บทที่ 2 เรื่องราวของเจ้าของร่างเดิม

ด้านมู่หลานเฟินนั้น นางเดินเตร็ดเตร่มาตามทางเดินที่ปูลาดด้วยหินกรวด พลางสอดส่ายสายตามองไปโดยรอบ

ที่จวนชินอ๋องแห่งนี้ตกแต่งงดงามใช้ได้ ต้นไม้ดอกไม้ออกดอกงดงามตามฤดูกาล ให้ความรู้สึกเย็นสบายสดชื่นเป็นอย่างยิ่ง

ชีวิตของนางผ่านการทะลุมิติมาหลายชาติภพ มีชาติหนึ่งทะลุเข้าไปเป็นแม่ครัว ได้เรียนการทำอาหารมาไม่น้อย แต่ละครั้งที่ทะลุมิตินั้นจะไม่ซ้ำสถานที่กันเลยสักครั้ง พบเจอบุคคลมากหน้าหลายตา หลายสิ่งหลายอย่างช่วยขัดเกลาให้นางกลายเป็นคนที่เข้าใจโลกมากขึ้น

มู่หลานเฟินไม่รู้เลยว่า การทะลุมิติมาในครั้งนี้จะมีชีิวิตอยู่รอดอีกนานเท่าไหร่และจะอายุสั้นเหมือนชาติก่อนๆหรือไม่

หญิงสาวทิ้งกายลงนั่งที่ชิงช้าใต้ต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะไกวมันไปมาอย่างไม่รีบไม่ร้อน

ร่างนี้มีอายุสิบหกปีแล้ว ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมบอกนางว่าชีวิตความเป็นอยู่ก่อนหน้านี้ของมู่หลานเฟินคนเก่าไม่ได้ดีมากเท่าใดนัก

บ้านตระกูลอวี้เป็นตระกูลคหบดี มีบุตรสาวสามคน คนโตคืออวี้หลิง ส่วนแม่ของนางเป็นบุตรสาวคนรอง และมีบุตรสาวคนเล็กที่เกิดจากอนุนามว่าอวี้หลัน

 ไม่นานแม่ของมู่หลานเฟินได้แต่งงานกับพ่อค้าตระกูลมู่และให้กำเนิดนางออกมา แต่หลายปีต่อมาพ่อแม่ของนางตายก็ป่วยตายจากไป นางจึงต้องใช้ชีวิตอยู่กับอวี้หลันผู้เป็นน้าสาว อีกทั้งสามีของอวี้หลันยังจ้องจะทำไม่ดีไม่ร้ายนางอยู่ตลอดเวลา อวี้หลิงป้ามหาภัยนางนั้นเป็นคนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือและบอกว่าหากมู่หลานเฟินมาช่วยงานนางจะต้องสุขสบายไปทั้งชาติแน่นอน

 มู่หลานเฟินคนเก่านั้นมีนิสัยมักใหญ่ใฝ่สูง ขอเพียงได้ใช้ชีวิตบนความสุขสบายเจ้าตัวล้วนทำได้ทุกอย่าง จึงตอบตกลงโดยไม่คิดไตร่ตรองให้ละเอียดถี่ถ้วน

ไม่รู้ว่าจะนับเป็นความโชคดีได้หรือไม่ แม้อวี้หลิงจะบังคับให้นางทำสิ่งนั้นสิ่งนี้เพื่อผลประโยชน์แอบแฝงแต่กลับไม่เคยทุบตีนางจริงจังเลยสักครั้ง แม้ปากจะด่า ที่ลงโทษมากสุดก็เพียงให้อดข้าวเท่านั้น

ที่สำคัญนางยังมีญาติผู้พี่ที่อายุห่างกันหนึ่งปีนามว่าเซวียนเจ๋อ ซึ่งก็คือบุตรชายของอวี้หลิง น้องชายแท้ๆของเซวียนซานหลาง นางยังไม่ได้พบเจอเขาเลย แต่ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมยามที่นึกถึงเซวียนเจ๋อนั้น ไม่ได้มีความเกลียดชังหรือมีความคิดใดแอบแฝงเลยแม้แต่น้อย

