บทที่ 9 จับพิรุธคนโกหก

"โอ๊ย พี่สาวข้าเจ็บนะขอรับ" เสียงร้องโอดโอยของสวีชางหมิงยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง มือหนาของเขาพยายามแกะมือคนเป็นพี่ออกจากใบหู ทว่ามือเล็กของสวีอี้ฝานเกาะหนึบราวกับตีนตุ๊กแก ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถดึงมือของนางออกได้เลย

"เป็นเด็กเป็นเล็กริอ่านเข้าหอนางโลม หนำซ้ำยังกล้าไปทะเลาะเบาะแว้งกับพวกนักเลงหัวโจกเพราะแย่งสตรีคนเดียวกัน ข้าไม่ดึงหูเจ้าขาดไปก็ดีแค่ไหนแล้ว" สวีอี้ฝานกล่าวเสียงดุ สวีชางหมิงเพิ่งจะอายุสิบห้าหนาว อายุห่างกับนางสองปี ท่านพ่อท่านแม่อุตส่าห์ส่งให้ไปเรียนที่สำนักศึกษาแต่กลับหนีออกมาเที่ยวหอนางโลม

หากยังดีที่เกาถังฉลาดพอ เขาเลือกที่จะวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากนางที่จวนสกุลเปา เพราะถ้าหากเขาวิ่งกลับไปที่จวนสกุลสวีและท่านพ่อกับท่านแม่รู้ต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่อย่างแน่นอน

"ข้าผิดไปแล้ว พี่สาวอภัยให้ข้าด้วยเถิด โอ๊ยย" ท้ายประโยคเขาร้องเสียงดัง เมื่อสวีอี้ฝานใช้มือบิดหูของเขาอย่างแรง หยดน้ำตาไหลปริ่มคลออยู่ที่หน่วยตา อีกไม่นานหูของเขาคงได้หลุดติดมือของพี่สาวออกมาจริงๆแน่

สวีอี้ฝานถอนหายใจออกมาแรงๆหนหนึ่ง ก่อนจะดึงมือกลับ ปล่อยใบหูของสวีชางหมิงให้เป็นอิสระ ชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นจึงถลาเข้ามานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของพี่สาว สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

"พี่สาว ข้าผิดไปแล้วจริงๆ อภัยให้ข้าด้วยเถิด"

"หมิงหมิง หนนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ข้าจะช่วยเจ้า หากมีครั้งต่อไปอีก ข้าจะฟ้องท่านพ่อกับท่านแม่"

สวีชางหมิงได้ยินเช่นนั้น ร่างกายก็พลันชาวาบไปทั้งตัว หากท่านพ่อกับท่านแม่รู้ชะตาของเขาคงต้องขาดสะบั้นเป็นแน่

"เข้าใจแล้ว ข้าไม่กล้าอีกแล้วล่ะขอรับ" ชายหนุ่มตอบเสียงอ่อย สีหน้าจืดเจื่อน รู้สึกผิดต่อพี่สาวจริงๆไม่ได้เสแสร้ง

สวีอี้ฝานได้ยินเช่นนั้นจึงผงกศีรษะรับเล็กน้อย

"ข้าจะไปส่งเจ้าที่สำนักศึกษา กลับเข้าไปตั้งใจเรียน อย่าสร้างเรื่องวุ่นวายอีก"

สวีชางหมิงขานรับเสียงแผ่ว ก่อนจะเหลือบมองหน้าคนเป็นพี่อีกหน ปากหนาเม้มเข้าหากันสลับกับคลายออกราวกับมีเรื่องให้ครุ่นคิด ตลอดทางสองพี่น้องไม่ได้พูดจากันอีก สวีชางหมิงรู้ว่าพี่สาวยังคงเคืองเขาเรื่องวันนี้จึงนั่งเงียบอย่างสงบเสงี่ยมมาตลอดทาง จวบจนกระทั่งรถม้าคันใหญ่มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าสำนักศึกษา สวีอี้ฝานจึงโบกมือไล่น้องชาย ทว่าเพียงแค่ประตูเปิดออก เท้าใหญ่แตะลงไปบนพื้น สวีชางหมิงก็หันหน้ากลับมาเอ่ยกับนางอีกครั้ง

