บทที่ 3 เด็กดีของเฮีย

หลังจากถูกปล่อยตัวออกมาจากห้องขัง มะปรางก็รีบมาหาเตชินตามที่นัดหมาย ซึ่งกระดาษที่เตชินให้กับเธอเมื่อคืนมีข้อความสั้น ๆ ระบุสถานที่อยู่ลับของเขา ตัวอักษรที่ไม่มีใครอ่านออก มีเพียงมะปรางคนเดียวเท่านั้นที่แกะรหัสตัวอักษรพวกนั้นได้

เด็กสาวสแกนรหัสผ่านประตูห้องลับด้วยรอยสักบาร์โค้ด​ขนาดเล็กที่อยู่บริเวณข้อมือข้างซ้าย รอยสักนี้คือรหัสที่แสดงถึงตัวตนของเตชินซึ่งเธอแอบสักไว้เมื่อหลายปีก่อน เธอปกปิดรอยสักนี้ไว้ภายใต้นาฬิกาและสร้อยข้อมือที่ถักด้วยเชือกหลากสี

เตชินที่กำลังอาบน้ำชำระร่างกายอยู่ เขารับรู้ถึงการมาของแขกที่ไม่ได้รับเชิญ มือหนาเอื้อมไปปิดฝักบัวก่อนจะดึงชุดคลุมอาบน้ำมาสวมใส่ เขาเดินไปหยิบแท็บเล็ต​แล้วเข้าไปเช็กดูกล้องวงจรปิดที่ติดไว้ตามจุดต่าง ๆ ภายในเซฟเฮาส์​ จึงได้รู้ว่าแขกที่ไม่ได้รับเชิญคนนั้นคือมะปราง

เขาบิดยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกประหลาดใจว่าทำไมเธอ​ถึง​สามารถเข้าไปในห้องลับของเขาได้ ห้องนั้นมีเพียงแค่​เขาคนเดียวที่สามารถยืนยันตัวตนและเข้าไปได้ หรือว่า...

“คุณไม่ใช่ตำรวจจริง ๆ ด้วย คุณปลอมตัวมาอีกแล้ว” มะปรางพูดขึ้นเมื่อเห็นเตชินปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า เธอนั่งอ่านข้อมูลส่วนตัวของเตชินอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา

“รู้อะไรไปแล้วบ้าง” ชายหนุ่มที่เป็นตำรวจกำมะลอพูดพร้อมเดินเข้าไปหาเด็กสาว

“ศูนย์ศูนย์เจ็ดคือรหัสอะไร แล้วเพชรลวงตาคือฉายาของคุณเหรอ”

“รู้เยอะเกินไปแล้ว” เตชินพูดพร้อมดึงเอกสารที่เป็นข้อมูลส่วนตัวของเขาออกจากมือของเธอ

อันที่จริงเตชินมาที่นี่อีกครั้งด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาคิดไว้แล้วว่ามะปรางจะต้องรู้ความจริงว่าทำไมเขาถึงต้องมาเป็นตำรวจอยู่ที่ชุมชน​แห่งนี่ ซึ่งไม่ช้าก็เร็ว หากว่าเธอคือคนเดียวที่รู้ความลับมากมายเกี่ยวกับตัวเขา ที่เตชินไม่ได้บอกอะไรกับเธอตั้งแต่ทีแรก เพราะการที่ปล่อยให้มะปรางตามหาความจริงเกี่ยวกับตัวเขาอีกสักครั้งและอีกหลาย ๆ ครั้ง มันก็เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นดี แต่ก็ไม่คาดคิดว่าเธอจะสามารถเข้ามาในห้องที่เต็มไปด้วยความลับสุดยอดของเขาได้อย่างง่ายดาย ทั้งที่ประตูทางเข้ามันซ่อนอยู่หลังตู้หนังสือ และดูจะไม่ได้เป็นที่สะดุดตาขนาดนั้น

“องค์กร...”

“อย่าพูดถึงชื่อองค์กรเด็ดขาด!”

