”เลดี้เฟิรสต์”ซ่งฮั่วนั่งลง ยื่นมือของเขาออกเพื่อเชิญหลีเกอหยิบกล่องลูกเต๋าแล้วเขย่ามันบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ วางมือเรียวบนฝาอย่างไม่เป็นทางการ ราวกับแค่เขย่าเล่นอย่างไรหลักการ ก่อนจะพูดว่า “เสร็จแล้ว”ซ่งฮั่วมองดูหลีเกอด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว ดูเหมือนเธอจะไม่ได้จริงจังกับมันเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกเต๋ากำลังเคลื่อนไหวหรือไม่ผู้เห็นเหตุการณ์ไม่เข้าใจสิ่งที่เธอกำลังทำ มองหน้ากันด้วยความสับสนแค่นี้เองเหรอ?อย่างน้อยก็ควรเขย่าให้แรง ๆ กว่านี้ถึงจะสมกับเป็นศึกเดิมพันสิ!เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในนั้นมีลูกเต๋าอยู่กี่ลูกแล้วยังหวังว่าตัวเองจะชนะได้ยังไง?ตลกสิ้นดี!แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นผู้หญิง แต่ซ่งฮั่วก็ไม่มีเจตนาที่จะอ่อนข้อให้ เขามุ่งมั่นที่จะรับข่าววงในเป็นสกู๊ปพิเศษจากผู้หญิงของไซมอนในวันนี้หลังจากเขย่าไม่กี่วินาที ซ่งฮั่วก็แสดงทักษะของเขาราวกับว่าเขากำลังเล่นกล ยืนขึ้นเหนือโต๊ะไพ่เล็กน้อย เขย่าจนตัวสั่นคลอนอยู่หลายนาที เมื่อทุกคนกำลังจะหมดแรงเพ่งสายตา เขาก็วางมันลงอย่างหนักบนโต๊ะเมื่อเปิดฝาออกพบว่าเป็นแต้มสี่และห้าเท่านั้นแหละเขาเป็นเหมือนเสือดาวปะทะกับมือใหม่ ย่อมเป็นผู้ชนะอ
ผู้พบเห็นต่างตกใจเฉียวเจิ้นสยงเป็นที่รู้จักในนามเทพเจ้าแห่งโลกการพนันปินเฉิง เพียงแต่เขาวางมือแล้วในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เมื่อเทียบกับซ่งฮั่วที่เพิ่งก้าวขาเข้ามาในวงการครึ่งหนึ่ง เขาถือเป็นภัยคุกคามอย่างแท้จริงอย่างไรก็ตาม สำหรับผู้เฒ่าซึ่งเป็นที่นับหน้าถือตาในวงการมากดดันหญิงสาวเช่นนี้ ผู้เฒ่าเฉียวออกจะเป็นอันธพาลมากไปหน่อยหลีเกอยักไหล่และพูดอย่างสบาย ๆ “แล้วถ้าคุณแพ้ล่ะ?”เฉียวเจิ้นสยงมาเสนอคำท้าเธอแบบนี้เหอะ!อยากจะเล่นงานฉันเหรอ? ให้ฉันยอมรับว่าตัวเองเป็นมือที่สามเนี่ยนะ?ไร้สาระสิ้นดี“ฉันไม่มีทางแพ้!”เฉียวเจิ้นสยงเสียงสูง “บอกฉันสิว่าคุณยินดีเดิมพันหรือเปล่า?!”เขาใช้กำลังปราบปรามอีกฝ่าย แม้ว่ามันจะไม่สมเหตุสมผล แต่คนธรรมดาก็ไม่กล้าพูดอะไร“ถ้าคุณแพ้ ให้เฉียวซีอวิ๋นมาคุกเข่าลงต่อหน้าฉันและยอมรับความผิดพลาดของหล่อน ตบหน้าตัวเอง บอกว่าเธอไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของฉันตั้งแต่แรก!”หลีเกอจ้องไปที่แหวนหยกสีขาวบนนิ้วหัวแม่มือของเฉียวเจิ้นสยงที่หมุนอยู่เป็นระยะ “แล้วก็… ขอแหวนหยกขาวของคุณให้ฉันเพื่อแทนคำขอโทษด้วย!”หัวใจของทุกคนจุกขึ้นมาอยู่ตรงลำคอนั่นค