"วันนี้พี่สาวเก่งมาก สักวันหนึ่งข้าจะเก่งให้ได้เหมือนพี่สาว" สวีชางหมิงยกนิ้วโป้งให้นางพลางแย้มยิ้มกว้างก่อนจะสาวเท้าวิ่งหายเข้าไปภายในสำนักศึกษา

สวีอี้ฝานได้แต่มองตามตาปริบๆ

'นางเป็นคนเก่งงั้นหรือ ไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลย'

ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตทำงานให้กับหวางจื่อชางอ๋อง นางก็ทำไปตามหน้าที่ๆได้รับ ไม่เคยมีผู้ใดชื่นชมนางเหมือนอย่างวันนี้มาก่อน ทว่าวันนี้ที่นางปกป้องสวีชางหมิง นางไม่ได้ทำเพราะเป็นหน้าที่ แต่นางทำเพราะต้องการปกป้องครอบครัว

มุมปากบางยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย รู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด

หลังจบเรื่องวุ่นวายที่หอหมื่นบุปผา สวีอี้ฝานจึงเดินทางกลับมาที่จวนสกุลสวี ได้ความจากพ่อบ้านหลิวว่ายามนี้ท่านแม่ทัพเปาอี้ส่วงกลับมาจากวังหลวงแล้ว และตอนนี้ถูกฮูหยินผู้เฒ่าเรียกตัวไปพบ สวีอี้ฝานร้องอ้อออกมาเบาๆ จากนั้นจึงก้าวขาหมายจะเดินกลับหอนอน แต่เดินไปได้เพียงสองก้าวก็หันกลับมาหาพ่อบ้านหลิวอีกครั้ง

"พ่อบ้านหลิวรู้หรือไม่ว่าฮูหยินผู้เฒ่าเรียกตัวท่านพี่ไปพบเรื่องอะไร"

"ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องของเฉียวเฉียวกับเพ่ยหลินนะขอรับ"

วาจาของพ่อบ้านหลิวทำให้สวีอี้ฝานเหยียดยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ สาวใช้สองคนนั่นคงจะวิ่งแจ้นไปฟ้องฮูหยินผู้เฒ่าให้เอาเรื่องนางสินะ

"ฮูหยินเจ้าขา จะไม่เป็นอะไรจริงๆหรือเจ้าคะ" สีหน้าของหลิงหลิงเต็มไปด้วยความกังวล แต่เมื่อเห็นสวีอี้ฝานไม่ทุกข์ร้อน นางจึงอดถามไม่ได้

"อย่าได้กังวลไปเลยหลิงหลิง เรื่องนี้ข้าหาได้เป็นคนผิดเสียหน่อย"

"แต่ถ้าหากฮูหยินผู้เฒ่าจะเล่นงานฮูหยิน นางคงไม่ยอมรับเป็นแน่ว่าเป็นคนหาเรื่องฮูหยินก่อน อีกทั้งนางยังเป็นถึงท่านย่าของท่านแม่ทัพ บ่าวเกรงว่าท่านแม่ทัพจะเชื่อที่นางพูดน่ะสิเจ้าคะ"

สวีอี้ฝานชะงักไปเล็กน้อย ครุ่นคิดตามคำพูดของหลิงหลิง ทว่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยปากตอบก็เห็นร่างสูงของใครบางคนกำลังเดินตรงมาทางนี้แล้ว

"สวีอี้ฝานใช่เจ้าหรือไม่" เสียงทุ้มขานเรียกชื่อของคนตัวเล็กโดยที่ดวงตายังคงมองตรงไปด้านหน้า ไม่ได้จับจ้องมาที่นางแต่อย่างใด ก็แหงสิ... เขาเป็นคนตาบอดนี่นา

เดี๋ยวนะ ตาบอดงั้นหรือ!

