บทที่ 9 เมืองถงหวาง

ท้ายที่สุดแล้วเซวียนซานหลางก็จำต้องให้มู่หลานเฟินติดตามไปด้วยอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ 

เรื่องการสืบคดีนับว่าเป็นงานราชการลับที่ฝ่าบาททรงมอบหมายให้ เพราะอย่างนี้เซวียนซานหลางจึงไม่ได้บอกกับผู้ใดแม้กระทั่งบิดาของตน อีกทั้งยังกำชับมู่หลานเฟินอีกด้วยว่าห้ามนางปากเปราะ หลายวันมานี้มู่หลานเฟินแทบจะกระดิกตัวทำสิ่งใดไม่ได้ เพราะมีคนของเขาจับตาดูนางอยู่ตลอดเวลา

หลายวันต่อมา เซวียนซานหลางบอกกับเซวียนชินอ๋องว่าเขามีเรื่องด่วนต้องไปจัดการที่นอกเมืองหลวง อีกทั้งจะออกครั้งนี้เดินทางไปนานเสียหน่อยไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อใด และยังต้องการให้สาวใช้ติดตามไปคอยรับใช้สักคนสองคนเพื่อดูแลเรื่องความเป็นอยู่ หากจะไปหาซื้อสาวใช้ที่นอกเมืองหลวงเกรงว่าจะทำงานไม่ได้เรื่องเท่าสาวใช้ที่ได้รับการฝึกฝนในจวนใหญ่ อวี้หลิงเมื่อได้ทราบเรื่องก็รีบไปบอกกับเซวียนชินอ๋องว่าอยากให้มู่หลานเฟินติดตามไปคอยดูแลเซวียนซานหลางด้วย เซวียนชินอ๋องเองก็ตกปากรับคำ อย่างไรเขาก็อยากให้บุตรชายแต่งงานกับมู่หลานเฟินอยู่แล้ว เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาจึงไปบอกเรื่องนี้กับบุตรชายทันที

เซวียนซานหลางเมื่อได้ฟังก็แสร้งทำทีเป็นคัดค้านเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าไม่เป็นผลเขาจึงยอมตกปากรับคำ อวี้หลิงลอบยิ้มเยาะหยันในใจอย่างลิงโลด โดยที่ไม่ได้ล่วงรู้เลยว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นแผนการของเขาทั้งสิ้น

ด้วยนิสัยของอวี้หลิงแล้วจะต้องทำทุกทางเพื่อยัดเยียดมู่หลานเฟินให้ตามเขาไปจนได้แน่นอน

ด้านมู่หลานเฟินนั้นเมื่อได้ทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นก็ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย คนอย่างเซวียนซานหลางทำสิ่งใดไม่เคยทิ้งพิรุธ ครั้งนี้ท่านป้าของนางเองต่างหากที่ตามเขาไม่ทัน 

เซวียนเจ๋อที่ได้ยินว่ามู่หลานเฟินจะต้องติดตามเซวียนซานหลางไปนอกเมืองก็รีบมากำชับนางหลายประโยคให้ทำตัวดีดี ทางที่ดีอย่าได้ไปยั่วโทสะพี่ใหญ่ของเขา และยังบอกอีกว่ารู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ตามไปด้วย เพราะเซวียนซานหลางไม่อนุญาต

กลางดึกคืนนั้นก่อนจะออกเดินทาง อวี้หลิงมาหานาง พร้อมกับมอบยาห่อหนึ่งให้กับนาง มู่หลานเฟินมองยาห่อนั้นด้วยแววตาฉงนสงสัย ก่อนจะเอ่ยถาม

“นี่คือยาใดหรือ"

อวี้หลิงยกยิ้มมุมปากและเอ่ยตอบ

"เจ้ากับซื่อจื่อเดินทางไปด้วยกันย่อมหลีกเลี่ยงที่จะใกล้ชิดกันไม่ได้ นี่คือยานอนหลับ เจ้าจงหาทางเอาให้เขาดื่มจากนั้นก็ลอบสังหารเขาเสีย อย่าให้เขามีชีวิตรอดกลับมาเมืองหลวงได้อีก"

