บทที่ 6 ช่วยชีวิตลูกหมาป่า

เซี่ยซูเหยารีบเตรียมของเมื่อพ่อของนางอนุญาตและจะพาเข้าป่าไปจับปลาอีกครั้ง เซี่ยห้าวไห่กับเซี่ยซูเหยียนรับจ้างชาวบ้านทำงานวันละสิบอีแปะ ทำทั้งหมดห้าวันจึงได้เงินมาหนึ่งร้อยอีแปะ ซึ่งเซี่ยซูเหยาปวดใจไม่น้อย เงินที่ได้รับน้อยมากเมื่อเทียบกับแรงงานที่ได้ทำไป

ข้าวสาร 1 จิน เกือบสามร้อยอีแปะ ทั้งสองต้องทำงานมากกว่าครึ่งเดือนเพื่อซื้อข้าวสารให้นางกิน แล้วคนอื่นในบ้านกินเพียงน้ำข้าวต้มที่เหลืออยู่เท่านั้น หากนางไม่ใช่ผู้ตักข้าวเอง

เซี่ยซูเหยาไม่เข้าใจพ่อของนางเลย ทุกวันหากเข้าป่าล่าสัตว์ไปขายและเหลือไว้กินในบ้าน อย่างน้อยวันหนึ่งก็ได้เงินไม่ตำกว่าห้าสิบอีแปะ ทั้งยังใช้เวลาไม่นานและพักเหนื่อยได้ตลอด

รับจ้างชาวบ้านในหมู่บ้านไม่เพียงแต่ต้องใช้แรง ยังได้รับเงินที่สมควรจะได้รับน้อยมาก สู้เข้าป่าหาอาหารมากินดีกว่าได้เงินเพียงน้อยแล้วอดกิน

แต่นางก็ไม่ได้ถามอันใดต่อ เอาไว้เมื่อถึงเวลานั้นค่อยถาม เซี่ยซูเหยารอให้เซี่ยห้าวไห่กับเซี่ยซูเหยียนหยุดพักหนึ่งวันหลังออกไปรับจ้าง และวันต่อมานางถึงอ้อนท่านพ่อเพื่อขอให้พาเข้าป่าอีกครั้ง ซึ่งท่านก็ตกลง

“วันนี้พี่คงไม่ได้ไปด้วย อาเหยาระวังตัวดี ๆ นะ!” เซี่ยซูเจี๋ยกำชับน้องสาว

“อาเหยารับทราบ”

เซี่ยซูเจี๋ยต้องซักผ้าของนางและคนในบ้านทั้งหมดเพราะนางเห็นว่าพ่อของนางกับน้องชายเหนื่อยจากการทำงาน ส่วนน้องสาวนั้นถูกยึดเสื้อตั้งแต่ถอดวางแล้ว

 ไหนจะต้องเก็บผักในแปลงมาเตรียมเอาไปขายอีก เซี่ยซูเจี๋ยจึงตัดสินใจอยู่รอที่บ้าน

“อาเจี๋ยเจ้าไม่ต้องเป็นห่วง พ่อกับซูเหยียนจะดูแลน้องสาวของเจ้าอย่างดี บางทีอาเหยาจะเป็นตัวนำโชคของบ้านเราก็ได้ ฮ่า ฮ่า”

หลังจากที่พาลูกสาวเข้าป่าและวันต่อมาต้องออกไปรับจ้าง เซี่ยห้าวไห่จะใช้เวลายามกลับบ้านเข้าไปดูกับดักสัตว์ที่วางเอาไว้ ไม่ก็จะเข้าไปจับปลา แต่เขากลับไม่เห็น วันนี้เมื่อลูกสาวมาขอเขาจึงอนุญาตให้ไปด้วย

“ข้าขอให้ได้ปลากลับมาเยอะ ๆ เจ้าค่ะ” เซี่ยซูเจี๋ยยิ้มอ่อน

หลายวันก่อนที่ท่านป้าสะใภ้ใหญ่มาที่บ้าน ตกเย็นพ่อของนางจึงนำปลาที่เหลืออยู่ในห้องครัวไปให้กับสกุลเซี่ยสายรอง และให้เหตุผลว่าเป็นการกตัญญูต่อผู้อาวุโส ยังไงปู่รองกับย่ารองสกุลเซี่ยยังมีชีวิตอยูา ต่อให้พวกนางเป็นสายหลักแต่ก็ทำอันใดข้ามหน้าข้ามตาไม่ได้

“แน่นอน! อาเจี๋ยจะได้กินปลาทอด!”

