บทที่ 16 วางยา

ท้ายที่สุดคดีสังหารเจ้าสาวก็ถูกปิดลง เจ้าเมืองถงหวางถูกซูอวี้เฉิงสังหาร ส่วนอาหลินก็ถูกตัดสินประหารชีวิต เหล่าข้ารับใช้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการสังหารคนของสองพ่อลูกก็ถูกประหารตามเจ้านายของตนไปอย่างไม่มีข้อยกเว้น เหล่าชาวบ้านต่างก่นด่าสาปแช่งที่สองพ่อลูกทำให้บุตรสาวของพวกเขาต้องมาด่วนจากโลกใบนี้ไป อีกทั้งยังลงมืออำมหิตโหดเหี้ยมอย่างไม่อาจให้อภัยอีกด้วย

เมื่อทุกอย่างคลี่คลายลง เซวียนซานหลางได้ส่งคนนำรายงานเกี่ยวกับคดีที่เกิดขึ้นไปถวายให้กับฮ่องเต้เซวียนจง อีกทั้งยังฝากความไปบอกด้วยว่าอีกไม่นานพวกเขาจะเร่งเดินทางกลับเมืองหลวงไปกราบทูลรายงานความเป็นไปทั้งหมดด้วยตนเอง

ฮ่องเต้เซวียนจงทรงพอพระทัยเป็นอย่างมาก คนหนุ่มมากความสามารถเหล่านี้ล้วนเป็นกำลังสำคัญที่ช่วยทำงานให้เขาได้อย่างราบรื่น โดยเฉพาะหลานชายของเขาคนนี้

เซวียนซานหลางเป็นคนสุขุมรอบคอบ ที่ผ่านมาไม่เคยสร้างความลำบากใจอะไรให้กับเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว อีกทั้งยังเป็นคนซื่อสัตย์ ไม่โลภมาก เขาเองไม่เคยหวาดระแวงในตัวหลานชายคนนี้เลยแม้แต่น้อย

เมื่อปิดคดีได้สำเร็จ ฮ่องเต้เซวียนจงจึงออกราชโองการ ส่งท่านเจ้าเมืองคนใหม่ไปที่เมืองถงหวาง เจ้าเมืองคนนี้อายุยังไม่มาก แต่กลับมีความซื่อสัตย์ สองปีก่อนเขาสอบได้ตำแหน่งจอหงวนเป็นคนมากฝีมือ ได้เข้ามาทำงานในราชสำนักถึงสองปีเรียนรู้ทุกอย่างได้อย่างรวดเร็ว ฮ่องเต้เซวียนจงจึงมอบหมายภาระหน้าที่นี้ให้แก่เขา

เมื่อท่านเจ้าเมืองคนใหม่มาถึง ก็กวาดล้างขั้วอำนาจเดิมของท่านเจ้าเมืองคนก่อนไปจนหมด ปฏิรูปการปกครองใหม่ ไม่นานเมืองถงหวางก็กลับมาคึกคักและสงบสุขอีกครั้ง ที่สำคัญท่านเจ้าเมืองคนใหม่ยังช่วยปลอบขวัญเหล่าชาวบ้านที่สูญเสียบุตรสาวไปอย่างใส่ใจอีกด้วย

เช้าวันนี้อากาศค่อนข้างเย็นสบายเป็นอย่างมาก เมื่อเรื่องราวเลวร้ายจบสิ้นลง พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังสถานะอีกต่อไป เหล่าชาวบ้านต่างรู้ว่าเซวียนซานหลางและเสิ่นเหวยอันเป็นใคร  อีกทั้งยังรู้ด้วยว่ามู่หลานเฟินก็ไม่ใช่แม่ค้าทั่วไป เหล่าชาวบ้านต่างแสดงท่าทีเคารพต่อพวกเขาอย่างนอบน้อม อีกทั้งยังนำของมาฝากมากมายจนมู่หลานเฟินรับเอาไว้ไม่ไหว

"คุณหนูมู่ ท่านน่ะเป็นคนจิตใจดี ทำอาหารก็อร่อย ไว้มีโอกาศก็มาเปิดร้านที่นี่เสียเลยสิ พวกข้าจะได้มีของอร่อยกินกัน อีกอย่างหนึ่ง ท่านกับซื่อจื่อผู้นั้นก็เหมาะสมกันมาก น่าเสียดายนัก แต่งงานกันจริงๆเสียเลยสิ"

