Novels by สกายควีน

[คาริสา talk]สองสัปดาห์ต่อมา...ฉันเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้อง เนื่องจากว่าวันนี้ยังไม่ได้เจอหน้าแดเนียลเลย แค่ไม่ได้เจอหน้าเขาทำไมฉันจะต้องกระวนกระวายอยู่ไม่เป็นสุขแบบนี้ด้วยตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา แดเนียลมารับมาส่งฉันทุกวัน ด้วยเหตุผลสั้น ๆ เพียงแค่ ‘คิดถึง’ทั้งที่ฉันไม่ต้องติดตามเขาแล้ว ตอนนี้กลับเป็นเขาที่คอยตามดูแลฉันเป็นอย่างดีเขากำลังทำอะไรอยู่นะแล้วที่ฉันเป็นอยู่มันเรียกว่าคิดถึงหรือแค่สับสนกันแน่ก๊อก! ก๊อก!อยู่ ๆ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นมา ฉันจึงรีบเดินไปส่องตาแมวดูหน้าห้อง เมื่อไม่เห็นใครฉันจึงเปิดประตูออกไปดู ก่อนจะเห็นถุงอะไรบางอย่างห้อยอยู่หน้าประตูพร้อมกับกระดาษโน้ตติดเอาไว้‘ซื้อข้าวกล่องมาฝาก กินด้วยนะนี่คือคำสั่ง!’ฉันอ่านแล้วเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว เขาก็มีมุมโรแมนติกเหมือนกันนะเนี่ย แต่ทำไมถึงไม่โผล่หน้าออกมาให้เห็น รู้ไหมว่าฉันคิดถึงฉันควรจะชัดเจนต่อความรู้สึกตัวเองสักที รู้สึกดีก็พูด ชอบก็ตะโกนออกไป...“ฉันจะไม่ยอมกิน ถ้าไม่มีใครมากินเป็นเพื่อน ประตูห้องฉันไม่ได้ล็อกนะ” ฉันตะโกนออกไปเสียงดังทีเดียว หวังว่าเขาคงจะได้ยิน ฉันหันหลังกลับเข้ามาภายในห้องพร้อ

“คุณหญิงรู้ตัวคนร้ายแล้วเหรอคะ” คาริสาคุยสายกับคุณหญิงขณะที่เดินออกมาจากหอพัก(อย่างที่เธอเคยบอก แค่พวกโจรกระจอกที่ตามขู่แดเนียล)“ตามขู่? พวกมันทำแบบนั้นไปทำไมคะ”(มีปัญหากันเรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ)“คุณหญิงรู้ตัวคนร้ายแล้ว ถ้าอย่างนั้นเคสก็ไม่ต้องตามคุณแดเนียลแล้วใช่ไหมคะ” คาริสาเอ่ยถามพลางเผยรอยยิ้มดีใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอก เนื่องจากเธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนอย่างแดเนียลตั้งแต่แรกอยู่แล้ว(...) ไม่มีสัญญาณตอบรับ“คุณหญิงคะ” เธอยังไม่ทันได้รับคำตอบจากปลายสาย ใครบางคนก็มากระชากเอามือถือที่กำลังแนบหูเธออยู่ไปอย่างถือวิสาสะ“โอ๊ย!” คนถูกกลั่นแกล้งร้องอุทานด้วยความตกใจก่อนจะหันไปมองเจ้าของการกระทำตาค้อน “นี่นาย! ไม่มีมารยาท เอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ”ว่าแล้วคาริสาก็เอื้อมมือไปแย่งโทรศัพท์จากแดเนียลคืน แต่มีหรือที่เขาจะยอมให้ง่าย ๆ เขายกมือข้างที่ถือโทรศัพท์ขึ้นสูง ทำให้อีกคนไม่สามารถเอื้อมมือถึง“เอาโทรศัพท์ฉันคืนมา” ยัยตัวเล็กเขย่งเท้าเพื่อขอโทรศัพท์คืน แดเนียลจึงใช้จังหวะนั้นฉวยโอกาสโอบรัดเอวบางเอาไว้ ส่งผลให้ร่างเล็กแนบชิดเข้ากับแผงอกแกร่งของคนตัวโตอย่างเลี่ยงไม่ได

“ปลดกระดุมออก”'เพลง' รุ่นน้องปีหนึ่งเห็นว่ารุ่นพี่สุดฮอตนั่งดื่มเหล้าอยู่คนเดียว เธอจึงรีบคว้าโอกาสนั้นโดยการยัดเยียดตัวเองให้กับเขาแดเนียลสนองความต้องการให้เธออย่างไม่ลังเล เนื่องจากว่าเขาก็อยากหาอะไรทำแก้เซ็งอยู่พอดี“พี่แดน เพลงยังไม่เคยค่ะ” เพลงกำลังจะบอกว่าตัวเธอนั้นยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง แต่แดเนียลไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เขาและเธอเพียงแค่สนุกกันชั่วครั้งชั่วคราวถ้าเขาอยากได้เขาก็ต้องได้ และสาวรุ่นน้องก็เดินเข้ามาตรงจังหวะที่เขากำลังมองหาสาว ๆ สวย ๆ มาบริหารน้องชายอยู่พอดีแต่กฎก็คือกฎ ครั้งเดียวไม่กินซ้ำ น้ำแตกก็แยกทาง“ปลดกระดุมเร็วเข้าสิน้องเพลง เดี๋ยวพี่จะสอนน้องเพลงเอง” เพลงเริ่มปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดตามที่แดเนียลสั่ง จนเผยให้เห็นชั้นในลายลูกไม้สีครีม “อย่างนั้นแหละ ทีนี้ก็ถอดเสื้อออก ถอดกระโปรงด้วย”แดเนียลออกคำสั่งกับเธออีกครั้ง ก่อนที่จะปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกเช่นกัน เมื่อสาวรุ่นน้องจัดการถอดเสื้อผ้าออกจนร่างกายเปลือยเปล่า แดเนียลก็ผลักร่างเพลงให้นอนราบไปกับเตียงเขาจัดการถอดเสื้อ ปลดเข็มขัดหนัง ตามด้วยรูดซิปกางเกงลง เพลงได้แต่เลียริมฝีปากตัวเอง เมื่อเห็นความเป็นชายนูนคับ

แดเนียลมองฝ่ามือซึ่งเต็มไปด้วยน้ำรักของหญิงสาวที่นอนแผ่หลาอยู่ภายใต้ร่างกายของเขาคาริสานอนหายใจหอบอยู่กับที่ของเธอ ขณะที่แดเนียลจัดการถอดเสื้อ ปลดเข็มขัด และรูดซิปกางเกงออกสาวเจ้าของใบหน้าสวยเบิกตาโต เมื่อเห็นความเป็นชายนูนคับกางเกงในสีขาวจนเกิดเป็นรูปเป็นร่างเด่นชัด มือหนาดึงผ้าห่มที่กองรัดขาของหญิงสาวออก แล้วจัดการวางเข่าของตนไว้ที่หว่างขาของเธอแดเนียลยกเรียวขาของเธอให้เป็นรูปตัวเอ็ม คาริสาจึงใช้จังหวะนั้นถีบเขาออกจากร่างและพยายามจะลุกขึ้นหนี ชายหนุ่มที่ถูกแรงขาของเธออัดเข้าที่หน้าท้องเต็ม ๆ ส่งผลให้ร่างกายโอนเอนจนเกือบจะหงายหลังคาริสาเพียงแค่ป้องกันตัว แต่หารู้ไม่ว่ากำลังทำให้เขาโกรธและเกิดอาการคลุ้มคลั่ง มือหนาจับดึงขาเรียวลากเข้าหาตนอีกครั้ง“จะหนีไปไหน ยังไงวันนี้เธอก็ไม่รอดหรอกเคส”“แดนปล่อยฉันเถอะ”“ว่าไงนะ ทำไมไม่เรียกฉันว่าผัวขาเหมือนที่เคยเรียก” ดูเหมือนเวรกรรมมันจะตามสนองเธอเร็วเหลือเกิน ยังไม่ทันจะข้ามวันเลยก็โดนเขาตามสนองเสียแล้วไม่น่าหาเรื่องเลย แทนที่จะปล่อยให้เขาออกจากห้

วันต่อมา...หลังจากอาบน้ำเสร็จ คาริสายืนสำรวจร่างกายตัวเองผ่านกระจกขณะที่นำผ้าขนหนูมาพันรอบอกตุ๊บ!เสียงของหนักตกลงพื้นทำเอาเธอสะดุ้งตัวโยน มือเรียวเล็กเปิดประตูห้องน้ำออกมาดู เห็นว่าแดเนียลกำลังติดกระดุมเสื้อเชิ๊ตอย่างหัวเสีย เขาไม่เคยค้างคืนกับผู้หญิงที่เขาหลับนอนด้วย แต่กับยัยตัวแสบนี่ทำไมถึงรู้สึกหลับเป็นตาย“เป็นอะไรไปคะที่รัก” คาริสาเอ่ยถามแดเนียลอย่างยียวนกวนประสาน เธอรู้ดีว่าหากเอ่ยเรียกเขาไปแบบนั้น เขาจะต้องไม่พอใจจนพานหัวร้อนไปกันใหญ่“เธอไม่มีสิทธิ์มาเรียกฉันแบบนั้น!”“แหม...ทำเป็นเสียงดุไปได้ ว่าแต่เมื่อคืนนอนหลับสบายไหมคะผัวขา”“หุบปากของเธอเลยนะ” แดเนียลชี้หน้าพลางตะคอกใส่คาริสาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ไม่วายบ่นกับตัวเองพึมพำ “แม่ง ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้เลยวะ”“นายควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า เคยเอากับผู้หญิงมาแล้วกี่คนจำได้ไหม” คำถามของคาริสาทำเอาแดเนียลพูดอะไรต่อไม่ออก “ตอบช้า แปลว่าจำไม่ได้ ก็ไม่แปลกที่นายจะจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ แต่ไม่เป็นไรนะ ถ้านายจำไม่ได้เดี๋ยวฉันทบทวนความจำให้เอง เมื่อคืนเราสองคนแบบว่า...”คาร

ณ ห้องพักของคาริสาหลังจากที่ไม่มีเรียน คาริสาก็รีบกลับห้องเพื่อที่จะได้มีเวลาพักผ่อนก่อนที่จะออกไปปฏิบัติหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย เธออาบน้ำแต่งตัวสวมเสื้อยืดกางเกงยืดที่ใส่สบาย เนื่องจากว่ามีเวลาอีกแค่ห้าชั่วโมงในการพักผ่อน“ไฮโซแดน ทายาทบริษัทฯ ยักษ์ใหญ่ ซินเนอร์แกรนเนสกรุ๊ป นักศึกษาหนุ่มเนื้อหอมที่สาว ๆ ติดตรึม” คาริสาอ่านพาดหัวข่าวของแดเนียลผ่านมือถือ “นี่มีข่าวกับเขาด้วยเหรอ มีชื่อเสียงเหมือนกันแฮะ แต่จะว่าไปควรเรียกว่าชื่อเสียงหรือชื่อเสียดี”หลังจากที่เหนื่อยล้าจากการเรียนคาริสาผล็อยหลับไปทั้งที่มือของเธอถือโทรศัพท์อ่านข่าวของแดเนียลอยู่ จนเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นกริ๊ง! กริ๊ง!เหลือเวลาอีกสามสิบนาทีในการเตรียมตัว คาริสาเหยียดกายลุกขึ้นจากที่นอนอย่างสะลึมสะลือ สองเท้าเล็กเดินสะเปะสะปะเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำดวงตาคู่สวยมองใบหน้าตัวเองผ่านกระจกเงาพลางถอนหายใจเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเดินออกไปแต่งหน้าแต่งตา เพียงไม่ถึงสิบนาทีเธอก็จัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแม้ว่าแดเนียลจะจับได้แล้วว่าเธอคอยติดตามเขาอยู่ แต่การแต่งตัวให้เข้ากับสถานที่รื่นเริงเป็นเรื่องสำคัญ คืนนี้คาริสาใส่ชุดเดรส

