ตอนที่ 2 ผู้ช่วยคนใหม่กับรอยแผลบนใบหน้า

“น้องนานอยู่ที่ไหนแล้วคะ" ฉันโทรหากาลนานทันทีที่ฉันหาที่จอดรถได้

"ผมกำลังจะจอดรถพอดีครับ"

"โอ๊ะ พี่เห็นนานแล้ว" ฉันโบกมือหย็อยๆ ให้เขา

"ไปรถผมดีกว่าครับพี่ เดี๋ยวผมขับให้" เขาลดกระจกรถลงตะโกนออกมา

"รถหรูขนาดนี้เลยเหรอ" ฉันมองรถที่เขาขับมาก็พอจะเดาได้ว่ายี่ห้อนี้รุ่นนี้ราคาไม่ต่ำกว่า6ล้านบาท

"จะดีเหรอไปรถพี่ดีกว่า ได้ค่าน้ำมันด้วย"ฉันพยักหน้า พลางชี้มาที่รถตัวเอง

"ผมขี้เกียจหาที่จอดรถแล้วครับพี่ วนอยู่หลายรอบละ ทำไมที่จอดรถน้อยจัง" เขาขมวดคิ้ว

"นี่อย่าบ่นเลย โอเคๆ ไปรถนานก็ได้เดี๋ยวพี่เอากระเป๋ากับกล่องเครื่องมือก่อน"

ระหว่างที่นั่งรถไปในนิคมอุตสาหกรรมเพื่อที่จะเข้าไปดูเครื่องจักรที่มีปัญหาที่ทางลูกค้าแจ้งมา ฉันมองสังเกตกาลนานตลอดทางไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรือผิวพรรณ ดูผู้ดีเกินเบอร์อะไรขนาดนั้นหน้าใสไร้ที่ติ จมูกโด่งสวยขึ้นเป็นสันขนคิ้วที่สวยได้รูป ปากอมชมพูเป็นธรรมชาติ ไม่รู้ใช้ลิปอะไรถึงน่าดึงดูดขนาดนี้ ขนาดไรหนวดยังดูเซ็กซี่ ฉันเผลอกัดริมฝีปาก

"พี่ริน ถ้าจะมองผมขนาดนี้ไม่มาเข้าสิงผมเลยล่ะ ผมไม่มีสมาธิขับรถเลยเพราะพี่มองผมแบบนี้อ่ะ" เขาอมยิ้ม

"อะไร มองอะไรกัน พี่ก็มองไปทั่ว แล้วพี่ก็มองว่านานหลับหรือเปล่าต่างหากล่ะ แหม่ดูท่าทางไม่ค่อยพูด แต่พอพูดก็เอาเรื่องเหมือนกันนะ" ฉันตีไหล่เขาไปหนึ่งทีกลบเกลื่อน เด็กบ้ารู้ทัน

"สวัสดีค่ะพี่ศิระ/สวัสดีครับ" ฉันยกมือไหว้พี่ศิระหัวหน้าแผนกเมื่อเข้าไปข้างในโรงงาน พร้อมกับกาลนาน

"สวัสดีครับริน รบกวนอีกแล้วนะครับ เอ๊ะนี่ผู้ช่วยคนใหม่เหรอครับ"

"ค่ะพี่ พอดีอาร์เกิดอุบัติค่ะเลยลายาวเลยค่ะ"

"อ้าว แล้วเป็นไงบ้างล่ะครับ"

"ขาหักค่ะพี่ ชอบขี่รถซิ่งดีนัก" ฉันนึกถึงบิ๊กไบร์ที่อาร์ชอบขี่

"ฟาดเคราะห์ไปอาร์เอ๊ย" พี่ศิระพูด

"แล้วผู้ช่วยคนใหม่ชื่ออะไรล่ะ"

"นานครับ" กาลนานบอกชื่อพร้อมยิ้มอย่างเป็นมิตรดูอบอุ่นอะไรขนาดนี้

"ป่ะเราไปดูเครื่องจักรกันดีกว่าครับ" พี่ศิระพาเราเดินเข้ามาเกือบสุดโรงงาน ทำเอาเหนื่อยอยู่เหมือนกัน

"ออกกำลังกายบ้างมั้ยพี่" กาลนานกระซิบถามเมื่อเห็นฉันเริ่มหายใจแรง

"ทำไม"

"ผมเห็นพี่หายใจแรงเหนื่อยเหรอครับ" แล้วยิ้มยียวนใส่ฉันกวนชะมัด

"จร้าพ่อคนหนุ่มไฟแรง" ฉันขี้เกียจพูดทะเลาะด้วย นี่ขนาดรู้จักกันแค่2วัน ยังปากเก่งแซวฉันขนาดนี้สงสัยผู้ชายคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ

เพราะปกติพนักงานใหม่จะต้องเขินๆ ตื่นหน้างานบ้าง แต่นี่เดินจ้ำอ้าวไม่หยุด

"งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ มีอะไรเรียกพี่ได้เลยนะครับริน" พี่ศิระผู้จัดการแผนกหนุ่มวัยสี่สิบพูด ถึงแม้ว่าเขาจะมีอายุสักหน่อยแต่ก็ยังถือว่าดูดีอยู่

"น้องนาน มาค่ะเดี๋ยวพี่จะสอนการทำงานเบื้องต้นให้ค่ะ" ฉันดึงแขนของเขาให้เข้ามาใกล้ๆ เพื่อจะสงบศึกเมื่อกี้

