ตอนที่24 อย่าเหมารวม 2

พลวัตรตะคอกเสียงดังลั่น “น้าเป็นน้าแท้ๆ ของแกนะโม แกทำกับน้าแบบนี้ได้ยังไง แกเป็นแค่หลานมีสิทธิ์อะไรมาพรากลูกพรากเมียของน้าไป น้องพอสต้องมีพ่อนะโม เด็กอยู่ไม่ได้หรอกนะถ้าไม่มีพ่อ น้าเป็นผู้ชายจะมีเรื่องอย่างว่ากับคนอื่นก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไร ผู้ชายมันก็ต้องมีความใคร่ต้องการปลดปล่อยทั้งนั้น ต่อให้น้าเลวยังไง มันก็เรื่องของน้า ไม่ว่าน้าจะมีผู้หญิงอื่นกี่คนหรือไปนอนกับใครมายังไง น้าก็ดูแลครอบครัวของตัวเองได้ดี ไม่เคยขาดตกบกพร่องอะไร ภากับลูกก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ แกเองมันเกเรเสียคนเกินไปแล้วโม แกกล้าชักนำน้าสะใภ้เสียคนตอนแก่ได้ไง?”

ปกติโมก็ปากเก่งอยู่หรอก แต่ตอนนี้โมได้แต่อึ้ง เถียงอะไรไม่ออกสักคำ

แม้ว่าหลานสาวจะเงียบไปแล้วแต่พลวัตรก็ยังไม่หยุดต่อว่า “แกควรเคารพและให้เกียรติน้านะโม อย่าดื้อด้านให้มันมากนัก ไม่อย่างนั้นน้าจะไม่ให้แกเรียนแล้ว จะให้กลับบ้านนอกไปซะ”

“น้าพล!”

โมรินตกใจ จากที่ไม่เคยร้องไห้กลับเริ่มมีน้ำตาปริ่มออกมาอย่างไม่อายแล้ว

เรื่องนี้ทำไมถึงกลายเป็นเธอผิดจนไม่ได้เรียนล่ะ? เห็นชัดๆ ว่าคนผิดคือน้าพล พวกผู้ชายนี่มันยังไง?

โมรินได้แต่ยืนเบื้อใบ้เม้มปากกลั้นน้ำตา

ภัทรเห็นเพื่อนย่ำแย่ก็รีบเข้าไปดึงมากอดแล้วลูบหลังเบาๆ ก่อนหันไปพูดกับพลวัตร

“น้าพลใจเย็นก่อนนะคะ ทุกเรื่องย่อมแก้ไขได้อยู่แล้วค่ะ”

น้ำเสียงนุ่มนวลกอปรกับหน้าตาน่ารักท่าทางเรียบร้อย  พลวัตรจึงนิ่งรอฟัง ได้ยินเด็กสาวพูดต่อด้วยน้ำเสียงน่าฟังแบบเดิม “คนเรานะคะมันจะมีช่วงหนึ่งของชีวิตที่เราอยากจะทำอะไรตามใจ จนลืมสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตไป ตอนนี้น้าพลก็แค่ทำตามความต้องการของตัวเองไปนะคะ จากที่ตอนหนุ่มไม่เคยได้ใช้ชีวิตโลดโผน น้าพลก็สามารถทำได้เต็มที่แล้วค่ะ อยากนอนกับใครหรือไปมีอะไรกับผู้หญิงคนไหนกี่คนก็ทำได้เลย ตอนนี้ไม่มีใครห้ามแล้ว หากคิดได้ค่อยหยุดแล้วมองย้อนกลับมาถามตัวเองว่าทำถูกไหม  แต่ถ้ายังคิดไม่ได้ก็ทำต่อไปจนลูกโต ค่อยถามลูกว่าพ่อทำถูกไหม หวังแค่ว่าเมื่อถึงเวลานั้น ลูกยังจะเชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อคนนี้”

พลวัตรได้ฟังถึงกับอึ้ง เขาเห็นเพียงแววตากลมโตสดใสที่เผยความกดดันให้คนต้องเงียบฟังอย่างน่าประหลาดใจ

ณภัทรพูดต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนไม่ได้ตะคอกหรืออะไร “ภัทรเข้าใจนะคะว่ารสสวาททำให้คนติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้นจริงๆ แต่ขอแค่น้าพลระลึกไว้เสมอนะคะว่าน้าภาเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆ   ตอนที่น้าภาต้องเสียสละอนาคตหน้าที่การงานมาอยู่เหย้าเฝ้าบ้าน หมดสังคมของตนจนไม่เหลือใครนอกจากครอบครัว น้าพลกลับมีพร้อมพรั่งทุกสิ่งเหมือนเดิม ไม่ต้องเสียสละอะไร ยังคงก้าวหน้าในอาชีพการงานต่อไปอย่างมั่นคง มีสังคมที่กว้างขึ้น พบเจอคนถูกใจคนที่ดีกว่าไม่ซ้ำหน้า ตอนที่น้าภาเสียสละทุกอย่างกระทั่งความมั่นคงในชีวิต ต้องเสียสละร่างกายเพื่อตั้งท้องลูกคนหนึ่ง ต้องอดทนต่อความทรมานจากอาการเจ็บปวดเนื้อตัวเพียงลำพัง น้าพลกำลังทำอะไรกับใครคงรู้ดีแก่ใจ ยัยโมอาจไม่มีสิทธิ์พูดแทนน้าภา แต่ภัทรขอพูดแทนน้องพอสได้มั้ยล่ะคะ?”

เธอจ้องตาคนฟังอย่างกดดันไม่ลดละ ดวงตาที่กลมโตสดใสบัดนี้บรรจุแววตาแข็งกร้าวเอาไว้จนเต็มเปี่ยม จนคนถูกมองรู้สึกเสียวสันหลังชาวาบอย่างไร้สาเหตุ

“ในฐานะของเด็กตาดำๆ คนหนึ่งที่พ่อทำผิดต่อแม่อย่างสาหัส แล้วก็เหมือนว่ายังคิดไม่ได้ว่าผิดอะไรยังไง ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าความผิดพลาดมันเกิดที่ตรงไหน เด็กคนนั้นจะเกิดคำตอบไว้รอท่า รอดูวันที่พ่อเหลือตัวคนเดียวอย่างเงียบๆ หรือต่อให้พ่อมีลูกน่ารักกับเมียใหม่ก็ไม่เป็นไร เพราะเขาก็จะมองแค่ผ่านๆ อย่างไม่ให้ค่า และต่อไปนะคะน้าพล น้องพอสแม้จะมีแค่แม่คนเดียว แต่เขาจะเติบโตมาเป็นเด็กแข็งแรงค่ะ เป็นคนสมบูรณ์พร้อม มีครอบครัวใหม่ที่รักเขาจากใจจริง แล้วเขาก็จะลืมพ่อคนเก่าอย่างไม่ต้องการจดจำ เขาอยู่ได้ค่ะ ไม่มีพ่อก็อยู่ได้”

เรียกได้ว่ายิ่งพูดก็ยิ่งทำให้คนฟังนิ่งอึ้ง เวลานี้คนที่อึ้งไม่ใช่แค่พลวัตร แต่เป็นทุกคนเลย