บทที่ 1

ความร่วมมือหลายพันล้านได้อยู่ในมือแล้ว!

หลิ่วชิงหลานรู้สึกตื่นเต้นแบบสุดๆ แต่ความร้อนระอุที่อยู่ภายในตัวนั้นกลับบอกกับเธอว่า~

เธอถูกวางยาเสียแล้ว!

เมื่ออาศัยแสงไฟสลัวๆ เธอก็เห็นร่างที่แข็งแกร่งกำลังกดทับตัวเธออย่างช้าๆ

"ไม่นะ...ไม่เอา...ปล่อยฉันนะ!"

ความคิดที่จะต่อต้านเกิดขึ้นในใจอย่างแรงกล้า แต่ทว่าเธอกลับควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้ และเหมือนกับลูกแมวน้อยที่เชื่อฟังพร้อมเริ่มตอบรับกลับไป

"สาวน้อย คุณอย่าได้ขัดขืนไปเลย คุณถูกวางยาแล้ว และมันก็เป็นแบบแรงอีกต่างหาก หากไม่จัดการอย่างทันท่วงที คุณก็จะมีอันตรายถึงชีวิตเลยนะ"

เฉินเทียนมองลงไปที่เธอ

ต้องยอมรับเลยว่า ผู้หญิงคนนี้สวยมาก ใบหน้าเรียวเล็ก คิ้วดั่งคันศร ฟันขาวสะอาด พร้อมกับริมฝีปากเล็กๆ ที่เปล่งประกายยั่วยวนใจแบบนั้น

ผิวของเธอยิ่งขาวใสไร้ที่ติ เรียบเนียนและละเอียดอ่อนราวกับเจลาติน นุ่มนิ่มมีน้ำมีนวล ยิ่งรูปร่างก็ไม่ต้องพูดถึง!

"ไม่...อย่านะ..."

และผลของยาก็ออกฤทธิ์เต็มที่ในเวลานี้ หลิ่วชิงหลานสูญเสียสติ และเริ่มเข้าไปตะครุบตัวของเฉินเทียน พร้อมกับฉีกเสื้อผ้าของเขาออกอย่างรุนแรง

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวทุกข์ทรมานเกินทน เฉินเทียนจึงไม่ได้รอช้าที่จะหยิบเข็มเงินออกมาและสอดเข้าไปในทันที

การฝังเข็มดูเหมือนจะง่ายๆ แต่ความจริงแล้วมันเหนื่อยแบบสุดๆ เพราะท้ายที่สุดแล้วมันไม่ใช่แค่การสอดเข้าไปเท่านั้น แต่ยังต้องทำซ้ำๆ ในแบบเดิมอยู่ไม่หยุด ไหนเลยที่จะไม่เหนื่อย

ผ่านไปสักพักเขาก็เหนื่อยจนเหงื่อท่วมตัว เพื่อไม่ให้การช่วยเหลือคนต้องหยุดชะงักกลางคัน เขาจำเป็นต้องยืนหยัดจนถึงที่สุด

……

"ว้าย..."

เสียงกรีดร้องที่เสียดแทงแก้วหูได้ทำลายความสงบในยามเช้าจนหมดสิ้น เฉินเทียนถูกปลุกให้ตื่นจากความฝัน

"เช้าแบบนี้ คุณโวยวายเสียงดังอะไรกัน?"

เฉินเทียนลืมตาขึ้นมาอย่างไม่พอใจ และวินาทีต่อมาเขาก็ได้เห็นหลิ่วชิงหลานนั่งจ้องเขาอยู่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น พร้อมกับขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแทบอยากจะกลืนกินเขาทั้งเป็นอย่างไงอย่างงั้น

"เพี้ยะ!"

หลิ่วชิงหลานยกมือขึ้นมาแล้วตบไปที่ใบหน้าของเฉินเทียนอย่างเต็มแรง

เฉินเทียนชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตวาดด้วยความโกรธออกมาทันที "นี่คุณ ผมมีน้ำใจมาช่วยคุณเอาไว้ แต่คุณกลับมาตบหน้าผมแบบนี้ คุณไม่ซาบซึ้งใจเลยบ้างหรือไง?"

"นายย่ำยีความบริสุทธิ์ของฉัน ฉันจะฆ่านายให้ตายไปเลย ไอ้สารเลว!"

ยิ่งหลิ่วชิงหลานคิดมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกเสียใจมากเท่านั้น จากนั้นเธอก็กระโจนเข้าใส่เฉินเทียน ทั้งจิกทั้งกัดด้วยท่าทางจะเป็นจะตายเสียให้ได้

เฉินเทียนรีบเข้ามาควบคุมเธอ พร้อมกับกดเธอลงบนเตียง "นี่คุณ นั่นเป็นเพราะผมช่วยคุณเอาไว้นะ ถ้าไม่ได้ผมคุณก็ตายไปแล้ว ทำไมคุณถึงไม่เห็นความดีของผมบ้างเลย?"

"ใครอยากจะให้นายช่วย ฉันจะฆ่านายซะ!" หลิ่วชิงหลานพยายามขัดขืน แต่เธอกลับถูกเฉินเทียนกดเอาไว้อย่างแน่นหนา และเรี่ยวแรงที่เธอต่อต้านก็ดูเสียเปล่าไปเสียหมด

หลังจากที่เห็นแบบนี้แล้ว เธอก็หยุดขัดขืน และน้ำตาของความเสียใจก็เอ่อล้นออกมาอย่างไม่ขาดสาย

"เฮ้ นี่คุณ คุณอย่าร้องไห้สิ!"

