ตอนที่ 11 ผมขอนะ

หลังจากที่กาลนานอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เราสองคนก็ออกไปทานข้าวกันตรงทางเข้าหน้าหมู่บ้านจัดสรรและกลับเข้ามา

“ให้ผมค้างที่นี่ได้มั้ยครับพี่ริน” เขากอดฉันจากทางด้านหลัง

“นะๆ ผมจะไม่ซุกซนเลย สัญญา” เขายื่นนิ้วเกี่ยวก้อยกับฉัน

“ก็ได้ แต่นานไปนอนห้องนั้นนะ” ฉันชี้ไปที่อีกห้องหนึ่งที่ว่างเพราะบ้านมีสองห้องนอน

“ก็ได้ครับ คิดว่าจะได้นอนห้องเดียวกับพี่รินซะอีก” เขายู่ปากใส่พร้อมกับเดินห่อไหล่เข้าไป ทำให้ฉันอดหัวเราะไม่ได้ เมื่อเขาปิดประตูห้องแล้วฉันก็เดินเข้าไปอาบน้ำเช่นกันเพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้าอีก

พอฉันอาบน้ำเสร็จ เปิดประตูออกมาก็พบว่ากาลนานนั่งอยู่ตรงโซฟา พร้อมกับกล่องผ้าใส่ของที่ฉันไม่ได้เห็นมันนานแล้ว

“พี่ยังไม่ลืมแฟนเก่าเหรอครับ” เขานั่งหันหลังพูด

“ลืมแล้ว พอดีพี่เก็บไว้แล้วกะว่าจะเอาไปทิ้งก็เลยลืมสนิทเลย”

“อย่างนั้นเหรอครับ แต่พี่ก็ต้องเข้ามาทำความสะอาดห้องบ้างไม่ใช่เหรอครับก็น่าจะเห็น” เขาหันมามองกล่องแล้วเลยมามองหน้าฉันด้วยสายตาที่แสดงว่ากำลังน้อยใจอยู่ พอเขาพูดแบบนี้ฉันก็ยิ่งคิดว่าสิ่งที่เขาพูดมันถูกทุกอย่าง ใช่ ฉันเห็นกล่องใบนั้นตลอดเพราะฉันเป็นคนเก็บมันใส่กล่องเอง แต่ฉันก็ยังหวังอยู่เล็กๆ ว่าอคินจะกลับมาเอาของๆ เขา แต่มันนานเกินไปที่ฉันไม่สามารถรอได้ แล้วทำไมฉันถึงยังไม่เอาไปทิ้งล่ะฉันเสียดายของในกล่อง หรือเสียดายเจ้าของสิ่งของในกล่องนี้กันนะ ฉันยืนมองกาลนานที่นั่งเอามือประสานกันเหมือนว่าเขากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ส่วนฉันคิดเสมอว่าเขายังเด็ก เขาจะเข้าใจความรักแบบผู้ใหญ่ได้อย่างไร การแต่งงานการมีลูกและมีครอบครัวที่อบอุ่น แน่นอนฉันคิดว่าอคินคือผู้ชายคนสุดท้ายของฉันแต่เขากลับไปทำผู้หญิงคนอื่นท้องทั้งที่เรากำลังวางแผนจะแต่งงานกัน

“พี่ขอโทษนะนาน พี่ขอโทษที่พี่ยังเจ็บกับเรื่องของเขาอยู่” กาลนานได้ฟังดังนั้นจึงลุกขึ้น แล้วตรงมาหาฉัน ฝ่ามือหนาสองข้างของเขาจับใบหน้าของฉันแล้วก้มจูบมาที่ริมฝีปากของฉันอย่างหนักหน่วง

“ผมจะทำให้พี่ริน ลืมผู้ชายคนนั้นเองครับ” ไม่พูดเปล่าเขาอุ้มฉันจนตัวลอยแล้วตรงไปยังห้องนอนของฉัน ริมฝีปากที่ซุกซนของเขาทำฉันเคลิ้มมาก แต่ฉันจะบอกเขาอย่างไรดีว่าฉันลืมอคินแล้วแต่ยังไม่ทิ้งของๆ เขาไป เพราะมันเป็นของที่ฉันเคยซื้อให้เขาทั้งนั้นฉันควรจะขายมันแล้วเอาเงินเข้ากระเป๋าตัวเองไม่ดีกว่าเหรอ

“พี่รินตัวหอมจัง” เขาพูดไปทั้งทีjปากกับจมูกก็ซุกไซร้ซอกคอของฉันไม่หยุด

“นาน ปล่อยพี่ก่อนพี่ยังไม่พร้อม” ฉันดันอกของเขาขึ้นจากตัวของฉัน

“ผมขอนะพี่ ผมอยากให้พี่เป็นเจ้าของผมทั้งตัวแล้วก็หัวใจ”

“เด็กคนนี้ปากหวาน ” มือของเขายังคงซุกซนอยู่กับสองเต้าของฉันไม่ยอมปล่อยเลย

“ของพี่ก็ปากหวาน หวานซะจนผมห้ามใจไม่อยู่เลย นะพี่รินผมขอนะ” ตอนนี้หัวใจของฉันยอมกาลนานไปแล้วห้าสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ร่างกายของฉันยอมเขาหมดแล้วร้อยเปอร์เซ็นต์

“พี่เห็นว่าเราชื่อนาน ก็ไม่รู้ว่าจะนานสมชื่อหรือเปล่า” แล้วฉันก็โอบท้ายทอยของเขาเอาไว้

