ตอนที่ 10 ปิดบัง

“สวัสดีค่ะ วันนี้เรามาแก้ไขปัญหาของระบบที่แจ้งเอาไว้นะคะ ต้องขอโทษจริงๆ นะคะที่มีข้อผิดพลาดเกิดขึ้น” ฉันกล่าวขอโทษกับทีมเอ็นจิเนีย

“ไม่เป็นไรครับ อาจจะเกิดเพราะเครื่องจักรมันรวนก็ได้ครับ”

แล้วฉันกับกาลนานก็ช่วยกันแก้ไขจนกระทั่งพี่ชาโทรมาบอกว่าประธานใหญ่ของบริษัทเราพ่อของคุณนิรันด์ คือคุณนิรันด์กาล ก็อยู่ที่บริษัทนี้ด้วยเหมือนกัน เห็นว่าจะถามเรื่องของเครื่องจักรที่เคยติดตั้งด้วย ยังไงซะฉันก็อยู่ที่นี่แล้วช่วยต้อนรับเขาด้วยเพราะเขาก็มาดูงานที่นี่ด้วยเช่นกัน

“แต่พี่ชาคะ หนู”

“เอาน่า ถือว่าช่วยพี่ ช่วยทีมแล้วก็ช่วยบริษัทด้วย”

“อ้างเยอะ” ฉันว่าพี่ชาแล้วก็วางสายไป

ฉันเดินเข้ามายังห้องรับรองแขกที่มีคุณนิรันด์กาลเข้ามานั่งอยู่ก่อนแล้ว ด้วยอาการนอบน้อมของฉันและก็เกร็งสุดๆ ด้วยเช่นกัน

“เชิญนั่งครับ คุณรินรดาผมขอโทษด้วยนะครับที่รบกวนเวลาการทำงานของคุณ”

“ไม่เป็นไรค่ะท่านดิฉันยินดีมากค่ะ” แถมฉันยังรู้มาอีกว่าคุณนิรันด์กาลก็เป็นหุ้นส่วนใหญ่ของที่นี่ด้วย ถึงแม้เขาจะมีอายุที่มากแต่บุคลิกที่ดูภูมิฐานทำให้เขาดูไม่ต่างจากหนุ่มๆ เลย ไม่แปลกที่คุณนิรันด์จะดูดีเช่นเดียวกับเขา

“วันนี้ มาคนเดียวเหรอครับแล้วทีมไปไหนหมด”

“ดิฉันมากับทีมอีกคนค่ะ แต่เขากำลังดูเครื่องกับเอ็นจิเนียของบริษัทค่ะ”

“ผมอยากลงไปดูด้วยครับ เผื่อว่าจะต้องปรับปรุงหรือว่าต้องเพิ่มเติมอะไรบ้างจะได้นำเข้าให้เหมาะสมกับหน้างาน แล้วคนที่มาด้วยชื่ออะไรครับ”

“กาลนานค่ะ”

“กาลนานเหรอ ชื่อนี้คุ้นจังครับ” ชายวัยห้าสิบพูดขึ้น ฉันทำได้เพียงยิ้มและพยักหน้าแค่นั้น

เมื่อลงมาถึงตรงที่กาลนานอยู่กับทีมเอ็นจิเนียฉันก็รีบเดินเข้าไปหาเขาเพื่อบอกให้ไหว้คุณนิรันด์กาล

“กาลนาน นี่คุณนิรันด์กาลเจ้าของบริษัทที่เราทำอยู่” เขาหันมามองเพียงแค่แว็บเดียว

ก็รีบเอาน้ำมันเครื่องทาหน้าของตัวเอง

“สวัสดีครับคุณนิรันด์กาล ขอโทษนะครับผมขอไปล้างหน้าก่อน” แล้วเขาก็รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

“กาลนานงั้นเหรอ ทั้งชื่อทั้งรูปร่างเหมือนลูกชายคนเล็กผมไม่มีผิด แต่รายนั้นไม่เห็นหัวมาหลายเดือนแล้วเอาแต่เที่ยวเตร่สู้พี่ชายเขาไม่ได้เลยสักนิด” ชายสูงวัยพูดขึ้นพร้อมทั้งส่ายหัว

หลังจากเคลียร์งานเสร็จฉันกับเขาก็แวะไปหาข้าวทานกันเพราะไม่ได้กินอะไรเลยกันตั้งแต่เช้านอกจากกาแฟคนละแก้วเท่านั้น

ระหว่างที่ฉันทานข้าวกับกาลนานก็มีสาวๆ โต๊ะข้างๆ ต่างก็มองเขากันเป็นตาเดียว

“หล่อจังเลย ไม่รู้มีแฟนหรือยังนะ” สาวเสื้อสีชมพูผมลอนเอ่ย

“ไม่ใช่แฟนเขาเหรอ ที่นั่งด้วยกัน” สาวที่นั่งคู่กันพูดขึ้น

“แต่พี่ผู้หญิง เค้าดูเหมือนพี่สาวมากกว่า หล่อขนาดนี้จะเอาแฟนแก่กว่าจริงๆ เหรอ” กาลนานลุกขึ้นทุบโต๊ะ ดังปึง ทำให้ผู้หญิงโต๊ะข้างๆ ต่างก้มหน้าก้มตากินข้าวกันอย่างเงียบๆ