เซวียนซานหลางและเซวียนเจ๋ออายุห่างกันหลายปี ลั่วเหมยบอกนางว่าปีนี้เซวียนซานหลางอายุยี่สิบสองปีแล้ว แต่ทว่าเขายังไม่แต่งงานหรือชอบพอสตรีคนไหนเลยแม้แต่คนเดียว ท่าทางเย็นชาวางตัวสูงส่งของเขามันทำให้มู่หลานเฟินรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

หญิงสาวยกมือขึ้นมานวดหว่างคิ้ว ช่างเถอะ จะว่าไปแล้ว ชาตินี้นางก็มีชีวิตสุขสบายกว่าชาติก่อนๆมากนัก ใช้ชีิวิตให้เป็นไปตามครรลองเถอะ จะเกิดสิ่งใดขึ้นก็แล้วแต่สวรรค์จะกำหนด

นั่งเล่นอยู่นาน ในที่สุดมู่หลานเฟินก็รู้สึกเบื่อ จึงเดินกลับมาที่เรือน เมื่อมาถึงก็พบกับป้าของตนที่กำลังนั่งรออยู่ด้านในเรือน แววตาที่มองมาฉายความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ดูท่าอวี้หลิงคงจะรู้แล้วว่าแผนการที่สั่งให้นางทำไม่สำเร็จ

มู่หลานเฟินไม่ได้สนใจสายตาที่มองมาของป้าตนเองเลยแม้แต่น้อย 

"หรานหร่าน เจ้าทำไม่สำเร็จกี่ครั้งแล้ว เห็นทีข้าคงต้องอดข้าวเจ้าจริงจังเสียแล้ว"

มู่หลานเฟินเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็หันมามองอวี้หลิง ก่อนจะเอ่ย

"ท่านป้า ข้าขอเตือนท่านหน่อย เซวียนซานหลางไม่ใช่คนที่พวกเราจะล่วงเกินได้ง่ายๆ วันนี้เขาถึงกับขู่จะฆ่าข้า ท่านก็ระวังตัวเอาไว้บ้างเถอะ"

อวี้หลิงเมี่ื่อได้ฟังก็ถึงกับลมออกหู นางก้าวเข้ามาหาหลานสาวก่อนจะยกนิ้วชี้จิ้มหน้าผากของมู่หลานเฟินอย่างไม่พอใจ

"นังโง่! เจ้ารู้หรือไม่ว่าเซวียนเจ๋อจะต้องลำบากเพียงใดในวันหน้า หากซานหลางได้ตำแหน่งชินอ๋องเมื่อใด เขาไม่มีทางปล่อยพวกเราเอาไว้แน่"

“เช่นนั้นก็ไปหาที่อยู่ใหม่เสียสิ ยากตรงไหนกัน สิ่งใดที่ไม่ใช่ของตนเอง  ท่านจะพยายามแย่งชิงไปเพื่ออะไรกัน ข้าไม่ช่วยท่านแล้ว ข้าเหนื่อยข้าเบื่อ"

"เจ้า!"

อวี้หลิงง้างฝ่ามือหมายจะตบสั่งสอนหลานสาว แต่เมื่อเห็นมู่หลานเฟินเงยหน้ามามองตนอย่างไม่เกรงกลัว อีกทั้งแววตาคู่งามยังแสดงออกถึงความรำคาญอย่างไม่ปิดบัง อวี้หลิงก็ลดมือลงก่อนจะส่งเสียงฮึดอัดออกมา