“...” มะปรางเอียงคอเล็กน้อยพลางทำสีหน้าเชิงคำถาม

“มันเป็นสิ่งต้องห้าม” เตชินกล่าวก่อนจะครุ่นคิดได้ว่ามะปรางรู้ชื่อจริงขององค์กรได้ยังไงในเมื่อมันไม่ได้มีระบุเป็นลายลักษณ์อักษร​ “เข้ามาในนี้ได้ยังไง”

“ไม่บอก” มะปรางกระโดดลงจากโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม เด็กสาวยิ้มแป้น เพราะการที่ได้รู้ความลับของเตชินมันทำให้เธออารมณ์ดี

“อะส์!” คนตัวเล็กอุทานเสียงหลงเมื่อถูกแขนแกร่งรั้งเอวคอดเอาไว้

“เฮียจะจัดการปิดปากคนที่รู้ความลับของเฮียยังไงดีนะ” เตชินเอ่ยกระซิบกระซาบ​เสียงเบาที่ข้างกกหูใบเล็ก ก่อนจะเผยรอยยิ้มชวนขนลุก​ออกมา “คิดว่าเฮียจะปล่อยให้หนูออกไปจากห้องนี้ง่าย ๆ เหรอ”

หากว่าที่ประตูของห้องลับถูกปิดอีกชั้นอย่างหนาแน่น จากห้องทำงานกลายเป็นห้องสีแดงฉานด้วยอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ มะปรางมองห้องที่ค่อย ๆ เปลี่ยนไปด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวคนข้างหลังเลยสักนิด

“เรามาทำอะไรที่ผ่อนคลายกันหน่อยไหม​ เด็กดีของเฮีย!”

“หนูจะได้เป็นเด็กของคุณจริง ๆ แล้วใช่ไหม” มะปรางพูดอย่างมีความหวังและรู้สึกยินดีอย่างยิ่ง แต่เตชินกลับมองว่ารอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอนั้นมันคือรอยยิ้มของเด็กสาวเจ้าเล่ห์และไว้ใจไม่ได้

“พูดอะไร ไม่อายเฮียเหรอ”

“หนูไม่มียางอายตั้งแต่เกิดแล้ว” เตชินหัวเราะแล้วปล่อยมะปรางให้เป็นอิสระ เขาขยี้ผมเด็กสาวเบา ๆ ก่อนจะจูงมือเธอออกจากห้องส่วนตัวเพื่อมุ่งหน้าไปยังทิศทางของอีกห้อง​ “จะพาหนูไปไหน”

“ไปเถอะน๊า เฮียไม่ทำอะไรมิดีมิร้ายกับหนูหรอก”

“ชิ!”

“ทำเสียงแบบนั้นหมายความว่าไง หนูเสียดายเหรอ” เตชินหยุดก้าวขาอัตโนมัติแล้วหันมาถามเธอด้วยความสงสัย ทำเอามะปรางแสดงสีหน้าไม่ถูก ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธออาจจะเสียดายจริง ๆ

“อะ...อะไรของคุณ หนูไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นซะหน่อย ปากบอกว่าเฮียจะไม่ทำอะไรมิดีมิร้าย แต่คำถามชวนขนลุกชะมัด”

“หนูกลัวเหรอ”

“ไม่ได้กลัว แล้วตกลงจะพาหนูไปไหนกันแน่”

เตชินไม่ได้ตอบคำถามของมะปรางนอกจากจูงมือเล็ก ๆ​ ของเธอเดินไปยังทิศทางของอีกห้องหนึ่ง

ภายในห้องมีแผนผังซึ่งมีพื้นหลังเป็นแผนที่ชุมชนที่มะปรางอาศัยอยู่ หมุดหลากหลายสีที่ปักอยู่บนแผนผังบ่งบอกว่าได้ทำการลงพื้นที่สำรวจแล้ว

หมุดสีเขียวเป็นพื้นที่ปลอดภัย

หมุดสีส้มเป็นพื้นที่เสี่ยงและไม่น่าไว้วางใจ

หมุดสีแดงเป็นพื้นที่อันตราย ส่วนใหญ่แล้วเป็นพื้นที่ลับตาคน

ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลนั้นเพียงแค่กวาดสายตามองมะปรางก็สามารถปะติดปะต่อและเข้าใจมันได้โดยสัญชาตญาณ​และประสบการณ์​

“ตอนนี้ยาเสพติดกำลังระบาดและลุกลามไปทั่วพื้นที่กว้าง หนึ่งในแหล่งพื้นที่ที่ใช้ในการผลิตยาเสพติดเพื่อส่งออกคือชุมชนนี้ เราต้องสืบให้รู้ว่าพวกมันลักลอบผลิตยานรกนั่นบริเวณไหนของหมุดแดงที่ปักไว้”

“...”

