บทที่ 7 ร้ายกับคนที่สมควรร้าย

ระหว่างทางเดินกลับเรือนใหญ่ จู่ๆ สายฝนก็กระหน่ำโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า หากยังดีที่เรือนเล็กกับเรือนใหญ่มีระเบียงที่ทอดยาวเชื่อมเรือนทั้งสองหลังเอาไว้ด้วยกันทำให้เปาอี้ส่วงและสวีอี้ฝานไม่ต้องลุยฝนกลับเรือน

"ท่านพี่" ชายเสื้อของคนตัวโตถูกดึงกระตุกเบาๆ จากคนที่เดินตามหลัง เปาอี้ส่วงจึงหยุดเดินหันกลับมาหาคนที่เป็นต้นเหตุ

"ท่านย่าเป็นคนเข้มงวด หากยังไม่ชินจะรู้สึกว่าเป็นคนดุ เจ้าอย่าได้ถือสานางเลย" เปาอี้ส่วงคิดว่าสวีอี้ฝานเป็นกังวลเกี่ยวกับฮูหยินผู้เฒ่า เขาจึงอธิบายให้นางเข้าใจ

"เรื่องนั้นข้าไม่สนใจหรอกเจ้าค่ะ อย่างไรเสียก็แยกเรือนกันอยู่ๆ แล้ว" หญิงสาวโบกไม้โบกมือไปมา ไม่ได้มีท่าทีทุกข์อันใดแม้แต่น้อย

"แล้วเจ้ามีปัญหาอะไรกัน" ชายหนุ่มถามด้วยความไม่เข้าใจ พลันสีหน้าของนางก็ค่อยๆ เจื่อนลง

"ท่านพี่บอกว่าคืนนี้จะอุ่นเตียงกับข้านั้นเป็นเรื่องจริงหรือเจ้าคะ"

คิ้วกระบี่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย นางไม่ได้เป็นกังวลเรื่องฮูหยินผู้เฒ่า แต่กลับเป็นกังวลเรื่องอุ่นเตียงกับเขางั้นหรือ

"ไยถึงถามเช่นนั้น" เปาอี้ส่วงยกมือขึ้นกอดอก ถามเสียงเข้ม

"ก็ถ้าหากท่านพี่จะร่วมรักกับข้าวันไหน ท่านพี่ก็ต้องบอกข้าล่วงหน้าสิเจ้าคะ ข้าจะได้เตรียมตัวไว้"

'นางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์!เจ้าจะหาทางหลบเลี่ยงข้าล่ะสิไม่ว่า' ชายหนุ่มคิดในใจ เขายังจำเหตุการณ์เมื่อคืนที่นางวางยานอนหลับเขาได้ และหากวันนี้นางทำอีก เขาจะจัดการวางแผนตลบหลังนางเสีย!

"หากวันไหนข้าคิดอยากจะร่วมรักกับเจ้า ข้าต้องบอกเจ้าล่วงหน้าด้วยหรือ" เขาถามเสียงสูง พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ การร่วมรักกับเขามันน่ากลัวถึงเพียงนั้นเชียวหรือ

"ใช่สิเจ้าคะ" สวีอี้ฝานผงกศีรษะรับหงึกๆ

"พอเถิด ข้าไม่อยากพูดเรื่องนี้กับเจ้าแล้ว" ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความรำคาญ ขายาวก้าวดุ่มๆ เดินจากไป ยิ่งคุยกับนางเขาก็ยิ่งปวดหัว แต่สวีอี้ฝานไม่ยอมแพ้ นางรีบสาวเท้าวิ่งตามไปทันที

"อีกเรื่องเจ้าค่ะ"

"มีอะไรอีก" เขาถามด้วยความหงุดหงิด นางจะอะไรกับเขานักหนา แต่กระนั้นก็ยอมรับฟังแต่โดยดี

"ที่เรือนใหญ่ของสกุลเปา ข้านับดูห้องหับคร่าวๆ นับว่ามีเกือบยี่สิบห้อง จะเป็นอะไรหรือไม่ หากข้าจะขอท่านพี่สักหนึ่งห้องให้ห้องนั้นเป็นห้องส่วนตัวของข้าแต่เพียงผู้เดียว"

"เจ้ากับข้าเป็นสามีภรรยากัน เหตุใดต้องแยกห้องกันด้วยเล่า"

