ตอนที่ 6 ตัวล่า

ตึกๆ ตึกๆ หัวใจของฉันเต้นแรงกว่าทุกครั้ง เต้นแรงกว่าตอนที่อยู่กับคินเสียอีก ฉันหันไปมองเขา แต่ใบหน้าของฉันก็ไปชนกับแก้มของนานที่เอามาเกยตรงหัวไหล่ของฉันพอดี

“พี่ว่าเราจะเกินเพื่อนร่วมงานไปแล้วนะนาน”

“แต่ผมไม่ได้เมานะพี่ หรือว่าพี่เมา” ฉันนั่งก้มหน้าเพราะว่าอายไม่ว่าจะเป็นคำพูด ท่าทางของเขามีผลต่อฉันหมด

“ผมว่าผม ส่งพี่กลับบ้านดีกว่ายังไงซะผมก็เป็นผู้ชาย”

“ใช่ๆ นานเป็นผู้ชาย พี่กลับก่อนดีกว่าพรุ่งนี้เจอกันที่ทำงานนะ” ฉันรีบคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องเขาไป

“พี่รินเดี๋ยวผมไปส่ง” เขารีบวิ่งตามฉันมา ตลอดทางที่นั่งรถกลับเราแทบไม่พูดอะไรกันเลย

ฉันคิดว่าเขาชอบผู้ชายมาตลอด แต่ท่าทางของเขาเมื่อกี้ สายตาของเขาเมื่อกี้ ทำฉันหวั่นไหว

สุดๆ เกือบเผลอจะไปให้เขาสอนจูบจริงๆ ซะด้วยสิ ยัยรินเอ้ยจะโดนเด็กตกจริงๆ เหรอนี่

หนึ่งเดือนต่อมา

“อะไรกันน้ำตาลฉันกับนานเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกัน ฉันอายุขนาดนี้เด็กที่ไหนจะมาสนใจ” ฉันพูดบ่ายเบี่ยงเมื่อถูกเพื่อนสนิทถามว่าฉันคบกับนานจริงหรือไม่ เพราะเห็นไปไหนด้วยกันบ่อยๆ

ไม่ว่าจะเป็นไปทานข้าวด้วยกัน หรือว่าดูหนังในช่วงวันหยุดอีก

“ฉันไม่เชื่อแกหรอกยัยรินปากแข็ง”

“ตามใจแกจ้ะ ไปๆ ฉันจะทำงานแล้ว” ฉันรีบไล่ยัยน้ำตาลออกไป เมื่อเห็นน้องนานเดินเข้ามา จะให้พูดได้อย่างไรในเมื่อน้องนานยังไม่เคยบอกว่าชอบฉันเลยแบบนี้จะเรียกว่าคบกันได้เหรอ

“คุยอะไรกันเหรอครับพี่ริน หน้าแดงเลย” เขาเดินเข้ามาพร้อมกลับวางกระเป๋าโน๊ตบุคไว้บนโต๊ะ

“พี่มีเรื่องจะคุยกับนาน ตอนเย็นไปหาอะไรกินมั้ย”

“อือ เอาสิครับดีเลย” เขาดูกระตือร้นเป็นพิเศษ

ที่ร้านข้าว

“พี่มีอะไรจะคุยกับผมครับ” กาลนานถาม

“ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่พามาเลี้ยงข้าวเฉยๆ “ ทั้งที่ฉันมีคำถามมากมายอยากจะถามเขา ไม่ว่าจะมีแฟนหรือยัง หรือว่ากำลังคุยกับใครอยู่มั้ย นานคิดยังไงกับพี่กันแน่ เพราะที่เราทำกันมันเกินเพื่อนร่วมงานไปนิดนึง ส่งข้อความบอกฝันดี นัดไปดูหนังกันวันหยุดหรือแม้แต่โอบกอดกันถึงเนื้อถึงตัว พี่ไม่อยากคิดเองเออเอง เพราะถ้านานไม่ชอบพี่ พี่จะดึงความรู้สึกทั้งหมดของตัวเองกลับมา

“พี่รินครับ พี่ริน นั่งเหม่อคิดอะไรอยู่ครับ ผมเรียกพี่ตั้งนาน” เสียงของกาลนานทำฉันสะดุ้งที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

“อือๆ พี่ฟังอยู่” คราวนี้ฉันดูตื่นเต้นกว่ากาลนานซะอีก

“ถ้าพี่ไม่มีอะไรจะพูด งั้นผมขอถามพี่ได้มั้ยครับ”

“นานมีอะไรจะถามพี่เหรอ” ฉันนั่งบีบมือตัวเองที่วางอยู่บนหน้าขา

“พี่รินเลิกกับแฟนพี่แล้วเหรอครับ แล้วก็ห้ามโกหกผมด้วย เพราะตอนนี้ผมจริงจังมาก

“ก็ได้ๆ พี่เลิกกับแฟนหลายเดือนแล้ว ก่อนที่นานจะมาทำงานที่นี่อีก” ฉันยอมรับแต่โดยดี