“ตอนนี้เรารู้แหล่งกบด่านของเป้าหมายแล้ว พวกมันยังมีพรรคพวกไม่มาก แต่อย่าชะล่าใจไปเพราะเรายังไม่รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้อีก”“พวกมันเหมือนรออะไรบางอย่าง ดูเหมือนทุกอย่างกำลังเพิ่งเริ่ม...” ซานออกความเห็น“จริง ๆ เรื่องนี้มีมานานมากแล้ว เพียงแต่ที่ผ่านมาพวกของมันส่วนใหญ่ถูกยัดเข้าคุกกันหมด แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เหลือรอดเลยสักคน ที่แน่ ๆ ตอนนี้แกนนำของพวกมันบางส่วนกลับมาแล้ว หน้าที่ของพวกเราคือหาหลักฐานให้เพียงพอเพื่อยัดพวกมันกลับเข้าคุกอีกครั้ง”“หัวหน้าครับ ผมได้เวลาไปทำหน้าที่แล้ว” เซนพูดขึ้นแทรก เขาสวมใส่ชุดนักเรียนชายมัธยมปลาย เนื่องจากได้รับมอบหมายให้ปลอมตัวเข้าไปเป็นนักเรียนของโรงเรียนในชุมชน เพราะเตชินเชื่อว่าต้องมีเด็กผู้ชายวัยเดียวกันในโรงเรียน ที่น่าจะรู้เรื่องราวแวดวงใน แม้มันอาจจะเป็นงานน่าเบื่อไปหน่อยแต่เซนก็ทำทุกอย่างเพื่อทีม“อย่าทำตัวฉลาดเกินเด็กวัยเดียวกันล่ะ”“ผมไม่ทำแบบนั้นหรอก หัวหน้าไว้ใจได้”เตชินพยักหน้าให้กับเด็กฝึก บ่งบอกว่าเขาไว้ใจและมั่นใจในการทำงานของเซน“แต่งตัวหล่อเชียว ชุดนักเรียนเหมาะกับเซนมากเลย ลาออกจากองค์กรแล้วไปเรียนต่อก็ใช้ได้อยู่นะ”“ยัยเคส!” เตช

“แม่...ปรางไปทำงานก่อนนะ” มะปรางตะโกนพูดหลังจากที่แต่งตัวเสร็จสรรพ หากว่าเธอทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหารบุฟเฟ่ต์ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอนัก แม้รายได้จะน้อยนิดแต่ก็เป็นงานสุจริตเพียงหนึ่งเดียวที่เธอทำอยู่“อย่าไปมีเรื่องมีราว​กับใครเขาอีกล่ะ” ประโยคสุดฮิตที่แม่มะลิมักจะบอกกับลูกสาวก่อนไปทำงาน มะปรางหยิบกระเป๋ามาคล้องบ่าแล้วเดินไปสวมใส่รองเท้าผ้าใบอย่างเคยชิน“ถ้าไม่มีใครมาหาเรื่องปรางก่อน ปรางก็จะอยู่อย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวนะแม่นะ” พูดจบมะปรางก็เดินออกไปจากบ้านในทันที“จริง ๆ เลยลูกคนนี้ เหมือนพ่อมันไม่มีผิด” คนเป็นแม่พูดตามหลัง หากว่าลูกสาวตัวดีมีหรือจะสะทกสะท้าน@ร้านอาหารบุฟเฟ่ต์“ไงคะพี่เต ทายสิว่าพวกเราอยู่ที่ไหนเอ่ย” คาริสาเอ่ยทักทายเพื่อนหนุ่มอย่างยียวนกวนประสาท โดยมีเรติกาถือกล้องสำหรับวิดีโอคอล‘มาทำอะไรอยู่ที่นี่ ถ้าจะมาป่วนงานของฉันก็รีบไสหัวกลับไป ก่อนที่ฉันจะโทรบอกผัวพวกแกให้มาลากคอกลับไป’“อร้ายไอ้เต อย่าพูดอะไรเป็นลางสิ” เรติกาส่งเสียงกรีดร้อง หากว่ามนุษย์ผัวคือสิ่งมีชีวิตที่เธอเกรงกลัวที่สุด ต่างจากคาริสาที่หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ“นี่เต...พวกเราสองคนแค่มาเที่ยวไม่เห็น

“ใครเหรอครับหัวหน้า เด็กฝึกคนใหม่ของหัวหน้าเหรอ” เซนเอ่ยถามทันทีที่เตชินเดินเข้ามาภายในห้องทำงาน หลังจากที่เขาขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดสีดำและกางเกงโทนสีเดียวกัน“เธอเป็นคนที่นี่ พวกเราจะทำงานสะดวกขึ้นถ้าหากมีคนในท้องที่ทำงานด้วย” เตชินตอบกลับไป ขณะที่สายตาของเด็กฝึกทั้งสามคนต่างก็จ้องมองมาอย่างจับผิด “ไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น”คำพูดของหัวหน้าทำให้เด็กฝึกหันหน้าหนีไปคนละทิศคนละทางทันที พวกเขาพากันแอบยิ้มแหยเตชินเล็กน้อย“หัวหน้าครับผมได้เบาะแสเพิ่มเติมเกี่ยวกับพื้นที่บริเวณนี้” ซานพูดพร้อมชี้ไปที่ภาพแผนที่ ซึ่งปักด้วยหมุดสีเขียว“ที่สนามเด็กเล่นมีอะไร”“บริเวณหลังสนามเด็กเล่นมีการขุดเจาะอุโมงค์ใต้ดิน แต่ที่บริเวณตรงนี้รกชันไปด้วยหญ้าที่ขึ้นสูง จึงยากที่มองเห็นมันในตอนแรก”พื้นที่ที่ถูกปักด้วยหมุดสีเขียวถูกเปลี่ยนเป็นหมุดสีแดงด้วยฝีมือของเตชิน“ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมตัวให้พร้อม คืนนี้พวกเราจะไปสำรวจที่นั่นกัน”“ครับหัวหน้า” เซนและซานพูดขึ้นพร้อมกัน ยกเว้นนาวินที่ดูกำลังจะวุ่นวายอยู่กับอะไรบางอย่าง ทำให้เตชินหันไปมองด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจนัก“ไอ้วิน” ไม่มีการตอบรับกลับมาแ