ความคิดของทุกคนเปลี่ยนไปทันที พวกเขาคิดว่าเฉียวเจิ้นสยงเป็นคนตรงไปตรงมามาตลอด ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนกลับกลอกอย่างนี้“พระเจ้าช่วย ดีแค่ไหนแล้วที่เธอไม่แพ้ ถ้าเธอแพ้ คุณหลีคงถูกประนามอย่างไม่ยุติธรรม”“บังคับให้เมียหลวงยอมรับว่าตัวเองเป็นเมียน้อย ช่างร้ายกาจจริง ๆ”“ถึงพวกเราจะเป็นผู้สื่อข่าวบันเทิง แต่เราไม่ได้เขียนข่าวมั่ว ๆ เกรงว่าผู้เฒ่าเฉียวจะชราภาพจนสับสนเลอะเลือนแล้ว!”“พูดเสียงดังให้มันได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา? ในเมื่อลมปากนั้นไม่ต่างจากการผายลมเลย!”เฉียวเจิ้นสยงโกรธมากจนเส้นเลือดปูดขึ้นจากขมับ คำพูดของคนรอบตัวก็ไม่เป็นที่น่าพอใจมากขึ้นเรื่อย ๆ...“เอาไป!”เขาดึงแหวนออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี กำลังจะตบมันลงบนโต๊ะ แต่คิดว่าตัวเองทนทำรุนแรงกับมันไม่ไหว จึงค่อย ๆ หย่อนมันลงในกระเป๋าของหลีเกอน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยภัยคุกคาม “เธอต้องรักษามันให้ดี ฉันจะมาหาเธอภายในสองวันเพื่อขอมันคืน”"เราจะรอจนถึงตอนนั้น"หลีเกอเอียงศีรษะไปทางจู้หว่านอี้ หมายความว่าเธอต้องการออกไปจากที่นี่แล้ว“คุณหลี กรุณารอสักครู่ ผมจะช่วยคุณหาตู้เซฟเพื่อใส่แหวนวงนี้” พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งที่เป็นหนึ่งในจีนมุงรู
ในเวลานี้ เสียงคำรามของเครื่องยนต์รถสปอร์ตชั้นนำดังขึ้นในบรรดารถที่มีชื่อเสียงหลายคัน รถสปอร์ตสีน้ำเงินสีเรียบ ๆ ขับมาจอดอยู่ตรงหน้าหลีเกอและจู้หว่านอี้มือขวาของหลีหรานยังคงเข้าเฝือกอยู่ เขาลุกออกจากที่นั่งผู้โดยสาร “เสี่ยวเกอเกอ ฉันมาแล้ว!”หลีเกอมองเฝือกบนมือขวาของหลีหรานด้วยความกังวล “มือยังไม่ทันหายก็เพ่นพ่านไปทั่วซะแล้ว”คราวนี้เธอกลับประเทศอย่างลับ ๆ เพียงเพราะต้องการให้หลีหรานได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ในประเทศ F แต่จู่ ๆ เขาก็ติดตามเธอมา“ฉันคิดถึงเธอน่ะสิ!”“บังเอิญฉันบาดเจ็บพอดี ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ทำไมฉันไม่กลับมาอยู่กับเธอซะเลยล่ะ?”หลีหรานเหลือบมองที่ฮั่วจิ้นเฉิง ตะโกนอย่างเย็นชาราวกับประกาศอธิปไตยของเขา โบกมือให้คนขับยื่นกุญแจให้หลีเกอ “วันนี้เธอขับเองก็แล้วกัน”“พี่ยังเชื่อใจฉันอยู่เหรอ?”หลีเกอมองไปที่กุญแจในมือของเขา ความลังเลแวบขึ้นมาในดวงตาไม่กี่คืนหลังจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายเป็นครั้งคราว ฝันว่าหลีหรานตายแล้ว ส่วนเธอก็จะไม่ได้เจอครอบครัวอีกทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเฉียวซีอวิ๋น!“เชื่อใจสิ” หลีหรานก้าวไปข้างหน้าและชนไหล่ของหลีเกอ