มู่หลานเฟินเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็เขวี้ยงห่อยาลงไปบนพื้น ก่อนจะเอ่ยกับอวี้หลิงด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ท่านป้า เดิมทีข้าคิดว่าท่านจะล้มเลิกความคิดเหลวไหลพวกนี้ไปแล้วเสียอีก"

"ข้าไม่มีวันล้มเลิกความคิดนี้ ตราบใดที่เซวียนซานหลางยังมีชีวิตอยู่ ข้าและลูกของข้ารวมถึงเจ้าจะต้องไม่มีวันอยู่อย่างสงบสุข"

"ข้าไม่ทำ! ท่านเอามันคืนไปเถอะ"

"หรานหร่าน!"

“ออกไปเถอะเจ้าค่ะ!”

อวี้หลิงส่งเสียงเหอะก่อนจะเดินออกจากห้องไป มู่หลานเฟินถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวด แต่นางคร้านจะสนใจ รีบจัดเก็บข้าวของ ไม่ได้นึกถึงเรื่องของอวี้หลิงอีก เมื่อจัดของเสร็จแล้วก็สั่งให้ลั่วเหมยนำออกไปวางเอาไว้ที่นอกห้องเพื่อที่พรุ่งนี้จะได้ขนขึ้นรถม้าสะดวก

อวี้หลิงรอโอกาศจนถึงช่วงกลางดึก ทุกคนหลับแล้ว นางจึงเอายานอนหลับห่อนั้นมามอบให้กับลั่วเหมยสาวใช้ของมู่หลานเฟิน อีกทั้งยังกำชับอีกว่าหากทำสำเร็จ ลั่วเหมยจะสุขสบาย แต่ถ้าหากว่าทำไม่สำเร็จ พี่สาวของลั่วเหมยที่ทำงานรับใช้อยู่ที่เรือนใหญ่จะต้องถูกโบยจนตาย!

ลั่วเหมยหวาดหลัวจนตัวสั่นเทิ้มทำได้เพียงพยักหน้ารับและเก็บห่อยานั้นมาไว้กับตัว ตัดสินใจว่าจะลงมือวางยาเซวียนซานหลางแทนมู่หลานเฟินเจ้านายของตน

เช้าวันต่อมา มู่หลานเฟินก็ติดตามเซวียนซานหลางออกจากเมืองหลวง คนทั้งสองเดินทางมาตั้งแต่เช้ามืดพร้อมสาวใช้ติดตามมาเพียงไม่กี่คน เมืองหลวงในตอนเช้ายังเงียบสงบไม่วุ่นวายย่อมเดินทางได้สะดวก มู่หลานเฟินนั่งอยู่ในรถม้า ส่วนเซวียนซานหลางนั้นควบม้าอยู่ข้างๆ รถม้าของนาง

มู่หลานเฟินยื่นมือไปเลิกผ้าม่านรถม้าให้เปิดออก และมองเซวียนซานหลางที่ควบม้าอยู่ข้างๆ วันนี้ชายหนุ่มสวมชุดชาวบ้านธรรมดา ก่อนออกเดินทางเขายังให้คนส่งชุดหญิงสาวชนบทมาให้นางหนึ่งชุดก่อนจะแวะที่โรงเตี๊ยมนอกเมืองเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

ด้านเสิ่นเหวยอันนั้นคาดว่าคงจะออกเดินทางตามมาทีหลัง

เซวียนซานหลางรับรู้ได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมองตน จึงหันมามองก่อนจะพบว่าเป็นมู่หลานเฟินที่กำลังจ้องมองเขาด้วยความสนใจ ดวงตาของนางงดงามเป็นประกาย หญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ส่งสายตายั่วยวนหรือแทะโลมเขาเลยแม้แต่น้อย แต่กลับมองเขาด้วยสายตาชื่นชมอย่างเปิดไม่มิด จนเขาเริ่มประหม่า