เซี่ยห้าวไห่พาลูกชายเข้าไปตามเวลาเดิมของทุกวัน ก่อนจะกลับมาถึงบ้านยามเฉิน จากนั้นจึงลงมือกินข้าวและพักเล็กน้อย ก่อนเซี่ยห้าวไห่จะพาเซี่ยซูเหยียนกับเซี่ยซูเหยาเข้าไปจับปลาอีกรอบ และครั้งนี้น่าจะได้กุ้งติดมือกลับมาด้วย เซี่ยซูเหยียยชอบมันมาก

ลูกสาวคนโตมีของโปรดเป็นอาหารที่ทำมาจากปลา ไม่ว่าจะเป็นทอด นึ่ง หรือต้ม ก็เป็นของโปรดของนาง ลูกชายคนรองที่กินอะไรก็ได้ไม่เรื่องมาก ดูท่าจะติดใจฝีมือของน้องสาวคนเล็กอย่างเซี่ยซูหยา วันนี้เลยขอเซี่ยห้าวไห่จับกุ้งกลับมาด้วย ส่วนลูกสาวคนเล็กอย่างเซี่ยซูเหยาชอบที่สุดนั่นก็คือไก่ตุ๋น ที่ยามนี้น่าจะเปลี่ยนมาเป็นไก่ย่างสมุนไพร เพราะอย่างน้อยในห้าวันก็จะมีไก่ย่างสมุนไพรไปแล้วสี่วัน

“ท่านพ่อ อาเหยาขอเดินดูรอบ ๆ ได้หรือไม่” เซี่ยซูเหยาเอ่ยถามพ่อของนางที่กำลังขุดหลุมช่วยลูกชาย

นี้เป็นหลุมดักปลาที่เคยทำเหมือนรอบก่อน และเซี่ยซูเหยาก็ต้องการจะไปขุดไส้เดือนมาด้วยจึงเอ่ยขอ

“ได้สิ แต่อย่าไปไกล แล้วก็ระวังตัวด้วย”

“เจ้าค่ะ”

ไม่รู้ว่าเซี่ยห้าวไห่คิดไปเองหรือเปล่าที่ลูกสาวของเขาแข็งแรงขึ้น เซี่ยห้าวไห่นอนคิดอยู่หลายวันว่ายังไงลูกสาวก็ต้องขอติดตามเข้าป่ามาอีกครั้ง จึงยอมอย่างง่ายดาย

เซี่ยซูเหยาหยิบตะกร้าเล็กเท่าชามที่ให้เซี่ยห้าวไผ่สานให้ก่อนจะมายังป่าแห่งนี้ นางต้องการทำมาเพื่อใส่ไส้เดือนโดยเฉพาะ จะให้สะพายตะกร้าเล็กที่ใหญ่เกินตัวไปก็ลำบากเปล่า ๆ

บริเวณเดิมยังมีหลุมดินถูกขุดอยู่เซี่ยซูเหยาลืมไปสนิทเลยว่าควรที่จะไปขุดบริเวณใหม่ จะได้ไม่เป็นที่สังเกตของชาวบ้านที่จะมาล่าสัตว์หรือพักอยู่บริเวรนี้

เซี่ยซูเหยาเดินห่างจากจุดเดิมที่เคยขุดประมาณ 3 จั้ง ก่อนจะรีบลงมือขุดเพราะก่อนนางจะแยกตัวมาหลุมดักปลาก็ใกล้เสร็จแล้ว หากนางช้าพ่อของนางจะมาเห็นเสียก่อน อันที่จริงมันก็ไม่เป็นความลับ แต่เซี่ยซูเหยาคิดว่ายังไม่ถึงเวลา

ตัวนางป่วยมาตั้งแต่เด็กจึงเก็บตัวอยู่ภายในห้อง ความรู้ก็ไม่มีเพราะพ่อของนางเอาเงินไปซื้อสมุนไพรมาให้ แม้แต่หนังสือคัดลอกเล่มเดียวก็ไม่มีเงินซื้อ และแน่นอนว่าแค่ก้าวเท้าออกจากบ้านก็เป็นไปได้ยาก นางจะบอกว่าเอาวิธีนี้มาจากไหนก่อน

