เช้าวันใหม่สดใสเสมอสำหรับณภัทร ทว่ากลับหม่นคล้ำอย่างลึกลับสำหรับนิรัช
ชายหนุ่มนั่งกินข้าวเงียบๆ สีหน้าราบเรียบเหมือนที่เคย ทว่ากลับมีบางสิ่งสะดุดตาแบบผิดปกติซึ่งแตกต่างไปจากเดิม
“ตารัช! รอยที่คอนั่น! หมายความว่ายังไง?”
เสียงตวาดของวิชัยทำณภัทรถึงกับสำลักข้าวต้มที่กินเข้าไป
เมื่อเธอเหลือบตามอง ‘รอยที่คอ’ ของนิรัชถึงได้เข้าใจ
นั่นคือรอยจูบและรอยขบกัดสลับกันที่เธอทำไว้เอง
หญิงสาวจึงเบิกตากลมจนพองโตเท่าไข่ไดโนเสาร์เพื่อวิงวอนเจ้าของลำคอว่าห้ามบอกความจริงเด็ดขาด
อย่านะ ไม่นะ เธอยังไม่พร้อมทำแม่หัวใจวายตอนนี้
เธอยังเรียนไม่จบ ยังไม่เห็นอนาคต ยังไม่มีการงานที่มั่นคง
ยังมีเรื่องชู้สาวช่วงนี้ไม่ได้โดยเด็ดขาด…
แม้รู้ดีชั่วอยู่แก่ใจเต็มเปี่ยมแต่กลับพลาดไปแล้วจะให้ทำไง คนใจแตกเคยเห็นไหม ณภัทรจำต้องภาวนาอย่างคนโง่เง่าเท่านั้น
ได้โปรด...พี่รัช! ไม่บอกนะ
เมื่อเห็นลูกสาวสุดรักสุดหวงสำลักข้าวต้มจนไอโคลก ลินดาจึงรีบเอื้อมมือมาลูบแผ่นหลังให้พลางดุอย่างเป็นห่วง
“ค่อยๆ กินสิภัทร ประเดี๋ยวติดหลอดลมตายเหมือนในข่าวจะทำยังไง”
ณภัทรจึงต้องกินข้าวต้มต่อด้วยมือสั่นๆ สองตาเบิกโต
วิชัยเห็นอาการหน้าดำหน้าแดงของณภัทรจึงเข้าใจผิดคิดไปว่าเจ้าลูกชายคนนี้คงทำเรื่องบัดสีให้น้องสาวเห็นแบบไม่อายแน่ๆ คงเรียกเด็กดริ้งมานั่งคลอเคลียไปถึงไหนต่อไปด้วยกันเมื่อคืนละสิ!
ในสายตาของวิชัย นิรัชคือชายหนุ่มเต็มวัยเจริญเติบใหญ่เต็มที่ แม้สุขุมแต่กลับซ่อนคมเต็มไปด้วยเขี้ยวเล็บ ทั้งดิบทั้งเถื่อน ไม่มีอะไรน่าห่วง
ส่วนณภัทรยังคงเป็นแค่เด็กหญิงไม่ประสีประสาเท่านั้น ใครจะทำอะไรยังต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ ลูกสาวคือแก้วตาดวงใจ คือผ้าขาวพิสุทธิ์ จะแตกจะร้าวจะเกิดความด่างพร้อยง่ายๆ ไม่ได้
เขาจึงถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดุดันยิ่งกว่าเดิม
“ว่าไงเจ้ารัช แกไปทำอะไรมาถึงมีรอยแบบนี้ ตอบมาดีๆ”
สำทับด้วยการปิดประโยคแบบข่มขู่อีกต่างหาก ณภัทรยิ่งเบิกตาจ้องมองบุคคลผู้เป็นพี่ชายอย่างลุ้นระทึกในคำตอบ
นิรัชแอบขำในใจเมื่อเห็นความลนลานในแววตาทรงเสน่ห์ของณภัทร ทว่าใบหน้าหล่อเหลาของเขากลับยังรักษาความสงบนิ่งไร้ระลอกคลื่นแห่งอารมณ์เอาไว้เป็นอย่างดี น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ตอบออกมาก็ลุ่มลึกเคร่งขรึมราบเรียบอย่างมาก
“ยัยเอมี่ทะเลาะกับแฟนก็เลยดื่มเบียร์จนเมาแล้วขาดสติ เธอไล่กัดผมกับไอ้รุตเพื่อระบายความคับแค้นที่มีต่อผู้ชายครับ”
และคำตอบนั้นทำณภัทรแทบหงายหลังตกเก้าอี้
ทว่าวิชัยกลับเชื่อถือสนิทใจ
เพราะการคบหาเป็นเพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมของกลุ่มลูกชาย วิชัยจึงรู้จักทั้งศรุตและเอมี่ราวกับเห็นภาพของเด็กๆ เหล่านี้เติบโตมาพร้อมกับนิรัช แม้พวกเขาจะไม่ได้เกาะกลุ่มกันเหมือนช่วงมัธยมปลายก็ตาม
“เป็นอย่างนี้นี่เอง”
นิรัชพยักหน้ารับเบาๆ “ครับ เมื่อคืนพ่อก็คงเห็นสภาพเธอจากวีดีโอคอลแล้ว”
“อืม...” วิชัยไม่ติดใจหรือหลงเหลือความสงสัยอะไรอีก “แกก็อย่าทิ้งเพื่อนล่ะ พ่อกับแม่ของเอมี่ก็อยู่ตั้งไกล บางทีการให้อิสระลูกสาวเกินไปอาจเป็นดาบสองคม เด็กๆ อยู่เองจะไปรู้อะไร ยังไงก็ต้องมีผู้ใหญ่คอยตักเตือน คอยดูแล แกที่ดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่มเพื่อนก็อย่าทำให้ทุกคนต้องผิดหวัง ทั้งยังต้อง...”
