หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
ตั้งแต่วันนั้นพี่ลีวายไม่กลับบ้านเลยทำให้คุณท่านร้อนใจมาก จึงให้มาตามที่คอนโดเพราะวันนี้ฉันไม่มีเรียน พี่ลีวายเป็นแบบนี้บ่อยเขาไม่ชอบกลับบ้าน อาจเป็นเพราะไม่อยากเจอหน้าฉัน นั่งรถมาไม่นานก็มาถึงที่คอนโดหรูที่พี่ลีวายพักอยู่ ฉันรู้เพราะเคยมาตามเขาบ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยอยากมาเลยเพราะรู้ดีว่าจะเจอคำพูดแบบไหน มาถึงห้องสำหรับ vip ฉันใช้คีย์การ์ดที่คุณท่านให้สแกนด้านหน้าประตูแล้วเปิดเข้ามาในห้อง ก่อนจะผงะเมื่อเห็นเสื้อผ้าที่ถูกถอดไว้แล้วพาดบนโซฟา แถมยังมีขวดเหล้าอยู่เกลื่อนห้อง ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะจัดการทำความสะอาดห้องให้ พลางคิดสงสัยว่าคอนโดหรูขนาดนี่ไม่มีแม่บ้านเลยหรือไง ทำไมห้องถึงได้รกขนาดนี้ กว่าจะทำความสะอาดเสร็จก็กินเวลาไปหนึ่งชั่วโมง จากนั้นฉันก็เปิดประคูห้องนอนเข้าไปเพื่อจะปลุกพี่ลีวาย “พี่ลี…..” ดวงตาทั้งสองข้างของฉันเบิกกว้างพร้อมกับเสียงที่ขาดหายไป เมื่อเห็นร่างหนานอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง รอยสักบนแขนและบนแผ่นหลังนั้นมันทำให้พี่ลีวายดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก เขาดูน่าค้นหาและน่าดึงดูด “หยุดเต้นแรงได้แล้ว” ฉันยกมือขึ้นมาทาบบนหน้าอกของตัวเองแล้วพูดปรามหัวใจที่กำลังเต้นแรงไม่ยอมหยุด กว่าจะทำใจปลุกได้ก็ผ่านไปแล้วสิบนาที ฉันค่อยๆ นั่งลงบนเตียงใกล้ๆ ร่างหนาที่นอนหลับ ก่อนจะเอามือเขย่าเบาๆ “พี่ลีวาย พี่ลีวายคะ” “อื้อ” น้ำเสียงอู้อี้ในลำคอที่ตอบกลับมาทำให้ฉันหวั่นไหวเอามากๆ “คุณท่านให้มาตามค่ะ” “ใคร” “มิลินเองค่ะ” รู้ดีถ้าพี่ลีวายตื่นมาแล้วเห็นหน้าฉันเขาจะเป็นยังไง เขาคงไม่พอใจและสาดคำพูดร้ายๆ ใส่ แต่ไม่รู้ทำไมทั้งที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นออกจะบ่อยฉันก็ยังเสียใจทุกครั้ง “พี่ลีวาย…อร้าย!!” จู่ๆ พี่ลีวายก็ยกแขนแกร่งขึ้นมาทับบนอกฉันแล้วกดให้นอนราบลงมาบนเตียง ตึกตัก! ตึกตัก! ตอนนี้หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวยิ่งกว่าเดิม ฉันได้แต่นอนตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับข้างๆ กับร่างหนา “พะ พี่ลีวาย…” “อื้อ หนวกหู!!” ขนาดหลับอยู่ยังดุได้เลย ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ พลิกตัวตะแคงมองใบหน้าคมคาย คนอะไรก็ไม่รู้ขนาดตอนหลับยังหล่อเป็นบ้าเลย เพราะไม่สามารถห้ามตัวเองได้ มือของฉันมันยกมาจับหน้าของพี่ลีวายเองตามความรู้สึก “เลิกเกลียดมิลินไม่ได้หรอคะ” ฉันถามด้วยน้ำเสียงปนเศร้า มันเจ็บปวดมากเลยนะที่เห็นคนที่ตัวเองชอบเกลียดเราขนาดนี้ “มิลินผิดมากเลยใช่ไหม ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจพี่ลีวายสักอย่าง” “มิลินชอบ…..” น้ำเสียงของฉันขาดหายไปพร้อมดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าลืมตาขึ้น “เอ่อคือคุณท่านให้มาปลุกค่ะ” พูดแล้วฉันก็รีบหยัดตัวขึ้น แต่ทว่าถูกกดให้นอนลงมาอีกครั้ง