หลังจากถูกปล่อยตัวออกมาจากห้องขัง มะปรางก็รีบมาหาเตชินตามที่นัดหมาย ซึ่งกระดาษที่เตชินให้กับเธอเมื่อคืนมีข้อความสั้น ๆ ระบุสถานที่อยู่ลับของเขา ตัวอักษรที่ไม่มีใครอ่านออก มีเพียงมะปรางคนเดียวเท่านั้นที่แกะรหัสตัวอักษรพวกนั้นได้เด็กสาวสแกนรหัสผ่านประตูห้องลับด้วยรอยสักบาร์โค้ด​ขนาดเล็กที่อยู่บริเวณข้อมือข้างซ้าย รอยสักนี้คือรหัสที่แสดงถึงตัวตนของเตชินซึ่งเธอแอบสักไว้เมื่อหลายปีก่อน เธอปกปิดรอยสักนี้ไว้ภายใต้นาฬิกาและสร้อยข้อมือที่ถักด้วยเชือกหลากสีเตชินที่กำลังอาบน้ำชำระร่างกายอยู่ เขารับรู้ถึงการมาของแขกที่ไม่ได้รับเชิญ มือหนาเอื้อมไปปิดฝักบัวก่อนจะดึงชุดคลุมอาบน้ำมาสวมใส่ เขาเดินไปหยิบแท็บเล็ต​แล้วเข้าไปเช็กดูกล้องวงจรปิดที่ติดไว้ตามจุดต่าง ๆ ภายในเซฟเฮาส์​ จึงได้รู้ว่าแขกที่ไม่ได้รับเชิญคนนั้นคือมะปรางเขาบิดยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนจะรู้สึกประหลาดใจว่าทำไมเธอ​ถึง​สามารถเข้าไปในห้องลับของเขาได้ ห้องนั้นมีเพียงแค่​เขาคนเดียวที่สามารถยืนยันตัวตนและเข้าไปได้ หรือว่า...“คุณไม่ใช่ตำรวจจริง ๆ ด้วย คุณปลอมตัวมาอีกแล้ว” มะปรางพูดขึ้นเมื่อเห็นเตชินปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า เธอนั่งอ่านข้อมูลส่ว

มะปรางถูกจับตัวแยกออกมาเพื่อไปยังห้องห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องทำงานส่วนตัวของผู้กองเตชิน“นั่งก่อนสิ”ทันทีที่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง เตชินก็ผ่ายมือข้างหนึ่งพร้อมกล่าวให้เธอนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามของโต๊ะทำงาน เด็กสาวมองคนตรงหน้านิ่ง ๆ ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัว ซึ่งเตชินก็รับรู้ถึงความคิดของเธอผ่านดวงตาคู่​สวยคู่นั้น“มานั่งนี่” เขาพูดอีกครั้งพร้อมตบหน้าตักของตัวเอง“ชิ!” เด็กสาวยืนกอดอกแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เธอแสดงท่าทีกะบึงกะบอนใส่ชายหนุ่มอย่างตั้งใจ เรื่องราวในอดีตทำให้เธอแสดงท่าทีออกมาอย่างนั้น“มานั่งนี่เร็ว​ เด็กดีของเฮีย” มะปรางมองซ้ายมองขวาก่อนจะเผยรอยยิ้มบาง ๆ อออมาที่มุมปาก​ เธอเดินตรงไปนั่งบนตักของชายหนุ่มอย่างอารมณ์ดี​ เมื่อเขาแทนตัวเองว่าเฮียกับเธอเหมือนเมื่อหลายปีก่อน มะปรางสวมกอดเตชินด้วยความคิดถึง​ ทั้งที่ในใจยังโกรธเคืองเขาอยู่“ไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณเป็นตำรวจ” จากคนที่ดูเหมือนจะร่าเริงเมื่อครู่ตอนนี้สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยคำถาม มะปรางกอดอกพร้อมหรี่ตามองเตชินอย่างจับผิด“หึ” เตชินเค้นเสียงหัวเราะในลำคอหนาพร้อมรั้งศีรษะของเด็กสาวมาแนบอก ซึ่งเธอก็ไม่ได้ขัดขืนเพีย

หลังจากนับเงินจากการแทงพนันเสร็จสรรพแม่มะลิก็ด่วนกลับบ้านไปก่อน​ เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าทำอาหารไปขายที่โรงเรียน ส่วนมะปรางกับเติร์ดก็​เดินเที่ยวชมการละเล่น​ในงานวัดกันต่อเห็นผู้กองหนุ่มร่างสูงโปร่ง​เดินมาแต่ไกล เติร์ดจึงรีบกระซิบบอกมะปรางทันทีว่าผู้ชายคนนี้เป็นตำรวจที่เพิ่งย้ายมาประจำการใหม่ที่ชุมชน เตชินมองมะปรางเหมือนมีอะไรบางอย่างจะพูดด้วย เนื่องจาก​ว่าทั้งคู่รู้จักและสนิทชิดเชื้อกันเป็นอย่างดี“มองหน้าฉันแบบนี้ มีอะไรคะผู้กอง” มะปรางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างตามนิสัยแก่นแก้วของเธอ“ฉันแค่เดินสำรวจความเรียบร้อย เผอิญ​เก็บยานอนหลับได้ด้วยนะ”“ใครอยากรู้?” มะปราง​พูดทั้งที่สายตาล่อกแล่กไปมา“ฉันก็แค่สงสัยว่ากวินต่อยเธอจนแทบกระอักเลือดแต่เธอกลับไม่เป็นอะไรเลย ต่างจากเธอที่ต่อยกวินไปแค่หมัดสองหมัด ซึ่งไม่น่าจะทำให้เขาน็อกได้ ฉันคิดว่าเขาอาจจะ​แค่หลับเพราะฤทธิ์ยานี่หรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำนะครับ แถมยังทิ้งหลักฐานเอาไว้อีกต่างหาก” เตชินพูดพร้อมมองไปที่เติร์ดแล้วหันมาสบตากับมะปรางอย่างยิ้มเยาะ ขณะที่อีกฝ่ายได้แต่มองค้อนกลับไปอย่างไม่พอใจนัก ตามศักดิ์แล้ว