"เรียกผมนานก็ได้ครับ เรียกน้องนานมันไม่คุ้น" เขาขมวดคิ้วใส่

"พี่ว่าน้องนานเหมาะจะตาย คิดว่าหลายๆ คนน่าจะเรียกบ่อยๆ"

"พี่คนแรกเลยที่เรียกอะไรแบบนี้ผมไม่น่ารักอะไรขนาดนั้นหรอกครับ"

เขายิ้มทำหน้ากวนๆ

"น่ารักสิ ถ้าเปรียบกับเจ้าอาร์ห่างกันลิบลับ" ฉันนึกถึงเจ้าอาร์คู่หูที่ลุยๆ ที่ไม่ค่อยจะสนใจเรื่องรูปร่างหน้าตาตัวเองเท่าไหร่ สกปรกเป็นที่หนึ่ง แต่อาจเพราะความสกปรกของเขาทำให้ฉันไม่ต้องตัวเลอะหรือมือเลอะน้ำมันเลยเวลาอยู่ซ่อมเครื่อง นึกแล้วก็คิดถึงเจ้าอาร์เหมือนกัน ฉันเสียบสายยูเอสบีโน๊ตบุคเข้ากับเครื่องจักรขนาดใหญ่เพื่อดูการทำงานของโปรแกรม ฉันสังเกตท่าทางตั้งใจและขะมักเขม้นของกาลนานมีเสน่ห์อยู่ไม่น้อย เสื้อเชิตสีน้ำเงินที่พันแขนเสื้อลวกๆ ชายเสื้อออกมานิดหน่อยทำเอาฉันอดมองไม่ได้เลย

"พี่รินครับ ผมทำอะไรผิดหรือเปล่าครับมองผมไม่ละสายตาเลยหรือหน้าผมเลอะ" เขาหันหน้าไปส่องหน้าจอของเครื่องจักรที่คล้ายกระจก

"เปล่านี่ พี่จะบอกเราว่าออกพื้นที่ครั้งแรกใช้ได้เลยนะ เคยทำงานเกี่ยวกับเครื่องกลอะไรแบบนี้เหรอ" ฉันถาม

"ก็เคยมีผ่านๆ บ้างครับ" เขาเอาผ้าเช็ดมือแล้วพลางพับเก็บโน๊ตบุค

"งานเสร็จแล้วเราจะกลับเลยหรือยังไงต่อครับ"

"เห็นพี่ศิระจะชวนเราไปทานข้าวแล้วมีดื่มนิดหน่อย พี่ยังลังเลอยู่"

"ถ้ามีดื่มด้วยเราอย่าไปเลยครับพี่ ผมขี้เกียจฟังคนร้องไห้" แล้วเขาก็เดินไปหาพี่ศิระที่อยู่อีกฟังหนึ่งของแผนก

"อะไรของเขาเนี่ย รู้ได้ไง ไม่ ฉันไม่เคยเมาแล้วร้องไห้ เอ๊ะหรือว่าร้อง" ฉันเดินเกาหัวไป

"มีดูงานต่ออีกเหรอครับริน พี่คิดว่าเสร็จงานแล้ว" พี่ศิระถามขณะที่ฉันเดินเข้ามา พลางมองหน้ากาลนานที่ส่งซิกทางสายตาขยิบๆ

"อ๋อใช่ค่ะ พอดีว่าเสร็จตรงนี้แล้วจะไปต่อเลยค่ะ คงไม่ได้ไปดื่มกับพวกพี่ๆ" ฉันทำหน้าเศร้าตามแผนกาลนาน

"เคๆ ไว้ครั้งหน้าแล้วกันเนอะ ห้ามเบี้ยวพี่ล่ะ"

"ได้ค่ะพี่ ไม่เบี้ยวแน่นอน" ฉันกับกาลนานยกมือไหว้บอกลาพี่ศิระที่กำลังเดินตามมาส่ง

ที่ลานจอดรถ

"ทำไมไปโกหกพี่ศิระแบบนั้นล่ะนาน" ฉันถามเขาเมื่อเรามานั่งบนรถ

"ผมไม่อยากให้พี่ดื่ม เดี๋ยวก็ร้องไห้อีก"

"พี่ไม่เคยร้องไห้" ฉันพูดเสียงแข็ง

"แล้วใครที่เมาขว้างแก้วเหล้าใส่คนอื่น" เขาจอดรถแล้วหันมาพูดกับฉัน

"อย่าบอกนะว่าคืนนั้นนานอยู่ร้านนั้น แล้วแผลที่หน้าพี่ก็เป็นคนทำ"ฉันเบิกตา

กว้างเพราะคิดว่าวันนั้นอาจไม่โดนใคร แต่คนที่เจ็บตัวมาอยู่ตรงหน้าของฉันแล้ว

"ก็ใช่น่ะสิครับ ผมถึงบอกว่าพี่ไม่ควรดื่มเหล้าอีก"

"พี่ขอโทษ ไม่รู้ว่าเป็นนานเจ็บมากมั้ย"ฉันเอามือไปจับหน้าของเขา

"สกปรก พี่น่ะล้างมือหรือยังครับเดี๋ยวสิวก็ขึ้นหน้าผมกันพอดี" เขาเบือนหน้าออกจากมือของฉัน

"ยัง" แต่นานเป็นคนยังไงกันแน่นะมองดูเหมือนไม่มีอะไรแต่คำพูดคำจาน่าจะเอาเรื่องอยู่ หรือว่าเขาแอ๊บไว้ อย่างนี้ต้องทำการละลายพฤติกรรม