“สายของเฮียรายงานมาว่าผู้ชายในภาพนี้อาจจะอยู่เบื้องหลังหรืออาจจะมีการสนับสนุนลับ ๆ”

“ท่านดำรง” มะปรางเอ่ยพึมพำ​เสียงเบา

“หนูรู้จักมันด้วยเหรอ”

“เขาเป็นกำนันอยู่ตำบลใกล้เคียงมาสี่ปีติดแล้วไม่มีใครโคตรล้มสักที แต่ได้ข่าวว่าเร็ว ๆ นี้เขาจะลงสมัครเป็นผู้ว่าการอำเภอนะ” มะปรางละสายตาจากแผนผังเบื้องหน้า​ หันมามองเตชินพลางเอ่ยถามด้วยความสงสัย​ “ว่าแต่คุณเถอะ จะมาทลายเอเยนต์ผลิตยา แต่ปลอมตัวเป็นตำรวจ เปิดเผยตัวโจ่งแจ้งแบบนี้มันไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอ​ หรือว่ามีแผนอะไร”

“ครั้งนี้เฮียต้องปลอมตัวเป็นตำรวจยศผู้กอง เพราะเฮียเชื่อว่ามันต้องมีการติดสินบนเจ้าหน้าที่ คราวนี้แหละคนที่อยู่เบื้องหลังตัวจริงมันจะปรากฏตัวออกมา​ ไม่แน่อาจจะเป็นพวกเดียวกันกับที่เราเคยส่งเข้าคุกเมื่อห้าปีก่อนก็ได้”

“พวกนั้นได้ออกจากคุกแล้วเหรอ” มะปรางพูดออกมาด้วยความตกใจ หากว่ามันเร็วเกินไปสำหรับอิสระที่พวกนั้นได้รับ

“พวกมันบางส่วนได้รับอิสรภาพแล้ว เพราะว่ามีการอภัยโทษนักโทษหลายคน”

“อภัยโทษเพื่อให้ออกมาทำผิดซ้ำเนี่ยนะ”

“เฮียเชื่อนะว่าหลายคนที่ได้รับโอกาสเขาจะกลับตัวกลับใจ แต่ส่วนคนที่ยังสำนึกไม่ได้และกลับมาทำผิดซ้ำซาก​ มันจะต้องได้รับผลกรรมที่สาหัสกว่าเดิมแน่นอน”

“แล้วกว่าที่พวกมันจะได้รับผลกรรม จะมีใครบ้างที่ต้องเดือดร้อนเพราะพวกมัน!”

“เพราะแบบนี้ไง เราจึงต้องร่วมมือจับพวกมันเข้าคุกอีกครั้ง”

“เรา?”

“หนูมาทำงานนี้ร่วมกับเฮียได้ไหม ถ้าเราร่วมมือกันพวกมันจะกลับเข้าไปในคุกและจะไม่มีโอกาสกลับออกมาอีก”

“ทำไมจะต้องเป็นหนูด้วย คุณจะหลอกใช้หนูอีกแล้วเหรอ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น”

“พอหนูหมดประโยชน์ คุณก็จะหายไปจากชีวิตหนูเหมือนห้าปีก่อนใช่ไหม”

“มะปราง”

“หนูไม่ทำ! มันไม่ใช่กงการอะไรที่หนูจะต้องเอาชีวิตไปเสี่ยง”

จังหวะที่มะปรางจะหันหลังเดินออกไป เตชินก็จัดการอุ้มเด็กสาวให้ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานก่อนจะดันร่างของเธอให้นอนลงอย่างอุกอาจ หากว่าที่เตชินต้องทำแบบนั้นเพราะว่าเด็กฝึกของเขาเดินทะเล่อทะล่าเข้ามาไม่รู้​อีโหน่อีแหน่

พรึ่บ!

“อ๊ะส์...ทะ...ทำอะไรของคุณ” คนมาใหม่สามคนตกใจไม่ใช่น้อย ไม่คาดคิดว่าหัวหน้าจะมีแขก หากว่าพวกเขาเป็นเด็กฝึกของเตชินที่มาร่วมปฏิบัติงานในครั้งนี้ด้วย ทั้งสามทำท่าทีเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัด ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้หญิงที่อยู่กับหัวหน้าของพวกเขาคือใคร

“ช่วยเฮียเถอะนะเด็กดี งานนี้เฮียต้องการหนูจริง ๆ”

“ปล่อยหนู!”

