เด็กดื้อ - 5

พี่ลีวายผลักแผ่นหลังของฉันอัดติดกับพนังห้องอย่างแรง แล้วใช้มือบีบแก้ม “ไปบอกพ่อซะว่าเธอไม่อยากมาเรียนรู้งานกับฉัน” 

“พะ พูดกันดีๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องรุนแรงเลยค่ะ” 

“ใครจะไปอยากพูดดีกับเธอ” สายคาคู่นั้นยังคงมองฉันอย่างรังเกียจ ทำให้หัวใจดวงน้องรู้สึกเจ็บปวดเอามากๆ 

“มิลินเข้าใจแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ” ฉันหลบสายตาแล้วตอบเสียงเบา พี่ลีวายจึงยอมปล่อยมือที่บีบแก้มออก 

“ออกไป”

“ดึงมิลินเข้ามาในห้องเพราะจะพูดเรื่องแค่นี้เองหรอคะ” 

“เธอคาดหวังอะไร?” หัวคิ้วหนาขนาดชนกันก่อนที่พี่ลีวายจะโน้มลงมาใกล้ๆ แล้วพูดต่อ “ผู้หญิงอย่างเธอ…ต่อให้แก้ผ้าต่อหน้าฉันก็ไม่มีอารมณ์” 

“……..” ฉันกำมือแน่นกับคำพูดที่แสนจะดูถูก พอได้ยินแล้วมันอยากจะถอดเสื้อผ้าออกให้หมด เพื่อดูว่าอีกฝ่ายพูดจริงหรือเปล่า แต่สุดท้ายแล้วฉันก็ไม่มีความกล้าขนาดนั้น ทำได้แค่ยืนฟังให้พี่ลีวายพูดดูถูก 

ฉันรีบเปิดประตูออกมาจากห้องก่อนที่พี่ลีวายจะใช้คำพูดทำร้ายจิตใจไปมากกว่านี้ 

“อึก~คนใจร้าย” ฉันแอบมาร้องไห้อยู่ในห้องของตัวเองพลางพูดถึงพี่ลีวาย คนที่ชอบใช้คำพูดทำร้ายความรู้สึกคนอื่น 

ถ้าเลือกได้ฉันก็อยากจะหนีออกไปจากบ้านหลังนี้ปัญหามันจะได้จบสักที แต่ตอนนี้ฉันหนีไม่ได้…คุณท่านใจดีมากขนาดนั้นจะทิ้งท่านไปได้ยังไง 

วันต่อมา ณ มหาวิทยาลัย

“มิลินๆๆ” เสียงแนนนี่เพื่อนในห้องเรียก คณะฉันกำลังทำวิจัยอยู่กับอาต 

“หือว่าไงแนน” 

“วันนี้พวกเรานัดสังสรรค์กับน้องรหัส เธอจะไปด้วยกันไหม” 

“ฉันหรอ…อือ…ไม่ดีกว่า” 

“นี่มิลิน!! แกรู้จักเข้าสังคมบ้างสิ” เพื่อนอีกคนรีบท้วงขึ้น 

“นั่นสิ แกจะทำเหมือนตัวคนเดียวในมหาวิทยาลัยนี้ไม่ได้หรอกนะ เรียนจะจบแล้วแท้ๆ รู้จักน้องรหัสสักคนไหม” 

“….เอ่อฉัน” ฉันก้มหน้าฟังที่เพื่อนพูดมาอย่างไร้คำแก้ตัว

“ไปด้วยกันไหม?” อาตถามฉันพร้อมรอยยิ้ม 

“อาตไปด้วยหรอ” 

“อือ ไปสิ” 

“เดี๋ยวเราขอคิดดูอีกทีนะ” 

หลังเลิกเรียน ฉันเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากคุณท่านว่าจะให้พี่ลีวายมารับ พยายามปฏิเสธแต่คุณท่านบอกว่าพี่ลีวายมารอที่มหาวิทยาลัยแล้ว 

“พี่มิลิน” ไม่รู้ว่าใครเรียกชื่อฉัน พอหันมาตามต้นเสียงก็ไม่รู้อยู่ดีว่าใคร 

“มะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันถามคนที่เดินมาหยุดตรงหน้า ท่าทางเขาดูเขินๆ ยังไงก็ไม่รู้ 

“คืนนี้พี่จะไปปาร์ตี้ใช่ไหมครับ”

“เอ่อ….”

“ผมแทนน้องรหัสพี่ไง อ่า! จำผมไม่ได้จริงๆ หรอครับ”

“คือพี่ขอโทษจริงๆ” ฉันก้มศีรษะเล็กน้อยแทนคำขอโทษที่จำน้องเขาไม่ได้ 

“คืนนี้พี่จะไปใช่ไหมครับ”

“เดี๋ยวขอคิดดูก่อนนะ พี่ยังไม่แน่ใจเลย”

“ไปเถอะนะครับ ผมอยากให้พี่มิลินไปด้วยจริงๆ” จู่ๆ แทนก็จับมือฉันทำให้ตกใจรีบดึงมือออก 

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” 

“อือ พี่กลับก่อนนะรถมารอแล้ว” 

“หวังว่าคืนนี้เราจะได้เจอกันนะครับ ^_^” 

ฉันยิ้มจางๆ ให้แทนก่อนจะเดินมาขึ้นรถ โดยมีพี่ลีวายนั่งรออยู่ข้างใน 

“เปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้าเลยนะ” 

“คะ?” 

“ถ้าพ่อฉันรู้คงจะภูมิใจในตัวเธอเอามากๆ” 

“ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่….” พี่ลีวายพูดแทรกขึ้นก่อนที่ฉันจะพูดจบ “เธอไม่จำเป็นต้องอธิบาย เพราะฉันไม่ได้อยากรู้” 

ฉันปิดปากเงียบทันทีหลังได้ยินคำนั้น รู้สึกทำตัวไม่ถูก ไม่ชอบเลยเวลาอยู่สองต่อสองแบบนี้