนจะทะลุออกจากอก เสียงฝีเท้าของลูกน้องแก๊งดังอยู่ไม่ไกลด้านหลัง ความมืดของถนนข้างโกดังทำให้เธอไม่กล้าหยุดแม้แต่เสี้ยววินาที

มิเอโกะ: (กระซิบกับตัวเองอย่างหวาดหวั่น)

"ฉันจะไม่หยุด ฉันต้องรอด... ฉันยังมีงานที่ต้องทำ"

เธอสะดุดก้อนหินล้มลงไปกับพื้น กล้องในมือกระเด็นไปด้านหน้า ฝุ่นคลุ้งกระจาย เธอพยายามรวบรวมแรงลุกขึ้น แต่เสียงฝีเท้าของชายชุดดำคนหนึ่งใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว

ลูกน้องแก็งค์มาเฟีย 1: "หยุดเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นแกจะได้เจ็บตัว!"

เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นน้ำตา ความกลัวทำให้ร่างกายเธอสั่น เธอเอื้อมมือไปหยิบกล้อง แต่เสียงเหล็กเสียดสีกับพื้นทำให้ชายคนนั้นกระโจนเข้ามา

การเผชิญหน้าที่เปลี่ยนแปลงทุกอย่าง

ทันใดนั้น เสียงตะโกนของชายอีกคนดังขึ้นขัดจังหวะ

บอดี้การ์ด 1: "หยุด! ปล่อยตัวเธอซะ"

มิเอโกะหันขวับไปมอง ชายชุดสูทดำทั้งห้าคนยืนล้อมชายของแก๊งไว้ ท่าทางของพวกเขาดุดันและมีความมั่นใจ

ลูกน้องแก๊งค์มาเฟีย 2: "พวกแกเป็นใคร? อย่ามายุ่งเรื่องของเรา!"

แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะตอบ บอดี้การ์ดคนหนึ่งก็ซัดหมัดเข้าที่หน้าของชายคนนั้นอย่างจัง

เสียงการต่อสู้ดังลั่น มิเอโกะอ้าปากค้าง เธอยืนมองภาพตรงหน้าเหมือนจะหยุดหายใจ

เคนชิโร่เข้ามาในเหตุการณ์

เมื่อทุกอย่างสงบลง เคนชิโร่เดินเข้ามาในวงล้อมอย่างสง่างาม เขาจ้องมองมิเอโกะที่ยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ร่างกายเธอเต็มไปด้วยฝุ่นและรอยขีดข่วนเล็ก ๆ

เคนชิโร่: (เสียงทุ้มต่ำและอ่อนโยน)

"คุณโอเคไหม?"

มิเอโกะหันมามองเขา สายตาเธอเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ

มิเอโกะ: "ฉัน... คุณเป็นใคร? ทำไมถึงช่วยฉัน?"

เคนชิโร่ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะตอบ

เคนชิโร่:

"ผมไม่ได้ตั้งใจจะยุ่งเรื่องของคุณ แต่คุณดูเหมือนต้องการความช่วยเหลือ"

เขายื่นมือไปตรงหน้าเธอ

เคนชิโร่: "คุณลุกไหวไหม? หรือให้ผมช่วย?"

มิเอโกะลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจจับมือเขา เธอรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและมั่นคงในมือของชายคนนี้

มิเอโกะ: (เสียงเบาแต่จริงใจ)

"ขอบคุณ... คุณช่วยฉันไว้จริง ๆ"

เคนชิโร่: (ยิ้มมุมปากเล็กน้อย)

"ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้คุณต้องรีบไปจากที่นี่ก่อน พวกมันอาจจะกลับมาอีก"

มิเอโกะ: "แล้วคุณล่ะ? คุณไม่กลัวเหรอ?"

เคนชิโร่เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนตอบด้วยเสียงเยือกเย็น

เคนชิโร่: "ผมไม่ใช่คนที่พวกมันควรจะกลัวหรอก แต่เป็นคุณต่างหาก"

คำพูดนั้นทำให้มิเอโกะนิ่งไปชั่วขณะ เธอไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงอะไร แต่รู้สึกว่าคำพูดของเขามีน้ำหนักที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้

ขณะที่พวกเขาเดินออกจากโกดัง รถยนต์หรูสีดำยังจอดรออยู่ มิเอโกะไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร แต่เธอรู้ดีว่าชีวิตของเธอจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป