ตอนที่ 2 คำสั่ง

ตึก!

ตึก!

“กว่าแกจะโผล่หัวมาได้ ต้องให้ฉันรอถึงพรุ่งนี้เช้าเลยไหม” คางูยะเงยหน้ามองหลานชายอย่างไม่สมอารมณ์นัก ก่อนจะเอ่ยกระแหนะกระแหนออกไป

“วันนี้วันดี ปู่จะอะไรนักหนา” เคนตะหย่อนตัวนั่งตรงกันข้าม สีหน้าท่าทางไม่ค่อยทุกข์ร้อน

“ช่วยพี่แกสืบเรื่องฆาตกรตัวจริงสักที ไม่ใช่ทำตัวไร้สาระไปวันๆ” มาเฟียเฒ่าไม่อยากต่อปากต่อคำนานจึงพูดสิ่งที่สำคัญที่สุดทันที

“วันอื่นก็มี ค่อยคุยเรื่องนี้ก็ได้”

“ฉันจะคุยวันนี้และตอนนี้ แกมีหน้าที่ฟังและทำตามเท่านั้น” คางูยะออกคำสั่งวางอำนาจอย่างที่เป็นมาตลอด เขาคงปล่อยให้มีทายาทคนที่สองอีกไม่ได้ถ้าเรื่องยังค้างคาอยู่แบบนี้

“...” ทำเอาร่างสูงใหญ่ถึงกับพ่นลมหายใจอย่างเบื่อหน่าย

“ช่วงนี้ห้ามไปไหนจนกว่าพี่ชายแกจะฮันนีมูนเสร็จ จะลากผู้หญิงไปกินกี่คนก็เรื่องของแก แต่ต้องกลับไปนอนบ้าน”

“...” เคนตะแบมือทั้งสองข้างอย่างไม่เข้าใจ สีหน้าเหวอไปทันที คอนโดเขาก็มีทำไมต้องกลับไปนอนบ้าน ทั้งๆที่ไม่มีอะไรน่าสนใจสักนิด

“ต่อไปหน้าที่หลักของแกคือ...” คางูยะเอ่ยออกมาเว้นจังหวะเพื่อมองหน้าหลานชาย ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “ดูแลคัพเค้ก!!”

“ไม่มีทาง!!” เคนตะรีบปฏิเสธคำสั่งนั้นอย่างไว เรื่องอื่นพอจะบังคับกันได้ แต่จะให้ไปดูแลคนที่เข้าหน้ากันไม่ติดมันยากเกินกว่าจะต้องฝืน

“เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ คอยรับคอยส่งคัพเค้กเวลาไปมหา’ลัย” น้ำเสียงบ้าอำนาจสั่งต่อ ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะแสดงท่าทีแบบไหนออกมา

“คนขับรถก็มี ทำไมต้องเป็นผมด้วย” ทำเอาชายหนุ่มเริ่มจะโวยวายเพราะเขาเพิ่งจะมีเรื่องกับเธอ เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี่เอง

“เพราะฉันไม่ไว้ใจใคร”

“แล้วไว้ใจผมเนี่ยนะ ไม่กลัวผมกับยัยเค้กจะทะเลาะกันตายซะก่อนรึไง”

“หึ ถ้าแกจะทำตัวเป็นเด็กตามยัยเค้กก็เรื่องของแก”

“เห้อ” เคนตะพิงโซฟาอย่างเถียงไม่ออก นึกถึงภารกิจที่ต้องทำแล้วหงุดหงิดใจขึ้นมาทันที ถ้าคัพเค้กน่ารักอย่างแต่ก่อนก็คงไม่ต้องมานั่งปฏิเสธให้เสียเวลาอย่างนี้

@คฤหาสน์ตระกูลซามูเอล

“แทนที่จะได้นอนพักโรงแรมกับสาวๆ อะไรวะ ต้องมาอยู่ห้องสี่เหลี่ยมบ้าๆเนี่ยนะ” เคนตะตวัดขาลงจากเตียงในเวลาตอนเช้าของอีกวัน พร้อมทั้งขยี้ผมตามอารมณ์ที่เก็บกลั้นตั้งแต่เมื่อคืนที่ไม่สามารถเอาชนะปู่ของเขาได้

“แม่ง..ไม่มีไรน่าสนใจสักนิด” เมื่อมองไปรอบๆห้องก็มีแค่ผนังห้องแทนที่จะเป็นสิ่งที่เขาชอบเสพสันติ แต่สุดท้ายเคนตะทำได้แค่ต่อสายหาแม่บ้านเพื่อให้นำกาแฟขึ้นมาบนห้อง ดับอารมณ์ขุ่นหมองให้ลดลง

จนกระทั่ง...

