ตอนที่23 ห้องนอนยับย่น 1

ขณะศรุตกำลังใบ้กิน จังหวะนั้นณภัทรกลับรีบเดินมานั่งที่โซฟาอีกตัว ตามด้วยโมริน ท่าทางทั้งสองตื่นเต้นอย่างกับเจอผี

ศรุตหันไปถาม “มีอะไรกัน?”

โมรินจัดระเบียบเส้นผมให้ณภัทรโดยการทำให้มันแผ่สยายคลี่คลุมใบหูตลอดลำคอจนมิดชิด เผยให้เห็นแค่ใบหน้าจิ้มลิ้มตั้งแต่หน้าผากจรดปลายคาง พลางกระซิบตอบเสียงเบา

“ก็พี่รัชน่ะสิ ฝากรอยอะไรให้ยัยภัทรเนี่ย เกือบไปแล้ว”

“...”

ได้ฟังประโยคนี้เท่านั้นแหละนิรัชถึงได้ใจเย็นลง

ณภัทรเห็นสีหน้าได้ใจของนิรัชก็แทบจะกระโดดไปกัดคอขาวๆ ของอีกฝ่ายอย่างเข่นเขี้ยว แต่ติดนิดเดียวตรงที่เวลานี้ไม่ได้อยู่แค่สองคน เธอจึงเอ่ยเสียงลอดไรฟัน

“พี่รัชแกล้งภัทร!”

นิรัชมองณภัทรยิ้มๆ

โมรินไม่เข้าใจนิรัชแต่ย่อมเข้าใจเพื่อนสนิทของตน คนยังไม่พร้อมเข้าใจไหม ผู้หญิงเขายังไม่พร้อม…เธอกำลังรู้สึกเหมือนเป็นผู้จัดการดาราซุปเปอร์สตาร์ เพื่ออนาคตอันสดใสยาวไกลรุ่งโรจน์ จึงไม่ควรอย่างยิ่งที่จะให้สาธารณะชนรู้ว่ามีแฟนหนุ่มซ่อนไว้ตอนนี้

หญิงสาวนึกขึ้นได้ “จริงด้วย เราต้องกลับไปเอาของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นหลายอย่างเลยที่บ้านน่ะ ภัทรไปส่งหน่อย”

กล่าวพลางจับมือณภัทรให้ลุกขึ้นแล้วพากันเดินไปทางประตูห้องนั่งเล่น ยังไม่ลืมหันไปตะโกนขออนุญาตผู้ใหญ่ทั้งสองที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ในห้องครัวกว้างขวางของอีกฝั่ง

“โมขอตัวไปเก็บของที่บ้านแปบนึงนะคะ”

“ภัทรไปส่งเพื่อนนะคะแม่”

จบคำสองสาวก็ผลุบหายไปอย่างเร็วชนิดมองตามไม่ทัน

นิรัชจึงลุกขึ้นเดินเอื่อยเฉื่อย “ผมขับรถไปส่งน้องนะครับ”

ศรุตรีบตาม “ผมไปช่วยโมขนของนะครับ”

กลุ่มหนุ่มสาวจึงพากันยกโขยงไปกันจนหมด

ลินดาขมวดคิ้วมองตามลูกสาว มีแววเคลือบแคลงและความสงสัยเต็มดวงตา ทว่าไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

เมื่อคืนเธอได้รับรู้เรื่องราวของภานีจากวีดีโอคอลและการบอกเล่าจากปากของสามีเกี่ยวกับสาเหตุที่ณภัทรกับนิรัชมาพักที่เพ้นท์เฮ้าส์นี่ก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง พอตื่นเช้าจึงรีบสั่งให้แม่บ้านช่วยเก็บของใช้ส่วนตัวแล้วนำมาส่งให้นิรัชกับณภัทรด้วยตนเอง            จะได้หาโอกาสที่มาเยี่ยมภานีตรวจความเป็นระเบียบเรียบร้อยและความเป็นอยู่ของพวกเด็กๆ ไปด้วย

แววที่ติดตามลินดามาด้วยถามขึ้น “คุณลินดาจะให้แววนำของใช้ไปเก็บในห้องคุณหนูเลยมั้ยคะ”