แดเนียลพาคาริสานั่งสปีดโบ๊ตไปค้างคืนที่เกาะส่วนตัวอีกฝั่งซึ่งอยู่ใกล้เคียงกัน ที่นั่นอากาศดีและเงียบสงบคาริสากางแขนรับลมที่พัดแรงพลางสูดหายใจเข้าออกรับความสดชื่นเต็มปอด มือเล็กลูบแขนตัวเองเบา ๆ เมื่อความหนาวเหน็บมาเยือน แดเนียลถอดเสื้อของตนออกแล้วนำมันมาคลุมให้คนร่างน้อย พลางโอบกอดเธอไว้ให้ความอบอุ่น“ทะ...ทำอะไร”“ก็กอดเธอไง หนาวไม่ใช่เหรอ”“ใครหนาว?”“ตัวสั่นขนาดนี้ไม่ได้หนาวหรอกเหรอ”“ไม่!” คาริสาปฏิเสธเสียงแข็ง ใบหน้าหวานบูดบึ้งเพราะยังเคืองเขาอยู่“แต่ฉันอยากกอดเธอ” แดเนียลกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูใบเล็ก“ไม่ต้องเลย” หญิงสาวพยายามเบี่ยงตัวออกแต่มีหรือที่อีกฝ่ายจะยอม เขากอดเธอไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม“ยังโกรธฉันอยู่หรือไง ไม่เอาน่าเลิกงอนได้แล้ว” แดเนียลวางปลายคางลงบนไหล่มน ทั้งที่อ้อมแขนยังโอบกอดเธอไว้ไม่ยอมปล่อยคาริสาเหลือบหางตามองเขาเพียงนิด คงเป็นวิธีง้อของแดเนียลนั่นแหละ มันอาจจะไม่ค่อยหวานเท่าไรนัก แต่ดันใช้ได้ผลกับเธอตลอดเมื่อถึงที่หมายแดเนียลจูงมือคาริสาเข้าไปในบ้านพักขนาดเล็ก ตัวบ้านทำด้วยไม้หนึ่งชั้นมีของใช้ทุกอย่างครบครั้น เนื่องจากก่อนหน้านี้สองวัน ป้าพรได้สั่งให้คนรับใช้คนอ

วันต่อมา...คาริสาเดินกระแทกเท้าตึงตังลงมาจากบันไดชั้นสองของบ้าน เรื่องเมื่อคืนเธอยังงอนไม่หาย ก่อนจะเจอแดเนียลซึ่งกำลังแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างหนัก“ทำไมมองหน้าฉันแบบนั้น” คาริสากอดอกถามด้วยน้ำเสียงและแววตาไขสือ แดเนียลคงไม่พอใจที่เธอเดินเสียงดังล่ะมั้ง“ขอโทษป้าพรซะ”“ขอโทษ?เรื่องอะไร ทำไมฉันจะต้องขอโทษป้าพรด้วย?”“ป้าพรบอกฉันเรื่องเมื่อคืนหมดแล้ว”“เรื่องเมื่อคืน?นี่ป้าพูดอะไรกรองหูแดน” คาริสาหันไปถามป้าพรด้วยความไม่พอใจ กล้าดียังไงมาใส่ความเธอ หญิงสาวมองหน้าอีกฝ่ายแสดงความก้าวร้าวออกมาชัดเจน“เคส! หัดพูดจาให้มันมีสัมมาคารวะบ้างนะ เธออายุน้อยกว่า ใครเขาให้กอดอกพูดกับผู้ใหญ่แบบนั้น เอามือลงแล้วขอโทษป้าพรซะ!”“ไม่!” เธอไม่ได้ผิดอะไรทำไมจะต้องขอโทษด้วย“ฉันบอกให้เธอขอโทษป้าพร!” แดเนียลขึ้นเสียงตวาดใส่ การกระทำของคาริสาทำให้เขาเกิดอารมณ์เดือดดาลขึ้นมาป้าพรมองหน้าคาริสาพลางยิ้มเยาะเย้ย คนไม่ยอมใครอย่างเธอหรือจะทน เดี๋ยวแม่จะเล่นบทร้ายให้ดู“แล้วถ้าฉันไม่ขอโทษ” คาริสาพูดยังไม่จบแดเนียลก็กระชากแขนของเธอด้วยอารมณ์โมโห“เธอคงลืมไปนะว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ รู้ใช่ไหมว่าฉัน...” แดเนียลกัดฟันขบ

‘ป้าพร’ คนรับใช้เก่าแก่ของบ้านเดินนำเหล่าสาวใช้ออกมาต้อนรับเจ้านายหนุ่ม แดเนียลจูงมือคาริสาเดินเข้าไปภายในบ้าน เขาวานให้ป้าพรช่วยจัดหาห้องนอนให้เธอ ก่อนจะเดินออกไปกับลูกน้องคนสนิทคาริสาอยากจะรั้งเขาไว้ แต่เหล่าสาวใช้ในบ้านต่างมองเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก คนที่ไม่เคยยอมใครอย่างเธอหรือจะยอม สองแขนกอดอกพลางมองสวนทุกคนกลับไป“ตามมาค่ะ” ป้าพรเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินนำหน้าคาริสาไปยังห้องนอนซึ่งอยู่บนชั้นสองของบ้านหลังจากที่ป้าพรก้าวขาออกไปจากห้องนอน คาริสาก็รีบเดินตามไปปิดประตูล็อกกลอนด้วยสีหน้าเป็นกังวล เธอคิดหนักกับเรื่องที่เกิดขึ้น ใจหนึ่งก็รู้สึกดีที่ได้เจอกับแดเนียล อีกใจหนึ่งก็หล่นหายวาบเมื่อรู้ว่าเธอกับแดเนียลจะต้องเป็นศัตรูกัน“โอ๊ย! แล้วฉันจะทำยังไงต่อเนี่ย” คาริสาตะโกนออกมาอย่างคิดไม่ตกแต่เดี๋ยวนะ! เรื่องงานก็คือเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวมันก็คือเรื่องส่วนตัว จะคิดมากทำไม ท่องจำไว้สิว่าเธอคือผู้หญิงที่หนีเจ้าหนี้มากบด่าน ตกงาน ไม่มีอันจะกิน ท่องจำไว้ ๆยัยเจ้าเล่ห์คิดแล้วก็พ่นลมหายใจเข้าออกมาแรง ๆ“อร้ายยยยย!” อยู่ ๆ เธอก็ส่งเสียงร้องกรี๊ดออกมาดังลั่นเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้“เดี๋ยวเราค