รอบนี้เซี่ยซูเหยาขุดไส้เดือนไปมากกว่ายี่สิบตัว ครึ่งหนึ่งนางจะโปรยลงในหลุมดักปลา ส่วนอีกครึ่งจะโปรยเหมือนกันแต่จะโปรยทีหลัง พอได้เหยื่อครบเซี่ยซูเหยาก็กลับไปยังจุดนั่งพักของนาง นางรอให้เซี่ยห้าวไห่กับเซี่ยซูเหยียนไปจับกุ้งก่อน ถึงจะนำไปโปรยลงหลุม

เซี่ยซูเหยาอยากกินปลาย่างเกลือว่าจะทำแต่ก็ได้รู้ว่าพ่อของนางนำไปให้ญาติสกุลเซี่ยหมดแล้ว นางโกรธมากแต่คำพูดของพี่สาวมันทำให้นางคิดได้ ต่อให้แยกบ้านหรือแยกสายสกุลเซี่ย แต่บรรพบุรุษยังเป็นบรรพบุรุษเดียวกัน ชาวบ้านในหมู่บ้านต่างนับถือบรรพบุรุษมาก และการที่จะต่อว่าหรือท้าทายผู้อาวุโสเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ

เซี่ยห้าวไห่ได้ยินลูกสาวบอกว่าง้างมีดเพื่อป้องกันตัวเองจากการโดยตบ จึงนำปลาที่เหลือไปให้เพื่อให้นางซือหลิงไม่เอาความ อย่างน้อยก็น่าจะสงบไปได้หลายวัน

โบร๋ววววว

เซี่ยซูเหยาตัวแข็งทื่อ นางออกมาปลดทุกข์ไกลจากที่นั่งพักพอสมควร ก่อนจะกลับเลยแวะมาล้างมือที่แม่น้ำ แต่แล้วกลับได้ยินเสียงของคำราม ในความทรงจำที่มีในหมู่บ้านไม่มีใครเลี้ยงสุนัข แล้วเสียงคำรามมากจากไหน

นอกจากเสียว่าจะเป็นหมาป่าที่พ่อของนางสั่งห้ามเข้าใกล้ เพระาหมาป่ามันดุร้ายมาก แต่นางเป็นคนรักสัตว์จึงลังเล และรีบวิ่งหาเสียงที่ดังขึ้น นางได้ยินเสียงร้องของลูกสุนัข

เอ๋ง

เซี่ยซูเหยาเดินหาไม่นานก็เจอกลับต้นเสียง นางเห็นหมาป่าเพศเมียขนดำแซมขาวเดินวนเวียนอยู่บนโขดหิน พลางร้องคำรามอย่างกระวนกระวาย

ก่อนสายตาจะมองไปยังจุดที่หมาป่ามอง นางเห็นลูกหมาป่าเกาะโขดหินบริเวณน้ำไหลอยู่สามตัว! สองตัวใหญ่มีขนสีดำทั้งตัว แต่ตัวเล็กมีขนสีขาว

กรรซ์!

เซี่ยซูเหยาเดินถอยหลังเมื่อแม่หมาป่ามองเห็นนาง ดูเหมือนจะหวงลูกน้อยที่รอคอยความช่วยเหลือ ในใจก็อยากวิ่งหนี แต่นางก็อยากช่วยเด็ก ๆ

“ข้า…ข้าจะช่วยลูกของเจ้า”

เซี่ยซูเหยาพูดต่อรองกับหมาป่าตัวใหญ่ที่พร้อมขย้ำนางทั้งตัว นางเชื่อว่าด้วยสัญชาตญาณความเป็นแม่ แม่หมาป่าจะยอมให้นางเข้าใกล้เด็ก ๆ

มองดูแล้วที่แม่หมาป่าไปช่วยลูกไม่ได้คงเป็นเพราะบนขามีรอยบาดแผล และลูกหมาป่าอยู่ในจุดที่ลงไปไม่ได้ เซี่ยซูเหยาเห็นว่าน้ำไม่ได้ลึกมากจึงหันไปขอบคุณแม่หมาป่าที่ยอมหลีกทางให้

“ขอบคุณ”

ก้าวแรกที่ก้าวลงน้ำ น้ำก็ถึงอกนางแล้ว แต่ก็ถอยไม่ได้ เพียงแค่ต้านน้ำไปได้ไม่ถึง 2 จั้ง นางก็ถึงตัวลูกหมาป่า น่าจะคลอดได้ไม่นานเพราะยังตัวเล็กกันอยู่

เซี่ยซูเหยาตัดสินใจจับเจ้าตัวที่เล็กสุดยัดใส่อกนาง ก่อนจะโอบลูกหมาป่าขนดำทั้งสองตัวขึ้นไปบนริมน้ำที่เย็นมาก

