เพียงชั่ววูบ 7

วินตราที่กำลังนั่งอ่านรายงานและผลประกอบการต่าง ๆ อยู่ในร้านกาแฟที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมง เจ้านายตัวดีของเขาพรุ่งนี้มีนัดตีกอล์ฟกับคุณทิณกร ซึ่งพื้นเพที่บ้านทำธุรกิจพลังงาน สองตระกูลนี้มีผลประโยชน์ที่เอื้อกันและผู้ใหญ่ทั้งสองก็ยินดีหากทั้งสองจะลงเอยกัน วินตรานั่งอ่านธุรกิจพลังงานของบ้านเทวะบดินทร์ เผื่อระหว่างทางจะสามารถบรรจุข้อมูลเหล่านี้ลงไปในกลีบสมองของท่านประธานของเขาได้บ้าง นั่งอ่านอยู่นานจนเวลาตี 1 จึงปิดแฟ้มพวกนั้นเก็บในกระเป๋า อ้อ! เขาติดรถเจ้านายมาด้วยล่ะ รถเปิดประทุนปีกนกที่นั่งก็ยาก ลุกก็ยาก เบาะก็ไม่นุ่มสบายไม่สมราคาเลยสักนิดในความคิดของวินตรา เจ้านายตัวดีหนีบเขามาที่นี่เพื่ออะไรวินตรารู้ดี นอกจากอยากจะกลั่นแกล้งแล้วจะทำอะไรได้อีก

หัวสมองมีแค่นั้น! ถ้าท่านประธานของเขาใส่ใจการงานเหมือนหาเรื่องเขาป่านนี้คงเจริญรอยตามท่านเจ้าสัวไปนานแล้วไม่ใช่ไม่เป็นโล้เป็นพายอยู่อย่างนี้เฮ้อ! งานเลขาส่วนตัวต่างอะไรจากเบ๊เป็นที่รองมือรองตีนและยังเป็นคนใช้ส่วนตัวดีไม่ดีพ่วงคนขับรถไปอีกตำแหน่งวินตราก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะเดินไปยังทางเข้าคลับแม้จะเป็นคลับ VIP เข้าได้เฉพาะสมาชิกแต่เพราะผ่านการทำงานแบบนี้มานักต่อนักต่อให้ข้างหน้าจะเป็นค่ายกลเขาก็ต้องฝ่าด่านไปเอาตัวประธานเฮงซวยของเขาออกมาให้ได้

นัดพรุ่งนี้สำคัญจะพลาดไม่ได้!

การ์ดหน้าห้องเคาะประตูก่อนจะเข้าไปรายงานสักพักประตูจึงเปิดอ้าออกวินตราก้าวเข้าไปข้างในไม่มีท่าทีหวั่นเกรงเลยสักนิดกับสายตานับสิบคู่ที่มองมาสายตาของเขาโฟกัสตรงจุดเดียวจุดที่เจ้านายของเขานั่งอยู่เพียงเท่านั้นพร้อมกับค้อมตัวทำความเคารพอีกสี่คนที่เหลือซึ่งวินตรารู้จักชื่อเสียงเรียงนามพวกเขาทั้งหมด

“ไอ้นีสนี่อย่าบอก…” เวคินที่ละมือจากแก้วบรั่นดีถามเดนีสที่ใบหน้าแดงก่ำตาปรือมือข้างหนึ่งกอดเอวเด็กเอนฯอย่างหลวมๆ

“อืม”

“ขอโทษที่เสียมารยาทและขอโทษทุกท่านที่เข้ามาขัดจังหวะครับผมวินตราเป็นเลขาส่วนตัวของคุณเดนีสครับ” พร้อมกับค้อมตัว 45 องศาให้ทุกคนอีกครั้งอย่างนอบน้อมสีหน้าราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าได้ดีเวคินแอบให้คะแนนเลขาคนใหม่ของเพื่อนอยู่ในใจสี่คนที่เหลือต่างก็จ้องคนมาใหม่ไม่วางตาแม้แต่กิตติกรที่แกล้งหลับยังลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยแนะนำตัว

“ไอ้นีสแม่มาตามกลับละ” สานิชแซว

“แม่บ้านมึงไอ้ควาย” เดนีสตอกกลับอย่างไม่ไว้หน้าแต่สานิชกลับไม่ถือสาหัวเราะยิ้มร่าอีกต่างหาก

“ไม่ได้ขัดจังหวะและรบกวนอะไรหรอกครับคุณมาถูกจังหวะพอดีผมเองก็หาจังหวะที่จะกลับเหมือนกัน” กิตติกรพูดตามจริงเวลาล่วงเลยจะเช้าวันใหม่อยู่แล้วพรุ่งนี้เขาต้องตื่นมาใส่บาตรกับคุณหญิงย่าอีก

