ตอนที่ 7 รักจริงหรือหวังเคลม

เมื่อฉันเดินไปก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของกาลนานคุยกับใครบางคน

“เออ แล้วมึงจะถามทำไมวะว่ากูจีบพี่รินจริงหรือเปล่า”

“กูก็แค่อยากรู้ เพราะมึงไม่ธรรมดานี่หว่า” กาลนานคุยกับอาร์เองหรอกเหรอ

“โอเคๆ กูยอมรับว่าตอนกูเจอพี่รินครั้งแรกก็ตั้งใจจะเคลมพี่เค้า แต่ความคิดของกูมันเปลี่ยนไปว่ะพี่รินไม่เหมือนผู้หญิงที่กูเคยเจอ”

เจอกันครั้งแรกก็หวังจะเคลมกันเลยเหรอไอ่เด็กเมื่อวานซืนฉันได้แต่คิดในใจ เดี๋ยวคอยดูเถอะแม่จะจัดให้สำนึกไม่ทันเลย

“อ้าว ไหนล่ะกาแฟ” น้ำตาลถามเมื่อฉันเดินกลับมา

“กาแฟหมด ไม่ต้องกงต้องกินละ” ฉันพูดพลางหันไปมองค้อนตาขวางให้เจ้าอาร์ที่เดินตามหลังมา

“เฮ้ย พี่รินผมตกใจหมดมองผมตาขวางแบบนี้ อย่างกับคนโดนผีเข้า” เจ้าอาร์รีบทำท่านั่งพิมพ์งาน

“ฉันได้ยินที่นายพูดถึงฉันกับนาน” ฉันเดินเนียนไปใกล้เขาพร้อมกับบีบไหล่ของเขาอย่างแรง

“ขาผมไม่ดีอยู่นะพี่ริน ใจคอจะบีบให้ไหล่หักไปด้วยเลยเหรอไง”

“แต่ปากนายดีนี่” ฉันเพิ่มแรงบีบขึ้นอีกเป็นสองมือ

“โอเค พี่รินรู้อะไรมาได้ยินที่พวกผมคุยกันเมื่อกี้เหรอ

“เออ…น่ะสิ” ฉันพูดอย่างโมโห

“ผมขอโทษนะพี่ ที่พูดลับหลังแบบนั้นผมก็แค่สงสัยก็เลยถามไปแบบนั้น”

“ยุ่ง ไม่เข้าเรื่อง” ฉันยังโมโหอยู่

“ก็ผมเป็นห่วงพี่นี่ แต่พอผมได้คำตอบก็เข้าใจว่าความคิดของมันเปลี่ยนไปพี่รินไม่เหมือนผู้หญิงที่เคยเจอ นานชอบพี่รินจริงๆ” แต่ที่ฉันได้ยินมันไม่ใช่แบบนี้ หรือเขาพูดกันตอนที่ฉันเดินออกมาก็มันโมโหก่อนที่จะฟังจบนี่แต่ฟังหูไว้หูน่าจะดีกว่า

“ฉันไม่เชื่อพวกนายหรอก”

เช้าวันต่อมาคุณนิรันด์ เรียกฉันไปพบที่ห้องทำงานทำเอาฉันคิดไปต่างๆ นานา

“เขาอาจจะถามเรื่องงานก็ได้นะริน น้ำตาลพูดปลอบใจฉัน

“ถ้าถามเรื่องงาน มีพี่ชาไว้ทำไม พี่ชาระดับผู้จัดการแผนกนะ ยังไงก็ต้องถามเขาก่อนอยู่แล้ว”

ฉันพูดทำให้น้ำตาลพยักหน้าเห็นด้วย

“นั่นสิหรือว่าเขาจะไล่แกออกวะ” น้ำตาลไม่ได้พูดให้กำลังใจฉันเลยสักนิดเดียว เหมือนฉันกำลังจะตกน้ำแล้วยัยน้ำตาลส่งหวงยางมาให้แต่มันรั่ว คือไม่มีประโยชน์อะไรแบบนั้นเลย

“บ้าเหรอไล่ฉันออกเรื่องอะไร ไม่รู้ล่ะอยากรู้ก็ต้องรีบเข้าไปแล้วฉันจะมาเล่าให้ฟัง”

“นั่งก่อนครับคุณรินรดา ผู้ชายที่ดูดีมีภูมิฐานพลางผายมือให้ฉันนั่งลงกับเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามเขา

“ขอบคุณค่ะ คุณนิรันด์มีอะไรให้ฉันช่วยเหรอคะ”

“ตอนนี้ยังไม่มีครับ”