ดวงตากลมโตมองไปยังบันไดที่จะพาเดินลงไปยังสวนอุทยาน ทันใดนั้นบังเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาในหัว ขาเรียวก้าวตรงไปหยุดยืนอยู่ตรงขั้นบันได ทำท่าจะเดินลงไปยังสวนดอกไม้ แต่จู่ๆก็หยุดชะงักไป มือบางยกขึ้นกุมศีรษะ ก่อนจะทิ้งกายลงไปสู่เบื้องล่างทันที

สวีอี้ฝานรับรู้ได้ถึงความเคว้งคว้าง ตัวของนางล่องลอยอยู่กลางอากาศ ทว่าก่อนที่ร่างบางจะกระแทกพื้นเจ็บตัวพลันมีมือหนาของใครบางคนเอื้อมมาคว้าตัวของนางเอาไว้ได้ทัน

เปลือกตาบางลืมขึ้นอย่างรวดเร็ว และได้เห็นดวงตาคมดุจเหยี่ยวของเปาอี้ส่วงจับจ้องมายังนางด้วยความตกใจ ในตอนนี้สวีอี้ฝานมั่นใจได้ทันทีว่าเขาไม่ได้ตาบอด!

"เป็นอะไรหรือไม่" ชายหนุ่มรีบละสายตาจากคนตรงหน้า ในขณะที่ยังกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขน หญิงสาวหรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นจึงแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร

"ข้าเวียนศีรษะนิดหน่อยเจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นกลับไปพักผ่อนเถิด" กล่าวพลางย่อกายอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน สวีอี้ฝานจึงใช้มือกอดคอของเขาเอาไว้ ปล่อยให้คนตัวโตอุ้มนางเดินกลับไปยังห้องหอ

เปาอี้ส่วงสังเกตเห็นว่าระหว่างทางเดินกลับมายังห้องหอ สวีอี้ฝานส่งสายตาจดจ้องมองมายังเขาอย่างไม่ละสายตา เมื่อครู่นี้เขาทำพลาดเพราะเห็นว่าสวีอี้ฝานทำท่าจะตกบันได ด้วยความตกใจทำให้เขารีบพุ่งเข้าไปหานางเกรงว่านางจะได้รับบาดเจ็บ แต่ในตอนที่ตาสบตา เขาเห็นสีหน้าสงสัยของนางจึงรู้ได้ทันทีว่านางกำลังสงสัยว่าเขาตาบอดจริงๆหรือไม่

"ถึงห้องหอของเราหรือยัง" ทันทีที่มาหยุดยืนอยู่หน้าประตู เขาจึงแกล้งถามออกมาทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก

"ถึงแล้วเจ้าค่ะ" หญิงสาวตอบเสียงเรียบ ในใจร้องเหอะออกมาเบาๆ สายไปแล้วล่ะท่านแม่ทัพ ข้ารู้ความจริงหมดแล้ว

ตุ้บ!

"โอ๊ะ!" นางส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ ดวงหน้างามเหยเกด้วยความเจ็บพลางใช้มือลูบสะโพกของตนป้อยๆ เมื่อเปาอี้ส่วงปล่อยมืออย่างกะทันหันทำให้ร่างบางตกลงไปบนพื้น

"ขอโทษ ข้ามองไม่เห็นเลยไม่รู้ว่าเตียงอยู่ที่ตรงไหน" เขากล่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉย จากนั้นจึงแสร้งยื่นมือไปข้างหน้าควานหาเตียงก่อนจะหย่อนกายนั่งลง

'แกล้ง! เขาแกล้งนางแน่ๆ!' สวีอี้ฝานได้แต่เข่นเขี้ยวอยู่ในใจ ได้แต่ข่มกลั้นความโมโหเอาไว้เพราะเกรงว่าจะทำให้เหยื่อรู้ตัวเสียก่อน