ชายวัยกลางคนเริ่มบ่นยาวเหยียดอย่างห่วงใย จนนิรัชต้องรีบตอบรับคำอย่างหนักแน่นเพื่อตัดบทความอันไร้จุดสิ้นสุดนั้น
“รู้แล้วครับ”วิชัยถามอีก “แล้วตอนนี้หนูเอมี่เป็นยังไงบ้าง”“ดีขึ้นแล้วครับ เมื่อคืนได้ภัทรช่วยปลอบเยอะเหมือนกัน” ปากพูดเสียงขรึมแต่ในใจกลับภาวนาไม่ให้เอมี่ฆ่าตัวตายคาคอนโดเพราะคำปลอบใจแบบขวานผ่าซากของณภัทร“ดีๆ ดีแล้ว” วิชัยมองณภัทรอย่างชื่นชม “รู้จักเป็นศิราณีให้รุ่นพี่แล้วนะเรา หากใช้ชีวิตอย่างมีสติก็จะรอบรู้อย่างนี้แหละ”ลินดาจึงมองลูกสาวอย่างภูมิใจ ก่อนหันไปเอ่ยกับนิรัช “เมื่อคืนแม่ขอบใจรัชมากนะที่พายัยภัทรกลับบ้านอย่างปลอดภัย”นิรัชพยักหน้าเล็กน้อย “เป็นหน้าที่อยู่แล้วครับ”วิชัยเอ่ยยิ้มๆ “เห็นไหมคุณ เจ้ารัชเป็นพี่ชายที่ดีได้สบาย แต่เสียอย่างเดียว ชอบทำตัวเย่อหยิ่ง ชอบปั้นหน้าเป็นเสือยิ้มยาก ให้น้องเดาอารมณ์ไม่ค่อยออก” ว่าพลางหันมองนิรัชอย่างตำหนิ “แกก็ปรับปรุงตัวเองหน่อยนะ น้องจะได้ไม่กลัว”นิรัชปรายตามอง ‘คนขี้กลัว’ แวบหนึ่งแค่แวบเดียวเท่านั้น วิชัยก็ถลึงตาใส่ “เอาอีกแล้วเจ้ารัช ห้ามข่มขวัญน้อง...”คนถูกตราหน้าว่ากำลังข่มขวัญน้องสาวจึงก้มหน้ากินข้าวไม่พูดไม่จาไม่เสวนากับพ่ออีกส่วนคนถูกข่มขวัญนั้นทั้งกิริยาและมารยาทช่างดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยน่าทะนุถนอมเหลือเกินเธอกินข้าวอย่า
และเสียงห้ามปรามอันตรงไปตรงมาแต่ละล่ำละลั่กนั้นไม่ได้มีผลกับอีกคนเลยแม้แต่นิดเดียว นิรัชยังคงยืนซ้อนแผ่นหลังใช้ไออุ่นจากกายตนโอบล้อมอีกคนทั้งลำตัวแล้วก้มหน้าลงขบเม้มติ่งหูของณภัทรเบาๆ ก่อนจะเอียงหน้าหล่อๆ ข้ามไหล่มนเพื่อจูบหนักๆ ที่กลีบปากสีชมพูจัดแรงๆ“อื้อ”การแนบชิดเกิดขึ้นหน้าตู้เย็นที่มีประตูบานใหญ่กั้นสายตาใครต่อใครจากภายในสวนหย่อมหน้าบ้านชายหนุ่มจูบย้ำๆ ใช้ลิ้นร้อนเลียซ้ำๆ ละเลียดชิมโพรงปากหวานล้ำอยู่เป็นนาน ปล่อยเพลิงร้อนพร้อมสังหารด้วยการหลอมละลายกายใจของอีกฝ่ายเข้าด้วยกันกับเขาตรงหน้าตู้เย็นช่างเป็นสถานที่ที่ไม่เข้ากันกับเหตุการณ์วาบหวามแต่กลับชวนระทึกให้รู้สึกตื่นเต้นเร้าใจอย่างเหลือเชื่อจนกระทั่งอีกคนเริ่มทนไม่ไหว เธอถึงขั้นตัวอ่อนโอนเอนระทดระทวย ลมหายใจสะดุดและขาดห้วงนั่นแหละถึงได้รับอิสระในการสูดอากาศเข้าปอดแต่ต้องแลกด้วยหลังต้นคอขาวผ่องและบั้นท้ายงามงอนนิรัชก้มหน้าซุกจมูกโด่งสันสูดดมกลิ่นหอมที่ซอกคอขาว น้องสาวของเขามีกลิ่นกายหอมจางอันน่าหลงใหลยากห้ามใจสูดดม พร้อมกับฝ่ามือร้อนผ่าวล้วงเข้าไปใต้กระโปรงสีหวานแล้วเคล้นคลึงโคนขาอ่อนจนถึงก้อนกลมกลึงด้านหลังบั้นท้ายของเธอ
แผนการนี้คือยั่วให้อยากแล้วจากไป...