Novels by สกายควีน

“แดน ฉันขอโทษ ฮือ ๆ” สิ่งที่คาริสากลัวมาตลอดมันได้เกิดขึ้นแล้ว แดเนียลคงโกรธเกลียดเธอจนเข้าไส้“เธอไม่ต้องขอโทษ” ความรู้สึกเย็นที่ข้อมือทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนก้มหน้าไปมองก็เห็นว่าชายหนุ่มกำลังจัดการล็อกข้อมือของเธอด้วยกุญแจที่แอบเตรียมไว้ดึงแขนล็อกกับมุมเตียง“แดน ไม่เอา ฮือ ๆ อย่าทำฉันเลย” คำขอร้องอ้อนวอนที่เขาไม่มีทางเห็นใจ เธอตะโกนออกมาจนเสียงแหบแห้ง ร้องไห้จนแทบจะไม่เหลือน้ำตาให้ไหลแดเนียลหายเข้าไปในห้องทำงานที่อยู่เชื่อมติดกับห้องนอน เขาควานหาของบางอย่างที่เคยซื้อเก็บไว้ในนั้น จนในที่สุดเขาก็หามันเจอคาริสาตกใจกลัวเบิกดวงตากลมโตจ้องมองสิ่งที่แดเนียลถือมาด้วย เซตพันธนาการจำนวนเกือบสิบชิ้นได้ถูกวางไว้ข้างตัวของคาริสาที่นั่งชันเข่าหลบมุมอยู่“เลือกสักชิ้นสิเคส”“ไม่! นะ...นายมีของแบบนี้ด้วยเหรอ อึก!” คาริสาเอ่ยด้วยอาการหวาดกลัว“กลัวเหรอ? ฉันสัญญาว่าจะทำกับเธอให้เบามือที่สุด” มือหนาจับดึงผ้าห่มส่วนที่ปกปิดร่างเปลือยเพียงเล็กน้อยออกจากร่างกายของเธอ“อื้อ!” เสียงกรีดร้องส่งเสียงดังกังวานลั่นห้องทันทีเมื่อถูกแส้ฟาดลงบนเนื้อหนังอย่างเต็มแรง “ไม่ ฉันเจ็บ อึก! ไม่เอา อร้ายยยยย!”เธอ

“ทำไมต้องใช้วิธีนี้ด้วยล่ะ” คาริสาพึมพำเบา ๆ สีหน้าเหมือนหงุดหงิดที่เสียรู้แดเนียล“อันดับแรก พูดความจริงกับฉัน” แดเนียลพูดเสียงเรียบแต่ในตาของเขากลับมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะระเบิดออกมาราวกับเขารู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับคาริสา เพียงแต่ที่ผ่านมาเขาอยากจะรู้ความจริงจากปากเธอไม่ใช่คนอื่น และตอนนี้แดเนียลก็กำลังให้โอกาสคาริสาสารภาพอยู่ ซึ่งคาริสาถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงก่อนพูดบางอย่างออกไป“ฉันเป็นคนขององค์กร” คาริสาเริ่มต้นประโยคที่แดเนียลเองก็รู้อยู่แล้วเขาเพียงแต่ต้องการให้คาริสาพูดมันออกมาแค่นั้น“ตั้งแต่เมื่อไหร่ บอกทุกเรื่องเกี่ยวกับองค์กรนี้รวมกับทุกเรื่องของเธอด้วย” มือหนาข้างหนึ่งจับกระชากแขนของหญิงสาวตรงหน้าแต่เพราะมีผ้าห่มผืนหนาห่อหุ้มไว้แรงเหวี่ยงเลยดูไม่แรงนัก ชายหนุ่มฟังกับคำถามที่อยากรู้“ตั้งแต่เด็ก แต่ว่าตอนที่เราเจอกันเมื่อห้าปีก่อนฉันออกจากองค์กรแล้ว พอหลังจากที่เราเลิกกันฉันก็กลับเขาองค์กรอีกครั้ง”แน่นอนว่าสิ่งที่คาริสาพูดอยู่เป็นข้อมูลแดเนียลไม่เคยรู้มาก่อน“องค์กรนี้มันต้องการอะไรจากฉัน”“สิ่งที่อยู่ในมือของนาย” คาริสาพูดพร้อมส่งสายตาไปที่มือของแดเนียลข้างที่

แดเนียลถอนความใหญ่โตออกจากช่องสวาทมือหนาจับดึงร่างเปลือยที่นอนฟุบอยู่ให้ลุกขึ้นนั่งจัดการสาวสวยให้หันหน้ามาหาตน“หรือจะเอาจนถึงเช้าดี” เขาโน้มหน้าถามกึ่งจริงกึ่งหยอกอีกครั้ง พร้อมจับเสยผมหญิงสาวให้มองเห็นหน้าชัด ๆ“...” คาริสาไม่พูดอะไรนอกส่ายหัวปฏิเสธ เธอส่งสายตาวิงวอนชายหนุ่มที่ยังสวมเสื้อผ้าครบทุกชิ้นมีเพียงกางเกงที่ซิปถูกรูดออกเพื่อให้ความเป็นชายโผล่ผงาดออกมาคาริสากลืนน้ำลายอยากลำบากเพราะตอนนี้เจ้าสิ่งนั้นมันกำลังชี้โด่ตรงหน้าของเธออยู่“เจ็บมากเหรอ” แดเนียลพูดทั้งที่สายตาดูไม่เห็นอกเห็นใจเธอเลยสักนิด มือข้างหนึ่งจับท่อนเอ็นตัวเองสาวเล่น“...” คาริสาพยักหน้ารับพร้อมกับปล่อยน้ำตาของความเจ็บปวดออกมา“ฉันต้องการคำตอบที่เป็นคำพูด” มือข้างที่ไม่ได้สาวท่อนเอ็นจับดึงใบหน้าคาริสาที่เต็มด้วยคราบน้ำตาให้ปริปากออกมา“ฉันเจ็บ อึก! ไม่ไหวแล้ว”“ไม่ไหวก็ต้องไหว ไหนบอกจะตามใจฉัน ทำไมแค่นี้ยอมแพ้แล้วล่ะ”“อึก! ก็ฉันไม่คิดว่านายจะรุนแรงขนาดนี้”“เป็นผู้หญิงของฉันอย่าร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้ อมเข้าไปซะ”ในขณะที่พูดแดเนียลก็ยัดความใหญ่โตเข้าปากคาริสา จับศีรษะเธอให้กดเข้ามาครอบครองท่อนเอ็นรักแต่ความ