"จะมองอีกนานหรือไม่"

มู่หลานเฟินเมื่อได้ยินก็ยิ้มตาหยี

"ซื่อจื่อ ยามที่ท่านแต่งตัวธรรมดาเช่นนี้ดูเข้าถึงง่ายและจับต้องได้มากกว่า หล่อเหลากว่าตอนที่ท่านแต่งชุดสีดำแสนเย็นชานั่นเสียอีก"

เซวียนซานหลางปรายตามองมู่หลานเฟิน ก่อนจะเอ่ย

"เป็นสตรีกลับเอ่ยวาจาแทะโลมบุรุษ หน้าไม่อาย"

มู่หลานเฟินเมื่อได้ฟังก็กรอกตาไปมาคราหนึ่ง

"แทะโลมอันใดกัน ข้าแค่ชื่นชมท่าน ช่างเถอะ ท่านมันคนในดำคับแคบอยู่แล้ว ข้าเสียอารมณ์จริงๆเชียว เดิมทีคิดจะแบ่งซาลาเปาไส้เนื้อที่กัดแล้วมีน้ำที่ตุ๋นด้วยเนื้อไหลเยิ้มในปากให้ท่านสักลูก แต่ได้ยินท่านพูดแบบนี้แล้วข้าไม่แบ่งให้ดีกว่า เชิญหิวตายไปเถอะ เชอะ!"

เซวียนซานหลางหมดคำจะกล่าว เขาส่งเสียงเหอะออกมา พลางคิดในใจว่าผู้ใดสนซาลาเปาน้ำเนื้อไหลเยิ้มอันใดนั่นของนางกัน

แต่ระหว่างทางเหมือนว่าเขาจะตาลาย ถึงได้มองเห็นต้นไม้ใบหญ้ากลายเป็นซาลาเปาไส้เนื้อน้ำ ไหลเยิ้มๆอยู่ตลอดเวลา!

เดินทางอยู่ครึ่งค่อนวัน ในที่สุดก็มาถึงหมู่บ้านถงหวาง หมู่บ้านถงหวางตั้งอยู่ในเมืองถงหวาง อยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวงเท่าใดนัก ชื่อหมู่บ้านและชื่อเมืองใช้ชื่อเดียวกัน ตอนนี้เขาและนางกำลังยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าเมือง รถม้าที่นั่งมาได้ถูกเอาไปซ่อนไว้เรียบร้อยแล้ว รวมถึงสาวใช้ที่ติดตามมาด้วยก่อนหน้านี้ก็ถูกส่งไปที่โรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง เซวียนซานหลางให้คนคอยจับตาดูพวกนางเอาไว้ มีเพียงลั่วเหมยและสาวใช้อีกนางหนึ่งที่ติดตามมาด้วย อีกทั้งสาวใช้นางนั้นยังเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าเอ่ยวาจาอันใด ตอนนี้เซวียนซานหลางและมู่หลานเฟินไม่มีเวลาสนใจสาวใช้นางนี้เท่าใดนัก

ชายหนุ่มหันมามองมู่หลานเฟิน ก่อนจะเอ่ย

"ต่อไปนี้ห้ามเรียกข้าว่าซื่อจื่อ"

"เช่นนั้นให้เรียกว่าอันใด"

เซวียนซานหลางเมื่อถูกถามกลับก็มีท่าทางกระอักกระอ่วนใจ ก่อนจะดึงตัวมู่หลานเฟินเข้าหาตน ลั่วเหมยและสาวใช้อีกคนที่เห็นเช่นนั้นก็รีบก้มหน้างุดไม่กล้ามองเจ้านายทั้งสองของตน

"เรียกท่านพี่"

"ห๊ะ ท่านว่าอันใดนะ ข้าได้ยินไม่ชัด"

