บทที่ 12 วางแผน

ข่าวการตายของสตรีนางนั้นรวมไปถึงหญิงสาวต่างหมู่บ้านอีกหลายคนเริ่มลุกลามบานปลายมากยิ่งขึ้น สตรีทั้งในหมู่บ้านและต่างหมู่บ้านล้วนหวาดกลัว ไม่แต่งงาน แม้แต่เหล่าบุรุษก็ยังไม่กล้าสู่ขอสตรีอันเป็นที่รักของตนแต่งงานด้วย เพราะเกรงว่าพวกนางจะถูกวิญญาณร้ายมาเอาตัวไป 

ชาวบ้านต่างปักใจเชื่อว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของวิญญาณผีสาวนางนั้น แต่มู่หลานเฟินกลับไม่คิดเช่นนั้น จากร่องรอยบาดแผลตามร่างกายของเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย นางมั่นใจเต็มร้อยว่ามันเป็นการฆาตรกรรมอำพราง

ฆาตรกรลงมืออำมหิตเป็นอย่างมาก ช่างน่าหวาดกลัวเหลือเกิน

สิ่งที่น่ากังวลมากไปกว่านั้นก็คือพวกนางไม่อาจรู้ได้เลยว่าผู้คนที่เดินวนไปเวียนมาอยู่รอบกายของนางใครกันแน่คือฆาตรกรตัวจริง

เช้าวันนี้ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เซวียนซานหลางและเสิ่นเหวยอันยังคงไปสืบหาเบาะแสของคดีอย่างเช่นที่เคยทำ ส่วนมู่หลานเฟินและเซวียนเจ๋อก็อยู่ที่ร้านเพื่อรอฟังข่าวคราว เซวียนเจ๋อและลั่วเหมยที่ได้รับรู้เรื่องราวน่าหวาดหวั่นก็ไม่กล้าทำตัววุ่นวายเท่าใดนัก

"หรานหร่าน เจ้าคิดว่าเป็นฝีมือของวิญญาณผีสาวตนนั้นหรือไม่"

เซวียนเจ๋อเอ่ยถามนางในขณะที่มือก็แกะเมล็ดถั่วกินไปด้วย มู่หลานเฟินส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเอ่ยตอบ

"ไม่ใช่หรอก นี่ไม่ใช่ฝีมือของวิญญาณอะไรทั้งนั้น แต่เป็นฝีมือของคนเรานี่ละ เซวียนเจ๋อท่านลองคิดดูสิ วิญญาณเป็นเพียงสิ่งที่เราจับต้องไม่ได้ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีอยู่จริงก็ย่อมไม่อาจลงมือเช่นนี้ได้ อย่างไรพวกเขาก็ต้องหวาดกลัวเวรกรรมอยู่บ้าง เป็นวิญญาณไม่ได้สนุกหรอกนะ ใครบ้างอยากจะไปทำร้ายคนอื่นให้เพิ่มบาปกรรมกับตนเอง"

เซวียนเจ๋อที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะเอ่ยถามต่อ

"เจ้านี่เข้าใจพูดนะ ทำอย่างกับว่าเคยเป็นวิญญาณมาก่อนเสียอย่างนั้น"

มู่หลานเฟินไม่ตอบ ทั้งที่ในใจนางรู้ดี ตัวนางเองเคยผ่านช่วงชีวิตนั้นมาแล้ว กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนไปอยู่ในร่างของคนอื่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ล่องลอยไร้สะสาร เหตุใดนางจะไม่เข้าใจ

"แม่นางหรานหร่าน ข้าคิดว่าวันนี้เจ้าจะไม่เปิดร้านแล้วเสียอีก"

ในขณะที่มู่หลานเฟินและเซวียนเจ๋อกำลังสนทนากันอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงหวานใสของสตรีเอ่ยทักทายขึ้นมา เมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นอาหลินบุตรสาวของท่านเจ้าเมืองผู้นั้นนั่นเอง มู่หลานเฟินยิ้มให้ฝ่ายตรงข้ามเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปหา

"อาหลิน วันเจ้ามาซื้ออาหารอีกแล้วหรือ กินอันใดดีเล่าวันนี้"

อาหลินพยักหน้าก่อนจะเดินเข้ามาในร้านและสั่งอาหารตามที่ตนเองต้องการสองสามอย่าง เมื่อได้อาหารแล้วกลับยังไม่ยอมจากไป มู่หลานเฟินที่เห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"อาหลิน เจ้ามีสิ่งใดอยากพูดกับข้าหรือไม่"

อาหลินเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเอ่ยกับมู่หลานเฟิน

"หรานหร่าน เรื่องที่เกิดขึ้นกับหญิงสาวพวกนั้นน่ากลัวมากนัก ข้าเองก็หวาดหลัวจนนอนไม่หลับ ไม่รู้ว่าตนเองจะหลายเป็นศพเช่นพวกนางวันไหน เดิมทีคิดจะแต่งงานมีคู่ครองแต่เมื่อเกิดเรื่องขึ้นข้าจึงไม่กล้าคิดเพ้อฝัน ท่านพ่อเองก็ยังหาต้นสายปลายเหตุไม่พบ อีกทั้งยังกำชับไม่ให้ข้าออกจากบ้านยามวิกาล เจ้าเพิ่งเดินทางมาทีี่นี่ยังไม่รู้เรื่องราวอันใดในเมืองถงหวางมากนัก ข้าอยากเตือนเจ้าว่าให้ระวังตัวเอาไว้บ้าง หากมีเรื่องใดแปลกๆ ให้รีบไปแจ้งที่จวนเจ้าเมืองโดยเร็ว"

มู่หลานเฟินพยักหน้ารับ

"ขอบใจเจ้ามาก เดิมทีข้ากับท่านพี่ปรึกษากันว่าอีกสองสามวันจะจัดงานแต่งงานกัน แต่ไม่ใช่งานใหญ่อันใด เพียงสวมชุดเจ้าสาว ยกน้ำชาคารวะกราบไหว้ฟ้าดิน เชิญคนที่รู้จักมาเป็นสักขีพยานเพียงไม่กี่คนก็พอแล้ว"

อาหลินเมื่อได้ยินก็ขมวดคิ้วมุ่น

"นี่พวกเจ้าสองคนยังคิดจะแต่งงานกันอีกหรือ เจ้าไม่กลัวหรือ"

"กลัวน่ะกลัวอยู่หรอก แต่ว่าข้ากับเขาใช้ชีวิตเป็นสามีภรรยากันมานานแล้วยังไม่ได้คารวะฟ้าดินด้วยกัน ถึงแม้ไม่ได้จัดงานใหญ่โต แต่อย่างไรย่อมต้องทำให้ถูกหลักการและขนบประเพณี ไม่อย่างนั้นจะใช้ชีวิตคู่ด้วยกัันอย่างราบรื่นได้เช่นไร ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อ แต่ข้ากับท่านพี่อยากจะทำทำเรื่องนี้ให้ถูกต้อง ขอบใจเจ้ามากที่มาเตือน อีกสามวันข้าจะจัดงานแต่งที่บ้าน เจ้าก็มาร่วมงานด้วยเล่า เจ้าวางใจ มีคนมาร่วมงานเพียงไม่กี่คนเท่านั้น"

อาหลินเม้มริมฝีปากแน่น แววตาฉายแววไม่สบายใจเท่าใดนัก เมื่อมู่หลานเฟินไม่เชื่อที่นางพูด นางเองก็คงปรามสิ่งใดไม่ได้ คงทำได้เพียงช่วยนางระแวดระวังอีกแรงหนึ่ง

แม้ในใจจะเสียดายอย่างสุดซึ้งที่เจ้าสาวไม่ใช่นางก็ตาม มันออกจะเกินเหตุไปเสียหน่อยที่นางแอบหลงรักสามีคนอื่น แต่อาซานคนนั้นทำให้หัวใจของนางหวั่นไหวเข้าแล้วจริงๆ

นางยิ้มให้มู่หลานเฟินพลางเอ่ยเตือนอีกหน

"ได้ ข้าจะไปบอกท่านพ่อให้ระวังสังเกตการณ์เอาไว้ เจ้าก็ระวังตัวด้วยเล่า"

"อืม ขอบใจเจ้ามาก"

อาหลินพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินจากไป มู่หลานเฟินมองตามแผ่นหลังของอาหลิน ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในบ้าน

เดิมทีเรื่องนี้นางและเซวียนซานหลางไม่ได้คิดที่จะจัดงานแต่งงานกันอย่างเงียบๆอย่างที่บอกกับอาหลินเลยแม้แต่น้อย เซวียนซานหลางได้ให้คนของเขาไปกระจายข่าวว่าบ้านของเขาและนางจะจัดงานแต่งกัน เพื่อล่อให้ฆาตรกรเผยตัวตนออกมา ในเมื่อมันชอบลงมือสังหารสตรีที่กำลังจะเข้าห้องหอ แน่นอนว่าย่อมไม่รามือจากนางแน่นอน

การทำเช่นนี้มู่หลานเฟินรู้ดีว่ามันเสี่ยงเกินไป แต่ชีวิตของหญิงสาวทุกคนที่นี่ก็สำคัญไม่ต่างกัน อีกทั้งวิญญาณของสตรีเหล่านั้นก็ควรได้รับความเป็นธรรมเช่นเดียวกัน

หากอยากได้ลูกเสือ ย่อมต้องจัดการเข้าถ้ำแม่เสือ ลากคอมันออกมารับกรรม!