บ้านหลังใหญ่ ตู้เย็นจึงใหญ่ประตูตู้เย็นยังช่วยบดบังสองร่างซึ่งกำลังซ้อนหลังกันเอาไว้ได้อย่างดีเยี่ยมนิรัชดันร่างของณภัทรขยับไปด้านข้างตู้เย็นเล็กน้อย ตรงนี้เป็นห้องเก็บของซึ่งอยู่ด้านในถัดจากมุมเล็กๆ ที่ตั้งฉากกับเคาเตอร์ทำอาหาร ด้านข้างเป็นซิงค์ล้างจาน ซึ่งมองผิวเผินจะเห็นเหมือนห้องเก็บของเรียบเนียนไปกับกำแพงต้องขอบคุณที่พ่อสร้างบ้านและออกแบบห้องครัวได้ซิกแซ็กล้ำสมัย มีซอกมีหลืบ มีมุมพิเศษเผื่อเอาไว้อย่างเหลือเชื่อชายหนุ่มเอื้อมมือเปิดประตูห้องเก็บของรวดเร็ว สองร่างเข้าไปยืนเบียดเสียดแนบชิดกันอยู่ในนั้น มือหนาปิดประตูลงกลอนก่อนวกกลับมาหาคนตัวนุ่มหอมกระโปรงสีฟ้าถูกเปิดขึ้นจนเผยบั้นท้ายขาวเนียน กางเกงในสีชมพูถูกดึงร่นลงก่อนที่ซิปกางเกงของเขาจะถูกรูดต่ำ เพื่อเปิดออกให้พยัคฆ์ร้ายตัวเขื่องได้ประกาศศักดาท่ามกลางความเงียบภายในห้องเก็บของซึ่งมีเสียงคนอื่นๆ ที่พูดคุยเคล้าเสียงหัวเราะดังจากนอกบ้านเล็ดลอดเข้ามาน้อยนิด นิรัชโน้มใบหน้าหล่อเหลาร้ายกาจลงมาพร้อมลมหายใจร้อนผะผ่าวพ่นลงที่กกหูของณภัทร ลำตัวอุ่นจัดแนบชิดลงมาโอบล้อมแผ่นหลังตามด้วยบางสิ่งผงาดกล้า
“เมื่อคืนภัทรทำให้พี่ต้องช่วยตัวเองทั้งคืนรู้ตัวหรือเปล่า?”คนเพิ่งรู้ตัวกะพริบตาปริบๆชายหนุ่มแตะแต้มกลีบปากอุ่นกับแก้มนุ่มอย่างไม่รู้เบื่อ ประทับแนบชิดคลอเคลียยามกระซิบ“เราจะทำมันต่อแค่ภัทรรีบจัดการโปรเจ็กต์รอบนี้ให้เสร็จ แล้วงดรับงานสักระยะตามที่พี่ต้องการ”“อะไรกัน?”สีหน้าเศร้าสร้อยเคล้าน้ำตาน่าเอ็นดูที่สุดในสายตาของนิรัชชายหนุ่มก้มหน้าจูบซับความเสียดายที่ฉายชัดบนใบหน้าของณภัทรเอาไว้อีกครั้งและอีกครั้ง“ไม่ดื้อ ทำตามที่พี่สั่ง”จากนั้นก็ใช้นิ้วเกี่ยวกางเกงชั้นในสีชมพูขึ้นแล้วปิดกระโปรงสีฟ้าลงตามด้วยจัดเก็บมังกรร้อนร้ายของตนยัดใส่กางเกงอย่างยากลำบากมุมพิเศษมุมหนึ่งจึงคล้ายไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นสาวน้อยเดินหน้ามุ่ยไปหยิบน้ำผลไม้ ส่วนอีกฝ่ายก็หันหน้ามองตามเธอยิ้มๆ แล้วเดินเข้ามารับน้ำผลไม้ถือไว้เองนิรัชเดินนำคนหน้าตูมที่แก้มอมชมพูกำลังพองลมจนป่องไปทางประตูที่ทะลุสวนหย่อมหน้าบ้านเพื่อร่วมวงกับครอบครัว ก่อนที่ใครจะเดินเข้ามาแล้วบังเอิญเห็นเหตุการณ์บางอย่าง“หรือจะให้พี่เปิดเผยความสัมพันธ์ของเราเลย จะได้...”ยังพูดไม่ทันจบมือเล็กก็รีบเอื้อมขึ้นมาปิดกลีบปากสีแดงจัดของร่างสูง “รู้แล้ว
คำถามของณภัทรกำลังจะได้รับคำตอบ เมื่อนิรัชเริ่มแผนการขั้นต่อมา“กูไม่อยากไปไหนทั้งนั้น กูต้องอยู่ที่นี่จัดการกับไอ้พี่เจมส์” เอมี่ที่ถูกเพื่อนเรียกตัวมาวางกระเป๋าสะบายแบรนด์หรูลงบนโต๊ะก่อนหย่อนกายนั่งตามแล้วเริ่มพร่างพรูออกมาอย่างต่อเนื่อง“กูบอกมันแล้วว่าจะเลิกกับมัน ตัดขาดจากกันไปเลย อยากมีผู้หญิงอื่นก็มีไป กูเองก็จะไปมีใหม่เหมือนกัน แต่นอกจากมันไม่รู้สึกผิดที่ทำกับกู มันบอกว่าไงมึงรู้มั้ย มันบอกว่าที่ต้องเลิกกันเพราะกูปันใจไปให้คนอื่น มันหาว่ากูผิดเต็มประตู เป็นผู้หญิงร่าน ได้ใหม่ลืมเก่า คบชู้สู่ชายหาดีไม่ได้ ขนาดกูนะไล่มันออกจากคอนโดไปแล้วมันยังกลับมาข่มขู่สารพัด รังควานไม่เลิก”หญิงสาวบ่นอย่างคนเหลืออดและหมดความอดทน พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เพราะขณะที่คุยกับเพื่อนสนิททั้งสองคือเวลาเที่ยงวัน นักศึกษาคนอื่นๆ เดินกันขวักไขว่เยอะแยะไปหมดสาวๆ หลายคนยังมองมาทางนิรัชอย่างเอาเป็นเอาตายปานจะกลืนกินนิรัชกลางอากาศ คงอยากมีตัวตนในสายตาเขา ปรารถนาเข้ามาทักทายใจจะขาดด้วยละมังยังมีสายตาจับผิดเผื่อแผ่มาให้เธออีกด้วยนะ ขืนเธอร้องไห้ออกมา ยัยพวกนั้นคงคิดว่าเธอมารยาเรียก