“ไม่เห็นต้องรีบร้อนเลย ยังไงฉันก็ยอมนายอยู่แล้ว” คาริสาใช้มือข้างหนึ่งยื่นไปสัมผัสแก้มสากเบา ๆ “ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปอย่างมีความสุขไม่ดีกว่าเหรอ”“ใครบอกว่าฉันจะทำให้เธอมีความสุข” ดวงตาปีศาจร้ายที่จ้องมองมา ทำเอาคาริสาสะดุ้งตกใจจนตัวโยน แต่เธอไม่ได้แสดงอาการใด ๆ ออกมาพรึ่บ!คนตัวใหญ่ผลักร่างบางให้ล้มลงไปนอนบนเตียง จัดการจับพลิกร่างสาวสวยให้นอนคว่ำ แล้วดึงมือทั้งสองข้างของคาริสาไพล่หลังทันที“แดน นะ...นายทำอะไร” หญิงสาวดิ้นพล่านไปมาในขณะที่แดเนียลใช้เชือกที่เตรียมไว้บรรจงมัดข้อมือสาวสวยที่บิดตัวไปมาสุดฤทธิ์“ไม่เอาแบบนี้”“ไหนบอกจะตามใจฉันทุกอย่างไง” เมื่อมัดข้อมือเสร็จสรรพสวยงามแดเนียลจัดการดึงกางเกงของคาริสาออก ทิ้งให้เหลือเพียงแพนตี้สีดำที่ปกปิดพื้นที่สงวน มือหนายกสะโพกขึ้นจัดแจงท่าทาง“อึก!” สองมือที่ถูกมัดทำให้ใบหน้าสวย ๆ ของคาริสาฟุบคะมำอยู่บนฟูกมือหนาไล้สัมผัสต้นขาเรียวสวย ดวงตาคมปลาบมองสีหน้าเหยเกของเธออย่างเกิดอารมณ์“ฉันชอบแบบนี้” แดเนียลบอกถึงความปรารถนาของตน คาริสาส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เห็นด้วย เธอไม่สนุกกับการกระทำของเขาเลยสักนิด“ทำไมล่ะ มันน่าสนุกดีออกหรือเธอไม่อยากตามใจ

“เธอเป็นพวกมันใช่ไหม”“ก็แค่เข็มกลักเอาอะไรมาการันตีว่าฉันเป็นพวกนั้น”“ฉันคิดไว้แล้วว่าคนอย่างเธอไม่มีทางเปิดปาก ฉันไม่หวังที่จะได้ยินเธอพูดสารภาพ ถึงยังไงคำตอบของเธอมันแสดงออกมาทางสีหน้าหมดแล้ว”“อึก!” คาริสาเริ่มมีอาการกระอักกระอ่วน เธอพูดไม่ได้คายไม่ออก“ในสองคนนี้จะมีหนึ่งคนที่รอด” แดเนียลพูดพร้อมจ่อปืนไปที่ศีรษะของคาริสา“แดน... นายจะฆ่าฉันจริง ๆ เหรอ”“ฉันจะกำจัดคนที่ไม่มีประโยชน์”“ฉันจะบอกทุกอย่างที่คุณอยากรู้” หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยปากทันทีที่แดเนียลพูดจบมาเฟียหนุ่มส่งสายตาให้ลูกน้องคนสนิทส่งปืนให้หญิงสาวตรงหน้า เธอค่อย ๆ เล็งมือมาทางคาริสา“ปืนกระบอกนั้นยังไม่มีกระสุน ถ้าเธอให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ฉันจะให้ลูกกระสุนเธอ” ขณะที่แดเนียลเจรจาอยู่กับหญิงสาวตรงหน้า คาริสาก็ได้ข่มตาหลับปล่อยน้ำใสอุ่น ๆ ออกมา“ส่วนเธออยากตายใช่ไหมถึงไม่ยอมพูดอะไรเลย”“พี่เคสเป็นรุ่นพี่ใน...”ปัง!เธอไม่ทันจะได้พูดจบประโยคคาริสาก็กระชากเอาปืนจากมือแดเนียลลั่นกระสุนใส่หญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับใช้ขาทั้งสองข้างที่ถูกมัดถีบตัวหล่อนให้หงายไปกับพื้น ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว“ฉันไม่รู้จักมัน!” เธอพูดทั้งน้ำตา

อย่านะ อย่า...อย่าทำฉัน...ทำแบบนี้ทำไม...“เฮือก!” คาริสาสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงหายใจดังเฮือก ความฝันเมื่อสักครู่ช่างเหมือนจริงเหลือเกินดวงตาคู่สวยกวาดมองทัศนียภาพรอบตัวด้วยความมึนงง แสงไฟสลัวทำให้เธอทุกอย่างได้ไม่ชัดเจนนัก ก่อนจะรับรู้ได้ถึงความอึดอัดที่ข้อมือและข้อเท้า“อึก!” ใจดวงน้อยกระตุกวูบ เมื่อรับรู้แล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่ใช่ความฝันสองมือและสองเท้าถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ตรวนขนาดมหึมา อีกทั้งแขนและขาข้างขวาก็มีอาการชาจนยากที่จะขยับ หลังจากถูกเอาเฝือกออกไปทำไมถึงได้มาอยู่ในสภาพนี้?เกิดอะไรขึ้น!!!เธอทำอะไรพลาดงั้นเหรอ?“พี่เคส” คาริสามองเห็นหญิงสาวตรงหน้าซึ่งอยู่ในสภาพไม่ต่างจากเธอ “พี่โอเคใช่ไหม เออ...”คาริสาแสดงโค๊ดลับผ่านใบหน้า ก่อนจะพูดขึ้นแทรก“เธอคนทำความสะอาดนี่ ทำไมฉันกับเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่ในสภาพแบบนี้”“พี่เคสคือเราโดน...”“ฉันไม่ตลกนะ เล่นบ้าอะไรกันอยู่” คาริสาตะโกนพูดแทรก ก่อนจะแสดงโค๊ดลับผ่านใบหน้าอีกครั้งสถานการณ์แบบนี้เราไม่ควรรู้จักกัน!หญิงสาวตรงหน้าขมวดคิ้วด้วยความงุนงง เนื่องจากรุ่นพี่อย่างคาริสาไม่ยอมฟังอะไรเลย อีกทั้งยังพูดตัดบทสนทนา

