ตอนที่23 ห้องนอนยับย่น 3

เธอถาม “แล้วเขากลับไปหาภรรยาของเขาหรือเปล่าคะ”

ลินดาพยักหน้า “เขาพยายามตามง้อภรรยาคนเก่าอยู่นะ”

“แล้วสำเร็จมั้ยคะ”

“ยังนะ ภรรยาของเขาใจแข็งพอตัว อีกอย่างเธอมีคนมาจีบเยอะด้วย ระดับคุณหมอโสดสนิทก็มี เธอคงกำลังตัดสินใจเลือกแฟนใหม่เพื่อตัดใจจากสามีแบบเด็ดขาด ช่วงนี้ยังได้ข่าวว่าสามีเก่าเอาแต่ตามหึงจนหน้าดำหน้าแดงทุกวัน”

ภานีจึงหลุดหัวเราะได้ในที่สุด “ตอนนี้ไม่รู้จะสงสารใครดี นี่เป็นเรื่องของใครคะคุณดา”

“เป็นเรื่องของเพื่อนชายคนหนึ่งของดาเอง เกิดขึ้นหลายปีแล้วค่ะ สมัยที่ดายังทำงานบริษัทอยู่ก็สนิทกันจนรู้ทุกเรื่องแหละ แต่แค่รู้นะ ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้จริงๆ ยังสมน้ำหน้าฝ่ายชายจนทุกวันนี้”

ความสบายใจเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ ภานีถอนหายใจถามยิ้มๆ “หากภาตัดสินใจเลิกกับสามี เขาจะมาตามง้อหรือเปล่าน้อ”

“ตอนที่สามีขอเลิกกับภรรยาเพื่อไปกับผู้หญิงอีกคน เขาก็ไม่เคยคิดว่าต้องกลับมาง้อภรรยาเก่า ในขณะที่ภรรยาเก่าก็เฝ้ารอให้เขามาง้อ กระทั่งเลิกรอไปแล้วนั่นแหละ ฝ่ายสามีถึงได้มาง้อ”

ภานีขมวดคิ้ว “แต่ถ้าผู้หญิงใหม่ทำตัวดี สามีคงไม่มาง้อ”

“ประเด็นไม่ใช่เรื่องง้อหรือไม่ง้อและไม่ใช่แค่การตัดใจได้ของภรรยาเก่า เพราะตอนนี้เธอมีความสุขมาก ส่วนสามีก็ทนทุกข์ ที่ดากำลังจะกล่าวถึงคือเด็กสี่ขวบคนหนึ่ง ที่ต้องมารับผลกระทบจากการกระทำที่ไร้สมองของผู้ใหญ่ต่างหาก”

ภานีหยุดหัวเราะ “จริงสินะ”

ลินดาเอ่ยต่อด้วยสีหน้าจริงจัง “เด็กน่ะเลือกเกิดไม่ได้ เลือกมีแม่ในแบบที่ดีก็ไม่ได้เช่นกัน แต่แม่เลือกทำเพื่อลูกได้นะคะ วันนี้เราอาจจะเจ็บและทรมานกับมันจนตัดสินใจอะไรไม่ได้เลย              จะเด็ดก็เด็ดไม่ขาด จะตัดก็ยังเหลือเยื่อใย เมื่อคิดจะกลับไปก็อึดอัด กลัวเขาจะทำอีก หวาดระแวง ความรู้สึกต่อกันไม่เหมือนเดิม แต่พอคิดจะห่างก็บอบช้ำเกินไป แต่เชื่อเถอะ วันเวลาจะเยียวยาทุกสิ่ง วันนี้จะเป็นแค่วันหนึ่งในชีวิตซึ่งในอนาคตคุณจะหันมองกลับมาแล้วยิ้มได้กับมัน คุณภากับลูกจะพบเจอวันที่สดใสกว่านี้ มีชีวิตที่ดีกว่ารออยู่ข้างหน้า ไม่มืดมนเหมือนวันนี้แน่ ลูกต้องการแม่นะคะ”

“แล้วพ่อล่ะคะ ลูกคงต้องการพ่อเหมือนกัน”

ลินดาพูดยิ้มๆ “รอให้ลูกโตแล้วถามเขาตรงๆ ดีกว่านะคะ อย่าเพิ่งคิดไปเอง”

แม้จะอึ้งกับคำตอบอยู่บ้างแต่น้ำตากลับเริ่มไหลออกมาเป็นทางเล็กน้อย

ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่ภานีกำลังซึมซับ เริ่มตกผลึกความคิด หากคิดได้เร็วก็จะทรมานน้อยลง “ขอบคุณนะคะคุณดา”

“สู้ๆ นะคะ หมดเวลาของผู้หญิงอ่อนแอแล้วค่ะ”

ทั้งสองคนมีอายุใกล้เคียงกัน จึงพูดคุยถูกคอกันสุดๆ กระทั่งน้องพอสยังฟังจนหลับลึกไปแล้ว แววที่เก็บของเสร็จแล้วมานั่งฟังยังหาวหวอดไปหลายรอบ

การปลอบใจเกิดขึ้นอีกครา ทว่าคราวนี้ภานีกลับรู้สึกมีแรงกำลังยืนหยัดได้เพราะลินดาคือผู้มีประสบการณ์การตรงที่ยอมตีแผ่ชีวิตผิดพลาดของตนเองในอดีตให้ฟังอย่างไม่หมกเม็ด

ภานีจึงได้รู้ว่าลินดาผ่านความยากลำบากมากกว่าเธอที่กำลังเจอะเจอปัญหาครอบครัวตอนนี้หลายเท่าเหลือเกิน

ผู้หญิงคนหนึ่งพลาดพลั้งกระทั่งท้องตั้งแต่วัยเรียน ผู้ชายที่คบหาปากบอกว่ารักสุดหัวใจก็หนีหายไม่รับผิดชอบ ทางครอบครัวก็ตัดหางปล่อยวัดอย่างไม่ไยดี ทั้งยังสาปส่งไล่หลัง มองไปทางไหนก็ไม่มีใครยื่นมือเข้าช่วย มีแต่สายตาดูถูกดูแคลน

อายุยังน้อย ต้องแบกท้องจนคลอดเพียงลำพัง ต้องเลี้ยงดูลูกน้อยไปด้วยทำงานไปด้วย ภาระหนักอึ้งขนาดนั้น

ภานีชมทั้งน้ำตา “คุณลินดาเก่งมากจริงๆ ค่ะ สู้ตัวคนเดียว ลูกสาวก็น่ารัก คิดการณ์รอบคอบเกินวัย เมื่อคืนภายังได้น้องภัทรช่วยเหลือ ทั้งยังช่วยปลอบใจจนนอนหลับสนิทเลยค่ะ”

ลินดาดึงมือภานีมาตบด้านหลังเบาๆ “คุณภานีอย่ามัวเศร้าหรือคิดมากจนจิตตกเลยนะคะ น้องพอสก็น่ารัก เขาโตขึ้นทุกวัน นึกถึงลูกแล้วคนเป็นแม่อย่างเราก็จะมีแรงฮึดสู้ค่ะ ผู้ชายน่ะ ถ้าเขาไม่รักดีก็ปล่อยไปค่ะ คิดเสียว่ามันคือมายา ลูกต่างหากคือของจริง”

และอีกหลายประโยคปลอบใจที่ค่อนข้างตัดสินได้เด็ดขาด ภานีไม่แปลกใจเลยว่าณภัทรเหมือนใคร