“คะ” ฉันพูดอย่างงงๆ แล้วเรียกฉันเข้ามาทำไม หรือว่าฉันจะโดนไล่ออกจริงๆ

“ดื่มกาแฟเป็นเพื่อนผมหน่อยได้มั้ยครับ” เขายิ้มพร้อมกับดันแก้วกาแฟมาให้

“คือ ฉัน” ฉันที่อ้ำอึ้งเพราะเกรงใจแล้วก็ทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า หรือว่าเขาจะจีบฉันจริงๆ เหรอ ไม่หรอกน่าอย่าไปคิดแบบนั้นแค่เห็นว่าเราทำงานดี เขาเลยอยากจะเลี้ยงกาแฟก็แค่นั้น

“ผมแค่ต้องการอยากรู้จักคุณให้มากกว่านี้ เพราะได้ยินมาว่าคุณทำงานดีผมเลยอยากร่วมงานด้วยครับ” คุณนิรันด์พูดอย่างถ่อมตัว ทั้งที่เขาก็เป็นถึงเจ้าของบริษัทนี้

“คะ ขอบคุณค่ะคุณนิรันด์ ฉันจะตั้งใจทำงานให้เต็มที่เลยค่ะ” ฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ในสิ่งที่เขาชม ถึงแม้ว่าจะอึ้งแล้วอึ้งอีกก็ตาม

“ดื่มกาแฟเถอะครับเดี๋ยวมันจะเย็นซะก่อน” ฉันยกขึ้นมาจิบนิดหน่อยเพื่อไม่ให้เสียมารยาทเพราะเมื่อเช้ากาลนานก็เพิ่งซื้อมาให้ฉันเหมือนกัน ในระหว่างที่ฉันนั่งจิบกาแฟอยู่นั้นสายตาของคุณนิรันด์จับจ้องมองมาที่ฉันตลอดสายตาที่มองสำรวจสัดส่วนโดยเฉพาะหน้าอกหน้าใจของฉันที่มันดันเสื้อออกมา ในระยะใกล้ๆ แบบนี้ทำเอาฉันขนลุกอยู่ไม่น้อย

“ขอโทษนะครับ พอดีผมเห็นเศษด้ายมันติดตรงเสื้อของคุณน่ะครับ” พร้อมกับชี้มาที่หัวไหล่ของฉันที่มีเศษด้ายติดอยู่จริงๆ

“ให้ผมเอาออกให้มั้ยครับ” คุณนิรันด์ลุกขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือมาจะหยิบเส้นด้ายออก แต่ฉันก็เบี่ยงตัวหลบพร้อมกับรีบหยิบออกเอง

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันหยิบออกแล้วขอบคุณนะคะ ฉันขอตัวไปทำงานก่อนค่ะ” ฉันลุกยืนแล้วรีบเดินจ้ำอ้าวออกมาด้วยความตกใจ

“คุกคามสุดๆ” ฉันนั่งลงบ่นกับน้ำตาลเมื่อออกมาจากห้องทำงานของคุณนิรันด์

“จริงเหรอฉันไม่อยากจะเชื่อเลย แต่แกอาจจะคิดมาก เขาอาจจะแค่หวังดีอยากหยิบออกให้มั้ยล่ะริน” น้ำตาลพูดในแง่ดี

“ถ้าเป็นแก จะกล้าหยิบเศษด้ายออกให้น้องนานมั้ยล่ะ แกจะกล้าโดนตัวเขามั้ยล่ะ” ฉันย้อนถามบ้าง

“โห้น้องนานเหรอ กล้าสิยะกล้ามน่าจะเป็นมัดซิกซ์แพ็คคงจะแข็งแรงมากๆ เดี๋ยวฉันจะหยิบออกเอง” ยัยน้ำตาลพูดพลางหัวเราะคิกคักให้ฉัน

“เอ่อ มันก็จริงว่ะฮ่าๆๆ” บางทีฉันเองอาจจะคิดมาก

“คุยอะไรกันครับหัวเราะกันสนุกเลย” กาลนานเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มงาน

“ก็คุณนิรันด์ น่ะสิหุ้นส่วนใหญ่ เชิญยัยรินไปดื่มกาแฟเมื่อกี้นี้” ฉันรีบเอามือปิดปากน้ำตาลเพราะกลัวคุณนิรันด์จะเดินผ่านมาได้ยินซะก่อน