ในช่วงที่เศรษฐกิจตกต่ำ บริษัทฯ ของฉันกำลังจะล้มละลาย หนำซ้ำยังมาเจอเรื่องซวย เมื่อคนขับรถของที่บ้านดันไปชนเด็กอายุราว ๆ เท่าหลานชาย ทว่ายังโชคดีที่เด็กคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก"คุณมีปัญหาที่บริษัทฯ เหรอคะ" เด็กสาวเอ่ยถามท่ามกลางความเงียบสงัดในห้องผู้ป่วย"หนูได้ยินที่ฉันพูดด้วยเหรอ มันคงรบกวนให้หนูตื่นสินะ" ฉันหันไปถามเด็กสาวเจ้าของใบหน้าสวยหวาน"หนูช่วยคุณได้นะคะ" ได้ยินอย่างนั้นฉันก็เผลอหลุดขำออกมาทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังเครียดอยู่เลย"อายุเท่าไหร่เราอ่ะ เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่ควรยุ่งนะ""หนูจะสิบแปดแล้วนะ" เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจกับสิ่งที่ตนเองเอ่ยพูดไปเมื่อครู่ ฉันได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะตอบกลับไปอีกครั้ง"ก็นั่นแหละจ๊ะ ควรตั้งใจเรียนก่อนไหม"เด็กสาวทำหน้ามุ่ยใส่ฉัน ก่อนจะหันหลังดึงผ้ามาห่ม ทำราวกับว่าต้องการพักผ่อนแต่แล้วอยู่ ๆ เธอก็หันมาสนทนากับฉันต่อ ทุกคำที่เด็กสาวพูดออกมามันทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าเด็กคนนี้ช่างพูดช่างเจรจาเสียจริงสภาพจิตใจย่ำแย่ช่วงเวลาวิกฤตแบบนี้ล

“หนูชื่ออะไร” ภาคินชายวัยสามสิบปลาย ๆ พยายามทำความรู้จักกับเด็กน้อยอายุเก้าขวบ“คาริสาค่ะ ชื่อเล่นชื่อเคส”“ว้าว ชื่อเพราะจังใครตั้งให้”“หนูไม่รู้ค่ะ” ทั้งคู่นั่งสนทนากันอยู่ภายในรถคันหรูเด็กน้อยกอดหนังสือเล่มหนึ่งไว้แน่น สีหน้าของเธอดูไม่อยากจะสนทนากับเขานัก สังเกตจากคำพูดที่ถามคำตอบคำ“นั่นหนังสืออะไร ขอลุงดูหน่อยได้ไหม” เธอยื่นหนังสือเล่มนั้นให้เขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ“มีคนให้หนูมาค่ะ หนูชอบมากเลย”เพียงแค่เห็นปกหนังสือก็ทำเอาภาคินขมวดคิ้วเป็นปม เนื่องจากมันเป็นหนังสือคณิตศาสตร์หลักสูตรมัธยมปลาย“หนังสือเล่มนี้เป็นเนื้อหาของม.ปลาย เลยนะ หนูอ่านเข้าใจด้วยเหรอ”“...” นานนับนาทีกว่าเด็กน้อยจะพยักหน้ารับ“เด็กเก้าขวบเนี่ยนะ” ภาคินพึมพำ เขาไม่อยากจะเชื่อ“...” คาริสาเม้มปากเบา ๆ หลายคนในสถานสงเคราะห์ก็คิดแบบเดียวกับภาคิน“ใครเป็นคนให้หนูมา” คาริสาชี้ไปที่มุมบนขวาหน้าแรกของหนังสือ ซึ่งมีชื่อที่ถูกเขียนด้วยหมึกดำบ่งบอกความเป็นเจ้าของ “หนูรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร”“หนูจะรู้ได้ไงคะ หนูเด็กเก้

คาริสาเข้ามานั่งที่เบาะหลังรถโดยที่มีเรติกานั่งรออยู่ และมีเตชินเป็นคนขับรถให้“แหม หายไปทั้งคืนเลยนะยะ รู้ไหมว่าเพื่อนเป็นห่วง”“โอ๊ย! เบา ๆ อย่าจับแรง”คาริสาร้องเจ็บเมื่อเรติกาเอามือไปวางบนหน้าขาของเธอ เนื่องจากว่าน้ำหนักมือของเพื่อนสาวที่วางลงมาหนักไปหน่อย“ทำเป็นร้องเจ็บด้วย ไปทำอะไรมาล่ะถึงได้เจ็บตรงนี้ หืม”“แกก็...” สองสาวต่างหัวเราะให้กันและกันอย่างรู้ใจ จังหวะเดียวกันนั้นเตชินก็หักพวงมาลัยรถเลี้ยวผ่านหน้าคอนโด“เตหยุดรถก่อน” เรติกาส่งเสียงให้เพื่อนอีกคนหยุดรถกะทันหัน ซึ่งเตชินก็ค่อย ๆ ชะลอแล้วทอดสายตามองออกไปข้างนอกกระจกรถ“เคส ไอ้แอเรียลกำลังจะเข้าไปในคอนโด” คาริสาชะเง้อหน้าหันไปมองตามที่เพื่อนสาวบอก เรติกาฉุนเมื่อเห็นหน้าคนใจโหดอย่างแอเรียล “เห็นหน้ามันแล้วอยากจะลั่นกระสุนใส่หัวมันจริง ๆ”“เรย์ใจเย็น” คาริสาพูดแล้วชักกระบอกปืนออกมาจากเก๊ะอย่างลืมตัว“เดี๋ยว ๆ ฉันว่าคนที่ควรจะใจเย็นคือแกนะ เอาปืนลงก่อนเดี๋ยวลั่นจริง ๆ”ขณะที่เดินทางกลับไปยังองค์กร ดวงตาคู่หนึ่งมองดูความวุ่นวายของรถราที่แล่นไปมาบนถนนใหญ่