เพราะโกหกยังไงก็ไม่เนียนไม่มีแฟนมารับแถมวันหยุดยังตัวติดกับเขาแจอีก เป็นใครก็สงสัยแต่อย่างนานล่ะเขามีแฟนอยู่แล้วหรือเปล่า หรือว่ามีแต่แยกกันอยู่ ฉันคิดไปต่างๆ นานา

“พี่รินจะคบกับผมมั้ย เป็นแฟนกับผมนะพี่” ฉันได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็พูดอ้ำอึ้งไม่เป็นภาษา

“อะอะไร นะนานว่าอะไรนะ”

“ผมชอบพี่ริน เป็นแฟนกับผมนะ” สายตาที่ดูมุ่งมั่นมีเสน่ห์แบบนี้เปลี่ยนเป็นยิ้มหวานเมื่อฉันพยักหน้าตกลงอย่างลืมตัว

“ไม่ใช่ๆ เราดูกันก่อนนะค่อยๆ คุยกันไป” ฉันรีบลุกขึ้นเพราะทำตัวไม่ถูกด้วยอายุที่ห่างกันมาก เกือบสิบปีกาลนานจะมาชอบเราจริงๆ เหรอ แต่ถ้าเราไม่ออกตัวแรงก็คงไม่เป็นไร จะได้ไม่เจ็บมาก

“ผมจะจีบพี่รินแล้วนะครับ” กาลนานตะโกนตามหลังฉันมายิ่งทำให้ฉันอายไปกันใหญ่ทั้งที่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันมีแฟน

สามวันต่อมา

“นานปล่อยพี่ก่อน เดี๋ยวมีคนมาเห็น” กาลนานโอบกอดฉันจากทางข้างหลังในห้องมุมกาแฟไว้สำหรับให้พนักงานชงกาแฟและทานของว่าง

“มีใครมาเห็นก็ดีสิ ผมอยากตอบคำถามคนอื่นจะแย่อยู่ละว่าเราเป็นแฟนกัน” ฉันแกะแขนของเขาออกเพราะกลัวคนอื่นจะมาเห็นเข้าจริงๆ

“อะแฮ้มๆ พี่รินทำอะไรครับ” เสียงนี้ที่ฉันไม่ได้ยินมานานมาก

“แล้วเห็นพี่ถ่ายเอกสารอยู่หรือไงเจ้าอาร์ ก็เห็นอยู่ว่าพี่ดื่มกาแฟอยู่” ฉันรีบหันหน้าหนีกลัวว่าเจ้าอาร์รุ่นน้องที่ทำงานจะจับพิรุธของฉันได้

“ได้คู่หูทำงานใหม่คงลืมผมแล้วมั้ง ผมขาหักลาพักไม่กี่เดือนเอง” อาร์เดินมากระแซะไหล่หยอกฉัน

“หายป่วยมาทำงานวันแรกก็มาแกล้งพี่รินเลยนะไอ่อาร์ มานี่เลยมาคนนี้กูหวง” ฉันเอียงคอหันไปตามเสียง

“นายสองคนรู้จักกันด้วยเหรอ”

“รู้สิพี่ ผมน่ะเรียนวิศวะจบ แต่เจ้านี่เรียนไม่จบ เพราะ…” กาลนานรีบเอามือปิดปากเจ้าอาร์ไว้เหมือนกลัวความลับจะหลุดออกมา

ช่วงตอนเย็นหลังจากที่ทุกคนเริ่มเก็บของกำลังจะกลับบ้าน

“อะไรนะพี่ริน” ฉันรีบเอามือปิดปากเจ้าอาร์ก่อนที่เขาจะพูดเสียงดังไปมากกว่านี้

“พี่รินคิดว่าไอ่นาน เป็น…แบบที่ชอบผู้ชายงั้นเหรอ”

“ใช่น่ะสิ แต่ที่นี้…” ฉันยังไม่ทันพูดจบเจ้าอาร์ก็รีบพูดแทรกขึ้น

“ ตอนเรียนวิศวะด้วยกันตอนปีหนึ่ง กาลนานน่ะมันตัวล่าสาวๆ เลยนะพี่”

“ห๊ะ อะไรนะตัวล่าเลยเหรอ” ฉันอึ้งกับคำพูดของอาร์มากไม่คิดว่าผู้ชายที่ดูนุ่มนิ่มจะถูกเรียกว่าเป็นผู้ล่า

“ใช่พี่ สาวมันเยอะคารมมันดี รูปหล่อพ่อรวยใครก็อยากเข้าหาโดยที่มันแทบไม่ต้องเปลืองแรงล่าเลย แต่ผมก็ไม่เคยเห็นว่ามันมีแฟนเป็นตัวเป็นตนนะ แล้วพี่รินมองยังไงว่ามันเป็นเกย์”

“พี่กำลังจะบอกว่า ตอนแรกพี่ก็คิดแบบนั้น พอนานไปมันไม่ใช่แบบที่คิดนานเขาชอบผู้หญิง”