ร่างสูงใหญ่หยิบถ้วยกาแฟสาวเท้าออกไปนอกระเบียงผ่อนคลายอาการงัวเงีย เคนตะทอดสายตามองออกไปไกล ก่อนจะยกถ้วยขึ้นเพื่อจิบกาแฟ แต่แล้วสายตาดันหลุดโฟกัสเปลี่ยนเป็นสระว่ายน้ำที่มีร่างบอบบางกำลังว่ายน้ำอยู่

ฟึ่บ!

“อุ๊บ!” เคนตะถึงกับสำลักกาแฟออกจากปาก เมื่อสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือหญิงสาวมีน้ำมีนวลในชุดบิกินีสีดำกำลังขึ้นจากสระ เขาไล่สายตาตั้งแต่หัวจรดเท้าใบหน้าจิ้มลิ้มที่ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นเซ็กซี่ยั่วยวน มือบางยกขึ้นไปรวบผมเป็นโดนัท เผยให้เห็นชุดที่เปียกปอนและเนื้อผิวชัดเจนกว่าเดิม

“อึก!” เขาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอกับภาพที่เห็น เพราะผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้ผอมแห้งแต่กลับสมส่วนไปซะทุกจุด ถึงจะดูตัวเล็กไปหน่อยก็ตาม

“ยัยเค้ก ว่ายน้ำบ้าไรตอนนี้วะ” เขารีบเช็คขอบปากที่มีกาแฟติดอยู่ พึมพำอย่างหัวเสีย เพราะในเวลาที่คางูยะอยู่เมืองไทยแบบนี้ทำให้บอดี้การ์ดเต็มรอบคฤหาสน์ จนทำให้คัพเค้พอาจเป็นเป้าสายตาได้ง่าย

แต่แล้วคนตัวเล็กก็หยิบผ้าคลุมเดินเข้าไปในบ้าน ทำให้เคนตะไม่สามารถมองเห็นได้อีกนอกจาก...ออกไปดักรอหน้าห้องนอนตัวเอง!!

ตึกตึก...คนตัวเล็กสาวเท้าออกจากลิฟต์เพื่อกลับห้องนอนตัวเอง ก่อนจะเหลือบไปเห็นใครบางคนกำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องเขาเอง

“...” คัพเค้กเดินผ่านหน้าเคนตะ ไม่คิดจะหยุดทักทายแต่อย่างใด นอกจากรีบสาวไปไกลๆ นึกถึงคำพูดเมื่อคืนยังเจ็บใจไม่หายกับคำพูดดูถูกพวกนั้น

ตึก! ทว่าเคนตะกลับก้าวขาไปยืนขวางทางไว้อีกครั้ง

“จะมาหาเรื่องไรอีก” ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าคม เป็นฝ่ายถามออกไปก่อนเพื่อตัดความรำคาญ

“...” เคนตะไม่ได้เอ่ยสิ่งใด ใช้สายตากวาดมองคนตัวเล็กตรงหน้า

พึ่บ! เมื่อเห็นอย่างนั้น คัพเค้กจึงดึงชุดคลุมอาบน้ำขึ้นจากไหล่ให้กลับมามิดชิดเหมือนเดิม

“พูดมาสิ ไม่พูดเค้กจะกลับห้อง”

“หึ” เขาแสยะยิ้มรู้สึกสนุกเมื่อได้กวนประสาทน้องสาวคนเล็ก

“บ้ารึเปล่า” คัพเค้กสาวเท้าหลบทันที ย่นจมูกไม่สมอารมณ์นัก

“รีบไปแต่งตัว มีเรียนไม่ใช่เหรอ”

“ยุ่งไรด้วย”

“ฉันจะไปส่งที่มหา’ลัย”

“หัวกระแทกพื้นรึไง ถึงได้หาเรื่องแต่เช้า” คัพเค้กหมุนตัวพร้อมกอดอกแล้วถามออกไป

“คิดว่าฉันอยากไปส่งมากเหรอวะ ถ้าไม่ใช่คำสั่งของปู่ไม่มีทางที่ฉันจะทำ” เคนตะเลิกคิ้ว แสดงท่าทางอย่างที่พูดทุกคำ

“งั้นก็ไม่ต้องฝืน เพราะเค้กไปเองได้” พูดจบคัพเค้กเดินกลับไปที่ห้องตัวเองทันที

“ก็ดี!! ฉันถือว่าเธอปฏิเสธฉันเองนะยัยเค้ก” ว่าแล้วเคนตะเองก็หมุนตัวเอื้อมมือเปิดประตูเข้าห้องตัวเองเช่นกัน คนอย่างเขาไม่ง้อให้เสียเวลาหรอก เพราะถือว่าเขาใจดีเกินพอแล้ว