"ท่านพี่ อากาศวันนี้ร้อนอบอ้าว ข้ารู้สึกเหนียวตัวจะให้หลิงหลิงมาปรนนิบัติอาบน้ำเสียหน่อย"

เปาอี้ส่วงไม่ว่าอะไร เดิมทีตั้งใจจะมาสอบถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานที่ฮูหยินผู้เฒ่าเรียกเขาไปพบและบอกว่าสวีอี้ฝานกลั่นแกล้งสาวใช้ทั้งสองคน แต่เมื่อซักไซ้สอบถาม เขาสังเกตเห็นพวกนางสองคนพูดจาไม่ตรงกันจึงจับได้ว่าพวกนางโกหก เขาจึงจัดการสั่งลงโทษให้พวกนางอดข้าวสามวัน แต่เมื่อเห็นว่าวันนี้ดูเหมือนว่าสวีอี้ฝานจะไม่สบาย เขาจึงไม่อยากนำเรื่องอื่นมาทำให้นางปวดหัว ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องพร้อมเรียกหลิงหลิงเข้าไปปรนนิบัตินาง

ยามซวี (19.00 - 20.59 น.) เปาอี้ส่วงก็เดินกลับมาที่ห้องหอ หลังจากปล่อยให้สวีอี้ฝานนอนพักผ่อนอยู่ในห้องตามลำพังหลายชั่วยาม

แอ๊ด!

ประตูไม้ถูกผลักให้เปิดออก หลิงหลิงเห็นคนมาใหม่ก็แย้มยิ้มเล็กน้อย จากนั้นจึงรีบเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้เจ้านายทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง

"ท่านพี่มาแล้วหรือเจ้าคะ" สวีอี้งานผุดลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้ามาหา เปาอี้ส่วงเหลือบมองคนตรงหน้าเล็กน้อยเห็นว่านางอยู่ในชุดคลุมพร้อมนอนจึงคิดว่านางคงจะอาบน้ำเตรียมเข้านอนแล้ว

"ข้าสั่งให้หลิงหลิงเตรียมขนมกุ้ยฮวาไว้ให้ ท่านพี่มาลองชิมหน่อยเถิดเจ้าค่ะ" กล่าวพลางเดินเข้ามาใกล้ จับมือคนตัวโตให้เดินไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างโต๊ะกลม คิ้วกระบี่ของเปาอี้ส่วงขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ครุ่นคิดด้วยความแปลกใจว่าเหตุใดวันนี้นางถึงได้เอาอกเอาใจเขาผิดแปลกไปจากปกติ

"อากาศวันนี้ร้อนอบอ้าวยิ่งนัก ท่านพี่คิดเหมือนกันหรือไม่" นางเอ่ยพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ ปลดเสื้อคลุมตัวยาวออกจากตัว ทำท่าโบกมือคลายร้อนไปมา

ปากหนาเผยอค้างเล็กน้อย ดวงตาคมเบิกกว้างจนแทบจะถลนออกมาจากเบ้า เมื่อเห็นว่านางอยู่ในชุดนอนตัวบางที่แทบจะปกปิดส่วนเว้าส่วนโค้งไว้ได้ไม่มิด และทันใดนั้นจู่ๆเขาก็รู้สึกได้ถึงของเหลวหนืดข้นที่บริเวณปลายจมูก เมื่อลองเอามือแตะดูพบว่าเป็นเลือดกำเดาของเขานั่นเอง

'แย่ชะมัด! ตั้งแต่เกิดมาจนถึงอายุยี่สิบสามปีเพิ่งเคยเลือดกำเดาไหลเพราะเห็นสตรีแต่งกายยั่วกำหนัดนี่แหละ'

สวีอี้ฝานดีดนิ้วดังเปร๊าะกระโดดเข้ามาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของเขา ชี้นิ้วที่สั่นระริกไปที่คนตัวโต

"จับได้แล้ว! ที่แท้ท่านก็ไม่ได้ตาบอดจริงๆด้วย!"