เมื่อกล่าวกับเพื่อนหญิงจบก็หันไปจัดการกับเพื่อนชายต่อ “ส่วนแกไอ้รุต”ศรุตที่นั่งเงียบอยู่นานเพราะแอบงีบค่อยๆ ปรือตามอง “ไอ้รัช กูอดหลับอดนอนมาหลายวันแล้ว คงแบกสังขารไปไม่ไหว”สาเหตุที่ศรุตไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาหลายวันเป็นเพราะถูกก่อกวนแกมข่มขวัญจากมาเฟียหนุ่มต่างชาติคนหนึ่งซึ่งเป็นสามีของนักศึกษาสาวขาวเอ็กส์เซ็กส์จัดลีลาเด็ดคนหนึ่งซึ่งเขาเพิ่งคลุกวงในไปอย่างเร่าร้อนเมื่อหลายคืนก่อนครั้นถูกสามีตัวจริงล่วงรู้ เขาผู้ซึ่งเป็นชายชู้จึงถูกเล่นงานและถูกตามล่าไม่เว้นวัน กระทั่งคอนโดยังไม่กล้ากลับ ยิ่งเป็นที่บ้านยิ่งแล้วใหญ่ ใครจะกล้าเอาเภทภัยไปฝากพ่อแม่ดังนั้นศรุตจึงแทบจะมุดดินหนี ไม่ได้หลับดีๆ เหมือนคนอื่นนิรัชฟังปัญหาของเพื่อนอย่างเฉยชาพลางเอ่ยเสียงขรึม “มาเฟียคนนั้นชื่อไมเคิล ส่วนผู้หญิงเมียของมันชื่อแอปเปิ้ลใช่มั้ย”“อืม” ศรุตตอบเสียงเนือยเพราะยืมลูกน้องมือดีของพ่อมาได้สองสามคน นิรัชจึงมีหลักฐานในมือพอควร เขาโยนรูปภาพจำนวนหนึ่งให้เพื่อน เป็นภาพจากกล้องวงจรปิดในแต่ละช่วงเวลาไม่ต่างจากของเอมี่ ซึ่งหมายถึงไม่ได้ตัดต่อดัดแปลงเสริมแต่งแต่อย่างใด“ย
เมื่อวันหยุดสุดสัปดาห์ที่มีวันหยุดนักขัตฤกษ์ร่วมด้วยมาถึงจนกลายเป็นวันหยุดที่ยาวขึ้นเล็กน้อย ศรุตและเอมี่ก็แบกกระเป๋ามาถึงบ้านปัญจรักษ์ตั้งแต่เช้ามืด ตามคำชักชวนที่แฝงคำสั่งของนิรัชเดิมทีเสี่ยวิชัยมีแผนการเร่งเคลียร์งานของตนเพื่อจัดสรรเวลาว่างแบบยาวๆ หมายพาลูกชายลูกสาวไปละลายพฤติกรรมที่ต่างจังหวัดด้วยตัวเองทว่าเมื่อลูกชายกับเพื่อนๆ แจ้งความประสงค์ว่าจะไปเที่ยวพักผ่อนเติมพลังหลังจากต้องเจอเรื่องแย่ๆ ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เขาจึงจำต้องอนุญาตให้เด็กๆ ไปกันเอง เพราะคิดว่านิรัชย่อมดูแลทุกคนได้โดยไม่ต้องมีผู้ใหญ่คอยกำกับ“ให้ภัทรไปด้วยได้มั้ยคะคุณอาลินดา”เอมี่ที่วันนี้แต่งตัวมิดชิดเรียบร้อยขั้นสุดด้วยเสื้อยืดแขนยาวกางเกงยีนส์ขายาวตามคำสั่งของนิรัชเอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวาน“หนูคิดได้เร็วตัดใจได้เร็วแบบนี้เป็นเพราะได้น้องภัทรช่วยเตือนสติค่ะ หนูอยากพาน้องไปเลี้ยงอาหารทะเลเป็นการขอบคุณ”ลินดามองเอมี่ด้วยสายตาพิจารณาอย่างพึงพอใจมากๆ เพราะอีกฝ่ายแต่งกายเรียบร้อย สีหน้าท่าทางเชื่อถือได้ เธอเอ่ยปากอนุญาตในที่สุด “ได้จ๊ะ อาฝากหนูเอมี่ดูแลน้องด้วยนะ”เอมี่ยิ้ม พูดจาไพเราะเสนาะหูที่สุดเท่าที่เกิดมา “