หลีเกอหยุดเดิน“ตบหน้าตัวเอง แล้วคุกเข่าขอโทษ คุณยังไม่ได้ทำสองสิ่งนี้เลย มาแหกปากตะโกนอะไร!”เฉียวซีอวิ๋นโกรธมาก “ฉันจะคุกเข่าให้ผู้หญิงแบบเธอได้ยังไง! บ้าไปแล้วเหรอ?”เธอทนไม่ได้กับใบหน้าที่ไร้ความแยแสและเย็นชาของหลีเกอเป็นที่สุด พร้อมกันนั้นก็เกลียดตัวเองที่ไม่สามารถฆ่าอีกฝ่ายได้ ทำให้ตัวเองมีราคีไปซะ“ถ้าคุณไม่คุกเข่าก็ช่างเถอะ ถึงยังไงหลังเด็กคลอดคุณก็ต้องเข้าคุกอยู่แล้วนี่ ฉันมีเวลาเหลือเฟือที่จะรอให้คุณรับผลกรรมที่ตามมา” หลีเกอยิ้มมุมปาก“ต่อให้ตัวฉันจะเข้าคุก แต่ฉันก็ยังให้กำเนิดลูกของจิ้นเฉิงได้ ความสัมพันธ์ในฐานะพ่อแม่ของเราจะคงอยู่ตลอดไป” เฉียวซีอวิ๋นตะคอกอย่างเย็นชา “ใครจะไปเหมือนเธอที่แต่งงานมาตั้งหลายปี ดันไม่ออกไข่เลยสักฟอง!”ดวงตาของหลีเกอเปล่งประกายแสงเย็นครู่หนึ่ง นี่คือสเกลย้อนกลับที่เป็นจุดอ่อนของเธอนี่คือประโยคถากถางที่น่าอับอายที่สุดที่เธอได้ยินมาตลอดชีวิตการแต่งงานครั้งนั้น!หลีเกอไม่สามารถระงับความโกรธได้อย่างสมบูรณ์ เมื่อเธอคิดว่าเฉียวซีอวิ๋นจ้างคนไปทำให้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เพื่อทำร้ายเธอ เธอก็ไม่สนใจอีกต่อไปว่าอีกฝ่ายจะมีอีกหนึ่งชีวิตในท้อง แสดงพลั
แม้จะรู้ว่าไม่ควรค่าแก่การใส่ใจ แต่หลีเกอยังคงมองไปในทิศทางของเสียงโดยไม่รู้ตัวคนรู้จักเก่า ฮั่วจินเฉิงและเฉียวซีอวิ๋นเธอเริ่มสงสัยว่าปินเฉิงแคบเกินไปหรือเปล่าเฉียวซีอวิ๋นจับมือฮั่วจิ้นเฉิงเดินเข้าไปในร้าน ฉากที่ทั้งสองแสดงออกเหมือนคู่รัก ทำให้หัวใจของหลีเกอจมลงในทันที ความฝาดขมที่ไม่สามารถบรรยายได้โจมตีเธอ ช่วงเวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปในขณะนี้ฉันเพิ่งรู้ข่าวไม่นานว่าทั้งสองจะหมั้นกัน ตอนนี้พวกเขาก็กำลังมาเลือกแหวนแต่งงาน...ในช่วงสามปีของการแต่งงาน สิ่งเดียวที่ฮั่วจิ้นเฉิงมอบให้เธอคือแหวนแต่งงาน ในเวลานั้นเขาไม่ได้ใส่ใจจะวัดขนาดด้วยซ้ำ แต่เธอถ่อมตัวพอที่จะฉวยโอกาสในตอนที่ฮั่วจิ้นเฉิงหลับอยู่ วัดไซส์แหวนด้วยมืออย่างเงียบ ๆต่างจากตอนนี้ เขาปรากฏตัวที่ร้านขายเครื่องประดับเพื่อเลือกแหวนแต่งงานให้เฉียวซีอวิ๋นด้วยตัวเองหลีเกอรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า!โดนอดีตโง่ ๆ ตบหน้า!ด้วยน้ำหนักอันหนักหน่วงบนไหล่ของเธอ หลีหรานเดินขึ้นมาจากข้างหลัง ถือแหวนเพชรสีน้ำเงินด้วยมือข้างที่พันผ้าพันแผลไว้อย่างยากลำบาก ถามเธอด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายว่า “รสนิยมฉันเป็นยังไงบ้าง?”หลีเกอฟื้นจากความคับข้องใจใ