เย็นวันนั้นเซวียนซานหลางก็กลับมาที่บ้าน มู่หลานเฟินทำทุกอย่างเท่าที่ภรรยาปลอมๆอย่างนางจะทำได้ หญิงสาวทำอาหารเอาไว้ให้เขา มื้อเย็นวันนี้เสิ่นเหวยอันก็มาร่วมโต๊ะด้วย

"น้องหรานหร่าน ฝีมือการทำอาหารของเจ้ายอดเยี่ยมใช้ได้เลย หากใครได้แต่งเจ้าเป็นภรรยาจะต้องโชคดีแน่นอน ซื่อจื่อท่านว่าหรือไม่"

เสิ่นเหวยอันหันไปเอ่ยถามเซวียนซานหลางพร้อมกับยิ้มตาหยี เซวียนซานหลางไม่ตอบ เพียงตั้งใจกินอาหารของตนเองอย่างเงียบๆ

นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เขาสงสัย แต่ก่อนเขาจำได้ว่ามู่หลานเฟินไม่เคยลงครัวทำเรื่องพวกนี้เลยด้วยซ้ำ นางเอาแต่ชี้นิ้วสั่งพวกบ่าวไพร่ให้ไปทำ วันๆเอาแต่แต่งหน้าแต่งตัว ไม่สนใจเรื่องใดนอกจากการตั้งใจยั่วยวนเขา อีกทั้งยังไม่ได้ดูฉลาดมีความคิดเท่ากับในตอนนี้

รอให้คดีนี้คลี่คลายเขาจะต้องสืบเรื่องของมู่หลานเฟินให้กระจ่าง

ด้านมู่หลานเฟินเองก็ไม่ได้คาดหวังคำชมอะไรจากเซวียนซานหลาง เพียงแค่เขาไม่ด่านางหรือต่อว่านางให้ระคายหูนางก็พอใจมากแล้ว

หลังกินอาหารมื้อเย็นอิ่มแล้ว เสิ่นเหวยอันก็มีทีท่าว่าไม่อยากจะกลับบ้านของตน ทั้งยังบอกอีกว่า คนที่เหมาะสมจะเป็นเจ้าบ่าวปลอมๆน่าจะเป็นตนมากกว่า มู่หลานเฟินถึงกับเอ่ยวาจาใดไม่ออก เซวียนซานหลางทนไม่ไหวจึงไล่เสิ่นเหวยอันไปในทันที

หลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยคนทั้งหมดก็แยกย้ายกันเข้าห้องนอน เมื่อเข้ามาในห้องนอนแล้วเซวียนซานหลางก็เดินไปที่โต๊ะ ก่อนจะเปิดกล่องใบหนึ่งออก ด้านในคือชุดเจ้าสาวที่อาต่งองค์รักษ์ลับของเขาไปหามาได้ เขามีท่าทีลังเล ก่อนจะตัดสินใจบางอย่างได้ ชายหนุ่มยื่นมือไปหยิบชุดแต่งงานชุดนั้นขึ้นมาและเดินเอามายัดใส่มือนาง ก่อนจะทิ้งกายลงนอนไม่สนใจนางอีก

มารดามันเถอะ ส่งให้ดีดีไม่เป็นหรือไรกัน

เซวียนซานหลางยังคงนอนไม่หลับ เขาหันกลับมามองนางพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"อีกสามวันเจ้ากับข้าจะเข้าพิธีวิวาห์ปลอมๆด้วยกัน มู่หลานเฟิน จำเอาไว้ว่าเจ้าอย่าได้คิดจะทำให้ข้าเสียเรื่อง จบเรื่องนี้แล้วเราสองคนไม่เกี่ยวข้องกัน อย่าได้แอบอ้างเรื่องแต่งงานในครั้งนี้มาเป็นข้ออ้างในการวุ่นวายกับข้า"

มู่หลานเฟินเบ้ปาก ก่อนจะเอ่ย

"เจ้าค่ะซื่อจื่อ ซื่อจื่องดงามสูงส่ง ข้าไม่อาจเอื้อมหรอกเจ้าค่ะ หึ!"

นางเอ่ยเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ก่อนจะโยนชุดเจ้าสาวชุดนั้นไปที่ปลายเตียงอย่างไม่ใส่ใจ แล้วจึงล้มตัวลงนอนไม่สนใจเขาอีก เซวียนซานหลางมองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงด้วยแววตาสงสัยอย่างคิดไม่ตก

มู่หลานเฟิน แท้จริงแล้วเจ้าเป็นคนเช่นไรกันแน่?