ตอนที่10 ปลอบใจ 1

ชั่วขณะที่ณภัทรทั้งหึงทั้งโกรธและโทษตัวเองไม่หยุด

ศรุตที่เดินมาทางนี้พอดีก็ก้มหน้าขมวดคิ้วมองณภัทรใกล้ๆ “น้องภัทร” เขาย่อมจำน้องสาวคนสวยของเพื่อนสนิทได้อยู่แล้ว “ทำไมมายืนปั้นหน้ายักษ์อยู่ตรงนี้ละครับ”

คนถูกทักว่าปั้นหน้ายักษ์หันมายิ้มน้อย ๆ ตามมารยาท “ภัทรมาหาพี่รัชค่ะ แต่พี่รัชกำลังยุ่งก็เลยไม่กล้าเข้าไป”

“ยุ่งอะไรเหรอ?” ศรุตทำหน้างง เขาชะเง้อคอมองไปอีกฝั่งจึงได้เห็นนิรัชนั่งแนบชิดกับผู้หญิงคนหนึ่ง ดวงตาชายหนุ่มเบิกกว้าง

ดูเถอะ! ขนาดเพื่อนสนิทยังตกใจจนตาถลน ณภัทรมองสองคนที่เก้าอี้หินอ่อนอีกครั้งแบบโกรธมากกว่าเดิม

จังหวะที่หันหน้าเดินหนีเพื่อไปเรียกแท็กซี่กลับบ้านเอง เสียงเรียกก็ดังขึ้นที่ด้านหลัง

“ภัทร!”

เจ้าของเสียงคือนิรัช

ณภัทรหันหน้าไปมองนิ่งๆ เม้มปากแน่น

บรรยากาศรอบตัวที่ดูแปลกๆ ของผู้หญิงคนอื่น นิรัชอาจสัมผัสไม่ได้ แต่ไม่ใช่กับณภัทร และท่าทางงอนๆ สองแก้มป่องๆ ลำตัวเหมือนจะพองลมได้แบบนี้ นิรัชยังจำได้ดี

เพราะเมื่อครั้งที่เขาเผลอพูดจาร้ายๆ ใส่แม่ของเธอตอนที่เจอกันในเดทแรกของพ่อ ณภัทรก็ทำท่าแง่งอนแบบนี้

เธอโกรธจนหายหน้าไปเป็นปีๆ ไม่เคยมาเจอเขาอีกเลย                

ถึงขั้นที่พ่อยังต้องกลุ้มใจ บ่นกับเขาว่าณภัทรไม่ยอมให้พ่อคบหากับแม่ของเธอ

มีความจริงอย่างหนึ่งก็คือ อุปสรรคที่ทำให้พ่อกับแม่เลี้ยงแต่งงานกันช้า ทั้ง ๆ ที่อายุพวกท่านก็ปาไปขนาดนั้น ทุกปัญหาล้วนมาจากณภัทร ไม่ใช่เขา

เพราะเธอโกรธเขา ขนาดพ่อนัดกินข้าวพร้อมหน้าในช่วงที่กำลังคบหากับแม่เลี้ยง เธอก็ยังไม่ยอมมา ยังดีที่พ่อของเขาดื้อรั้นเอาชนะใจลูกเลี้ยงจนแต่งงานกับแม่ของเธอได้สำเร็จ

เหลือแค่เขาที่ยังต้องพยายามอีกมาก

“เป็นอะไรน่ะ?”

นิรัชถามพลางเดินเข้ามาหาแล้วทำท่าจะจับมือณภัทร  ทว่าอีกฝ่ายกลับเบี่ยงตัวออกอย่างแนบเนียนคล้ายหมุนตัวตามเสียงเปลี่ยนท่ายืนธรรมดา ไม่ได้สะบัดหรืออะไรให้ใครผิดสังเกต

แต่แค่เท่านั้นก็ทำนิรัชใจกระตุกเบาๆ เขาไม่กล้าคิดว่าหากยัยตุ๊กตาพองลมตรงหน้าโกรธขึ้นมาจะหายตัวไปที่ไหนอีก

“เป็นอะไรไป? มากับพี่”

นิรัชไม่พูดเปล่า เขารีบดึงกระเป๋าของณภัทรมาถือไว้เอง เพื่อใช้เป็นตัวประกันไม่ให้เธอเดินหนี

เมื่อกระเป๋าสะพายสุดรักสุดหวงถูกแย่งไปต่อหน้าต่อตา ณภัทรก็ขมวดคิ้วเรียวสวย สองตากลมโตวาวใสมองอย่างไม่ชอบใจ มันทอประกายแข็งกร้าววับวาวราวกับจะพ่นไฟได้

เธอรีบดึงกระเป๋ากลับคืนแล้วทำท่าจะเดินไปอีกทาง       นิรัชแน่ใจแล้วว่าณภัทรกำลังโกรธ ทว่ากลับไม่รู้ว่าอีกฝ่ายโกรธอะไร จึงทำได้แค่ดึงกระเป๋ามาอีกเพื่อไม่ให้เธอไป

ศรุตที่ยังตกใจ ไม่ได้หันมองเหตุการณ์แย่งชิงกระเป๋า สายตาของเขายังคงจ้องไปทางสาวสวยลูกครึ่งคนนั้น แต่ปากกลับถามนิรัช “เฮ้ย! ไอ้รัช ...ไอ้มี่มันร้องไห้ทำไมวะ?”

“ทะเลาะกับแฟน”

นิรัชตอบพลางดึงทั้งกระเป๋าทั้งคนให้เดินกลับไปด้วยกันทางเก้าอี้หินอ่อนที่สาวลูกครึ่งนั่งอยู่ ศรุตรีบเดินตามพลางถาม

“แฟนพระเอกซีรีย์ที่ชื่อเจมส์อะไรนั่นนะเหรอ?”

“อืม...” ตอบพลางจับกดยัยแก้มกลมให้นั่งลงดีๆ

ตอนนี้ณภัทรเบิกตาจ้องคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างไม่เข้าใจ

จังหวะนั้นสาวสวยลูกครึ่งที่ชื่อมี่หรือเอมี่ก็หันไปหาศรุต “ไอ้รุต! มึงมาก็ดีแล้ว ไอ้รัชปลอบใจผู้หญิงไม่เป็นเลยมึง มันไม่พูดอะไรสักคำ กูยิ่งช้ำใจอยู่”

นิรัชไม่ได้สนใจคำพูดนั้นของเอมี่ เขาสนใจแค่ณภัทรที่แหงนหน้ามองเขาตาแป๋ว

ศรุตเดินแทรกแหวกกลางนิรัชกับณภัทรไปหาเอมี่                  “ไอ้มี่ มึงคิดผิดมากที่ให้กูปลอบ กูมีแต่จะให้มึงเลิกกับไอ้พระเอกหน้าอินเตอร์นั่น กูเป็นผู้ชายด้วยกันกูดูออก มันมีผู้หญิงมาติดพันใช่มั้ยล่ะ มึงถึงได้มานั่งร้องไห้อยู่เนี่ย”

“ไอ้รุต!” เอมี่ยืนขึ้น เท้าสะเอว “มึงนี่แย่กว่าไอ้รัชอีก”

“กูแย่กว่าไอ้รัชแน่นอน แต่กูไม่แย่กว่าแฟนมึงหรอก              อย่างน้อยกูก็เจ้าชู้แบบคนโสดสนิทไม่ได้นอกใจใครโว้ย ไม่เหมือนแฟนมึง มีมึงอยู่แล้วทั้งคนยังนอกใจไปเรื่อย”