“เบื่อคนเสน่ห์แรงจัง”

“ก็เขาพูดถึงพี่ด้วย ลำพังผมไม่เท่าไหร่หรอกครับ”

“ก็นานกับพี่ดูอายุก็ห่างกันเยอะ ใครจะไปเชื่อว่าเป็นแฟนกัน” ฉันพูดพร้อมกับมองไปที่ผู้หญิงโต๊ะนั้น ทำให้พวกเธอรีบลุกไป

“ดีใจจังที่พี่รินยอมรับว่าเราเป็นแฟนกัน” เขาเอื้อมมาจับมือของฉัน

“อายเค้า คนเยอะ” ฉันตีมือของเขาเบาๆ แต่ก็นึกขึ้นได้

“ว่าแต่ทำไมนานถึงหน้าเลอะน้ำมันนักล่ะ ตอนที่คุณนิรันด์กาลเข้าไป”

“พอดีมันกระเด็นใส่ครับ”

“ครั้งหน้าก็ระวังด้วยนะคะเกิดตาบอดขึ้นมา ยุ่งเลยนะ เอ่อ แล้วคุณนิรันด์ก็ยังบอกอีกว่าชื่อของนานเหมือนกับลูกชายของเขาท่าทางก็เหมือนด้วยนะ พี่ว่านานน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับลูกชายของคุณนิรันด์”

“แล้วคุณนิรันด์ พูดอะไรต่อมั้ยครับ”

“อือ เห็นบ่นๆ ว่าลูกชายคนเล็กไม่เอาไหน เอาแต่เที่ยวเตร่ไม่เหมือนคุณนิรันด์ คงจะเพราะว่าเขารวยด้วยแหละ เลยใช้ชีวิตแบบนั้นได้”

“แค่กๆๆๆ”

“เป็นไรกาลนาน สำลักข้าวเหรอ ค่อยๆ กินสิ” กาลนานสำลักข้าวไม่หยุดจนฉันต้องรีบหยิบน้ำให้

“แล้วคุณนิรันด์ที่พี่เคยบอกว่าชวนพี่รินไปดื่มกาแฟที่ห้องทำงานเมื่อวันก่อนใช่ลูกชายของคุณนิรันด์กาลที่เราเจอกันวันนี้หรือเปล่าครับ“

“ใช่ค่ะ” ฉันพยักหน้ายิ้ม

“แค่กๆๆ”

“สำลักอาหารอีกแล้วเหรอนานมาๆ เดี๋ยวพี่เทน้ำให้ใจเย็นๆ ค่อยๆ กิน เดี๋ยวติดหลอดลมกันพอดี”

“ครับๆ พี่”

กาลนาน Talk

หลังจากที่ผมกลับมาจากต่างจังหวัดกับพี่รินก็ขอไปส่งเธอที่บ้าน เธออยู่บ้านคนเดียวเป็นบ้านจัดสรรที่เธอยังคงผ่อนอยู่

“ผมขอเข้าไปดื่มน้ำข้างในได้มั้ยครับ” ผมเอ่ยเมื่อเธอกำลังเปิดประตูลงจากรถ

“อือ จะดีเหรอ บ้านพี่รกนะ”

“แล้วอาร์เคยมาบ้านพี่รินหรือเปล่าครับ” ผมถามเธอที่กำลังอ้ำอึ้ง

“เคยสิ”

“แล้วทำไมผมจะเข้าไปบ้างไม่ได้ ทั้งที่ผมก็เป็นแฟนของพี่ริน” ผมทำหน้างอน

“โอเคๆ งั้นพี่ขอเวลาเก็บบ้านแป๊บนะ รอหน้าประตูก่อน”

“ได้ครับพี่ริน” แล้วเธอก็รีบวิ่งเข้าบ้านไป ผมจึงกดโทรศัพท์โทรหาไอ่เจตเพื่อนรัก

“ไงไอ่นาน”

“กูมีเรื่องให้มึงช่วยว่ะเพื่อนเจต”

“ไอ่สัส ไม่มีเรื่องไม่โทรมาหากูหรอกนะ กูไม่ว่างกำลังไปหาน้องจิ๊บ พรุ่งนี้เช้าจะโทรกลับ”

“มึงเอาแต่วันเลยเหรอวะ พระอาทิตย์ยังไม่ทันตกดินมึงจัดแล้วเหรอ”

“ของแบบนี้ได้ตลอดเวลาโว้ย ทำอย่างกับว่าไม่เคย”

“เอ่อๆ แต่ช่วยกูก่อน มึงให้ลูกน้องพ่อมึงสืบให้กูหน่อยว่าไอ่รันด์มันไปติดพันกับผู้หญิงคนไหนอยู่วะตอนนี้กูอยากรู้ด่วนๆ เลย”

“ถ้ามึงรีบขนาดนั้น ทำไมไม่ทำเองวะ”

“ไอ่เจต อย่ากวนตีนกู”