เซวียนซานหลางพยายามระงับโทสะไม่ให้ชักมีดสั้นขึ้นมาฟันหูของมู่หลานเฟินทิ้ง

"พวกเรามาเพื่อสืบคดี เจ้าและข้าจะต้องปลอมตัวเป็นคู่รักที่หนีตามกันมาและตั้งใจมาลงหลักปักฐานแต่งงานกันที่นี่ เจ้าต้องเรียกข้าว่าท่านพี่"

"ให้ตายเถอะขนลุกเสียจริง วิธีอื่นที่ดีกว่านี้ไม่มีแล้วหรือ?"

นางเอ่ยพร้อมกับทำท่าทีขนลุกขนชันเสียเต็มประดา แต่เมื่อเงยหน้าไปเห็นสายตาอำมหิตของเซวียนซานหลางที่ส่งมาหญิงสาวก็รีบเอ่ยประจบประแจงเขาทันที

"ดีมาก วิธีนี้ดีมาก สุดยอดมากเจ้าค่ะ ท่านพี่ ท่านพี่ของข้า"

เอ่ยจบนางก็รีบยื่นสองมือไปกอดแขนเขาทันที เซวียนซานหลางปรายตามองมือน้อยขาวนวลเนียนที่กอดแขนเขาแน่นเหมือนปลาหมึกก็เริ่มมีโทสะ แต่ไม่ได้สลัดนางออกแต่อย่างใด

ในขณะที่คนทั้งสองกำลังจะเดินเข้าไปในหมู่บ้าน สาวใช้น้อยที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาก็เดินชนลั่วเหมยจนนางเกือบล้มหน้าคะมำ ลั่วเหมยโมโหมากจึงหันไปด่านางทันที

“เจ้านี่มันเป็นอันใดกัน เดินไม่ดูทาง ตาบอดหรือไร!"

เซวียนซานหลางและมู่หลานเฟินหันขวับไปมอง ภาพตรงหน้าทำเอามู่หลานเฟินถึงกับสะดุ้งโหยง

สาวใช้น้อยที่แต่งหน้าทาปากเหมือนนางเอกงิ้วอีกทั้งยังถักผมเปียสองข้างยาวลงมาถึงเอว ท่าทางรึก็เก้ๆกังๆ ตัวรึก็สูงมาก ท่าเดินก็แปลกประหลาดนั่นมัน…

ใช่เซวียนเจ๋อหรือไม่!

เซวียนซานหลางมองเพียงปราดเดียวก็จำได้ในทันทีว่าเป็นน้องชายตน เขาจ้องเซวียนเจ๋อเขม็ง เซวียนเจ๋อเมื่อถูกจับได้ก็ยิ้มตาหยี ก่อนจะใช้มือใหญ่สองข้างของตนถลกชายกระโปรงขึ้นมาเหนือหัวเข่าและเดินเข้ามาหาพี่ชายอย่างประหม่า

"ฮือๆ พี่ใหญ่ท่านอย่าตีข้าเลย เพราะข้าเป็นห่วงพวกท่านจึงแอบตามมา ท่านดูสภาพข้าสิ"

เซวียนซานหลางยกมือนวดหว่างคิ้ว รู้สึกว่าปวดหัวจนแทบจะระเบิดออกมา เขาหันมามองเซวียนเจ๋ออีกคราก่อนจะยกยิ้มเย็นชา

"ในเมื่อมาแล้วก็สวมชุดสาวใช้นี่ไปจนกว่าข้าจะทำเรื่องที่ต้องทำสำเร็จ เจ้าแต่งแบบนี้ก็งามดีเหมือนกัน ข้ารู้สึกเหมือนได้น้องสาวอีกคน จำไว้ แต่งเช่นนี้จนกว่าจะกลับเมืองหลวง อย่าได้แต่งเป็นบุรุษเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นข้าจะตีเจ้าให้ขาหักเลยคอยดู!"

เซวียนเจ๋อ "..."