เอาล่ะ ตอนนี้บทบาทที่เธอต้องแสดง คือ ผู้หญิงที่หนีเจ้าหนี้มากบด่าน ตกงาน และไม่มีอันจะกินคาริสาถอนหายใจเข้าออกลึก ๆ เมื่อเริ่มรู้สึกผ่อนคลายขึ้นจึงชวนแดเนียลคุย“เมื่อกี้นายทำอะไรอยู่เหรอ ผิดกฎหมายหรือเปล่า”เริ่มได้แย่จัง ไม่น่าพูดเรื่องผิดกฎหมายเลยคาริสาตำหนิตัวเองในใจ คำถามเมื่อครู่คงไม่ค่อยเข้าหูคนฟังเท่าไหร่นัก“ไม่ใช่เรื่องของเธอ” เขากลับมาเสียงเกรี้ยวกราดแดเนียลเป็นคนบงการเรื่องนี้จริง ๆ เหรอ ไม่อยากเชื่อเลย อะไรทำให้เขาเปลี่ยนไปขนาดนี้“แดน...” คาริสาเอ่ยเรียกคนตรงหน้าเสียงแผ่วเบาพลางลุกขึ้นยืน เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรนอกจากเอ่ยเรียกชื่อของเขา แดเนียลก็พูดขึ้นแทรก“ฉันรู้นะว่าเธอจะพูดอะไร แทนที่จะถามเรื่องไร้สาระ ฉันว่าเรามาทำอะไรที่ผ่อนคลายกันดีกว่า” ว่าแล้วแดเนียลก็ดึงแขนคาริสาเข้าหาตนโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว“ทำอะไรที่ผ่อนคลายเหรอ? ไม่เอาไม่อยากทำ” คาริสาพูดแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ในสิ่งที่เขากำลังสื่อแดเนียลดึงคนร่างเล็กลงมานั่งบนตักพลางโอบกอดเธอไว้จากด้านหลัง ริมฝีปากหนาจูบซุกไซร้ไหล่บางเบา ๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายกระตุกเล็กน้อยด้วยอาการประหม่า จึงถู

“งานง่าย ๆ แค่นี้ก็ทำพลาด!” เจ้านายของเอกโวยวายอย่างเสียอารมณ์ เขาหงุดหงิดจนทำลายข้าวของที่อยู่ใกล้มือ“ขอโทษครับนาย!” เอกพูดเสียงสั่นเครือ มือของเขาเต็มไปด้วยเลือด“ปกติมึงไม่เคยทำงานพลาด!”“มีคนลอบยิง” เอกพูดพร้อมใช้มือล้วงกระเป๋าเสื้อสูท จึงพบกับอะไรบางอย่าง ทำให้เจ้านายของเขาที่โมโหและหงุดหงิดอยู่แล้วยิ่งเดือดดาลขึ้นไปอีก“โธ่เอ๊ย!” มาเฟียหนุ่มตะโกนด้วยน้ำเสียงโมโห ก่อนจะหยิบอุปกรณ์จีพีเอสในมือของเอกโยนทิ้งลงทะเล หลังมือหนาออกแรงตบหน้าลูกน้องอย่างไม่ยั้งมือเพี๊ยะ!คาริสามองกลับไปยังบริเวณเทีบยท่าซึ่งไกลจากเธอออกไปเรื่อย ๆ ด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล มันเหนือความคาดหมายของเธอ ไม่คิดว่าจะติดมากับเรือด้วยทว่าอยู่ ๆ ก็มีมือหนาของใครบางคนปิดปากเธอเอาไว้แน่น หญิงสาวออกแรงดิ้นพล่าน ส่งผลให้ปืนที่ถือไว้อย่างไม่มั่นคงนักกระเด็นหลุดจากมือของเธอ ก่อนจะถูกอีกฝ่ายชกท้องแล้วลากตัวเข้าไปภายในเรือ“นายครับ! มีคนบุกรุก” ลูกน้องคนหนึ่งตะโกนพร้อมลากตัวเธอเข้ามาด้วยอารมณ์ที่ยังเดือดดาลไม่หายทำให้มาเฟียหนุ่มคว้าปืนจากลูกน้อง หวังจะยิงปลิดชีพคาริสาเพื่อระบายความโกรธทว่าทันทีที่ได้เจอเธอ เขากลับต้องหยุดก

ครืด! ครืด!เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในรอบสัปดาห์ ‘คาริสา’ ไม่รอช้ารีบกดรับสายทันทีเมื่อเห็นรายชื่อของคนที่โทรเข้ามา ‘เตชิน’“ว่าไงคะหัวหน้า!” หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระแนะกระแหน(อยู่ไหน!)“ฉันเหรอ?ฉันก็อยู่ที่ห้องสิ จะให้ไปอยู่ดาวอังคารหรือไงมิทราบ?”(ปากดี! งานการไม่มีทำหรือไง!)ปลายสายตะโกนพูดเสียงดัง จนคาริสาต้องรีบดึงมือถือออกห่างจากหูของเธอ“อะไรของมันวะ” แม้จะรู้สึกงุนงงปนหัวเสียเล็กน้อย แต่คาริสาก็ต้องดึงมือถือกลับมาแนบหูอย่างเลี่ยงไม่ได้(ฉันมีงานให้ทำ!)“อะไรนะ หัวหน้ามีงานให้ทำ นี่ฉันหูฝาดไปหรือเปล่า” เหลือกตามองบนพร้อมเอ่ยประชดประชัน(...)“เหอะ ฉันเองก็ไม่อยากนั่งงอมืองอตีนอยู่กับที่หรอกนะคะหัวหน้า แต่หัวหน้าลืมไปแล้วเหรอ ว่าหัวหน้าสั่งพักงานฉันอยู่” เธอโวยวายโดยเน้นคำว่า ‘หัวหน้า’ ทุกประโยค(เสียงอาฆาตเชียวนะ! รีบมาก่อนที่จะโดนพักงานยาว)ออกคำสั่งจบเตชินเพื่อนรักที่ชอบเอาตำแหน่งหัวหน้ามากดหัวเธอก็ตัดสายไปดื้อ ๆคาริสาส่ายหน้าไปมาพลางถอนหายใจพรืดใหญ่ รู้สึกเบื่อหน่ายกับพฤติกรรมของคนที่เป็นทั้งหัวหน้าและเพื่อนสนิท อย่างไรเสียคนที่ไม่มีทางเลือกอย่างเธอก็ต้องรีบไปแต่งตัวให