บทรักล่วงเลยไปนานเกือบสองชั่วโมง ดูเหมือนแดเนียลยังไม่สาแก่ใจ เขายังมีแรงมากพอที่จะสร้างบทรักอันเร่าร้อนกับเธอต่อคาริสาเริ่มหายใจหอบ สองขาเรียวสั่นเทาด้วยความเหนื่อยล้า เนื่องจากต้องเกี่ยวเข้ากับเอวสอบเอาไว้เป็นเวลานาน แดเนียลเล่นคาเจ้าเอ็นอุ่นไว้ในร่างกายของหญิงสาวไม่ยอมถอดออกเมื่อรู้สึกว่ามันกลับมาแข็งตัวได้อีกครั้ง เขาก็ออกรบอย่างหนักหน่วงและต่อเนื่องไม่หยุดหย่อนจนน้ำรักมันไหลล้นเต็มง่ามขา“แดน ไปต่อที่เตียงเถอะ ฉันไม่ไหวแล้ว เมื่อยขาไปหมดแล้ว” คาริสาพูดพลางแนบใบหน้าลงบนไหล่กว้าง“แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ” หากเป็นเมื่อก่อนแค่สามสี่รอบคาริสาก็แทบจะสลบคาอกเขาแล้ว แต่ทว่าตอนนี้แดเนียลคงไม่ยอมหยุดง่าย ๆ“ไปต่อที่เตียงก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าฉันยังไม่พอใจ เธอจะต้องโดนเอาอีกหลายท่า”แดเนียลโอบรัดเอวบางแล้วกระแทกกายแกร่งอันใหญ่ยาวเข้าไปอย่างหนักหน่วง เมื่อรู้สึกว่ามันแข็งตัวขึ้นมาอีกแล้ว ร่องสาวได้แต่กระตุกระรัวเมื่อถูกกระตุ้นด้วยแรงกระแทกกระทั้น“อืมส์ อ๊ะส์” ความใหญ่ถูกดันเข้าไปในช่องรักตามจังหวะการก้าวเดินไปจนถึงเตียงนอนที่คุ้นเคย

ณ คอนโดของแดเนียล“วันนี้คุยอะไรกับย่าของแก”“ก็คุยกันเรื่องทั่วไป พรุ่งนี้คุณย่าไม่ได้ไปส่งที่สนามบินเพราะติดธุระสำคัญ”“อะไรจะสำคัญกว่าหลานชายตัวเอง”“ไม่เป็นไรหรอกพ่อ ผมลาคุณย่าเรียบร้อยแล้ว”“ฮึ! ถึงเวลาที่แกจะต้องทำหน้าที่ของตัวเองสักที”แดเนียลชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ เขาเก็บข่มความโกรธแค้นเอาไว้ภายในใจหลังจากที่ผ่านความเจ็บปวดทรมานมาเกือบเดือน บัดนี้เขาจะต้องดูแลหัวใจตัวเองให้ดีที่สุดดีเหมือนกัน เขาจะได้ลืมเธอสักที“ฉันจัดการทุกอย่างให้แกเรียบร้อยแล้ว ถ้าหากแกจะอาลัยอาวรณ์กับคอนโดนี่นัก ฉันก็จะอนุญาตให้แกพักผ่อนที่นี่เป็นคืนสุดท้าย”“ไม่ต้องส่งใครมานะ ผมอยากอยู่คนเดียว”“ฉันจะตามใจแกวันหนึ่งแล้วกัน”หลังจากที่พูดคุยกับแอเรียลผู้เป็นพ่อเสร็จสรรพ แดเนียลเดินเข้ามาภายในห้องนอน เขาคงคิดถึงห้องนี้มาก เพราะตั้งแต่เข้ามาเรียนในมหาลัย เขาอยู่จนผูกพันกับที่นี่มากกว่าที่บ้านเสียอีก ทว่าเสียงที่ไม่ชอบมาพากลก็ดังสวนขึ้นมาภายในห้องนั่งเล่น แดเนียลจึงเดินออกไปดู“นั่นใคร!”คาริสามารอเจอแดเนียล ส

“ฉันรักนาย อึก! ฉันรักนายนะแดน!”เฮือก!คาริสาตะโกนจนสุดเสียงก่อนจะสะดุ้งตื่นขึ้นมา เสียงหายใจดังเฮือก จากสายตาพร่ามัวค่อย ๆ ปรับให้เธอมองเห็นสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัวชัดขึ้น“ฉันอยู่ที่ไหน”ในห้องที่เงียบจนทำให้คาริสาได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง ความล้าของร่างกายทำให้ตัวของเธอค่อย ๆ ขยับตัวอย่างช้า ๆ สายตาหญิงสาวกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องก็เห็นผู้ชายร่างสูงยืนกอดอกเฝ้ามองเธออยู่ตรงประตู และตอนนี้เขาก็กำลังมุ่งหน้ามาหาคาริสา“เจอเธอทีไรมีเรื่องตลอด”เขาพูดพร้อมหยิบขวดน้ำเทใส่แก้วแล้วยื่นให้คาริสา “อ่ะ ดื่มน้ำก่อน”เตชินประคองให้คาริสาลุกมาดื่มน้ำ“ที่นี่ที่ไหน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” คำถามกลับไร้คำตอบ แต่แล้วอยู่ ๆ คาริสาก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นสมองเกิดอาการปวดหัวอย่างรุนแรง“โอ๊ยยยยย!” ความทรงจำที่ค่อย ๆ ไหลเข้าหัว มองเห็นภาพเป็นฉาก ๆรถตู้ที่ขับมาจอดกะทันหันตรงหน้าเธอในห้องที่มืดโทรศัพท์ที่แบตเตอรี่เหลือ 20%“เคสฉันรักเธอ”เสียงของแดเนียลเสียงตัวเองร้องไห้ภาพที่ถูกใครบางคนตบหน้า