มู่หลานเฟินเป็นบุตรสาวที่เกิดจากน้องสาวที่นางรักที่สุด ซ้ำยังมีใบหน้าคล้ายกันยิ่งนัก ก่อนตายน้องสาวได้ส่งคนแอบนำจดหมายมามอบให้นาง ขอร้องให้นางช่วยเลี้ยงดูมู่หลานเฟิน พามู่หลานเฟินออกมาจากบ้านตระกูลอวี้ด้วย น้องสาวของนางตายอย่างไม่เป็นธรรม ไม่ได้ป่วยตายอย่างที่คนอื่นเห็น เรื่องนี้อาจเกี่ยวพันกับอวี้หลันและสามีชั่วของนาง น่าเจ็บใจนักที่อวี้หลันเชื่อสามีมากกว่าพี่น้อง และนางเองยังหาหลักฐานไม่ได้ จึงไม่อาจสะสางหนี้แค้นแทนน้องสาวได้

นางไม่มีทางทำร้ายมู่หลานเฟินได้ลงคอ แม้ปากจะบ่นด่าแต่นางไม่อาจทำใจดำกับหลานแท้ๆของตนเองได้ลง

"เหอะ เจ้ารู้จักกลัวด้วยหรือ จำไว้นะหรานหร่าน หากแผนสำเร็จ ข้าสบายเจ้าก็สบายไปด้วย อย่าโง่ให้มาก แล้วก็อย่าได้คิดหลงรักซานหลางเข้าจริงๆ"

เอ่ยจบอวี้หลิงก็จากไปทันที มู่หลานเฟินพรูลมหายใจออกมา ก่อนจะทิ้งกายลงนอนบนเตียง

ใช้ชีวิตก็ยากแล้ว ยังต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีก น่าปวดหัวจริงๆ

เวลาล่วงเลยมาจนถึงยามเย็น เป็นเวลาที่ต้องกินมื้อเย็นร่วมกัน ที่จวนชินอ๋องมีกฎระเบียบซึ่งปฏิบัติอย่างเคร่งครัดนั้นก็คือ มื้อเย็นคนในครอบครัวจะต้องกินอาหารพร้อมหน้า ห้ามขาดแม้แต่คนเดียว ที่ทำเช่นนี้เพื่อจะได้กระชับความสัมพันธ์ในครอบครัว ได้แลกเปลี่ยนสุขทุกข์ที่พบเจอในแต่ละวันให้คนในครอบครัวได้รับรู้

 มู่หลานเฟินเดินตามป้าของตนมาที่เรือนใหญ่พร้อมกับญาติผู้พี่นั่นก็คือเซวียนเจ๋อ

การได้พบกับเซวียนเจ๋อนับว่าเป็นเรื่องดีไม่น้อยเลย นิสัยของเซวียนเจ๋อแตกต่างจากมารดาของตนเองราวฟ้ากับเหว หน้าตาของเขาหล่อเหลามีส่วนคล้ายกับเซวียนซานหลางถึงสิบส่วน อีกทั้งยังมีนิสัยร่าเริง พูดคุยไม่หยุด และยังชอบชวนนางทำอะไรที่แปลกใหม่ ที่จวนแห่งนี้ไม่น่าเบื่อก็เพราะมีเซียวเจ๋อ

เมื่อมาถึงทุกคนก็กินอาหารกันพร้อมหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่มู่หลานเฟินได้พบกับเซวียนชินอ๋อง ถึงแม้เขาจะอายุมากแล้วแต่กลับมีใบหน้าหล่อเหลา นางไม่แปลกใจเลยว่าทำไมบุตรชายสองคนของเขาถึงรูปงามเช่นนี้ ก็เพราะมีบิดารูปหล่ออย่างไรเล่า

มู่หลานเฟินกินอาหารไปก็ชำเลืองมองเซวียนซานหลางเป็นระยะ แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับไม่ได้ปรายตามองนางเลยด้วยซ้ำ เขากินอาหารอย่างเงียบๆ ทุกท่วงท่างดงามและชวนมองเป็นอย่างมาก

มู่หลานเฟินคีบหมูสามชั้นเข้าปาก พบว่ารสชาติดีไม่น้อยเลย 

อยู่ๆนางก็รู้สึกได้ว่าเหมือนมีคนเอาเท้าสะกิดขาของนาง เมื่อหันไปมองโดยรอบก็พบว่าอวี้หลิงกำลังขยับตาให้นาง และทำท่าทางบอกให้นางคืบอาหารให้เซวียนซานหลาง มู่หลานเฟินกลอกตาไปมา ป้ามหาภัยนี่แม้ยามกินข้าวก็ยังไม่ให้นางได้สงบสุข เอาเท้าสะกิดขานางอยู่นั่น!