“พี่รินอย่าร้องขอชีวิตกับผมทีหลังแล้วกัน” ไม่รอช้าเขาก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองและของฉันออกจนหมดไม่เหลือสักชิ้น ตอนนี้ฉันขอให้หัวใจของฉันนำทางฉันไปพบความสุขที่เราสองคนจะมอบให้แก่กันในคืนนี้

เช้าวันต่อมา

“ผมมีความสุขมากเลยนะครับพี่ริน” เขาพูดในขณะที่ฉันยังนอนหนุนแขนของเขาอยู่

“ห้ามทิ้งพี่ไปไหนนะนาน” ฉันกระชับกอดเขาแน่นขึ้น

“พี่รินน่ะแหละจะทิ้งผมไปมากกว่า”

“ถ้านานไม่น่ารักก็ไม่แน่นะ แล้วถ้าพี่ทิ้งนานไปจริงๆ ล่ะ” ฉันแกล้งพูดแหย่เขาเล่น

“ผมก็จะฆ่าพี่รินไงครับ แต่ตอนนี้ผมขออีกรอบนะครับ” เขาพลิกตัวมาอยู่ข้างบนในสภาพที่เรายังเปลือยกันทั้งคู่

“พอแล้วค่ะ วันนี้เราต้องไปทำงานกันนะ” ฉันตีต้นแขนของเขา

“ก็ได้ครับ ผมจะตามใจพี่รินแล้วกัน แต่คืนนี้ผมมาค้างที่นี่ได้มั้ยครับ”

“ทำหน้าอ้อนตลอด พี่อาบน้ำแต่งตัวดีกว่า”

ที่ทำงาน

“เอ๊ะ ทำไมสองคนนี้ถึงมารถคันเดียวกันนะ” เสียงน้ำตาลพูดเมื่อเรากำลังลงจากรถของกาลนาน

“ยัยบ้า ก็ฉันไปแก้งานกับนานวันก่อนไงแล้วรถฉันจอดอยู่ที่บริษัทน้องเลยอาสามารับย่ะ”

“ฉันก็แซวเล่นเฉยๆ รู้อยู่ แล้วทำไมต้องหน้าแดงขนาดนั้นด้วย มานี่เลยฉันมีเรื่องจะเม้าท์มอย” แล้วน้ำตาลก็ดึงฉันออกมาจากกาลนานที่กำลังเดินตามหลังเรามาอยู่

“แกรู้หรือยังว่าคุณนิรันด์จะเข้ามาร่วมดูงานกับแผนกของเรา”

“ฮะ อะไรนะ”

“แกได้ยินไม่ผิดจ้ะ บอกเลยว่างานนี้ ปลีกตัวอู้หลบยาก”

“ไอ่เรื่องนั้นไม่เท่าไหร่หรอกเพราะฉันออกไปทำงานข้างนอกบ่อย แต่แปลกใจตรงที่ทำไมเขาไม่ไปดูแผนกบัญชีนะ” ฉันพูดขึ้น

“นั่นสินะ แต่พี่ชายังไม่ได้บอกแกสิว่า คุณนิรันด์สั่งไม่ให้แกออกไปทำงานข้างนอกแล้ว ให้แต่ผู้ชายออกไปแทน” น้ำตาลพูด

“อ้าว แบบนี้ก็มีด้วยเหรอ หรือเพราะว่าฉันโดนร้องเรียนเมื่อวันก่อน แล้วใครมันอยากให้ลูกค้าร้องเรียนล่ะ ไม่รู้ล่ะฉันจะไปถามพี่ชา” แบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ ว่ากล่าวตักเตือนฉันยังดีกว่าไม่ให้ฉันออกไปข้างนอกแบบนี้มันบอกว่าฉันทำงานไม่ดีแบบนั้นเหรอ ฉันโมโหจนลืมความง่วงนอน ความเพลียไปซะหมด เวลานี้ฉันต้องรู้คำตอบให้ได้

ห้องทำงานพี่ชา

“พี่ชา ทำไมคุณนิรันด์ถึงไม่ให้หนูออกนอกพื้นที่คะ ทั้งที่หนูก็มีงานที่รอทำอยู่มาก หรือเพราะว่าหนูทำงานพลาดจนต้องไปแก้เมื่อวันก่อนคะ”

“เฮ้ย ใจเย็นๆ ริน” แล้วพี่ชาก็ทำปากชู่ๆ ให้ฉันเงียบๆ

“หนูไม่เงียบค่ะ หนูแค่อยากได้คำตอบ หนูตั้งใจทำงานมากและงานก็ออกมาดีทุกครั้งทำไมคุณนิรันด์ถึงมีคำสั่งนี้ออกมาคะ” ยิ่งฉันพูดพี่ชาก็ยิ่งชู่ๆ ใหญ่

“เรื่องนี้ผมให้คำตอบได้ครับ คุณรินรดา”

“คุณนิรันด์” ฉันกลืนน้ำลายลงคอ

“เดี๋ยวตามผมมาที่ห้องทำงานด้วยนะครับ” แล้วคุณนิรันด์ก็เดินล้วงกระเป๋ากางเกงสองข้างออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ทำไมพี่ชาไม่บอกหนูคะ ว่าคุณนิรันด์ก็อยู่ในห้องนี้ด้วย”

“พี่ชู่จนปากจะเท่ารูเข็มอยู่แล้ว รินก็ใส่ไม่หยุดเลย ไปๆ รีบไป”

“หนูว่าหนูโดนไล่ออกของแท้แน่ๆ เลย พี่ชาช่วยหนูด้วยนะคะ พี่ชาอย่าลืมหนูนะ” ฉันอาลัยอาวรณ์พี่ชาทันที ทั้งที่เมื่อกี้ก็ใส่เขาไม่หยุดอย่างที่เขาว่าจริงๆ