 เซี่ยซูเหยารีบปล่อยลูกหมาป่าออกจากอ้อมแขนแล้วรีบคลานออกมาเมื่อแม่หมาป่าวิ่งมาหาลูก ต่อให้ไม่มีท่าทีจะทำร้ายนางแต่ก็น่ากลัวอยู่ดี

บรู๋ววววว

แม่หมาป่าคำรามก่อนจะหมอบลงพื้นมาหานาง เหมือนเป็นการขอบคุณที่ช่วยชีวิตลูกของมันเอาไว้ เซี่ยซูเหยายิ้มทั้งน้ำตา

ก่อนที่จะชะงักเมื่อแม่หมาป่าคาบลูกหมาป่าขนสีขาวมาวางไว้ข้างหน้าของนาง แล้วรีบวิ่งไปหาลูกหมาป่าขนสีดำพลางพากันวิ่งหายไป

แม่หมาป่ายกลูกให้นางงั้นหรือ? ไม่เสียเวลาคิดมาก เซี่ยซูเหยารีบอุ้มลูกหมาป่าก่อนจะรีบกลับไปที่พักของนาง

ลับหลังเซี่ยซูเหยาแม่หมาป่าที่นางคิดว่าเข้าป่าไปแล้วเดินออกมาจากพุ่มไม้กับลูกหมาป่าอีกสองตัว ก่อนทั้งสามจะหมอบตัวลงและหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เซี่ยซูเหยาคิดว่าแค่ช่วยชีวิตลูกหมาป่านางจึงอุ้มลูกหมาป่ากลับมาอย่างสบายใจ แต่นางลืมไปว่าพ่อของนางกับพี่ชายคนรองรออยู่

“อาเหยา!”

เซี่ยห้าวไห่ร้องออกมาด้วยความร้อนใจ เมื่อสักครู่เขาได้ยินเสียงร้องของหมาป่าที่น่าจะตัวใหญ่ จึงพาลูกชายขึ้นมาจากน้ำ และให้ลูกชายขึ้นไปรอบนต้นไม้ ส่วนเขารีบเก็บของหากลูกสาวยังไม่กลับมา เขาจะรีบออกตามหา ซึ่งเซี่ยห้าวไห่ก็เห็นลูกสาวกลับมาด้วยร่างกายที่เปียกโชค

“ท่านพ่อ”

เซี่ยซูเหยาชะงัก นางลืมไปได้อย่างไรกันว่าเสียงของหมาป่าพ่อของนางก็ต้องได้ยิน แต่ในเมื่อมาขนาดนี้แล้ว

“ท่านพ่อจะกลับแล้วหรือเจ้าคะ” ของที่วางเรียงกันถูกเก็บใส่ตะกร้าหมดแล้ว

“ใช่”

“ลูกหมาป่า!”

เซี่ยซูเหยียนที่ปีนลงจากต้นไม้อุทานเมื่อเห็นสิ่งที่น้องสาวนำกลับมาด้วย เขาเข้าป่าตั้งแต่สิบหนาวจึงไม่แปลกที่จะรู้จัก

“อาเหยา!” เซี่ยห้าวไห่รีบสำรวจลูกสาว เพราะเห็นลูกสาวกลับมาจึงอุ่นใจและไม่ได้สังเกตถึงสิ่งที่ลูกสาวนำกลับมาด้วย

“ท่านพ่อ อาเหยาไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ เมื่อครู่อาเหยาช่วยชีวิตลูกหมาป่าเอาไว้ แม่หมาป่าเลยทิ้งลูกให้อาเหยาหนึ่งตัว” เซี่ยซูเหยายิ้มกว้างพลางเอาลูกหมาป่าตัวน้อยออกมาให้ทั้งสองดู

“อาเหยาว่าอย่างไรนะ? หมาป่า เป็นไปได้อย่างไร หมาป่าอยู่ในป่าลึก” เซี่ยห้าวไห่เป็นกังวล

“อาเหยาไม่ได้เข้าป่าลึกนะเจ้าคะ!”

“รีบกลับบ้านกันเถอะ ค่อยคุย”

เซี่ยห้าวไห่กลัวว่าจะมีหมาป่าหรือสัตว์ตัวใหญ่ออกมาอีก รีบพาลูกทั้งสองออกจากป่าทันที และตะกร้ายังเต็มไปด้วยปลาและกุ้ง