ตอนที่12 เมาแล้วเลื้อย 1

นาฬิกาค่อยๆ เดินอย่างช้าๆ บอกเวลาใกล้สามทุ่มแล้ว คนเมาเครื่องดื่มแอลกอฮอร์ก็เริ่มเลื้อยแล้วเช่นกัน

“พี่อยากรู้จริงๆ ว่าเวลาที่สามีของเราไปนอนเอากับผู้หญิงอีกคนเขารู้สึกยังไง ทำไมถึงติดอกติดใจจนลืมภรรยาที่รออยู่บ้าน” หญิงสาวสวยจัดทำท่าพะอืดพะอมก่อนเรอเอากลิ่นเบียร์ที่ดื่มลงไปพ่นออกมา ความงดงามสุดแสนจะเซ็กซี่แทบหมดสิ้นในยามนี้ “เวลาที่พี่เจมส์กำลังก้มหน้าซุกซบ กดจูบขบกัด ขึ้นคร่อมขย่มกันแล้วครางลั่นห้อง เขาคงรู้สึกรักหลงมากสินะ จึงไม่นึกถึงพี่บ้างเลย”

เอมี่ถามณภัทรเสียงเบา กระซิบกระซาบกันสองคน

“ถ้าเขานึกถึงพี่มี่เขาคงไม่ทำและที่เขาทำแสดงว่าเขาไม่นึกถึงพี่มี่เลย” ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักชะงักเล็กน้อยเพราะอาการสะอึกก่อนพูดต่อ “ภัทรไม่รู้หรอกว่าผู้ชายรู้สึกยังไง แต่ที่แน่ๆ พี่นั่นแหละรู้สึกยังไง ทำไมต้องใส่ใจความรู้สึกคนอื่นขนาดนั้นด้วย”

“ฮึก...พี่รู้สึกเจ็บ เจ็บมาก” เอมี่ยกมือลูบหน้าอกตนเอง

ณภัทรผงกศีรษะเนือยๆ “แสดงว่าพี่เอมี่ชอบความรู้สึกนี้ มันคงรู้สึกดีละมัง พี่ถึงได้ทนทานนานปี ไม่ยอมเลิกกับเขาสักที”

เอมี่หรี่ตามอง “หากเป็นสามีของภัทรล่ะ หากว่ารักมากๆ ภัทรยังจะเลิกได้ง่ายๆ เลยเหรอ”

อีกคนปรือตาถามอย่างงุนงง “ภัทรต้องทนเหรอคะ?”

เพราะเติบโตมากับแม่เลี้ยงเดี่ยว ณภัทรจึงมีท่าทางบ่งบอกชัดเจนว่าไม่เคยมีความรักและไม่คิดจะรักผู้ชายคนไหนจนหมดใจ

และท่าทางนั้นของเธอก็ทำนิรัชที่นั่งมองอยู่เริ่มหงุดหงิด

ผู้หญิงที่ชอบฟันแล้วทิ้งหน้าตาเป็นอย่างนี้เอง...

ศรุตที่คอแข็งอย่างกับเหล็กไหลได้แต่นั่งมองสองสาวที่กำลังกอดเกยกันและกันอยู่ตรงโซฟาตาปริบๆ

ผู้หญิงสองคนตรงหน้าเวลานี้กำลังทำให้เขารู้สึกภาคภูมิใจที่ไม่เคยคิดมีแฟนเป็นตัวเป็นตนหรือผูกมัดให้ใครช้ำใจเพราะตน

เขาชอบทำตัวหล่อเข้มไปวันๆ ให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายเข้าหาเอง              เขาแค่อ้าแขนรอรับ จบศึกเสร็จสมก็โบกมือลา ไร้ซึ่งพันธะใดๆ

เขาทำถูกแล้วใช่ไหม? แน่นอนว่าถูกต้องและดีมาก...

ขณะกำลังหลงตัวเองแบบสุดๆ ก็ได้ยินเสียงขรึมของนิรัช “ไอ้รุต! วันนี้ให้เอมี่นอนที่คอนโดแล้วกัน ส่วนแกกลับไปนอนบ้าน”

ศรุตผงกหัวตอบรับ “ครับผม ทำอย่างกับผมจะคิดไม่ซื่อกับเพื่อนเนอะ คนอย่างผมก็เลือกกินนะครับ”

คำว่าเลือกกินของศรุตก็คือเลือกกินทุกคนยกเว้นเพื่อนกับน้องเพื่อน

ซึ่งมีแค่สองคนตรงหน้า นอกนั้นกินเรียบ ขย้ำไม่เหลือซาก

ชายหนุ่มสองคนช่วยกันงัดร่างนุ่มลื่นของสองสาวที่บัดนี้คล้ายจะกินกันเองให้ออกจากกัน จากนั้นเอมี่ก็ถูกศรุตลากเข้าห้องแล้วโยนลงบนเตียงก่อนที่เขาจะออกมาจากห้องแล้วกลับบ้านไป 

ซึ่งก็ไม่รู้ว่ากลับบ้านจริงหรือเปล่า อาจจะไปนอนกอดสาวที่โรงแรมไหนสักแห่ง

นิรัชไม่ได้สนใจเพื่อนทั้งสองคนนี้ที่หนึ่งเมาหลับพับไปแล้วกับอีกหนึ่งหายไปทางใดไม่อาจทราบ เขาสนใจแค่ณภัทร

ขณะนี้ณภัทรกำลังเมาได้ที่และกำลังเลื้อยอย่างได้เรื่อง!

เพราะทันทีที่สองแขนว่างเปล่าจากเงาร่างของเอมี่ ณภัทรก็ขมวดคิ้วทำหน้ามุ่ยส่งเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจก่อนหันมาเห็นเขาที่เข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลังเพื่ออุ้มเธอแนบอก

สองแขนเรียวเล็กของเธอตวัดรอบลำคอของเขาทันใด             แต่ปากกลับพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

“หล่อเกินไปมั้ย?”

นิรัชเลิกคิ้วมอง เห็นเธอเอียงหน้าน้อยๆ สองแก้มนวลใสที่เคยขาวผ่องยามนี้แดงเรื่อน่ากัดขยับอยู่ใกล้ๆ รอยยิ้มยังละมุนละไมและอ่อนหวานขนานใหญ่

ชายหนุ่มเพ่งมองราวกับถูกสะกดจิตไม่ให้ขยับไปทางใด ก่อนจะถูกอีกคนเลื้อยมือไปมาทั่วสันกรามแล้วโน้มหน้าของเขาลงเพื่อประกบปากจูบอย่างรุนแรงไปหนึ่งที

เป็นจูบที่หนักหน่วงเร้าอารมณ์ทว่าไม่ได้เรียกร้อง

ณภัทรถอนใบหน้าเนียนนุ่มออกแล้วกดจูบเบาๆ อีกครั้ง จูบครั้งนี้หวานละมุนนุ่มลิ้นและอ้อยอิ่งเนิ่นนาน