“กลับก่อนนะครับทุกคน” เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นกิตติกรจะคีพลุคคุณชายไม่หลุดพูดคำหยาบให้ได้ยินสักประโยคอย่างเด็ดขาดแม้แต่สรรพนามกู-มึงก็ไม่ใช้

“อ้าวคุณชายกรจะทิ้งกันง่ายๆ  แบบนี้เลย” ปรปักษ์เองที่เริ่มเมาถามเสียงอ้อแอ้

กิตติกรไม่สนใจเดินออกไปอย่างสง่างาม

“เดินทางกลับดีๆนะครับ” วินตราเอ่ยส่งแขกของเจ้านายอย่างรู้งานเด็กเอนฯต่างก็หน้ามุ่ยไม่คิดว่าจะถูกขัดจังหวะแต่สายตาของคุณเลขาตรงหน้าก็ทิ่มแทงจนรู้สึกร้อนๆหนาวๆอย่างบอกไม่ถูก

“กลับเร็วหน่อยก็ดีเหมือนกันทำงานก็เหนื่อยจะตายห่าอยู่แล้ว”  เวคินพูดพลางบิดขี้เกียจ เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ข้อแขนถูกพับจนเกือบถึงศอกคนอื่นก็สภาพไม่ต่างกันเพราะเลิกงานก็ตรงมาที่นี่เลย ฝ่าบรรดารถติดกลางกรุงมาถึงที่นี่ก็ปาไปเกือบสองทุ่มแล้ว

พูดคุยก็พูดแล้ว

นารีสุราก็ครบหมดสานิชพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“กลับก็กลับ”

“หนุ่มๆจ๊ะวันหน้าเจอกันใหม่นะ” ไม่วายควักเงินสดเป็นปึกในกระเป๋าเสื้อออกมาแจกจ่ายให้กับทุกคนอย่างมันมือแจกเงินเหมือนใบไม้ไม่แปลกที่กิตติกรจะมองเพื่อนรักอย่างสานิชว่าเป็นไอ้แก่ตัณหากลับไม่เหลือมาดนักธุรกิจใหญ่เลยสักนิดสานิชก็คือสานิชเพื่อนๆคนอื่นเห็นจนชินตาแต่วินตรากลับแปลกใจไม่น้อยตัวตนของนักธุรกิจพวกนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ

แม้สานิชจะทำตัวกะลิ้มกะเหลี่ยแต่มือกลับไม่ได้ไวไม่ลวนลามไม่หอมแก้มอะไรทั้งนั้นเหมือนมีเส้นกั้นบางๆไว้ตัวอยู่หน่อยๆไม่ใช่คลำไม่มีหางก็เอาหมดยังพอให้นับหน้าถือตาอยู่บ้าง

“ไว้เจอกันโอกาสหน้านะครับคุณเลขา”

“ได้ครับ”

ทุกคนทยอยออกจากห้อง VIP เหลือวินตรากับท่านประธานที่เมาตาปรือไม่เหลือมาดลูกนักธุรกิจใหญ่เลยสักนิด

“กลับกันเลยไหมครับ”

“ไม่กลับจะนั่งทำซากอะไรนายนี่มัน…ตัวขัดความสุขของฉันจริงๆ” เดนีสชี้หน้าวินตราอย่างไม่ไว้หน้า

“อ้อหากท่านประธานผิดนัดกับคุณทิณกรพรุ่งนี้ความสุขของท่านประธานจะติดลบมากกว่านี้อีกหลายเท่าอย่าลืมสิครับว่าใครเป็นคนนัด”

“…” เดนีสแผ่นหลังแทบจะสิงติดโซฟาเหลือบตามองแม่เลขาตัวแสบที่ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยมยอดเยี่ยมกระเทียมดองเหมือนมีร่างอวตารของท่านเจ้าสัวสิงอยู่ในนั้นแม่งเอ๊ย! เดนีสได้แต่ร่ำร้องแม่งเอ๊ยแม่งเอ๊ยในใจไม่รู้กี่ครั้งต่อวันเมื่ออยู่ในความดูแลของคุณเลขามือทองอย่างวินตรา

เขาไม่เคยอยากให้พนักงานลาหยุดยาวติดกันขนาดนี้มาก่อนในชีวิตแต่คนตรงหน้าคือข้อยกเว้นหัวสมองเหมือนฝังระบบไมโครชิพเอาไว้ท่องจำได้หมดเหมือนหุ่นยนต์นัดวันพรุ่งนี้เขาลืมไปเสียด้วยซ้ำ!

ทิณกรอะไรนั่นเหมือนจะเคยเจอและพูดคุยกันสองสามครั้งหรือยังไงนี่แหละ