ณ แชร์เฮาส์“ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย! มันไม่น่าเอาน้องมาให้กูทำการทดลองตั้งแต่แรก” เป็นหมอนนท์ที่บ่นหัวเสียอยู่กับหมอเวช หลังจากการผ่าตัดเมื่อคืนผ่านพ้นไปทั้งสองคนยืนมองปีแสงที่นอนเฝ้าเรติกาไม่ห่าง เพื่อให้แน่ใจว่าสมองของเธอไม่ได้รับอันตรายจากการทดลอง เรติกาจึงต้องพักฟื้นและยังไม่สามารถกลับบ้านได้ เพราะหมอนนท์ต้องตรวจร่างกายและดูแลอาการของเธออย่างใกล้ชิดอยู่ที่แชร์เฮาส์แห่งนี้ที่นี่มีอุปกรณ์เครื่องมือแพทย์ครบไม่ต่างจากโรงพยาบาล เพราะเป็นแหล่งสำหรับทำการทดลอง และเอาไว้พักผ่อนในยามฉุกเฉินของทั้งสามหมอ“เอาเถอะน่า นะ ถือว่าช่วยไอ้ปีย์มันสักครั้ง” หมอเวชตอบหมอนนท์แบบขอไปที หากว่าสายตาของเขามองไปยังเพื่อนรักอีกคน“กูเสียเวลามาตั้งครึ่งปี การทดลองของกูไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ พวกมึงแม่ง! มีใครสนใจความเสียหายที่กูได้รับไหม”พูดจบหมอนนท์ก็หัวเสียเดินจากไป เขาไม่ค่อยพอใจในพฤติกรรมที่เห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจของเพื่อนรักอย่างปีแสงสักเท่าไหร่ หมอเวชส่ายหน้าไปมาอย่างชั่งใจหลังจากที่หมอนนนท์เดินหายไปต่อหน้าต่อตาปีแสงแนบแก้มสากเข้าบริเวณท้องของเรติกาอย่างเอาใจ สายตาของเขาจ้องมองไปที่หญิงสาวที่ยังนอนหลับตาแน่น

ปีแสงเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่หลังจากที่กลับมาจากโรงพยาบาล ด้วยความสงสัย เขารีบเดินตรงขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง เพราะวันนี้ตั้งแต่ที่เขาออกไปจากบ้าน เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรจากอุปกรณ์ดักฟังนอกจากเสียงหายใจที่ริบหรี่ ซึ่งมันเบามาก ๆ และรู้สึกผิดปกติจากทุก ๆ วัน“ไม่สบายค่ะ” หลังจากที่เลื่อนโต๊ะอาหารไปไว้ที่ข้างเตียงให้กับเรติกา​ ป้าทิพย์เดินเข้าไป​กระซิบเบา ๆ เมื่อเห็นปีแสงเดินเข้ามาภายในห้อง “...” ปีแสงไม่ได้พูดอะไร สายตาคมกริบมองไปยังเรติกาที่กำลังนอนหันหลังให้เมื่อเห็นปีแสงยังยืนแน่นิ่ง​ ใบหน้าที่แสนเย็นชาของชายหนุ่มทำให้ป้าทิพย์คาดเดาความคิดไม่ออกจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง “ร้องไห้จนไข้ขึ้นค่ะ”“เช็ดตัวหรือยัง?”“เช็ดให้แล้วค่ะ เธอพูดซ้ำ ๆ ว่าปวดหัว” ปีแสงพยักหน้ารับรู้ ป้าทิพย์จึงเดินเลี่ยงออกไปอย่างรู้หน้าที่“ลุก!” เสียงดุดันของชายหนุ่มปลุกให้เธอตื่นขึ้น แต่หญิงสาวกลับไม่ยอมขยับเพราะรู้สึกหนักไปทั้งตัว ดวงตาคู่สวยปิดลงอีกครั้งราวกับต้องการพักผ่อนต่อ แต่ก็ถูกใครบางคนฉุดดึงให้ลุกขึ้น เพียงแค่กระตุกเบา ๆ ร่างกายของเธอก็หยัดตัวขึ้นแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้“อึก! ฉันไม่ไหว” เธอมองเห็นคนตรงหน้าและสิ่งร

ป้าทิพย์ประคองเรติกาให้เดินลงบันไดที่คดเคี้ยวของบ้าน แม้ว่าปีแสงจะยอมรับข้อเสนอของเธอ แต่ชายหนุ่มให้อิสระเธอจากเครื่องพันธนาการได้แค่เดือนละครั้ง ซึ่งจะต้องตรงกับวันหยุดของเขา และเธอก็ต้องตัวติดอยู่กับเขาตลอดทั้งวัน ถ้าตุกติกคิดหนีเธอจะไม่ได้อิสระจากเดือนที่เหลืออีกเลย“เฮ้อ...” ทั้งที่เธอควรจะดีใจเพราะกว่าอิสระจะวนกลับมาอีกรอบเป็นครั้งที่สอง แต่หญิงสาวกลับถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง เพราะว่าทุกครั้งที่ก้มมองชุดคลุมท้องสีชมพูอ่อนที่เธอสวมใส่อยู่นี้มันช่างเป็นอะไรที่น่าขำถ้าเพื่อนรักสองคนมาเห็นเธอใส่ชุดแอ๊บแบ๊วแบบนี้เข้าแล้วก็... มีนอนขำกลิ้งกับพื้นแน่ ถึงจะไม่ค่อยชอบใจนักแต่หญิงสาวก็โวยวายไม่ได้หรอก เพราะเธอเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น แม้จะรู้สึกหงุดหงิดแต่ก็แสร้งฉีกยิ้มให้ดูเป็นคนอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา“ค่อย ๆ นั่งค่ะ” เป็นป้าทิพย์ที่ประคับประคองให้เธอค่อย ๆ นั่งลงบนโซฟาตัวยาว ซึ่งเป็นตัวเดียวกันกับที่ปีแสงนั่งอยู่ กลิ่นอาหารตรงหน้าหอมฟุ้งโชยมาติดจมูก แต่เมื่อเห็นนมในแก้วแล้วเธอกลับทำหน้าหยี รู้สึกอยากกินกาแฟที่ปีแสงยกขึ้นมาจิบกินซะมากกว่า“ฉันจะต้องกินของพวกนี้อีกแล้วเหรอ” เรติกาแหงนหน้าขึ้

“ฉันมีเรื่องจะตกลงกับนาย” ทันทีที่เห็นปีแสงเดินเข้ามาภายในห้อง เรติกาก็รีบเอ่ยปากพูดถึงข้อเสนอที่เธอคิดพินิจพิจารณามาเป็นอาทิตย์ และคิดว่ามันจะต้องเป็นทางออกที่ดีต่อทุกฝ่ายแน่นอน“ฉันมาหาลูกของฉัน ไม่ว่างคุยกับ...ที่อยู่อาศัย” ปีแสงตอบเสียงเรียบเฉย ดวงตาคมกริบไล่มองคนตรงหน้าด้วยสายตาไร้ความรู้สึก“ไม่ต้องคุย แค่ฟังก็พอ” ถึงจะไม่ค่อยชอบใจกับคำเปรียบเปรยที่เขามอบให้มาตลอด แต่ก็ไม่ใช่ประเด็นหลักที่เธอจะยกเอามาน้อยเนื้อต่ำใจ เรติกาตั้งท่าจะอธิบายถึงข้อเสนอ แต่ก็ถูกปีแสงเอ่ยขัดจังหวะ“เวลาส่วนตัวที่พ่อกับลูกเขาจะอยู่ด้วยกัน คนอื่นที่ไม่เกี่ยวก็อยู่เป็นธาตุอากาศไป” พูดจบปีแสงก็ก้มลงมาจูบและคลอเคลียที่ท้องของเรติกาอย่างเอาใจ“พ่อรักลูกนะ จุ๊บ~”“ฉันรู้ว่านายเกลียดฉัน” เรติกาเอ่ยปากพูด ถึงแม้ว่าปีแสงเอาแต่หยอกล้อเล่นกับลูกโดยไม่คิดจะสนใจเธอสักนิด “และฉันก็รู้ว่านายรักลูกของนายมาก”ฉันก็รักลูกเหมือนกัน“เรามาสงบศึกกันก่อนไหม” ประโยคเมื่อครู่ทำให้ปีแสงเริ่มตั้งใจฟังเธอขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังทำทีไม่สนใจ “ฉันเกลียดนม เกลียดเต้าหู้ เกลียดผัก...”“ใครอยากรู้?”“ฉันอุตส่าห์ทนกินสิ่งที่ฉันเกลียด เพียงเพร

หลายชั่วโมงผ่านไป“อื้อ” เรติกาส่งเสียงครางกระเส่าเมื่อรู้สึกตัวตื่น การที่ได้พักผ่อนเต็มอิ่มทำให้เธอรู้สึกอารมณ์ดีขึ้น เปลือกตาคู่สวยค่อย ๆ เปิดออก พร้อมขยับตัวพลิกไปมาอย่างเนิบนาบ“...อุย!!” หญิงสาวอุทานเสียงหลงพร้อมกับสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเห็นดวงตาดุดันจ้องมองมาแบบไม่กะพริบ“ลุก!”“อืม ยังง่วงอยู่เลย อยากนอนต่อจัง” เรติกาไม่ได้สะทกสะท้านกับน้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเขา เธอพลิกตัวนอนตะแคงข้างโดยหันหน้าเข้าหาชายหนุ่ม เปลือกตาคู่สวยปิดลงอีกครั้งอย่างสบายใจ“จะยอมลุกดี ๆ ไหม” ปีแสงจิ๊ปากตัวเองอย่างเอือมระอาก่อนเอ่ยถามออกไป แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ชายหนุ่มจึงแสดงสีหน้าครุ่นคิดก่อนยกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก มือหนาเลื่อนมาประคองพวงแก้มเนียนผ่องของเธอไว้หลวม ๆ คนที่นอนหลับตาอย่างสบายใจเมื่อครู่ค่อย ๆ ลืมตามองดูการกระทำของเขาอย่างนึกสงสัย“อื้อ”“ถ้าหายใจทางจมูกไม่ออก ก็หายใจทางปากแทน” เรติกาพ่นลมหายใจออกมาทางปากอย่างถี่รัว เมื่อปีแสงใช้มือบีบจมูกของเธอไว้เพื่อให้สามารถหายใจได้ทางเดียว“หืม...เหมือนหมาเลย” ปีแสงพูดแล้วกลั้นขำกับการแสดงออกของคนตัวเล็กที่นอนหายใจพะงาบ ๆ แล้วดิ้นศีรษะดุกดิกไปมาน

“เวรกรรม!” คำพูดติดปากหลุดออกมาจากวาจาของจิตแพทย์หนุ่ม เพราะเขายังไม่ได้ไปไหนไกล จึงทันได้ยินเรติกาอาละวาดโวยวายอย่างบ้าคลั่ง กว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ก็นานเกือบครึ่งชั่วโมง“หัวรุนแรงใช่ย่อยเลย” หมอเวชพูด หลังจากที่เห็นปีแสงเดินออกมาจากห้องของเรติกา“ยังไม่เอาสังขารกลับไปอีกเหรอวะ” ปีแสงถามเพื่อนรักแกมกระแหนะกระแหน ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาตัวยาว“กูมีเรื่องจะคุยกับมึงก่อน”“แต่กูไม่มี!” ชายหนุ่มแสดงสีหน้าหงุดหงิดออกมาอย่างชัดเจน“โมโหกลบเกลื่อนนะมึงอะ”“กลับไปได้แล้วไป”“หืม...ตัวจริงน้องมันน่ารักเนอะ เคยเห็นแต่ในรูป ไม่คิดว่าจะได้เจอตัวจริง”หมอเวชพูดพลางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ เหตุผลที่สงสัยว่าทำไมหน้าเรติกาคุ้น ๆ เมื่อหลายปีก่อนตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษาแพทย์ เขาและหมอนนท์ไปเจอรูปถ่ายของเธอจากกล้องตัวโปรดของปีแสง ทั้งคู่แซวปีแสงข้ามวันข้ามคืนไอ้เวรนี่! เป็นหมอหรือเป็นนักสืบวะ ขี้เสือกชะมัดเขาจิ๊ปากตัวเองอย่างเอือมระอา“มีเรื่องหนึ่งที่น้องมันเล่าให้กูฟังแล้วตรงกับที่มึงก็เคยเล่าให้พวกกูฟังเหมือนกัน เพราะน้องมันใช่ไหมที่ทำให้มึงหันมาฝึกยิงปืน เรียนต่อสู้”“เสือกนะมึงน่ะ!” เขาพูดออกมาเสียงเรี