“อื้อ~” เรติการู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงใกล้จะเที่ยงของอีกวัน เธอส่งเสียงครางกระเส่าในลำคอเบา ๆ ทักทายแสงสว่างจ้า​ที่ตกกระทบม่านตาหลังจากที่เปลือกตาค่อย ๆ เปิดออกเหมือนเดิม! ความคิดเธอผุดขึ้นมา​เมื่อดวงตาคู่สวยค่อย ๆ ปรับโฟกัสให้เห็นเพดานสีขาวที่อยู่เหนือศีรษะ ซึ่งตอนนี้เธอเริ่มคุ้นเคยกับการตื่นขึ้นมาแล้วเห็นมันเป็นสิ่งแรก ห้องคับแคบที่ไม่ต่างจากห้องขังของนักโทษกลายเป็นสถานที่คุ้นตา กุญแจข้อมือกับโซ่ตรวนขนาดใหญ่ที่พันธนาการข้อมือและข้อเท้าของเธอ ในตอนนี้ก็ใกล้จะเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเธอไปทุกทีหญิงสาวหลับตาลงท่ามกลางความเงียบและไอความเย็นของเครื่องปรับอากาศ พลางกัดฟันข่มความเจ็บปวดที่แล่นพล่านไปทั่วเรือนร่างเพียงแค่เผลอขยับตัวเล็กน้อย นานเป็นเวลาเดือนกว่าแล้วที่เธอต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดทรมานอันไม่คุ้นชิน ร่องรอยการถูกทารุณยังมีให้เห็นอยู่เป็นประจำหลังผ่านพ้นคืนแห่งนรกทุก ๆ คืน และเธอก็ต้องตื่นมาเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่แสนตลกร้ายในช่วงใกล้จะเที่ยงของทุกวันคนที่คอยมาดูแลเรื่องอาหารการกินกับเสื้อผ้าสำหรับสวมใส่ในแต่ละวันต่างก็กลัวเธอกันจนหัวหด​ ไม่มีใครอยากยุ่งเกี่ยวหรืออยากจะเสวน

สองสัปดาห์ต่อมา‘สงสัยลอบยิง นายปฐพี เอกอัครกุล ส.ส. พรรครวมใจเพื่อชาติ’ ‘มือปืนจ่อยิงหัว ส.ส. ปฐพี เอกอัครกุล หัวคะแนน พรรครวมใจเพื่อชาติ หวิดดับ’ ข่าวเกี่ยวกับอาชญากรรมที่เกิดกับเหล่านักการเมืองขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์รายวัน และปรากฏบนสื่อออนไลน์ของโลกโซเชียลอยู่ตลอด มันรู้สึกบั่นทอนจิตใจทุกครั้งที่เห็น เมื่อสายตาไม่อาจมองข้ามข้อความใหญ่ ๆ บนพาดหัวข่าว หลังจากที่พ่อของเขาตัดสินใจลงเล่นการเมือง ไม่มีวันไหนที่ชีวิตของพ่อจะไม่เสี่ยง ปีแสงลูบหน้าตัวเองเบา ๆ อย่างรู้สึกผิด แม้ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขากับพ่อจะไม่ค่อยลงรอยกันนัก เขาไม่เคยเห็นด้วยเลยที่พ่อจะมาเอาดีด้านนี้เรติกา! มันน่าตลกสิ้นดีที่เป็นเธอ~เธอโหดเหี้ยมและเลือดเย็น ในขณะที่ใครคนหนึ่งนอนแน่นิ่งจมกองเลือดอยู่ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของผู้คนมากมาย แต่ใบหน้าของเธอกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มปีแสงหยิบรูปภาพของหญิงสาวขึ้นมามองดู ก่อนจะเก็บมันลงกล่องไม้แล้วปิดฝากล่องอย่างแรง ดวงตาของเขาร้อนระอุ สีหน้าเต็มไปด้วยความแค้นอย่างปิดไม่มิดไม่ผิดคนแน่! เขาเห็นมากับตาว่าเธอคือคนลงมือทำ และตอนนี้เธอก็กำลังชดใช้กรรมให้กับพ่อของเขาอยู่“หึ”ยังหรอก พ

ปีแสงปลดปล่อยน้ำคาวสีขาวขุ่นที่ปะปนด้วยเลือดบริสุทธิ์เข้าใส่ร่องสวาทสาวทุกหยาดหยด มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นมาเสยผมที่ชุ่มด้วยเหงื่อลวก ๆ“หึ” ชายหนุ่มเค้นเสียงหัวเราะอย่างพึงพอใจที่ได้เห็นหยดเลือดไหลเปรอะอยู่ตรงกลางหว่างขาของเรติกา หลังจากที่ท่อนเอ็นใหญ่หลุดออกมาจากช่องทางรักของเธอเขาใช้ปลายนิ้วตวัดเช็ดคราบเลือดที่ติดท่อนเอ็นของตัวเอง ยื่นมือเข้าไปใกล้ปากอวบอิ่มของคนใต้ร่าง หวังจะดันนิ้วที่เปื้อนเลือดเข้าไปในโพรงปากเล็ก“อื้อ” เรติกาตอบสนองด้วยการเบือนหน้าหนี เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมาสัมผัสโดนริมฝีปากของเธอ กลิ่นคาวเลือดที่โชยมาติดจมูกทำเอาเธอคลื่นไส้จนแทบจะอาเจียนออกมา“รังเกียจเหรอ”“ไอ้ชั่ว! มึงมันไม่ใช่คน โอ๊ยยย!” เรติกาส่งเสียงร้องเจ็บปวดออกมาอย่างลืมตัว เมื่อโดนเขาดึงกระชากโซ่ตรวนที่พันธนาการร่างเปลือยเปล่าของเธอเอาไว้ มันทำให้ตัวหญิงสาวดีดเด้งขึ้นตามแรงกระชากอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถ้อยคำหยาบคายของเธอทำให้คนที่ใจเย็นอย่างปีแสงหงุดหงิดอารมณ์ร้อนได้อย่างง่ายดาย เขาแสดงท่าทางเกรี้ยวกราดออกมาอย่างโทสะ“ถ้าไม่อยากเป็นใบ้ก่อนตายก็ช่วยพูดจาให้น่าฟังกว่านี้หน่อย เธอเองก็ไม่ได้ต่างจากคำว่าช

“ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต อย่าคิดว่าฉันจะยอมให้เธอตายง่าย ๆ โดยที่ยังไม่ได้ชดใช้ในสิ่งที่ฉันสูญเสีย อยู่รับกรรมของเธอก่อนนะ ฉันสัญญาว่าจะทำให้เธอเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัส” ปีแสงจับยกเรียวขาของนักฆ่าสาวออกจากเหล็กวางขาทั้งสองข้าง ก่อนจะจัดการปลดเปลื้องอาภรณ์ส่วนล่างของตนเอง มือหนางัดท่อนเอ็นลำใหญ่หยาบออกมาชักรูดเบา ๆ สองสามครั้ง“อ๊ะส์ ปะ...ปล่อยฉันนะ” เรติกาอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อมือหนาจับแยกเรียวขาออกจากกัน แล้วบดเบียดแทรกกายตัวเองเข้าไปแทนที่ ยิ่งออกแรงดิ้นก็ยิ่งเจ็บจี๊ดขึ้นสมอง เธอต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดหลากหลายรูปแบบที่ถาโถมเข้ามาพร้อมกันปึก!! “อื้อ!” ความเจ็บปวดแล่นพล่านทั่วร่าง เมื่อคนด้านบนอัดกระแทกแก่นกายลำใหญ่เข้ามาในช่องทางรักฝืดเคืองที่ไม่มีน้ำหล่อลื่นช่วยเบิกทาง ความคับแน่นของร่องสวาททำให้ท่อนเอ็นใหญ่โตสอดใส่เข้ามาได้แค่เพียงหัวของมันปึก!!!“อร้ายยยยย!” เรติกาเปล่งเสียงกรีดร้องดังลั่นในนาทีต่อมาอย่างเจ็บปวดทรมาน เมื่อโดนอัดกระแทกแก่นกายใหญ่ส่วนที่เหลือเข้ามาในร่องสวาทอย่างป่าเถื่อน ส่งผลให้ช่องทางรักฉีกขาดเป็นทางยาว หยดเลือดไหลเปรอะเปื้อนเบาะที่ห่อหุ้มด้วยหนังเทียม เยื่

เฮือก!เสียงหายใจดังเฮือกราวกับก่อนหน้านั้นเธอขาดอากาศหายใจไปชั่วขณะ อุณหภูมิเย็นเฉียบจากเครื่องปรับอากาศปลุกให้เรติกาตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา ถึงอย่างนั้นเธอก็พบพานแต่ความมืดมิด เมื่อดวงตาถูกปิดสนิดด้วยผ้าสีดำอึดอัด! เหมือนมีปลอกคอเย็นเฉียบแนบอยู่รอบลำคอ และโซ่ตรวนพาดอยู่บนเนินอกเปลือยเปล่าของเธอ แผ่นหลังเปิดเปลือยแนบสัมผัสกับเบาะหนังเทียม ข้อมือทั้งสองถูกล็อกเข้ากับเตียงโครงเหล็กเงียบ! จนได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง เสียงของเหล็กกระทบกันดังก้องแม้เธอจะขยับตัวเพียงเล็กน้อย หน้าอกใหญ่เกินขนาดกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจ ความมืดมิดทำให้คนที่ไม่เคยกลัวอะไรอย่างเธอเริ่มหวาดหวั่น“หึ” ปีแสงแค่นเสียงหัวเราะออกมา เมื่อเห็นว่าเรติการู้สึกตัวแล้ว หลังจากที่หลับใหลด้วยฤทธิ์ยามานานถึงสามวัน นับตั้งแต่ที่เขาได้ตัวเธอมาอยู่ในเงื้อมมือ รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏอยู่บนใบหน้าคมคาย รู้สึกพึงพอใจกับสภาพที่น่าเวทนาของคนตรงหน้า เธอไม่รู้หรอกว่าเขาทำอะไรกับเธอไว้แล้วบ้าง และเธอกำลังจะได้รู้หลังจากนี้เอี๊ยด!ปีแสงลากชั้นสเตนเลสที่บรรจุเครื่องมือแพทย์มากชิ้นมาไว้ข้าง ๆ ร่างเปลือย“ทะ...ทำอะไร! จะทำอะไรฉัน” เสียงแห

ขาเรียวยาวก้าวลงจากรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ นอกจากแชร์เฮาส์ที่อยู่ร่วมกับเพื่อนอีกสองคนแล้ว เรติกายังมีคอนโดส่วนตัว เผื่อวันไหนอยากชวนสาว ๆ ขึ้นห้อง จะได้ไม่ต้องมีกางขวางคอ ทว่าวันนี้เรติกาเพียงแค่อยากปลีกวิเวกอยู่คนเดียวตามลำพัง เนื่องจากมีหลายอย่างให้เธอต้องใช้ความคิด ถึงแม้ว่าอยู่กับเพื่อนอาจได้คำปรึกษาและคำแนะนําที่ดีกว่า แต่ครั้งนี้เธออยากคิดทบทวนกับตัวเองเงียบ ๆเรติกาครุ่นคิดบางอย่างในหัวขณะที่ค่อย ๆ ชะลอฝีเท้าให้ช้าลง เธอชำเลืองหางตามองเพียงนิด ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในลิฟต์โดยมีชายฉกรรจ์สองคนเดินเข้ามาด้วย มือเรียวกดปุ่มไปยังชั้นบนสุดของคอนโดมิเนียม ผัวะ! ฮัก! พลั่ก!! ตุบ! ฮัก! ผัวะ!!ทั้งหมัดทั้งศอกถูกประเคนใส่ชายฉกรรจ์ทั้งสองไม่ยั้งทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดสนิท แม้จะร่างกายเธอจะตัวเล็กกว่า แต่ด้วยเธอฝึกฝนทักษะการต่อสู้ตั้งแต่เด็กมาอย่างชำนาญ ทำให้มีแรงมือแรงเท้าหนักพอที่จะทำชายฉกรรจ์ทั้งสองร่วงลงไปกองกับพื้น ผนวกกับความคล่องแคล่วว่องไวและตัดสินใจรวดเร็วจึงทำให้เธอได้เปรียบแตร๊น!!!ชายฉกรรจ์คนหนึ่งสั่นกระตุกอย่างแรงเมื่อถูกเล่นงานด้วยเครื่องช็อตไฟฟ้าที่เธอพกติดมากับกระเป๋าสะ