มู่หลานเฟินแทบสำลักน้ำลายตัวเอง นางหันไปมองเซวียนซานหลางที่นั่งอ่านตำราอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของชายหนุ่มเรียบเฉยไม่ยินดียินร้ายต่อสิ่งใดทั้งสิ้น ราวกับไม่สนใจต่อคำพูดไร้สาระเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันมาเอ่ยกับชาวบ้าน

"พวกท่านล้อข้าเล่นแล้ว ข้ากับซื่อจื่อเป็นเพียงคนอาศัยอยู่ในจวนของเขาเท่านั้น"

"น่าเสียดายนัก"

"เสียดายอันใดกัน"

มู่หลานเฟินรับของมาจากชาวบ้าน ก่อนจะส่งให้ลั่วเหมยนำไปเก็บ เหล่าบ้านอยู่สนทนากับนางต่ออีกไม่นานก็ขอตัวจากไป ยามนี้ภายในบ้านจึงเงียบสงบยิ่งนัก

เซวียนเจ๋อออกไปเดินเล่นตั้งแต่เช้าแล้ว ส่วนเสิ่นเหวยอันและซูอวี้เฉิงก็ไปจัดการเรื่องต่างๆที่ต้องจัดการ ตอนนี้ในบ้านเหลือเพียงนางและเซวียนซานหลางสองคน บรรยากาศช่างดูอึดอัดยิ่งนัก ที่ผ่านมาเขาเองก็ไม่ค่อยจะอยากเจรจาหรือสนทนาสิ่งใดกับนางอยู่แล้ว มู่หลานเฟินเองก็ไม่มีสิ่งใดอยากจะพูดคุยกับเขาเช่นเดียวกัน 

"ซื่อจื่อ ข้าจะออกไปซื้อของสักหน่อย"

"อืม"

เขาเอ่ยรีบคำเพียงเบาๆ มู่หลานเฟินจึงเดินออกมาจากบ้านเพียงลำพัง ก่อนหน้านี้ลั่วเหมยบอกนางว่ารู้สึกไม่ค่อยสบายนางจึงให้สาวใช้น้อยไปพักไม่ต้องมาคอยรับใช้นาง

ที่เมืองถงหวางนั้นมีของที่ชาวบ้านทำด้วยมือมาขายหลายอย่าง ทุกอย่างล้วนประณีตงดงาม ผ้าไหมแพรพรรณของที่นี่ก็มีสีสันงดงามไม่ต่างจากเมืองหลวงเลย บรรยากาศก็ดีมาก ตอนนี้เมืองถงหวางเหมือนกับฟ้าหลังฝน หลังจากคดีคลี่คลาย นางก็ไม่ได้ยินเสียงแปลกประหลาดยามค่ำคืนอีกเลย

เมื่อคิดถึงเรื่องของอาหลินแล้ว ไม่น่าเชื่อว่ามนุษย์เราจะทำเรื่องที่น่าหวาดหวั่นเช่นนี้ได้อย่างไม่เกรงกลัวต่อกฎหมายและกฎแห่งกรรมเลยแม้แต่น้อย

มู่หลานเฟินเดินเล่นไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะได้ยินเสียงใครบางคนกำลังเรียกชื่อของตน

"หรานหร่าน"

เมื่อนางหันไปมองก็พบกับเซวียนเจ๋อที่กำลังวิ่งเข้ามาหานางด้วยใบหน้าที่ตื่นตระหนกลนลาน หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเอ่ยถามเขา

"ญาติผู้พี่ ท่านเป็นอันใดไป ไหนว่าไปเดินเล่นแล้วเหตุใดจึงมีสภาพเช่นนี้เล่า"

เซวียนเจ๋อสูดลมหายใจเข้าลึกด้วยความเหนื่อยหอบ ชายหนุ่มพยายามระงับสติตนเองก่อนจะเอ่ย

“ลั่วเหมยแย่แล้ว"

"ห๊ะ แย่อันใดกัน หรือว่าอาการป่วยของนางจะทรุดหนักลง"

"ไม่ใช่!"

"เช่นนั้นนางเป็นอันใดเล่า"

"นางกำลังจะถูกพี่ใหญ่สังหาร เพราะลอบวางยาพี่ใหญ่"

"หา?"