“ก็แปลกตรงที่ไอ้รัชมันเปิดบ้านพักกับน้องภัทรไง”คราวนี้ศรุตหันมามองเอมี่แล้วขมวดคิ้วพูด“มึงควรนึกแปลกใจตั้งแต่ไอ้รัชให้มึงแต่งตัวเรียบร้อยจนเห็นแค่หัวกับมือแล้วช่วยขออนุญาตพาน้องภัทรมาด้วยรึเปล่าวะ”เอมี่กะพริบตามองเพื่อนปริบๆ “อะไรของมึง น้องภัทรออกจะน่ารักเรียบร้อย หากอยากให้น้องมาด้วยกูก็ต้องทำตัวน่าเชื่อถือเพื่อขออนุญาตคุณอาลินดาที่หวงลูกสาวอย่างกับอะไร ไม่ใช่หรือไง? ไอ้รัชมันบอกกูแบบนี้”ศรุตยกนิ้วจิ้มหน้าผากผู้หญิงที่โง่ที่สุดเท่าที่เคยรู้จักมา “งั้นมึงลองนึกดู ตั้งแต่ขับรถออกมาจากบ้านจนถึงรีสอร์ท กระทั่งเข้าที่พักแล้ว ไหนวะ? แฟนไอ้รัชที่มันบอกว่าจะเปิดตัว”เอมี่กลอกตาไปมา เริ่มขบคิด “เออว่ะ”ศรุตถามอีก “มีนัดเจอสาวให้แวะรับกลางทางมั้ย?”เอมี่ส่ายหน้า “ไม่มี!”“แล้วมีนัดเจอแถวนี้รึเปล่า?”“หือ...” อีกคนเอียงคอนึก “ก็ไม่นะ”ว่าไม่ได้ที่เสือผู้หญิงอย่างศรุตจะหูไวตาไวมองปราดเดียวก็เข้าใจความคิดผู้ชายด้วยกันอย่างนิรัชซึ่งชัดเจนแล้วว่ามันต้องมีอะไรในกอไผ่พี่ชายกับน้องสาวตามกฎหมายแล้วไง...“แต่กูคิดว่านะ ไอ้รัชแม่งมันต้องล่อลวงน้องภัทรแน่เลยว่ะ ท่าทางน้องภัทรดูเหม่อลอยคล้ายถูกไอ้ร
“น้าพลยอมโดยไม่กล้าขัดขืนเลยแหละ แต่เงื่อนไขคือต้องไปกับพี่รุต คุณแม่ของเขาถึงขนาดไปคุยกับน้าพลที่บ้าน ใช้อำนาจเจ้าของบริษัทเลยเชียว น้าพลก็เลยต้องยอม ส่วนค่าใช้จ่ายคุณแม่บอกว่าจะออกให้ทั้งหมด ถือเป็นสินสอดทองหมั้น”ณภัทรเลิกคิ้ว หญิงสาวรู้มาว่าศรุตตามจีบโมรินไม่เว้นวัน กระทั่งพาไปแนะนำตัวกับมารดาว่าเป็นแฟนแบบแนบเนียน หลังจากนั้นก็คอยไปรับไปส่งระหว่างบ้านกับมหาวิทยาลัยตลอด สองคนนี้ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว หลังจากเรียนจบศรุตเข้ารับตำแหน่งผู้บริหารในบริษัทของครอบครัว ไม่ได้ทำตัวล่องลอยไปวันๆ เหมือนแต่ก่อน เขาไม่ใช่ทายาทเพียงคนเดียวของครอบครัว ยังมีพี่ชายคนสำคัญรอสืบทอดกิจการอยู่แล้วทั้งคน จึงไม่จำเป็นต้องรีบไปเรียนต่อพร้อมนิรัช อีกทั้งชายหนุ่มยังต้องการรอโมรินเรียนจบแล้วไปต่างประเทศพร้อมกันณภัทรยิ้มขื่น เธอเองก็ควรให้นิรัชรอเหมือนกันใช่ไหม? แต่คิดไปคิดมา หากย้อนเวลากลับไปเธอจะทำอย่างนั้นได้จริงเหรอเสี่ยวิชัยมีนิรัชเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแค่เพียงคนเดียว ตัวของเสี่ยวิชัยเองก็ไม่มีพี่น้อง บิดามารดาก็ไม่อยู่แล้ว หลังจากภรรยาคนเก่าเสียชีวิตเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เขาก็อยู่กับนิรัชแค่สองคนจนกระท
หญิงสาวก้มหน้าทำงาน พยายามไม่คิดมากอีกทว่าท้ายที่สุด เธอก็พ่ายแพ้ให้แก่หัวใจไม่รักดีของตัวเองเรียวนิ้วเปิดโปรแกรมเฟสไทม์ ทำใจดีสู้เสือโทรออกไป นานครู่ใหญ่จนเกือบจะถอดใจ ในที่สุดปลายสายก็กดรับภาพของคนคุ้นเคยสุดแสนจะคิดถึงก็ปรากฏ “ว่าไงภัทร?”หญิงสาวกะพริบตา มือบีบโทรศัพท์แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอพยายามข่มใจไม่คิดมากกับคำถามชวนคิดมากแบบนี้“ก็ไม่ว่าไง พี่รัชทำอะไรอยู่เหรอ?”“ช่วงนี้พี่กำลังยุ่งมากเลยภัทร ไม่ว่างโทรหาเลย”คนฟังมุ่นคิ้ว เธอก็ยุ่งเหมือนกันนี่นา...หญิงสาวกำลังจะเอ่ยปากบอกไปตามตรงว่าเธอเองก็ยุ่งเหมือนกันไง ทำไมยังโทรหาเขาได้ เสียงหวานหนึ่งพลันเอ่ยแทรก“รัช...ไปกันเถอะ”เสียงของผู้หญิงไม่ผิดแน่ ณภัทรยังเห็นภาพเธอจากในโทรศัพท์ด้วย ผู้หญิงคนนั้นคือชัญญ่า...อดีตพี่รหัสของณภัทรนั่นเอง“อ้าว! น้องภัทรเหรอ? สวัสดีจ๊ะ” แค่นั้น ชัญญ่าทักทายเพียงแค่นั้น ก่อนหันไปทางนิรัช “รัช...เราไปกันเถอะ”“อืม...แค่นี้ก่อนนะภัทร”ปลายสายตัดไป ณภัทรได้แต่อึ้ง เธอเห็นภาพที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ที่นั่นคือห้องสี่เหลี่ยมห้องหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่ห้องเรียนแน่นอน...ธุรกิจเบเกอรี่ที่ณภัทรร่วมหุ้นกับภานียังคงไ