“ไม่ปล่อยจนกว่าหนูจะตอบตกลงช่วยเฮีย นะครับเด็กดีของเฮีย” พูดจบเตชินก็จูบหน้าผากมนของเด็กสาวเบา ๆ ทำเอามะปรางอึ้งไปชั่วขณะ หัวใจดวงน้อยมันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

เซน ซาน และนาวินเองก็ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ พวกเขาไม่อยากจะเชื่อสายตา แต่ก็คิดไปก่อนว่าหัวหน้าคงหาทางเบี่ยงเบนความสนใจของเธอเท่านั้น

“ช่วยเฮียเถอะนะ​ นะ ๆ​ เด็กดี”

“ชะ...ช่วยก็ได้” มะปรางเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงติดขัด ตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขาด้วยซ้ำ หากว่ามีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้ ก่อเกิดขึ้นมาภายในใจ​ดวงน้อยดวงนี้​เข้าแล้ว​ มันไม่ดีเลย มันไม่ดีต่อใจเธอเลยจริง ๆ​

“น่ารักที่สุด” เตชินพูดแล้วจูบหน้าผากมนอีกครั้ง หากว่าเด็กสาวเองก็ไม่ได้ขัดขืน เธอเพียงแค่หลับตาลงด้วยความเขินอาย

เตชินจึงใช้จังหวะนั้นไล่เด็กฝึกทั้งสามคนที่ยังยืนอยู่เดิมให้รีบวิ่งไปหาที่หลบ เซน ซาน และนาวินจึงรีบปฏิบัติตามอย่างรวดเร็ว โดยแอบไปซ่อนตัวอีกห้องหนึ่ง

เตชินมองเด็กสาวที่หลับตาปริ่มด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เธอยังน่ารักและยังใจอ่อนต่อคำขอร้องของเขาเสมอ

เตชินโน้มใบหน้าลงไปจูบปากอวบอิ่มอย่างละมุนละไมด้วยความที่เขาอดใจไม่ไหว เด็กสาวไม่ได้มีท่าทีขัดขืน เธอตอบรับจูบนั้นราวกับว่าต้องการมันมานานแสนนาน สองมือเรียวโอบรัดลำคอหนาของเขาอย่างลืมตัว หากว่าบทจูบนั้นเร่าร้อนและดูดดื่มขึ้นอย่างต่อเนื่องเมื่อทั้งสองฝ่ายต่างให้ความร่วมมือกัน

แต่เวลาแห่งความสุขมันมักผ่านไปรวดเร็วเสมอ จนมะปรางเองก็อดที่จะเสียดายช่วงเวลาดี ๆ​ นั้นไม่ได้ เธอเม้มปากด้วยความเขินอาย​ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่ง โดยมีเตชินช่วยประคับประคอง

“ขอบคุณนะครับเด็กดี หนูยังเป็นเด็กดีของเฮียเสมอ” เขาพูดพลางลูบศีรษะของเธอเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู

“หนูเป็นแค่เด็กดีของคุณเองเหรอ” คำพูดของมะปรางทำให้เตชินเงียบไปสักพัก ก่อนที่เขาจะบิดยิ้มแล้วถามเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“แล้วหนูอยากเป็นอะไรสำหรับเฮีย?” คำถามของเตชินทำให้บรรยากาศภายในห้องเงียบไปชั่วขณะ

เธอจะพูดออกมาได้อย่างไรว่าเธออยากเป็นมากกว่าเด็กดีของเขา การที่เธออยู่เป็นโสดมาจนถึง​ทุกวันนี้เพราะเธอเชื่อเสมอว่าเขาจะกลับมา และตอนนี้เขากลับมาแล้ว แต่ทำไมเธอถึงกลับไม่กล้าพูดความรู้สึกที่อยู่ภายในใจของเธอมาตลอดออกไป มะปรางได้แต่ฉีกยิ้มกลบเกลื่อนแล้วส่ายหน้าไปมา

“หนูต้องกลับบ้านแล้ว หนูหายไปนานเดี๋ยวแม่มะลิเป็นห่วงเอา” พูดจบ มะปรางก็รีบวิ่งออกไปจากห้องและมุ่งหน้าออกจากฐานลับของเตชิน โดยที่เธอก็ระมัดระวังตัวไม่ให้ใครเห็น