"อ้าว บางครั้งคนเราก็ต้องการเวลาส่วนตัวนะเจ้าคะ ท่านพี่ก็ถามแปลกๆ" นางไม่ได้ต้องการเวลาส่วนตัวจริงๆหรอก แค่อยากหลบเลี่ยงเขาก็เท่านั้น

'ข้าน่ะหรือแปลก คนที่แปลกคือเจ้าล่ะสิไม่ว่า' เปาอี้ส่วงคิดในใจ

"เอาเถิด อยากได้ห้องไหนก็ไปเลือกเอาก็แล้วกัน" กล่าวจบเปาอี้ส่วงก็เดินจากไป ทว่าเพียงแค่เขาเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เห็นร่างเล็กของสวีอี้ฝานวิ่งแจ้นนำหน้าเขาไปเสียแล้วด้วยเกรงว่าเขาจะเปลี่ยนใจก่อน

ขณะที่บรรยากาศภายในเรือนเล็กเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด หลังจากที่เปาอี้ส่วงและสวีอี้ฝานกลับไป ทั้งจางเข่อซินและหนิงเชาบ่าวรับใช้คนสนิทของนางก็หารือกันอย่างคร่ำเคร่ง

"ดูเหมือนว่าเปาฮูหยิน เอ๊ย บุตรสาวสกุลสวีจะเป็นสตรีเจ้ามารยานะเจ้าคะ"

"ข้าเองก็คิดเช่นนั้น นางไม่ธรรมดาเหมือนอย่างที่ข้าคิดไว้จริงๆด้วย หลานชายของข้านั่นก็อีกคน หลงนางจนหัวปักหัวปำไปแล้วสิท่า มีอย่างที่ไหนกล้าออกหน้ารับแทนนาง" มือบางกำเข้าหากันพลางทุบลงไปบนพนักวางแขนเสียงดังตุ้บด้วยความโกรธเคือง ในวันที่หวางฮ่องเต้ทรงประกาศสมรสพระราชทานระหว่างเปาอี้ส่วงกับบุตรสาวสกุลสวี นางได้ส่งคนไปสืบเกี่ยวกับนิสัยใจคอของสตรีผู้นั้นพบว่านางเป็นคนเก็บตัว ไม่ชอบเข้าสังคม ชอบนอนตื่นสาย และชอบแต่งกายงดงามเดินกรีดกรายไปมาอยู่ที่จวน

สตรีขี้เกียจสันหลังยาวเช่นนั้นไม่เหมาะสมกับฐานะฮูหยินสกุลเปาเลยแม้แต่น้อย

"เป็นเช่นนี้แล้วฮูหยินจะทำอย่างไรต่อไปเจ้าคะ" หนิงเชายื่นหน้าเข้ามาใกล้ถามด้วยความใคร่รู้

"ไม่ต้องห่วงหรอก อย่างไรเสียคนที่ข้าจะยอมรับเป็นหลานสะใภ้ก็มีเพียงหงเอ๋อร์เท่านั้น" ฮูหยินผู้เฒ่าเหยียดยิ้มออกมาเล็กน้อย แผนการร้ายกาจผุดขึ้นมาในหัว รับรองว่าอีกไม่นาน บุตรสาวสกุลสวีจะต้องรีบเก็บข้าวของหอบผ้าหอบผ่อนวิ่งแจ้นกลับจวนสกุลสวีแทบไม่ทันเลยทีเดียว

ยามนี้เวลาเวียนมาถึงยามซวี (19.00 - 20.59 น.) แล้ว ทว่าสายฝนภายนอกยังคงโปรยปรายกระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย หลิงหลิงเห็นว่าวันนี้อากาศหนาวเย็นจึงจัดการจุดไฟที่เตาผิงเพื่อให้ความอบอุ่นแก่เเจ้านายสาว ไม่นานพ่อบ้านหลิวก็เดินมาเคาะห้องรายงานว่าท่านแม่ทัพเปาอี้ส่วงต้องเดินทางเข้าวังหลวงเป็นการด่วน

"เข้าวังหลวงงั้นหรือ ในยามนี้เนี่ยนะ?" สวีอี้ฝานถามด้วยความสงสัย นึกแปลกใจไม่น้อยที่ฮ่องเต้เรียกขุนนางเข้าวังหลวงในยามนี้ ต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่

"เจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพยังบอกอีกว่าให้ฮูหยินทานมื้อเย็นและเข้านอนก่อนได้เลย ไม่ต้องรอท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ"

สวีอี้ฝานผงกศีรษะรับ ในใจอดเป็นห่วงหวางอ๋องไม่ได้ เรื่องที่ฮ่องเต้ทรงเรียกประชุมด่วนจะเป็นเรื่องอะไรกันหนอ