“ห๊ะ ฉิบหายแล้ว งั้นที่ผมหลุดพูดไป ว่ามันเป็นตัวล่าพี่รินลืมๆ มันไปได้มั้ยผมไม่ได้เผาเพื่อนนะ เพียงแค่อยากแก้ต่างให้มันน่ะ หลุดพูดไปหมดเลย” เขาเกาะแขนทำอย่างกับว่าฉันจะเอาเรื่องนี้ไปถามกาลนานอย่างนั้นแหละ ดีซะอีกรู้แบบนี้ฉันจะได้ระมัดระวังตัวมากขึ้นฉันคิดว่าไว้แล้วว่าหล่อแบบกาลนานทำไมไม่มีแฟน ที่ไหนได้เพราะเขามีผู้หญิงเยอะเลยไม่ยอมมีแฟนงั้นเหรอ เพราะเธอแค่รักสนุกแต่ไม่อยากผูกพัน แหม่เพลงลอยมาในหัวเลย

“อะไรวะไอ่อาร์เกาะแขนพี่รินแบบนี้ได้ไงปล่อยเลยๆ” กาลนานรีบแกะมือของอาร์ออกจากฉัน ทันทีที่มือเหนี่ยวนั่นหลุดอาร์ก็ยกมือไหว้ฉัน

“นะพี่ริน….พรีสสสส”

“อะไรมานี่เลยคุยอะไรกัน” กาลนานล็อคคออาร์เดินออกไป ทำเอาฉันโล่งอกไม่น้อย เพราะไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับนานเพราะเมื่อกี้ก็รู้เยอะอยู่เหมือนกัน

“ตัวล่าเลยเหรอ นานเป็นตัวล่าเลยเหรอ แล้วฉันถูกล่าหรือยัง หรือว่าฉันกำลังถูกล่า” ฉันสลัดความคิดบ้าๆ นั้นออก

“โชคดีแล้วยัยริน” ที่ไม่ออกตัวแรงแต่มันก็เจ็บอยู่นะถ้าเขาเห็นฉันเป็นทางผ่านจริงๆ นี่ฉันเพิ่งอกหักมาจะอกหักอีกแล้วเหรอเนี่ย

หลังจากที่อาร์กลับมาทำงานได้ปกติกาลนานก็ได้ย้ายไปแผนกข้างๆ ตามที่ลงไว้แต่แรก ฉันเลยไม่ค่อยได้เห็นเขาเหมือนเมื่อก่อน จะมีก็แต่ตอนเช้า

ที่เขาซื้อกาแฟมาให้ ตอนเที่ยงที่ทานข้าวด้วยกัน เขายังเหมือนเดิม แต่ฉันสิกลับไม่มั่นใจในตัวเขาเลย

ที่โรงอาหาร

“ขอโทษนะครับ ผมขอนั่งด้วยได้มั้ยครับ” ผู้ชายรูปร่างสูง ผิวพรรณดีแถมยังหล่อเหลายกถาดอาหารมานั่งตรงข้ามฉัน สงสัยจะเป็นพนักงานใหม่

“ตามสบายเลยค่ะ พอดีฉันอิ่มพอดี ขอตัวก่อนนะคะ” ทันทีที่ฉันลุกขึ้นทุกสายตาต่างจ้องมองมาที่ฉัน

“ยัยรินๆ เธอรู้มั้ยว่าคนที่เธอลุกหนีมาคือคุณนิรันด์ หุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทนี้” ยัยน้ำตาลรีบลากฉันมาอีกฝั่งของโรงอาหาร มองผู้ชายที่แต่งตัวดีภูมิฐานแบบนั้นว่ายังหนุ่มยังแน่นกลับเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่โตแบบนี้

“ฉันจะไปรู้ได้ไง ใครจะไปคิดว่าเขาจะมากินข้าวกับพวกเราในโรงอาหารแบบนี้ ระดับเขาต้องไปกินอาหารร้านแพงๆ แล้ว”

“เออ มันก็จริงของแกแล้วทำไมเขาไปนั่งกับแกวะโต๊ะอื่นก็ว่างตั้งเยอะะ อย่าบอกนะว่าเขา…” น้ำตาลพูดเว้นไว้

“บ้าน่า… เขาไม่ได้สนใจอะไรฉันหรอกฉันธรรมดาจะตายไป” ฉันพูดพลางเอาผมทัดหูประหนึ่งว่าสวยมาก

“บ้าเหรอแก ฉันจะบอกว่าคุณนิรันด์กำลังจะจับผิดแกอยู่หรอกฉันว่าฉันไปทำงานดีกว่า” น้ำตาลรีบลากฉันออกมาจากโรงอาหารอย่างไว

หลังจากที่ทำงานไปได้สักพักหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนทันที

“ไปหาอะไรกินดีกว่า น้ำตาลเอากาแฟมั้ย” ฉันถามเพื่อนที่นั่งหน้าคอมฯอยู่ข้างๆ

“สักแก้วก็ดี ขอบใจนะจ้ะพี่รินคนสวย”

“เดี๋ยวพี่สาวคนสวยคนนี้จะชงให้สุดฝีมือเลยนะน้องสาว”

“ขอบคุณคร้าาาา” ยัยน้ำตาลพูดพร้อมยกมือไหว้ กวนจริงๆ