ระยะเวลาที่ห่างกัน จากหนึ่งวันเป็นหนึ่งเดือน จากนั้นก็เลื่อนเป็นหนึ่งปีสองปีตามลำดับ ณภัทรยังคงคิดถึงนิรัชเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเริ่มเคยชินรถซุปเปอร์คาร์สีเหลืองสดแซ่บจี๊ดวนเข้ามาจอดด้านหน้าของภัตตาคารหรูแห่งหนึ่ง ประตูเปิดออกโดยบริกรที่มาคอยให้บริการ สาวสวยดูดีในมาดนักธุรกิจรุ่นใหม่ค่อยๆ ก้าวเท้าลงมา เธอสวมสูทสไตล์แฟชั่นล้ำสมัย ซึ่งเป็นการรังสรรค์เสื้อผ้าอันโดดเด่นที่มีส่วนช่วยให้เกิดความประทับใจต่อผู้ติดต่อทางธุรกิจ และยังสะท้อนทัศนคติไร้ขีดจำกัดให้กับผู้หญิงยุคนี้ที่บทบาททางสังคมเริ่มเปลี่ยนแปลงไปจนแตกต่างจากในอดีตเธอคือณภัทร ผู้สลัดลุคนักศึกษาสาววัยใสกลายเป็นสาวสวยมั่นใจเต็มวัย แต่งหน้าทาปากเข้มขึ้นจนมองอายุจริงไม่ออก เสื้อผ้าหน้าผมล้วนได้โมรินช่วยดีไซน์และจัดการให้วันนี้เธอต้องมาเจรจาธุรกิจแทนวิชัยสาเหตุเป็นเพราะอีกฝ่ายออกรอบตีกอล์ฟกับเพื่อนเพลินเกินไปหน่อย กระทั่งเอวเคล็ดกระดูกเคลื่อนเล็กน้อยจนต้องแอดมิทโรงพยาบาล ในขณะที่ลินดาป่วยเข้าโรงพยาบาลไปแล้วก่อนหน้าณภัทรรู้ดีว่ามารดาของตนสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง เนื่องจากต้องตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์ตอนอายุน้อยอีกทั้งยังตรากตร
หญิงสาวเต้นพองาม คลอกับเพลงที่เปิดอยู่ โดยที่ไม่รู้ว่ากำลังทำให้คนอีกฝั่งแทบคลั่งนิรัชขบกราม กอบกุมแก่นกายแน่น “ดี...แบบนี้ล่ะภัทร”เธอถามเสียงกระเส่า “พี่รัชไม่ต้องไปเรียนหรือไง?”“เดี๋ยวค่อยไป มโนว่าเอากับภัทรก่อน”หญิงสาวขำพรืด “บ้า”“พี่จะกล่อมภัทรให้นอนหลับสบายไง”ณภัทรยิ่งหน้าแดง และแน่นอนเธอยินยอม“ภัทร...”“หืม...”“นิ่งพิงหัวเตียง ถอดผ้า อ้าขา”“อืม...”ณภัทรถอดชุดนอนออกเผยหน้าอกอวบสวยเด้งดึ๋งโดดเด่น นิ้วเล็กเริ่มแตะแต้มน่องขาด้านใน แหวกขอบผ้าตัวบางจิ๋วออกช้าๆ“ภัทรเริ่มแล้วนะ”จบคำมือหนึ่งก็ค่อยๆ ขยำทรวงอกอิ่ม อีกมือเลื่อนลงต่ำ กรีดเรียวนิ้วกับเนินเนื้ออุ่นชื้น ค่อยๆ สอดใส่เข้าไป“คิดถึงพี่ ภัทร...” นิรัชสั่งเสียงทุ้มลึกณภัทรรับคำเสียงหวาน “อา...พี่รัช”ภาพของคนในจอคล้ายหลุดออกมาขยี้ขยำลูบคลำเธอ อุ้งปากร้อนๆ กำลังครอบครองยอดถัน ณภัทรสูดหายใจเข้าลึกยาว เมื่อความรู้สึกร้อนผ่าวจากส่วนสงวนชื้นแฉะกลางกายแล่นไปทั่วตัวตามปลายนิ้วที่เริ่มระรัว เธอรู้สึกเสียวนิรัชก็เช่นกัน เขารูดแก่นกายขึ้นลง สูดปากเบาๆ“อ้าขาอีกสิครับ”“อืม...พี่รัชอ่ะ”เธอแยกขากว้างขึ้นเพื่อเขา“พี่กำลั