"ฮูหยินจะรับมื้อเย็นเลยหรือไม่เจ้าคะ"

"อืม ดีเหมือนกันข้าหิวแล้ว" ตอบพลางใช้มือลูบท้องป้อยๆ หากวันนี้เปาอี้ส่วงไม่ได้กลับจวนก็ดีเหมือนกัน นางจะหลบเขาอยู่ในห้องนี้และนอนหลับอย่างสบายใจ

หลังจากที่ประมุขของจวนอนุญาต สวีอี้ฝานก็ใช้เวลาเกือบทั้งวันในการค้นหาห้องที่นางต้องการ ทว่าสวีอี้ฝานเป็นคนฉลาด นางตั้งใจละเว้นห้องที่ใหญ่ที่สุดของเรือน เหตุเพราะคิดว่าห้องนั้นจะต้องเป็นห้องของท่านแม่ทัพเปาเป็นแน่

หลังจากเดินหาอยู่นานสุดท้ายก็ได้ห้องที่ตรงกับความต้องการ ห้องนี้อยู่สุดมุมขวาทางด้านทิศเหนือของจวน มองจากหน้าต่างลงไปแลเห็นสวนอุทยานร่มรื่นสบายตา

นั่งผิงไฟได้เพียงไม่นานหลิงหลิงก็เดินกลับมาพร้อมกับสาวใช้อีกสองคน ในมือของพวกนางยกสำรับอาหารเข้ามา ก่อนจะวางลงบนโต๊ะกลมพร้อมขยับเข้าไปหยุดยืนรอรับใช้อยู่ที่มุมห้อง

ยามนี้สวีอี้ฝานหิวจนไส้กิ่ว ทันทีที่เห็นอาหารตรงหน้านางจึงรีบส่งอาหารเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆด้วยความหิว ทว่าทันทีที่ได้รับรู้ถึงรสชาติอาหารนางก็นิ่วหน้าเล็กน้อย ก่อนจะไอโขลกสำลักจนหน้าดำหน้าแดง น้ำหูน้ำตาไหลออกมาอย่างน่าสงสาร

"ฮูหยินเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ" หลิงหลิงรีบเดินเข้ามารินน้ำชาใส่จอกยื่นให้เจ้านายพลางใช้มือลูบแผ่นหลังบางไปมา

"สงวนกิริยาไว้บ้างก็ดีนะเจ้าคะฮูหยิน ที่นี่มิใช่จวนสกุลสวี" สาวใช้คนหนึ่งกล่าวขึ้นก่อนจะหันไปหัวเราะกับสาวใช้อีกคน สวีอี้ฝานเงยหน้าขึ้นแลเห็นพวกนางกำลังส่งสายตามองมาด้วยความขบขันก็รับรู้ได้ทันทีว่านางกำลังโดนแกล้ง

"บังอาจ!" หลิงหลิงตวาดขึ้นเสียงดัง หันขวับไปมองคนพูดอย่างเอาเรื่อง แต่ก่อนที่นางจะทันได้ขยับตัวก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นเสียก่อน

ปึง!

เสียงตบโต๊ะทำให้สาวใช้ทั้งสองคนถึงกับสะดุ้งโหยง พวกนางรีบก้มหน้างุดไม่กล้าสบสายตา

"เจ้าชื่ออะไร"

"เฉียวเฉียวเจ้าค่ะ" สาวใช้ที่เป็นหัวโจกคนแรกกล่าวขึ้น น้ำเสียงสั่นไหวเล็กน้อย

"แล้วเจ้าล่ะ" สวีอี้ฝานชี้นิ้วไปยังสาวใช้อีกคน

"เพ่ยหลินเจ้าค่ะ" กล่าวพร้อมเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นสายดุๆกำลังจ้องมองมาก็สะดุ้งโหยงพลางก้มหน้าหลบสายตาเช่นเดิม

"การที่ได้กลั่นแกล้งข้าคงทำให้พวกเจ้าสนุกสนานมากสินะ" มือบางยกขึ้นกอดอก ผุดลุกขึ้นเดินมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของพวกนาง

"บ่าวไม่ได้กลั่นแกล้งฮูหยินเจ้าค่ะ" เฉียวเฉียวปฏิเสธเสียงแข็ง ท่าทางอ่อนน้อมทว่าหาได้มีความเคารพหวั่นเกรงสวีอี้ฝานเท่าใดนัก