มู่หลานเฟินที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบวิ่งกลับไปที่บ้านทันที เมื่อเข้ามาถึงก็พบว่าตอนนี้ลั่วเหมยกำลังนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นด้วยร่างที่สั่นเทิ้ม เบื้องหน้านางคือเซวียนซานหลางที่กำลังจ้องมองลั่วเหมยด้วยแววตาที่เย็นชา เมื่อเห็นว่ามู่หลานเฟินกลับมาแล้ว ลั่วเหมยก็ลนลานรีบคลานเจ้ามาหาเจ้านายของตนทันที

“ฮือ คุณหนู ช่วยบ่าวด้วยเจ้าค่ะ ฮือ"

มู่หลานเฟินไม่ตอบแต่กลับหันไปเอ่ยกับเซวียนซานหลาง

“ซื่อจื่อ ลั่วเหมยนางวางยาท่านหรือ ยาอันใดกัน?"

เซวียนซานหลางที่ได้ยินอย่างนั้นก็ปรายตามองมู่หลานเฟิน ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"เจ้าไม่รู้หรือ?"

เมื่อได้ยินเขาย้อนถามเช่นนี้มู่หลานเฟินก็พลันขมวดคิ้วมุ่น นางไม่ได้รู้สึกโกธรอันใดที่ถูกเขาถามกลับเช่นนี้ เพราะที่ผ่านมาเจ้าของร่างเดิมทำสิ่งใดกับเขาเอาไว้บ้างนางรู้แจ้งแก่ใจดี ไม่แปลกที่เซวียนซานหลางจะผูกใจเจ็บกับนาง 

เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงหันมาถามลั่วเหมยแทน

"เจ้าเล่ามาให้หมด ว่ามันคือยาอันใดและเจ้าเอายานั่นมาจากที่ใด หากเจ้าโกหก ข้าจะขายเจ้าไปที่หอนางโลม ชาตินี้อย่าได้คิดจะมีชีวิตอย่างสงบสุขอีก"

น้ำเสียงของมู่หลานเฟินเย็นเยียบจนลั่วเหมยถึงกับน้ำตาไหล นางกัดฟันแน่น ก่อนจะเล่าว่าอวี้หลิงเป็นคนมอบยานอนหลับให้นาง รอจนเซวียนซานหลางดื่มไปและหลับไม่ได้สติ ให้นางรีบยุยงมู่หลานเฟินฆ่าคนทันที และยังบอกอีกว่าหากงานไม่สำเร็จ พี่สาวของนางที่เป็นสาวใช้อยู่ในเรือนใหญ่จะต้องถูกโบยจนตาย ก่อนหน้านี้เพราะมู่หลานเฟินไม่ยอมรับยาห่อนั้นมาจัดการเอง อวี้หลิงจึงโยนเผือกร้อนชิ้นนี้มาให้นางช่วยจัดการแทน นางไม่มีทางเลือกจึงต้องทำตามคำสั่งของเจ้านาย

เมื่อได้ฟังคำบอกเล่าจากปากของลั่วเหมย มู่หลานเฟินก็ยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้วตนเองอย่างเหนื่อยหน่าย

อยู่ไกลถึงเมืองหลวง แต่อวี้หลิงก็ยังสามารถยื่นมือมาก่อเรื่องจนได้

เซวียนเจ๋อถึงกับเอ่ยวาจาใดไม่ออก เขาไม่คิดว่าท่านแม่จะยังคงไม่ละความพยายาม ที่จะทำร้ายพี่ชายของเขา

เซวียนซานหลางที่ได้ฟังความจริงทั้งหมดกลับไม่เอ่ยวาจาใดสักคำ ก่อนหน้านี้มู่หลานเฟินออกไปด้านนอก สาวใช้ของนางเป็นคนทำน้ำแกงร้อนมามอบให้เขา แต่เขารู้สึกว่านางผิดปกติ ท่าทางดูลนลาน เมื่อเค้นถามอย่างหนักนางจึงยอมสารภาพว่าใส่ยานอนหลับให้เขากิน จากนั้นก็จะไปตามมู่หลานเฟินให้มาสังหารเขา หากมู่หลานเฟินไม่ทำ นางก็จะลงมือทำด้วยตนเอง

เดิมทีเขาคิดจะฆ่านางเสียแต่เซวียนเจ๋อกลับมารั้งเอาไว้ก่อน และไปตามมู่หลานเฟินกลับมา

เดิมทีเขารู้อยู่แล้วว่าอวี้หลิงคิดจะวางยา แต่ที่ผ่านมาลั่วเหมยดูเหมือนจะเชื่อฟังมู่หลานเฟินและไม่ก่อเรื่อง แต่นางกลับลงมือทำตามคำสั่งอวี้หลิงจริงๆ

มู่หลานเฟินถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะหันมาเอ่ยกับเซวียนซานหลาง