“ในฐานะคู่หมั้นของลูกสาวตระกูลเฉียว?” ริมฝีปากสีแดงของหลีเกอแสยะขณะพูดทีละคำ “หรือในฐานะอดีตสามีของฉัน?”“ลองคิดดูเองว่าฐานะไหนของคุณที่มีคุณสมบัติเหมาะสมจะถาม”ฮั่วจิ้นเฉิงสะดุ้งเขาข้ามเส้นอีกแล้วคนในโลกที่มีคุณสมบัติพอจะถามน้อยที่สุดก็คือเขาเขามาพร้อมกับผู้หญิงอีกคนเพื่อเลือกแหวนแต่งงาน แล้วเขาเป็นใครถึงไปตั้งคำถามกับหลีเกอ?ฮั่วจิ้นเฉิงก้าวยาว ๆ กลับไปหาเฉียวซีอวิ๋น “ไปกันเถอะ”ดวงตาของเฉียวซีอวิ๋นเป็นประกายด้วยความสำเร็จ “แต่จิ้นเฉิง เรายังไม่ได้เลือกแหวนเลยนะ!”“ไว้ค่อยมาวันอื่น”เฉียวซีอวิ๋นเดินตามเขาไปทันที ร่างกายที่เล็กกระทัดรัดของเธอก้าวตามไปอย่างรวดเร็วเพื่อคว้าแขนของฮั่วจิ้นเฉิง พูดเบา ๆ ว่า “รอด้วยสิ!”ทั้งสองคนจากไปอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มของหลีเกอก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชาหลีหรานมองหลีเกออย่างระมัดระวัง “เธอยังเศร้าอยู่หรือเปล่า?”“ถ้าทำแบบนั้นอีก ฉันจะบอกพี่ใหญ่ว่าพี่รังแกฉัน!” หลีเกอขู่หลีหรานร้องขอความเมตตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ไม่ได้นะ พี่ใหญ่ของฉันขอให้ฉันช่วยดูแลเธอ ถ้าเธอเอาไปฟ้อง ฉันต้องโดนเขาสวดยับแน่ ๆ!”หลังจากนั้นทุกคนก็กลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลหลีในห
“ไว้ผมจะอธิบายเรื่องนี้ให้บุคคลภายนอกเข้าใจอย่างชัดเจน”หลังจากที่ฮั่วจิ้นเฉิงพูดจบ เขาก็จากไปอย่างเด็ดเดี่ยว ปล่อยให้เฉียวเจิ้นสยงกระแทกถ้วยชาตามหลังประตูที่ปิดลงเขาหายใจเข้าลึกๆ แล้วกดโทรศัพท์ “นี่ ฉันมีเรื่องอยากให้นายทำ กำจัดนังนั่นซะ”“หลีเกอ...” ดวงตาสีเข้มของเฉียวเจิ้นสยงเต็มไปด้วยความชั่วร้าย “ฉันจะสอนบทเรียนให้แก แกจะไดัรับรู้ถึงอิทธิพลของตระกูลเฉียวในปินเฉิง”…หนึ่งสัปดาห์ต่อมาวันนัดหมายพูดคุยกับฉี่หังกรุ๊ปเกี่ยวกับการอัพเดตซอฟต์แวร์มาถึงหลีเกอและเจิ้งหลิ่วไปด้วยกันกรรมการคนอื่น ๆ ของฉี่หังกรุ๊ปก็จะเข้าร่วมการประชุมในครั้งนี้ด้วย โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อหารือเกี่ยวกับนวัตกรรมทางเทคโนโลยีเพิ่มเติมทันทีที่เขาเข้าไปในห้องประชุม หลีเกอพบว่าบรรยากาศภายในเคร่งขรึม โดยซางรุ่ยและฮั่วจิ้นเฉิงนั่งเงียบ ๆเธอวางกระเป๋าลงแล้วถามว่า “คุณซาง ทำไมถึงได้ทำหน้าตาแบบนั้นกันล่ะคะ?”ซางรุ่ยไม่ได้พูด แต่ประสานมือลงบนโต๊ะเขาพูดกับหลินเยว่ว่า “สรุปสถานการณ์ให้คุณหลีฟังหน่อย”“คุณหลี ประมาณหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว ไฟล์หลักที่เข้ารหัสของนาโนบอทจำนวนมากปรากฏบนดาร์กเว็บ ถึงแม้จะยังไม่มีใคร