ลินดามองของใช้ที่ว่าในมือแวว ทั้งหมดเป็นของนิรัช  

หากจะจัดเก็บย่อมต้องเข้าไปในห้องนอนของนิรัช  

ลินดาเลื่อนสายตามองไปทางห้องนอนของนิรัชที่ปิดประตูสนิทแน่น เธอมองนิ่งๆ อย่างพิจารณา จินตนาการไม่ออกว่าเบื้องหลังประตูห้องของนิรัชจะมีอะไรต้องห้ามหรือเปล่า

ครู่หนึ่งจึงสั่ง “ของนิรัชยังต้องรอเจ้าตัวมาก่อน เขาไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่งในห้องนอนก่อนได้รับอนุญาตไม่ใช่เหรอ”

“ค่ะ” แววพยักหน้า “ถ้างั้นแววจัดการแค่ของคุณหนูภัทรก่อนนะคะ เอาไปไว้ในห้องเดียวกับคุณโมริน”

“อืม...ไปจัดการเถอะ”

เมื่อสั่งงานแม่บ้านเสร็จโดยกำชับไม่ให้เข้าไปยุ่งในห้องนอนของนิรัช ลินดาก็หันมาคุยกับภานีต่อ ส่วนใหญ่ล้วนเป็นคำปลอบใจไม่ต่างจากที่ณภัทรพูดไว้เมื่อคืน

ทว่าภานีกับสามีรักกันมานานเหลือเกิน ระยะเวลาบ่มเพาะมันนานมากเกินไป การจะตัดใจทันทีทันใดมันไม่ง่ายเลยจริงๆ   หากตัดสินใจเดินออกมาก็กลัวว่าจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด  เธอรักสามีมาก แม้รู้มานานก็สู้อุตส่าห์รอเขากลับมาเป็นสามีคนเดิม ขนาดโกรธก็ยังไม่กล้ากลัวเขาไม่มาง้อขอคืนดี

ภานียอมรับกับลินดาตรงๆ ในข้อนี้ ทนอยู่ด้วยกันก็เจ็บ เลิกกันไปแค่คิดก็ปวดใจ จึงพยายามทำตัวนิ่งเงียบสงบเสงี่ยมที่สุด ทำดีกับเขาทุกอย่าง พูดดีกับเขาทุกคำ ไม่เรียกร้อง ไม่โวยวาย            ได้แต่เก็บความเสียใจที่เขาไม่ได้รักเราคนเดียวเอาไว้อย่างอดทน

ยามเอ่ยสีหน้าของเธอยังโศกตรมไม่จางหาย เรี่ยวแรงถดถอยแทบไม่เหลือ บางครั้งยังแอบคิดว่าอยากตายให้รู้แล้วรู้รอด

เราไม่ดีตรงไหน ทำไมถึงรักเราไม่มากพอ ต้องทำยังไงต่อ คำถามเกิดวนเวียนซ้ำๆ

คำพร่ำบ่นพร่างพรูออกมาจากปากภานีคล้ายเขื่อนแตก แต่ลินดายังคงยิ้มอย่างต้องการปลอบโยน

“ถ้าอย่างนั้นคุณภาก็ลองฟังเรื่องที่ดาจะเล่าหน่อยแล้วกัน ค่อยๆ คิด ค่อยๆ ทำ ค่อยๆ ปลงเถอะ ไม่มีอะไรสายเกินแก้หรอก”

ภานีเงยหน้ามองลินดา รอฟังเรื่องเล่าที่ว่าอย่างใจเย็น

“ผู้ชายคนหนึ่งมีภรรยาเป็นพยาบาล ที่ต้องเข้ากะเข้าเวรเป็นเวลานานหลายชั่วโมง ในขณะที่สามีทำงานเป็นพนักงานบริษัท เวลาที่ภรรยาต้องทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำกลับบ้านมาก็เหนื่อยล้า ทำให้ช่องว่างระหว่างสามีเพิ่มมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว ต่อมาฝ่ายสามีต้องมีคอนเนคชั่นกับเพื่อนร่วมงานคนใหม่ เธอคนนั้นค่อนข้างหน้าตาดี มีสามีและลูกชายหนึ่งคนอยู่ในวัยกำลังน่ารัก เขาเริ่มสนิทสนมกับเธอคนนั้นมากขึ้นเพราะสายงาน ถึงขั้นมาปรึกษางานกันถึงที่บ้าน”