‘ผมไม่เห็นด้วยนะกับการที่คุณเอายานรกพวกนี้ไปบริจาคให้กับชาวบ้าน’‘นี่มันเป็นฆาตกรรมไม่เลือกหน้า สังหารหมู่ชัด ๆ’‘ก็ไม่เห็นว่ามีใครตายเพราะยาของผมสักหน่อย พวกนั้นตายเพราะหันมาฆ่ากันเอง’‘แต่ถึงยังไงการที่คุณทำแบบนี้มันก็ไม่ควรอยู่ดี เพราะการที่สื่อและตำรวจให้ความสนใจที่นี่มันจะทำให้พวกเราทำงานลำบาก’‘ก็นึกว่าจะห่วงชาวบ้านพวกนั้น ที่แท้ก็ห่วงผลประโยชน์ของตัวเอง...’ เตชินฟังเสียงที่ได้มาจากเครื่องดักฟังวนซ้ำหลายรอบ หากว่าเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าในคลิปเสียงนี้มีเสียงของใครบ้าง แต่ที่แน่ ๆ หนึ่งในนั้นต้องมีเสียงของนายเจษฎาและไมเคิลเตชินนั่งชั่งใจอยู่สักพักใหญ่ ๆ ก่อนจะหันไปมองเอกสารกองเท่าภูเขาบนโต๊ะทำงานของตัวเอง ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันหยุด แต่เขาก็ยังคงทำงานไม่ได้พักเขายังไม่ได้เบาะแสและหลักฐานที่เพียงพอที่จะสามารถสาวถึงตัวคนร้ายและคนที่อยู่เบื้องหลังเลยหากว่าเขามัวแต่เสียเวลาและวุ่นวายกับการจัดการเรื่องที่โรงพัก และเหยื่อผู้เสียหายจากเหตุการณ์เมื่อสองสัปดาห์ก่อน ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่หน้าที่ของเขาโดยตรง แต่ในเมื่อเขาแฝงตัวมาเป็นตำรวจเขาก็จึงต้องปฏิบัติหน้าที่ให้แนบเนียนที่สุดคนร้ายเริ่มแสด

‘เมื่อช่วงค่ำของวันนี้ เกิดเหตุทะเลาะวิวาทครั้งใหญ่ในชุมชน​บ้านไข่น้ำ คาดว่าสาเหตุเกิดจากยาเสพติดชนิดใหม่ที่มาในรูปแบบยาสามัญประจำบ้าน ซึ่งคนในชุมชนบ้านไข่น้ำได้รับบริจาคข้าวของเครื่องใช้และยาสามัญประจำบ้านเมื่อช่วงบ่ายของวันนี้ หลายคนตกเป็นเหยื่อและนำไปสู่เหตุจลาจลก่อนหน้านี้มีรายงานว่า หลังจากที่นายแดง(นามสมมุติ​)​ ได้ทานยาแก้แพ้เข้าไปทำให้เกิดอาการคลุ้มคลั่งไล่ทุบตีภรรยาและลูก นอกจากนี้ยังมีวัยรุ่นคว้ามีดดาบไล่ฟันชาวบ้านไม่เลือกหน้า คาดว่าน่าจะมาจากสาเหตุเดียวกันด้าน พล.ต.อ. อดิศร​ ได้ลงพื้นที่เกิดเหตุ มีความเชื่อมั่นว่าทีมตำรวจในพื้นที่สามารถจับผู้ก่อเหตุจลาจลครั้งนี้ได้แน่นอน ส่วนรายละเอียดเพิ่มเติมยังไม่สามารถเปิดเผยได้’‘ยาสามัญฯ ทำพิษชาวบ้านไข่น้ำ ปมเหตุทะเลาะวิวาทครั้งใหญ่ขณะนี้เหตุการณ์ทะเลาะวิวาทอยู่ในการควบคุมของเจ้าหน้าที่ตำรวจในท้องที่ ชาวบ้านกว่า 20 รายตกเป็นเหยื่อของยาเสพติดชนิดใหม่ที่มาในรูปแบบยาสามัญประจำบ้าน เหตุจลาจลครั้งนี้ก่อให้เกิดความเสียหายและนำไปสู่การสูญเสียในวงกว้าง มีเหยื่อเสียชีวิตทั้งหมด 4 ราย ได้รับบาดเจ็บสาหัส 12 ราย ส่วนคนที่เหลืออยู่ในการควบคุมของ

“อีกสิบสองชั่วโมงค่อยทานอีกหนึ่งเม็ด หนูจำได้ใช่ไหม” มะปรางพยักหน้ารับ หากว่าเตชินขับรถมาส่งถึงที่หน้าบ้านแล้วแต่เธอกลับยังไม่กล้าลงไป เด็กสาวตัวแสบของเขาในวันนี้ดูจะสูญเสียความมั่นใจเอามาก ๆ เตชินจึงเอื้อมมือไปลูบศีรษะของเธอเบา ๆ “เด็กดีครับ ไม่คิดมากนะ”“หนูกลัว อึก!”“ไม่ต้องกลัวนะ เฮียจะมองหนูอยู่ตรงนี้” เตชินปลอบใจเธอแล้วหยิบซองเงินจำนวนหนึ่งหมื่นบาทให้กับมะปราง “พี่เรย์ฝากมาให้”“...” มะปรางยกมือไหว้พร้อมรับซองเงินที่เธอควรจะได้อยู่แล้วมากอดไว้“อย่าไปทำตามยัยแสบนั่นอีก แล้วก็ห้ามกินเหล้าจนเมาไม่ได้สติกับคนแปลกหน้า”“ก็พี่เรย์ท้าหนูแก้วละพัน” เธอตอบโต้พร้อมเก็บเงินไว้ในกระเป๋าสะพายของตัวเอง เตชินมองคนข้าง ๆ พลางยิ้มละไมเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มมีอาการที่ดีขึ้น สำหรับเขาตอนนี้​ สภาพจิตใจของเธอสำคัญที่สุด“มากอดหน่อย”“หืม?” มะปรางเอียงศีรษะเล็กน้อยพลางทำสีหน้าเชิงคำถาม เมื่อเห็นว่าเตชินอ้าแขนออกกว้างเพื่อรอรับกอดจากเธอ“มาให้เฮียกอดหน่อยนะเด็กดี” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มะปรางยิ้มแป้นก่อนจะโถมเข้าไปสวมกอดเขาอย่างไม่ลังเล​ “ยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า”“ยังเจ็บไปทั้งร่างเลย แต่ว่