“เอ่อๆ หยอกนิดหยอกหน่อยไม่ได้เลยนะ พรุ่งนี้บ่ายกูจะแจ้งให้ทราบครับท่านกาลนาน ขออนุญาตวางสายนะครับ” แล้วไอ่เจตก็วางสายไป ที่ผมไว้ใจมันเพราะลูกน้องของพ่อมันขึ้นชื่อเรื่องตามคนสุดๆ อยากรู้เรื่องใครละเอียดแค่ไหนรู้หมด อาจเป็นเพราะพ่อของมันมีธุรกิจผับบาร์ด้วยเลยระวังเป็นพิเศษเวลาจะร่วมธุรกิจกับใครเขาจึงสืบให้แน่ชัดก่อนร่วมลงทุน ซึ่งแน่นอนไอ่เจตมันก็รวยมีเงินใช้ไม่ขาดมือเหมือนกัน

“นานเข้ามาได้เลย” พี่รินออกมาเรียกผมให้เข้าไปข้างในบ้าน เธอเอาน้ำมาวางให้ผมหนึ่งขวด

“พี่รินพักคนเดียวเหรอครับ” ผมมองสำรวจรอบห้องจนเห็นบราที่เธอเก็บไม่หมดตกลงที่ข้างโซฟาที่ผมกำลังนั่งอยู่

“อยู่คนเดียวสิ จะให้พี่อยู่กับใครได้ล่ะ”

“อยู่กับผมนี่ไงครับ หรือว่าผมจะเก็บข้าวของมาอยู่กับพี่รินดี” ผมดึงมือเธอให้มานั่งโซฟาข้างๆ ผม เธอนั่งลงตามอย่างว่าง่าย

“ใครจะให้มาอยู่ด้วย คอนโดนานออกจะสวยหรูจะมาอยู่บ้านเล็กๆ กับพี่ทำไมคะ”

“หรือว่าพี่รินจะไปอยู่กับผม”

“บ้าเหรอ นี่ปกติจีบผู้หญิงแบบนี้เหรอพาผู้หญิงไปคอนโดกี่คนแล้วล่ะ ตอบพี่มาเลยนะ”

“ผมพาพี่รินไปคอนโดผมคนแรก” พอผมพูดแบบนั้นพี่รินก็หัวเราะออกมา

“ใครจะไปเชื่อ”

“จริงครับพี่ คอนโดที่ผมนอนอยู่ผมไม่เคยพาใครไปเลยนะพี่รินคนแรกเลย”

“อ๋อ แบบนี้นี่เองแสดงว่าอีกคอนโดนึงคงพาไปไม่ว่างเว้นสินะ” เธอชี้หน้าผม

“มันเป็นอดีตไปแล้วครับพี่ ผมไม่ได้พาใครไปนานแล้ว ก็ไปนอนครั้งสุดท้ายวันที่พี่รินมาค้างห้องผมแหละครับผมเลยไปนอนที่นั่น” ผมไม่รู้ว่าที่ผมพูดเธอจะเชื่อมากน้อยแค่ไหน แต่ที่ผมพูดออกมาทั้งหมดคือเรื่องจริง

ยิ่งนิรันด์พี่ชายของผมเห็นเธอแล้ว ผมยิ่งเป็นหวงเธอมากกลัวว่ามันจะทำกับพี่รินเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่เคยทำ

เพราะเวลาผมมีความสัมพันธ์กับใครจะมีมันเข้ามาแย่งเสมอ แต่ดีหน่อยที่ผมจะซื้อกินกับพวกลูกคุณหนูที่เที่ยวและรักสนุกกับเรื่องอย่างว่ามากกว่า

“หิวข้าวมั้ย พี่จะสั่งเข้ามา”

“หิวครับแล้วก็เพลียมากผมขอค้างที่บ้านพี่รินได้มั้ยครับ” ผมทำหน้าอ้อนเธอ

“ไม่ได้ค่ะ นานต้องกลับไปนอนที่คอนโดนานนะคะ”

“งั้นผมขออาบน้ำก่อนได้มั้ยครับ เหนียวตัวมากเลย ดีนะของในกระเป๋าผมยังไม่เอาออก”

“เหมือนวางแผนมาเลยนะนาน สารภาพมา” พี่รินยืนเท้าสะเอวมองผม

“รู้ทันผมตลอดนะพี่” ผมดึงเธอมากอดอีก ตัวเธอหอมจัง

“แบบนี้หรือเปล่านะ เขาถึงว่ามีแฟนเด็กมันดี มันน่ารักไปหมด”

“งั้นมองผมแค่คนเดียวนะครับ ห้ามมองใคร”

ผมไม่รอให้เธอตอบ กลับจับใบหน้าของเธอแล้วจูบไปที่ริมฝีปากที่เหมือนเชื้อเชิญให้ผมสัมผัสตลอดเวลาด้วยลิปสติกมันวาวสีชมพูอ่อนที่ผมอยากจะสัมผัสตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงานกับพี่รินในระยะสอนงานใกล้ๆ เธอก็ทำให้ผมหวั่นไหวจนอยากจะครอบครองมันจริงๆ