"ไม่ได้แกล้งงั้นหรือ ดียิ่ง! เช่นนั้นพวกเจ้าเอาอาหารพวกนี้ไปกินเสียสิ"

"หามิได้เจ้าค่ะ พวกบ่าวเป็นแค่บ่าวจะให้ทานสำรับของเจ้านายได้อย่างไรกัน" เพ่ยหลินปฏิเสธอีกคน แววตาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

"ข้าไม่ได้ขอแต่นี่เป็นคำสั่ง หากพวกเจ้าบอกว่าไม่ได้กลั่นแกล้งข้าก็จงมาลองกินอาหารพวกนี้ดูสิ หากพวกเจ้าทนได้และกินจนหมด ข้าจะไม่เอาเรื่อง" ดวงหน้างามก้มต่ำลงมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง วางมือลงบนไหล่บางของเฉียวเฉียวกับเพ่ยหลินเบาๆเป็นการกดดันทางอ้อม

สวีอี้ฝานสังเกตเห็นสาวใช้ทั้งสองคนลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนที่พวกนางจะหันไปพยักหน้าให้กันและเดินมานั่งอยู่ที่โต๊ะกลม

ทว่าเพียงแค่ส่งอาหารเข้าปาก พวกนางก็ไอโขลกสำลักออกมาอย่างหนัก อาการเฉกเช่นเดียวกับที่สวีอี้ฝานเป็นเมื่อครู่นี้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน

"ฮูหยินเจ้าขา พวกบ่าวผิดไปแล้ว อภัยให้บ่าวด้วยเถิดเจ้าค่ะ" ใบหน้าของเพ่ยหลินและเฉียวเฉียวแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเกิดจากการร้องไห้หรือเป็นเพราะรสชาติอาหารที่เผ็ดจนแสบท้องกันแน่

"ใครสั่งให้เจ้าทำ" สวีอี้ฝานไม่ตอบแต่กลับเป็นฝ่ายยิงคำถามใส่พวกนางแทน นางมั่นใจว่าลำพังแค่สาวใช้ธรรมดาคงไม่กล้าคิดวางแผนทำร้ายฮูหยินได้เช่นนี้หรอก

เรื่องนี้ต้องมีคนบงการซึ่งสวีอี้ฝานก็พอจะเดาได้ว่านางเป็นผู้ใด แต่อย่างไรเสียนางต้องทำให้สาวใช้ทั้งสองคนนี้เป็นฝ่ายยอมเปิดปากยอมรับเสียก่อน จะได้มีหลักฐานนำไปฟ้องเปาอี้ส่วงได้

"เอ่อ คือว่า..." สาวใช้ทั้งสองคนหันมาสบกันกล่าวด้วยน้ำเสียงอึกอัก

"ข้าถามว่าใครสั่งให้พวกเจ้าทำ!" เสียงตวาดที่ดังขึ้นทำให้เฉียวเฉียวกับเพ่ยหลินถึงกับน้ำตาร่วง ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้น ยามนี้ฮูหยินช่างน่ากลัวเกินเหลือ ก็ไหนท่านป้าหนิงเชาบอกว่าฮูหยินเป็นพวกหัวอ่อน ไม่สู้คนอย่างไรเล่า พวกนางไม่น่าเชื่อท่านป้าหนิงเชาเลย

"มะ ไม่มีเจ้าค่ะ พวกบ่าวเป็นคนทำเอง" ในที่สุดเพ่ยหลินก็เปิดปากยอมพูด แต่วาจาของนางไม่ได้ทำสวีอี้ฝานเชื่อแต่อย่างใด

"ดี! ไม่ยอมรับใช่หรือไม่ เช่นนั้นพวกเจ้าก็จงกินอาหารพวกนี้ให้หมดเสีย หากกินไม่หมดห้ามผู้ใดก้าวออกจากห้องนี้แม้แต่คนเดียว" สวีอี้ฝานสั่งการเสียงแข็ง จะหาว่านางใจร้ายไม่ได้นะ นางจะร้ายกับคนที่สมควรร้ายด้วยเท่านั้น

เพราะความเกรงกลัวฮูหยินผู้เฒ่ามันค้ำคอทำให้เฉียวเฉียวกับเพ่ยหลินไม่ยอมเปิดปากบอกความจริง พวกนางจำต้องกินอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะกลมจนหมด ก่อนจะถูกไล่ออกมาจากห้องด้วยสภาพหน้าแดงก่ำ ปากบวมเจ่อราวกับโดนผึ้งต่อย