"เรื่องสาวใช้ของข้าที่ทำผิดต่อท่านข้าขออภัยด้วย ข้าจะไม่ปล่อยให้นางรอดความผิดไปได้”

เอ่ยจบก็หันไปมองลั่วเหมย

“ลั่วเหมยข้าจะโบยเจ้ายี่สิบไม้ หลังจากที่กลับถึงเมืองหลวงแล้วเจ้าก็ไปอยู่ที่โรงครัวไม่ต้องมาคอยรับใช้ข้าอีก ส่วนพี่สาวของเจ้า ข้าจะหาทางช่วยออกมาเอง ซื่อจื่อท่านเห็นเป็นเช่นไร"

เซวียนซานหลางที่ได้ยินไม่เอ่ยตอบ แต่กลับเก็บดาบในมือ เพียงเท่านี้มู่หลานเฟินก็เข้าใจได้แล้วว่าเขาไม่เอาเรื่องลั่วเหมยอีก

ไม่คิดว่าเขาจะยังมีความใจดีอยู่บ้าง

“เจ้ายังไม่รีบขอบคุณซื่อจื่ออีก”

"ฮือ ขอบพระคุณซื่อจื่อ กับคุณหนู ต่อไปบ่าวไม่กล้าแล้วเจ้าค่ะ บ่าวขอสาบานด้วยชีวิต!"

ลั่วเหมยโขกศีรษะลงกับพื้นก่อนจะลนลานออกไป เซวียนเจ๋อเองก็รู้สึกผิดเขาเอ่ยขอโทษพี่ชายก่อนจะอาสารับหน้าที่เป็นคนลงโทษลั่วเหมยด้วยตนเอง

เมื่อคนออกไปหมดแล้ว เซวียนซานหลางก็เดินเข้ามาหามู่หลานเฟิน นางย่นหัวคิ้วก่อนจะขยับกายถอยหนีจนแผ่นหลังชิดกำแพง ชายหนุ่มตรงหน้ากำลังจ้องนางเหมือนต้องการมองให้ทะลุเข้าไปถึงภายในจิตใจ นัยน์ตาดอกท้อฉายแววเย็นชาดุดันอย่างไม่ปิดบัง

"เมื่อใดกันที่เจ้า รู้จักแยกแยะถูกผิดได้เช่นนี้"

มู่หลานเฟินรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก นางเบือนหน้าหนี พร้อมกับเอ่ยตอบโดยที่ไม่มองหน้าเขา

"เป็นคนชั่วมันน่าเบื่อเกินไป ข้าอยากเป็นคนดีบ้างไม่ได้หรือ"

“เช่นนั้นหรือ"

"อืม"

เอ่ยจบนางก็ยกมือน้อยๆขึ้นมาดันตัวเซวียนซานหลางให้ออกห่างจากตน เซวียนซานหลางส่งเสียงเหอะ นางคิดว่าเขาอยากเข้าใกล้นางอย่างนั้นหรือ

มู่หลานเฟินขยับตัวออกให้ห่างจากเขา ก่อนจะเดินไปหยิบของบางอย่างที่อยู่ด้านนอกมาวางเอาไว้บนโต๊ะตำราของเซวียนซานหลาง

"ตอนที่ข้าออกไปเดินมา เห็นว่าของสิ่งนี้งดงามดี มันคือชามสุราหยกมรกตห่วงคู่ งดงามประณีต เผื่อยามใดที่ท่านอยากชื่นชมมวลผกาดื่มสุราคลายทุกข์ก็เอามันมาใช้ได้ ข้าไม่รู้ว่าจะมอบสิ่งใดตอบแทนที่ท่านช่วยข้าเอาไว้ ก็มีเพียงสิ่งนี้ หากท่านไม่ชอบก็โยนมันทิ้งไปได้เลย ถือว่าข้าไม่เคยมอบให้ก็แล้วกัน ส่วนเรื่องในวันนี้ ข้าขออภัยแทนท่านป้าและสาวใช้ของข้าด้วย ส่วนเซวียนเจ๋อท่านก็อย่าได้หวาดระแวงเขา น้องชายของท่าน รักท่านยิ่งกว่ารักมารดาของเขาเสียอีก ระแวงข้าก็แล้วไปเถอะ แต่กับเซวียนเจ๋อได้โปรดละเว้นเขาเอาไว้สักคนหนึ่ง"

เอ่ยจบนางก็เดินจากไปทันที เซวียนซานหลางปรายตามองชามสุราหยกมรกตคราหนึ่ง ก่อนจะเก็บสายตาตนกลับคืน