“คุณนิรันด์เหรอ” กาลนานถามย้ำ

“ใช่ๆ แล้ววันนี้มีอะไรถึงเดินมาถึงนี่ พอเจ้าอาร์กลับมาก็ไม่เห็นหน้าหล่อๆ แบบนี้ตั้งหลายวันแล้ว” น้ำตาลควงแขนกาลนานหยอกเหมือนคนโตหยอกเด็ก

“ผมมาบ่อยนะครับ พี่น้ำตาลไม่เห็นผมเอง”

“มาตอนไหน พี่ไม่เห็น”

“ผมก็มาหาพี่รินไงครับ คิดถึง…รุ่นพี่ที่สอนงานผมไงครับ” กาลนานพูดลากเสียงทำเอาฉันลุ้นว่าเขาจะพูดอะไรต่อ เพราะน้ำตาลกับคนที่แผนกยังไม่รู้ว่าฉันไปไหนกับกาลนานบ่อยแทบจะทุกวันหยุดเลยด้วยซ้ำ

ตอนเย็นกาลนานนัดฉันทานข้าวกับเขาหลังเลิกงาน ฉันรับปากว่าจะไปทานข้าวกับเขาโดยไม่รีรอเพราะฉันเองก็เริ่มชอบเขามากเหมือนกัน คำว่า ตัวล่า ผู้หญิงของเขาที่ฉันเคยได้ยินมา มันเหมือนไม่ใช่เขาเลยเพราะสิ่งที่เขาทำมันห่างไกลกับคำนั้นมากๆ เพราะเขาดีกับฉันมากและไม่เคยล่วงเกินฉันเลย

หลายวันต่อมา

ความสนิทของฉันกับกาลนานเพิ่มมากขึ้น จนเขาแอบฉวยโอกาสหอมแก้มฉัน

“เด็กน้อยคิดจะปีนเกลียวพี่เหรอ”

“ผมเด็กน้อยอะไรกันครับ เดี๋ยวพี่รินจะโดนผมนะครับ” เขายืนหน้ามาใกล้กับริมฝีปากของฉัน แต่ฉันต้องรีบเอามือปิดปากของเขาทันที เพราะเขาก้มมาใกล้จนฉันเริ่มหวั่น

“โอเคๆ พี่เชื่อแล้วจ้า ถอยไปเลย” ฉันดันอกของเขาออกเมื่อเขาเบียดเข้ามาใกล้

“วันนี้ไปหาอะไรกินที่คอนโดผมมั้ย เดี๋ยวผมมาส่ง” เขาเอาแขนเท้ากับโต๊ะมองฉันที่กำลังนั่งเม้มปาก

“เราก็กินอยู่นี่ไงคะ” ฉันยิ้มแกล้งเขา

“ผมชอบพี่รินนะครับ” เขาพูดเสียงทุ้มใหญ่จริงจัง นี่ถ้าฉันเป็นสาวน้อยไร้ประสบการณ์ป่านนี้คงโดนกาลนานเก็บเข้าคลังแล้วแน่ๆ ตั้งแต่วันแรก คารมที่ดูธรรมดาแต่ท่าทางและรูปร่างหน้าตานี่คือกินขาด ฉันเริ่มไม่แปลกใจแล้วกับคำที่อาร์บอกนานคือตัวล่าสาวๆ

“พี่ก็ต้องขอบใจนานมากนะที่ชอบพี่ ขอบใจที่เข้ามามีความรู้สึกดีๆ ให้พี่แต่พี่คิดว่ามันเร็วไป” เพราะมันเร็วไปสำหรับฉัน เขาทำให้ฉันรู้สึกดีแบบนี้ได้อย่างไรกัน เหมือนมีผีเสื้อนับพันมาบินอยู่ในท้องของฉันมันวาบหวิวไปหมด ฉันเข้าสู่อาการอินเลิฟจริงๆ แล้วเหรอนี่ เพราะตั้งแต่มีเขาฉันก็ไม่เคยนอนร้องไห้เพราะคินอีกเลย มันตอนไหนกันนะที่ฉันเริ่มชอบเขา ฉันย้อนคิดกลับไป

“ตั้งแต่ตอนแรก” ฉันเผลอพูดออกมา

“อะไรตอนแรกครับ” กาลนานถาม

ใช่ฉันชอบเขาตั้งแต่วันแรกที่นานเข้ามาแนะนำตัวที่แผนกตอนนั้นพวกเรากำลังมีตติ้งอยู่

กาลนานหล่อมากออร่าสุดๆ เหมือนผู้ชายที่อาบน้ำตลอดเวลา ให้ตายสินี่ฉันตกหลุมรักเด็กที่ห่างกันถึงเก้าปีจริงๆ เหรอเนี่ย