บทที่ 82 จำไว้ว่าต้องคุกเข่า

ความคิดของทุกคนเปลี่ยนไปทันที พวกเขาคิดว่าเฉียวเจิ้นสยงเป็นคนตรงไปตรงมามาตลอด ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนกลับกลอกอย่างนี้

“พระเจ้าช่วย ดีแค่ไหนแล้วที่เธอไม่แพ้ ถ้าเธอแพ้ คุณหลีคงถูกประนามอย่างไม่ยุติธรรม”

“บังคับให้เมียหลวงยอมรับว่าตัวเองเป็นเมียน้อย ช่างร้ายกาจจริง ๆ”

“ถึงพวกเราจะเป็นผู้สื่อข่าวบันเทิง แต่เราไม่ได้เขียนข่าวมั่ว ๆ เกรงว่าผู้เฒ่าเฉียวจะชราภาพจนสับสนเลอะเลือนแล้ว!”

“พูดเสียงดังให้มันได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา? ในเมื่อลมปากนั้นไม่ต่างจากการผายลมเลย!”

เฉียวเจิ้นสยงโกรธมากจนเส้นเลือดปูดขึ้นจากขมับ คำพูดของคนรอบตัวก็ไม่เป็นที่น่าพอใจมากขึ้นเรื่อย ๆ...

“เอาไป!”

เขาดึงแหวนออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี กำลังจะตบมันลงบนโต๊ะ แต่คิดว่าตัวเองทนทำรุนแรงกับมันไม่ไหว จึงค่อย ๆ หย่อนมันลงในกระเป๋าของหลีเกอ

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยภัยคุกคาม “เธอต้องรักษามันให้ดี ฉันจะมาหาเธอภายในสองวันเพื่อขอมันคืน”

"เราจะรอจนถึงตอนนั้น"

หลีเกอเอียงศีรษะไปทางจู้หว่านอี้ หมายความว่าเธอต้องการออกไปจากที่นี่แล้ว

“คุณหลี กรุณารอสักครู่ ผมจะช่วยคุณหาตู้เซฟเพื่อใส่แหวนวงนี้” พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งที่เป็นหนึ่งในจีนมุงรู