 มู่หลานเฟินใช้ตะเกียบคีบหมูสามชั้นวางลงในถ้วยข้าวของเซวียนซานหลางอย่างลวกๆ ชายหนุ่มปรายตามองนาง ก่อนจะจัดการใช้ตะเกียบคีบเนื้อหมูเหล่านั้นไปวางใส่เอาไว้ในถ้วยอีกใบโดยไม่กินแม้แต่คำเดียว ท่าทีเหมือนรังเกียจเสียเต็มประดา

"นางมีน้ำใจคีบอาหารให้เจ้า เหตุใดไม่ชิมสักคำเล่า ไร้มรรยาทเสียจริง"

เซวียนชินอ๋องเอ่ยกับบุตรชายด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เซวียนซานหลางวางตะเกียบลง ก่อนจะลุกขึ้นยืน

"ลูกอิ่มแล้ว จะกลับไปจัดการงานที่เรือน ขอตัวก่อน"

เอ่ยจบเขาก็เดินจากไปทันที ก่อนจากยังไม่ลืมส่งสายตาไม่พอใจมาให้มู่หลานเฟินอย่างไม่ปิดบัง เซวียนชินอ๋องส่ายหน้าไปมารู้สึกจนปัญญากับนิสัยเย็นชาของบุตรชาย ตั้งแต่เขามีภรรยาใหม่ เซวียนซานหลางก็ทำตัวห่างเกินกับเขามาโดยตลอด ทำราวกับไม่ใช่พ่อลูกกัน เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดี เขายังไม่แก่ชรา ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวย่อมรู้สึกเปล่าเปลี่ยว วันใดที่เซวียนซานหลางมีภรรยาจะต้องเข้าใจเขาในสักวัน

ส่วนมู่หลานเฟินนั้นก็ไม่สนใจสิ่งใด นางยังคงคีบอาหารเข้าปากอย่างสบายอารมณ์

 ช่างสิใครไม่กินก็เรื่องของเขาแต่นางจะกิน

ส่วนอวี้หลิงก็ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างคิดไม่ตก

อาหารมื้อเย็นของวันนี้ผ่านไปอย่างไม่คอยราบรื่นเท่าใดนัก หลังจากกินอิ่มแล้วเซวียนเจ๋อก็ตรงไปหาเซวียนซานหลางที่เรือนของพี่ชายทันที ในมือของเขามีขนมหวานถ้วยหนึ่ง ตั้งใจเอามาให้พี่ชายได้ลองชิม

เซวียนเจ๋อรักใคร่พี่ชายคนนี้มาก เขามองเซวียนซานหลางเป็นแบบอย่างที่ดีมาตลอด เซวียนเจ๋อรู้ทุกการกระทำของมารดา แต่เขากลับทำเป็นมองไม่เห็น และไม่อยากมีส่วนร่วม เขาไม่อยากเป็นซื่อจื่อ การได้ใช้ชีวิตอิสระต่างหากคือสิ่งที่เขาใฝ่ฝัน

"พี่ใหญ่"

เซวียนซานหลางที่กำลังนั่งอ่านตำราพลันเงยหน้าขึ้นมามอง เมื่อเห็นว่าเป็นเซวียนเจ๋อเขาก็วางตำราในมือลง ก่อนจะกวักมือเรียกน้องชายให้เข้าไปหา เซวียนเจ๋อที่เห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปทันที

แม้เขากับอวี้หลิงจะมีความสัมพันธ์ที่พร้อมทำลายกันและกันอยู่ตลอดเวลา แต่กับเซวียนเจ๋อนั้น เซวียนซานหลางกลับเอ็นดูไม่น้อย

เขารู้ดีว่าเซวียนเจ๋อไม่เคยคิดจะทำร้ายเขา แต่สิ่งที่เขากังวลก็คือ สักวันเซวียนเจ๋ออาจจะถูกความโลภของมารดาตนทำร้ายเข้าสักวัน

"พี่ใหญ่ ข้าเอาขนมหวานมาให้ท่าน  เห็นท่านรีบร้อนลุกออกจากโต๊ะอาหารยังไม่ได้กินขนมเลย ชิมสักคำสิ ข้าทำเองกับมือเลยนะ"

เซวียนเจ๋อวางถ้วยขนมลงตรงหน้าพี่ชาย เซวียนซานหลางมองขนมถ้วยนั้น ก่อนจะเอ่ยกับน้องชาย

"เป็นบุรุษเช่นใดกันจึงเข้าครัวเยี่ยงสตรี การเรียนเข้าก็ไม่เอาไหน อาเจ๋อ วันหน้าเจ้าจะทำมาหากินอันใดกัน"

"ไม่ทำหรอก ข้ามีพี่ชายเก่งกาจเช่นท่าน ก็เกาะท่านกินไปตลอดชีวิตเสียก็สิ้นเรื่อง"

เซวียนซานหลางเมื่อได้ยินก็ส่ายหน้าไปมาและยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหยิบถ้วยขนมขึ้นมาชิม รอจนพี่ชายกินอิ่มแล้ว เซวียนเจ๋อจึงเอ่ยขึ้นมา

"พี่ใหญ่ ท่านอย่างถือสาหรานหร่านเลยนะ นางก็ถูกท่านแม่ข้าบังคับมาอีกต่อหนึ่ง เดิมทีนางก็แค่หลงรักท่าน มีจิตใจฝันสูง ท่านไม่ชอบนางก็ช่างเถอะ แต่ได้โปรดไว้ชีวิตนางด้วย ส่วนท่านแม่ข้า หากนางทำผิดต่อท่านจริง ข้าก็จะไม่เข้าข้าง คนเราเกิดมาควรเดินบนความถูกต้อง"

เซวียนเจ๋อเอ่ยออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ พี่ชายของเขาแม้จะไม่เคยด่าทอเขารุนแรง แต่เขาก็ค่อนข้างเกรงใจอยู่ไม่น้อย

เซวียนซานหลางเมื่อได้ยินที่น้องชายเอ่ยขึ้นมาก็ลอบถอนหายใจด้วยความเวทนา อวี้หลิงโลภมาก จิตใจสกปรก แต่กลับคลอดบุตรชายที่มีนิสัยแตกต่างจากนางมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ

"ช่างเถอะ หากพวกนางไม่ก่อความวุ่นวายให้ข้ามากไปกว่านีิ ข้าเองก็จะไม่ถือสา"

"ขอบคุณพี่ใหญ่ ไว้ข้าจะมาทำขนมให้ท่านกินอีก ข้ารักท่านนะ"

เอ่ยจบเจ้าเด็กแสบเซวียนเจ๋อก็รีบวิ่งกลับเรือนของตนเองไปทันที เซวียนมองตามแผ่นหลังของน้องชายพร้อมกับยิ้มออกมา

อวี้หลิงที่เห็นว่าบุตรชายกลับมาแล้วก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก ชีวิตนางช่างดีนัก บุตรชายรักใคร่พี่ชายต่างมารดาออกปานนั้น หลานสาวก็เริ่มไม่เชื่อฟัง นี่นางทำเวรกรรมอันใดมากัน ทั้งลูกทั้งหลานไม่ได้ดั่งใจเลยสักคน!