ปลายฝนต้นหนาว สายฝนนอกหน้าต่างยังคงสาดซัด สร้างความหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจในห้องนอนส่วนตัว ณภัทรยังคงสะอึกสะอื้นนั่งขดตัวอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำการบ้านโดยมีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คอยู่เป็นเพื่อนเอกสารงานแปลไม่ได้มากมายอะไรเธอทำเสร็จแล้วทั้งหมดแค่รอส่งเท่านั้น ทุกอย่างจึงถูกจัดเก็บเรียบร้อยเมื่อร้องไห้คิดถึงนิรัชจนเหนื่อยล้าก็รีบปาดน้ำตาก่อนฝืนใจกินข้าวสองสามคำ จากนั้นก็นำลงไปเก็บที่ครัว แล้วหมุนตัวขึ้นห้องนอนอย่างรวดเร็วเธออยากอยู่คนเดียวหญิงสาวอาบน้ำ สวมชุดนอนกระโปรงตัวเก่ง มุดเข้าผ้าห่ม พยายามข่มตาหลับให้ลงเหมือนเช่นเคยทว่าก็ไม่เคยหลับลงสักทีเข็มนาฬิกาเดินทางมาค่อนข้างดึกมากแล้ว ณภัทรยังคงพลิกตัวไปมาอยู่ใต้ผ้าห่มที่ไม่เคยอุ่นอีกเลยตั้งแต่ใครบางคนจากไปจังหวะนั้นใครบางคนก็เฟสไทม์มา เธอรีบกดรับอย่างเร็ว ทว่าพูดอะไรไม่ออกสักคำ“ภัทร...”เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากปลายสาย ส่งผลให้น้ำใสที่แห้งไปแล้วเริ่มเอ่อคลอตรงขอบตากลมอีกครา“พี่...”เสียงเธอเจือสะอื้นเล็กน้อย ทั้งๆ ที่เพียรสะกดกลั้นเอาไว้ แต่มันยากเกินไป “พี่รัช...”น้ำเสียงแบบนี้ของณภัทร ทำเอาความเงียบพลันปกคลุมรอบด้านอยู่อึดใจใหญ่ ส่งผ
ทุกวัน ณภัทรมักจะเห็นทุกสิ่งเป็นร่องรอยของคนคุ้นเคยอยู่ตลอดเวลาทุกกิจกรรม ทุกการกระทำ ทุกซอกทุกมุมที่กวาดตามอง ยิ่งนานยิ่งติดตรึงในความทรงจำที่โซฟาห้องนั่งเล่น ร่างสูงโดดเด่นมักจะพักผ่อนอยู่ตรงนั้น เขามองมาทางเธอด้วยสองตาดำจัดคมดุที่คนอื่นมองไม่ออกว่ามีความนัยอะไรในสระว่ายน้ำสีคราม สัดส่วนสมบูรณ์แบบที่เปิดเปลือยเผยมัดกล้ามตึงแน่นล่อตาลวงใจที่เขาชอบทำที่โต๊ะอาหาร เขามักกินข้าวแค่เงียบๆ น้อยครั้งถึงจะพูดจา ทว่าก็มักจะคอยมองเธอว่ากินอิ่มหรือยัง จะได้ไปเรียนพร้อมกันยังมีมุมโต๊ะทำงาน หน้าจอคอมพิวเตอร์เครื่องนั้น... คนตัวโตมักจะมีสีหน้าเรียบเฉย นั่งฟังเธออ่านบทความอย่างเย็นชาเพื่อรอพิมพ์เอกสาร ยามที่เธอกำลังอ่านบทความ สายตาของเขาคล้ายไม่ใส่ใจอะไรรอบกายเลย ทว่าสมาธิทั้งหมดกลับตกอยู่ที่เธอ ตั้งใจฟังแค่เพียงน้ำเสียงของเธอณภัทรเพิ่งมารู้ทีหลังว่าเรื่องสมัครงานพิเศษวันนั้นเป็นเพราะนิรัชหวังจะได้อยู่กับเธอสองต่อสอง มีเวลาทำอะไรๆ ร่วมกัน โดยไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตต่อพ่อกับแม่ให้เธอต้องลำบากใจยังมีเรื่องที่พาไปเที่ยวทะเล เขาต้องหาสารพัดวิธีเพื่อที่จะพาเธอไปได้อย่างถูกต้องแต่กว่าจะไ
แต่ไม่ว่าจะมีใครมาบอกเธอยังไง คนที่ทำให้เธอหวั่นไหวและเชื่อใจได้กลับมีเพียง...นิรัช...พี่ชายตามกฎหมายคนนี้คนเดียวณภัทรรักนิรัชแค่คนเดียวเท่านั้น ทว่าความรักสำหรับเธอไม่ใช่การยึดติดปิดกั้นหรือครอบครองเอาไว้ข้างกายตลอดเวลา แต่เป็นการมองคนรักด้วยความหวังดีตลอดไปต่างหากหญิงสาวค่อยๆ กล่อม “พี่รัชฟังภัทรนะ คนเรายังต้องเผชิญอีกหลายเหตุการณ์ระหว่างเติบโตเป็นผู้ใหญ่ มันไม่ใช่ปัญหาแค่มือที่สามมือที่สี่ที่จะเข้ามาแทรกกลางระหว่างเรา แต่มันอาจมีปัญหามากมายรุมเร้า ซึ่งนั่นก็มากพอที่จะทำให้ชีวิตคู่พบทางตัน กระทั่งต้องหันหลังคุยกัน เกราะป้องกันที่ดีคือต้องฝึกฝนแก้ปัญหาเอาไว้แต่เนิ่นๆ ไม่ต้องรอจนความรักเดินทางมาไกลเกินแก้ไข”นิรัชอึ้งงัน ได้ยินเสียงใสกังวานอ่อนหวานแต่หนักแน่นว่า “ภัทรขอสัญญาจะรอพี่รัชอยู่ตรงนี้ เป็นความมั่นคงของพี่ตลอดไป ไม่ว่าพี่ต้องเจอกับปัญหาอะไร หันมาก็จะเจอภัทรเสมอ ตกลงไหม”ณภัทรเป็นคนที่ไม่เคยเชื่อเรื่องคำสัญญา เธอนำพาชีวิตให้อยู่กับปัจจุบัน ตั้งมั่นบนโลกความจริงในแต่ละวันตามหลักการและเหตุผลอันสมควร ไม่ใช้อารมณ์ฝันเฟื่องอย่างเรื่องลมปากที่พ่นออกมาพร้อมกับคำว่า ‘สัญญ
ผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง...คนสองคนที่ทะเลาะกันแทบตาย สุดท้ายก็นอนกอดกันอย่างหมดเรี่ยวแรง เหลือเพียงรสสัมผัสหวามไหวติดค้างชายหนุ่มครางเบาๆ ขยับลึกอีกครั้งก่อนค่อยๆ ถอดถอนตัวตนแผ่วช้า เหงื่อซึมทั่วร่างหนา หยาดไหลร่วมกับร่างบางอ่อนนุ่มหลังจากลมหายใจร้อนๆ กลับมาเป็นปกติ นิรัชถึงได้จูบซับหยดเหงื่อระเรื่อยไปตามข้างขมับให้ณภัทรสาวน้อยปรือตาฉ่ำเยิ้มมองคนขี้งอน “หายโกรธหรือยัง?”“ยัง!”เสียงทุ้มพร่าติดจะแหบห้วนอยู่มาก นิรัชกระชับอ้อมแขนกอดคนตัวนุ่มแน่นขึ้นไม่คิดปล่อยความหวงแหนก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรงในทุกวัน ความรู้สึกเป็นเจ้าของก็เช่นกัน ณภัทรทำนิรัชแทบคลั่งได้ทุกครั้งแค่ก้มมองแล้วถ้าเธอไม่ได้อยู่ในสายตา ถ้าไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้กอด...คำถามแสนง่ายแต่กลับยากมากที่จะหาคำอธิบายมาบรรยายความรู้สึกแค่นึกภาพว่าสิ่งสำคัญที่สุดได้ขาดหายไปในชีวิตประจำวัน แค่นั้นความอึดอัดทรมานที่ยากจะเอ่ยก็กดทับจนหายใจไม่ออกชายหนุ่มกำลังคิดว่า หากเขาต้องอยู่ห่างเธอคนละฟากฟ้าก็โปรดกรุณาเอามีดมาเฉือนหัวใจเขาแทนเถอะ!ณภัทรย่อมเข้าใจนิรัชเป็นอย่างดี ได้ใกล้ชิดกันขนาดนี้จะไม่เข้าใจได้ยังไง ทว่าเธอก็ยังต้องปล่อยเขาไปเรียนต
แต่ช่วงหลังมานี้ณภัทรกินยาคุมอย่างเคร่งครัด จึงอนุญาตให้นิรัชได้ทำตามใจเป็นบางครั้ง เธอย่อมไร้กังวล“ภัทรทำอะไร?”หญิงสาวถามอย่างใสซื่อ เธอไม่รู้สึกรู้สาว่าได้ปล่อยระเบิดใส่อีกฝ่ายในเรื่องสนับสนุนให้เขาไปเรียนต่อทันทีที่เรียนจบตรีคนถูกถามสะกดเธอไว้ด้วยนัยน์ตาลุ่มลึกในระยะประชิด “ภัทรรู้ดีว่าพี่ต้องการรออีกสองปีเพราะอะไร”แน่นอนว่าการไปเรียนต่อเมืองนอกจะอย่างไรก็ต้องเกิดขึ้น วิชัยกำหนดเอาไว้ตายตัวตั้งแต่ลูกชายสุดรักอายุไม่เท่าไหร่ด้วยซ้ำ คำพูดโต้แย้งของนิรัชจึงไม่ควรมีแต่แรก และณภัทรก็ไม่มีความคิดที่จะรั้งเขาเอาไว้อย่างเห็นแก่ตัว เธอต้องมองให้ทั่วๆ ไม่ใช่แค่ตัวเอง อนาคตของปัญจรักษ์ขึ้นอยู่กับทายาทสายตรงหนึ่งเดียวอย่างนิรัช“ภัทรรู้ แต่...อ๊ะ! พี่รัช เบาๆ”คนกดกระแทกด้วยความมันเขี้ยว ส่งเสียงทุ้มพร่า “รู้? แล้วทำไมไม่ช่วยกันพูด”“จะให้ช่วยพูดอะไร? อื้อ...”น้ำเสียงแม้สั่นเครือเพราะความเสียวรุมเร้า แต่ประโยคที่เอ่ยหนักแน่นและจริงจัง “พี่รัชก็แค่รีบไปเรียนแล้วก็รีบกลับมา”“ห้าปี...” รวมเรียนและฝึกงานอยู่ต่างประเทศตามกำหนด “ไม่ต่ำกว่านั้นแน่...” ห้าปีทีเดียวไม่ใช่ห้าวันหรือห้าเดือน“มันนา