ทันใดนั้น เฉินเทียนก็ตื่นตระหนก และรีบปล่อยเธอไปทันที

แม้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับทหารนับพันนับหมื่น เขาก็ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว แต่สิ่งที่เดียวที่เขากลัวก็คือน้ำตาของผู้หญิงเพียงเท่านั้น

ยิ่งร้องไห้มากเท่าไหร่ หลิ่วชิงหลานก็ยิ่งเสียใจมากเท่านั้น เธอทำตัวดีมาตลอด และรักษาความบริสุทธิ์ของตัวเองมานานกว่ายี่สิบปี แต่กลับถูกไอ้สารเลวที่อยู่ตรงหน้านี้มาพรากเอาไป มันจึงทำให้เธอเจ็บปวดจนแทบจะขาดใจตาย

หลิ่วชิงหลานยังคงสะอึกสะอื้น แต่เธอก็เข้าใจดีว่า เรื่องนี้จะโทษเฉินเทียนเสียทั้งหมดก็ไม่ได้

คืนที่ผ่านมาเธอได้คุยเรื่องธุรกิจกับใครสักคนหนึ่งและกลับถูกวางยาไปได้เสียนี่ ซึ่งมันรุนแรงอย่างที่เฉินเทียนได้พูดเอาไว้ หากไม่จัดการได้ทันเวลา มันก็จะสามารถปลิดชีวิตของคนได้

ถ้าเฉินเทียนไม่ได้พาเธอเข้ามาในห้อง เธอก็อาจจะถูกไอ้สารเลวอีกคนรังแก และหากเขาพาเธอเข้ามาในห้องและไม่ได้รังแกเธอ เธอก็คงจะตายไปเสียแล้ว

หลิ่วชิงหลานร้องไห้อยู่นานก่อนที่จะค่อยๆ หยุดลง จากนั้นก็มองเฉินเทียนพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า "นายหันกลับไปสิ ฉันจะแต่งตัว"

"ไม่ใช่ไม่เคยเห็นสักหน่อย มีความจำเป็นด้วยเหรอ" เฉินเทียนหมดคำพูดเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นท่าทางกินเลือดกินเนื้อของหลิ่วชิงหลานแบบนั้น เขาก็หันกลับไปอย่างเชื่อฟัง และใช้โอกาสนี้สวมเสื้อผ้าไปในตัว

หลิ่วชิงหลานสวมแบรนด์ดังทั้งชุด ดูมีออร่า เห็นได้ชัดว่าเธอต้องเป็นคุณหนูจากตระกูลเศรษฐีอย่างแน่นอน

"คุณอย่าได้เสียใจไปเลยนะ อย่างมากผมก็จะรับผิดชอบคุณก็เท่านั้นเอง" เฉินเทียนดูไม่ค่อยจะเต็มใจมากนัก

หลิ่วชิงหลานชำเลืองมองเขาที่สวมเสื้อผ้าตามตลาดนัดทั้งตัว พร้อมกับพูดอย่างไม่แยแสออกมาว่า "เดือนหนึ่งคุณหาเงินมาได้เท่าไหร่? เงินเดือนทั้งเดือนของคุณไม่พอที่จะซื้อเสื้อผ้าให้ฉันสักชุดเสียด้วยซ้ำ แล้วคุณจะเอาอะไรมารับผิดชอบฉันได้?"

"เสื้อผ้าอะไรถึงได้ราคาหลายพันล้าน?" เฉินเทียนถามขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

"เดือนหนึ่งคุณหาเงินได้หลายพันล้าน? คุณเคยเห็นหรือเปล่าว่าเงินหลายพันล้านมีหน้าตาเป็นอย่างไง?" ใบหน้าของหลิ่วชิงหลานเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดก็คือผู้ชายที่ชอบคุยโวโอ้อวดแต่ไม่มีความสามารถ และทำตัวเลอะเทอะไปวันๆ แบบนั้น

เมื่อคิดว่าตัวเองได้เสียความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายแบบนี้ไปแล้วนั้น เธอก็รู้สึกทุกข์ทรมานแทบจะขาดใจ

จากนั้นเธอก็หยิบเงินสดปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วโยนไปบนเตียง "เอาเงินไปซะ ฉันกับนายขาดกัน ต่อไปอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก"

จู่ๆ ใบหน้าของเฉินเทียนก็มืดลงในทันที "คุณหมายความว่าอะไร?"

"นี่คือค่าตอบแทนความลำบากของนายเมื่อคืนที่ผ่านมา" หลิ่วชิงหลานหาข้ออ้างในการปลอบใจตัวเอง โดยคิดเสียว่าหาผู้ชายบาร์โฮสต์มาก็แล้วกัน

"คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ พูดให้ชัดๆ ซิ!"

เฉินเทียนรู้สึกว่าตัวเองถูกดูแคลนเป็นอย่างมาก ทำเรื่องแบบนั้นเสร็จก็ให้เงิน เธอคิดว่าเขาเป็นคนแบบไหนไปแล้ว?

หลิ่วชิงหลานไม่อยากจะสนใจเขาอีกต่อไป แล้วเดินฉับๆ ไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

เฉินเทียนพลิกตัวแล้วกระโดดลงไปที่พื้น พร้อมกับคว้าแขนเธอเอาไว้ทันที

"นายปล่อยฉันนะ"

หลิ่วชิงหลานต้องการสะบัดมือของเฉินเทียนออก แต่กลับถูกเขาจับเอาไว้แน่นมากกว่าเดิมเสียอีก

"ในเมื่อคุณคิดว่าผมเป็นผู้ให้บริการ งั้นผมก็จะให้บริการคุณฟรีอีกครั้ง บริการเสร็จคุณก็อย่าลืมให้คอมเมนต์ดีๆ กับผมด้วยนะ" ขณะที่เฉินเทียนพูด เขาก็ผลักหลิ่วชิงหลานลงบนเตียงทันที