เด็กดื้อ - 4

พี่ลีวายกำลังกล่าวหาว่าฉันตั้งใจมานอนอยู่บนเตียง ทั้งที่ความจริงเขาเป็นคนดึงฉันลงมานอนด้วย 

“มิลินเปล่านะคะ” 

“มองหน้าเธอฉันก็รู้แล้วว่าคิดอะไร”

“……..” ฉันไม่รู้จะพูดยังไงให้พี่ลีวายเข้าใจ เพราะต่อให้พูดไปพี่ลีวายก็ไม่เข้าใจอยู่ดี 

“อย่าพยายาม เพราะฉันไม่มีวันลดตัวไปทำเรื่องต่ำๆ แบบนั้นกับลูกคนรับใช้อย่างเธอ”

“เกินไปแล้วนะคะ” ฉันโกรธกับคำพูดที่ไม่สนใจว่าอีกคนจะรู้สึกยังไง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“อ่า! หรือจะเรียกว่าลูกเมียน้อยดี” 

น้ำตามันเอ่อล้นเต็มสองข้าง ฉันใช้แรงทั้งหมดที่มีดันตัวเองออกแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียง 

“ทำไมต้องพูดขนาดนี้ด้วย อึก~” ฉันเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ไม่อยากจะร้องไห้แต่มันกลั้นเอาไว้ไม่ได้ 

“ใช้ใครให้เธอมาวุ่นวายกับฉัน” 

“คุณท่าน อึก~ สั่งให้มา” บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วแต่เหมือนพี่ลีวายอยากจะใช้คำพูดแรงๆ เพื่อเล่นกับความรู้สึกฉันมากกว่า

“ออกไปฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ” 

“อึก~” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะวิ่งออกมาจากห้อง 

ความใจร้ายของพี่ลีวายมันเริ่มมากขึ้นทุกวันๆ จนฉันไม่สามารถอดทนกับคำพูดเหล่านั้นได้ บางทีฉันเองก็อยากออกไปอยู่คอนโดจะได้ไม่เจอกับเขาอีกและไม่ถูกคุณท่านสั่งให้มาตามแบบนี้ด้วย 

@คฤหาสน์หลังใหญ่

ขณะที่ฉันกำลังซักผ้าจู่ๆ พี่นาที่เป็นแม่บ้านก็มาตาม บอกว่าคุณท่านมีเรื่องด่วนจะคุยด้วย 

พอเดินมาถึงห้องทำงานของคุณท่านก็เห็นว่าพี่ลีวายอยู่ด้วย เขามองฉันเขม็ง 

“มานี่สิ” คุณท่านบอก ฉันค่อยๆ เดินมานั่งข้างๆ ท่านแล้วถาม “คุณท่านมีอะไรหรือเปล่าคะ” 

“มหาวิทยาลัยใกล้จะปิดเทอมแล้วใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ เดือนหน้าก็ปิดแล้ว” 

“ถ้าฉันจะขอให้หนูมิลินมาเป็นเลขาลูกชายฉันในช่วงที่มหาวิทยาลัยปิดเทอมอยู่จะได้ไหม”

“เอ่อ…”

“ไม่ได้ครับ” เสียงพี่ลีวายรีบปฏิเสธออกมาทันที ก่อนที่เขาจะพูดต่อ “ผมไม่ต้องการให้เธอมาเป็นเลขา”

“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อฉันจะให้หนูมิลินไปเรียนรู้งานกับแก” 

“ถ้าอยากให้เรียนรู้พ่อก็สอนเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับผม”

“ไอ้ลูกคนนี้!! เดือนหน้าฉันจะบินไปต่างประเทศ แกอย่าทำให้ฉันลำบากใจได้ไหม”

“แล้วพ่อจะเอาอะไรมากกับลูกคนรับใช้ ทั้งให้เรียนมหาวิทยาลัยดีๆ ไม่พอ ยังจะให้มาฝึกงานที่บริษัท เพราะเธอเป็นลูกเมียน้อยของพ่อหรอครับ”

“ลีวายแกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ!!”

“ที่แม่ต้องตรอมใจตายไม่ใช่เพราะเรื่องนี้หรือไง!!” 

“ลีวาย!! ฉันบอกให้แกหยุด” 

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นพี่ลีวายตวาดเสียงดังใส่คุณท่านแบบไม่เกรงกลัว แถมเขายังจ้องฉันราวกับจะฆ่าให้ตายตรงนี้ 

เรื่องราวทั้งหมดมันมีความเป็นมายังไงฉันไม่รู้ แต่ฉันเชื่อว่าแม่ไม่ทำอย่างที่พี่ลีวายกล่าวหาแน่ๆ ส่วนคุณหญิงที่ท่านเสียเพราะว่าป่วย  

“ก็ได้ครับ พ่ออยากจะทำอะไรก็ทำ แต่รู้ไว้อย่างหนึ่งว่าผมไม่มีวันญาติดีกับผู้หญิงคนนี้!!”

พูดจบพี่ลีวายก็เดินออกไปจากห้องทำงานของคุณท่าน เมื่ออยู่สองคนคุณท่านก็ยกมือขึ้นมาลูบหัวฉันเบาๆ แล้วบอก 

“อย่าถือสาลูกชายฉันเลยนะ”

“ค่ะ หนูชินแล้ว” 

“มีอะไรก็ไปทำเถอะ ฉันจะพักผ่อนสักหน่อย” 

ฉันพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกมาจากห้อง แต่ทว่าเดินมาได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกกระชากแขนเข้ามาในห้องๆ หนึ่ง 

“พะ พี่ลีวาย” ฉันอุทานเสียงดังเมื่อเห็นพี่ลีวายอยู่ตรงหน้า และนี่คือห้องของเขา