“หนูทำอะไรอยู่ ไม่รีบกลับบ้านเหรอ” เตชินเดินเข้ามาในครัว หลังจากที่สั่งงานเด็กฝึกเสร็จเรียบร้อย ส่วนเพื่อนรักทั้งสองคนก็ส่งกลับบ้านตั้งแต่เช้ามืด เหลือแค่มะปรางที่กว่าจะสร่างเมาจากอาการเมาค้างก็ล่วงเลยเวลามาจนเกือบเที่ยง“หนูยังปวดหัวนิดหน่อย เลยกินยาดักไว้ก่อนเผื่อไข้ขึ้น เหลืออยู่หนึ่งเม็ดพอดี” พูดจบเธอก็ป้อนยาเม็ดเข้าปากแล้วดื่มน้ำตามทันที“กินยา? ยาอะไร?”“ก็ยาลดไข้ไง ปวดหัวให้กินยาคุมเหรอเฮีย” เด็กสาวพูดติดตลกพร้อมยื่นกระปุกยาขนาดเล็กให้เตชินดู“ที่นี่มียาลดไข้ด้วยเหรอ” เตชินรับกระปุกยามาพิจารณาดู เขาทำสีหน้าตกใจพร้อมกับรีบไปล้วงคอเด็กสาว “มะปรางคายมันออกมา นี่มันไม่ใช่ยาลดไข้...”หากว่ามันคือตัวอย่างยาที่เขาให้เด็กฝึกขโมยมา ครั้งเมื่อไปสืบเรื่องอุโมงค์หลังสนามเด็กเล่น เขาเอาตัวยาออกมาให้คาริสานำไปตรวจสอบที่แล็ปขององค์กร แล้วยังไม่ได้เก็บมันให้เข้าที่เข้าทาง ใครจะไปนึกว่ามะปรางจะเอามากินเพราะคิดว่าเป็นยาลดไข้ แม้ลักษณะของมันจะคล้ายคลึงกันจนแทบแยกไม่ออก“อื้อ!! เฮียมันคือยาอะไร”“คายมันออกมาเร็วเข้า เฮียไม่รู้ว่ามันคือยาอะไร มันอาจจะอันตรายถึงตายได้”มะปรางสำลักจนหน้าดำหน้าแดงไปหม

“เฮียเตเขาคงไม่ได้ชอบปรางหรอก เพราะถ้าเขาชอบปราง เขาคงไม่ทิ้งปรางไปตั้งหลายปี” เด็กสาวที่กำลังเมาได้ที่พูดด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้ปนเสียงโศกเศร้าอย่างไม่ปิดบัง“เฮียมันเคยบอกรักมะปรางไหม” เรติกาเอ่ยถาม เมื่อมะปรางพรั่งพรูความจริงออกมาจนหมดเปลือก“ม่ายเคย แต่เฮียเขาชอบบอกว่าปรางเป็นเด็กของเฮีย”“แกนี่มันเลวจริง ๆ เลยนะไอ้เต!”“ม่ายเลว...เฮียเตเป็นคนดีแต่ปรางเป็นคนไม่ดี”“เฮียมันทำอะไรกับมะปราง ทำไมดูหลงมันจัง”“ม่ายเคยหลง ปรางแค่ใจอ่อนเวลาที่เฮียเขา... อึก! จูบตรงนี้...” มะปรางยกมือขึ้นมาชี้หน้าผากมนของตัวเอง แล้วค่อยเลื่อนนิ้วมาชี้ที่ขมับบาง “...แล้วก็จูบตรงนี้ด้วย เฮียเตชอบให้ปรางนั่งตัก แล้วชอบเรียกปรางว่า...เด็กดี”“มะปราง!” เตชินที่เดินเข้ามาอย่างรีบร้อนเรียกชื่อของเธอเสียงดัง เพื่อห้ามปรามไม่พูดอะไรออกมา ขณะที่คาริสาก็ได้แต่ยกมือขึ้นมาปิดปาก หากว่ามาทันได้ยินที่มะปรางพูดในประโยคสุดท้ายเพื่อนหนุ่มที่เธอเคยคิดว่าห่วยแตกเรื่องความรัก แท้ที่จริงแล้วเล่ห์เหลี่ยมและคารมคมคายเชี่ยวชาญยิ่งกว่าผู้ชายเจ้าชู้บางคนเสียอีก“คะ...คุณมาได้ยังไง มาทำอะไรที่นี่เหรอ?” มะปรางหันไปมองเตชินด้วยสีหน้าไม่รู

หลายวันต่อมา...“งานอะไรก็ได้เจ๊ ฉันทำได้ทั้งนั้น” มะปรางพูดกับเจ๊แก้วผู้จัดการร้านผับที่ตั้งอยู่ห่างออกไปจากชุมชน หากว่าเธอตัดสินใจนั่งวินมาถึงตัวอำเภอเพื่อมาหางานทำ อีกทั้งอาจจะได้เบาะแสเพิ่มเติม“งานที่แล้วก็เพิ่งกระทืบลูกค้ามาเพราะเพื่อนโดนลวนลาม งานนี้มันหนักกว่ามากนะ แกจะไม่เอาปืนมายิงลูกค้าเจ๊เลยเหรอ”“ให้ฉันล้างถ้วยล้างจานหลังร้านก็ได้เจ๊ รับรองว่าฉันจะไม่มาเพ่นพ่านในนี้เด็ดขาด”“แกมาถึงที่นี่เพื่อที่จะมารับจ้างล้างจานจริง ๆ เหรอ มันคุ้มค่าเดินทางแกเหรออีมะปราง”“ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรทำนี่เจ๊”“อ้าวดูสิว่าใครมา” หนึ่งในสามสาวที่เพิ่งมาใหม่เอ่ยทักทายมะปรางอย่างเป็นกันเอง“หวัดดีพี่โส” มะปรางยกมือไหว้ทั้งสามคนเหนือหัวอย่างหยอกล้อ​ หากว่ารู้จักกันเป็นอย่างดี“โอ๊ยยัยเด็กบ้านี่ เรียกพี่โสเดี๋ยวแม่ตบปากแตกเลย ฉันเจนนี่ย๊ะ”“ส่วนพี่...ชื่อโบวี่”“ส่วนพี่ก็...ชื่อหนูเล็ก มากับเจนนี่แล้วก็มากับโบวี่”“รู้แล้ว ๆ แนะนำตัวเป็นทางการตลอด​ แหม...วันนี้​แต่งตัว​สวยเชียวนะ”“อย่ามาอวย​เดี๋ยวเงินหมดกระเป๋า​ ว่าแต่แกมาทำอะไรที่นี่อีมะปราง จะมาแย่งงานพวกฉันเหรอ” เจนนี่เท้าเอวถาม ก่อนที่หนูเล็กจะ