จากนั้นพี่ลีวายก็พลิกตัวขึ้นมาคร่อมด้านบนพร้อมกับรวบมือทั้งสองของฉันขึ้นมาขรึงตรึงไว้เหนือศีรษะ “0_0” หัวใจของฉันในตอนนี้มันเต้นรัวมากๆ “มาที่นี่ทำไม” คนด้านบนเอ่ยถามเสียงแข็ง สายตาและสีหน้าแสดงออกถึงความไม่พอใจ “คุณ…ท่านสั่ง” “ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามเธอมาที่นี่!!” “…….” ครั้งก่อนที่ฉันมาก็ถูกดุแบบนี้ แต่จะทำไงได้ในเมื่อมันเป็นคำสั่งของคุณท่าน “ฉันต้องทำยังไงเธอถึงจะจำ” พี่ลีวายเว้นคำพูดแล้วโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ จนสัมผัสได้ถึงไอร้อนของลมหายใจ “มะ มิลิน….” “หรือว่าที่เธออยากมาเพราะหวังอย่างอื่น?” “คะ?” “ตั้งใจมาให้ท่าฉันถึงที่ห้อง คงอยากจะเป็นเมียฉันจนตัวสั่น” “ไม่ใช่นะคะ” ไม่รู้ทำไมความคิดของพี่ลีวายที่มีต่อฉันมันถึงติดลบมากขนาดนี้ “ไม่ใช่แล้วขึ้นมานอนบนเตียงของฉันทำไม?”พี่ลีวายกำลังกล่าวหาว่าฉันตั้งใจมานอนอยู่บนเตียง ทั้งที่ความจริงเขาเป็นคนดึงฉันลงมานอนด้วย “มิลินเปล่านะคะ” “มองหน้าเธอฉันก็รู้แล้วว่าคิดอะไร”“……..” ฉันไม่รู้จะพูดยังไงให้พี่ลีวายเข้าใจ เพราะต่อให้พูดไปพี่ลีวายก็ไม่เข้าใจอยู่ดี “อย่าพยายาม เพราะฉันไม่มีวันลดตัวไปทำเรื่องต่ำๆ แบบนั้นกับลูกคนรับใช้อย่างเธอ”“เกินไปแล้วนะคะ” ฉันโกรธกับคำพูดที่ไม่สนใจว่าอีกคนจะรู้สึกยังไง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้“อ่า! หรือจะเรียกว่าลูกเมียน้อยดี” น้ำตามันเอ่อล้นเต็มสองข้าง ฉันใช้แรงทั้งหมดที่มีดันตัวเองออกแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียง “ทำไมต้องพูดขนาดนี้ด้วย อึก~” ฉันเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ไม่อยากจะร้องไห้แต่มันกลั้นเอาไว้ไม่ได้ “ใช้ใครให้เธอมาวุ่นวายกับฉัน” “คุณท่าน อึก~ สั่งให้มา” บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วแต่เหมือนพี่ลีวายอยากจะใช้คำพูดแรงๆ เพื่อเล่นกับความรู้สึกฉันมากกว่า“ออกไปฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ” “อึก~” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะวิ่งออกมาจากห้อง ความใจร้ายของพี่ลีวายมันเริ่มมากขึ้นทุกวันๆ จนฉันไม่สามารถอดทนกับคำพูดเหล่านั้นได้ บางทีฉันเองก็อยากออกไปอยู่คอนโดจะได้ไม่เจอกับเขาอีกและไม่ถูกคุณท่านสั่งให้มา
พี่ลีวายผลักแผ่นหลังของฉันอัดติดกับพนังห้องอย่างแรง แล้วใช้มือบีบแก้ม “ไปบอกพ่อซะว่าเธอไม่อยากมาเรียนรู้งานกับฉัน” “พะ พูดกันดีๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องรุนแรงเลยค่ะ” “ใครจะไปอยากพูดดีกับเธอ” สายคาคู่นั้นยังคงมองฉันอย่างรังเกียจ ทำให้หัวใจดวงน้องรู้สึกเจ็บปวดเอามากๆ “มิลินเข้าใจแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ” ฉันหลบสายตาแล้วตอบเสียงเบา พี่ลีวายจึงยอมปล่อยมือที่บีบแก้มออก “ออกไป”“ดึงมิลินเข้ามาในห้องเพราะจะพูดเรื่องแค่นี้เองหรอคะ” “เธอคาดหวังอะไร?” หัวคิ้วหนาขนาดชนกันก่อนที่พี่ลีวายจะโน้มลงมาใกล้ๆ แล้วพูดต่อ “ผู้หญิงอย่างเธอ…ต่อให้แก้ผ้าต่อหน้าฉันก็ไม่มีอารมณ์” “……..” ฉันกำมือแน่นกับคำพูดที่แสนจะดูถูก พอได้ยินแล้วมันอยากจะถอดเสื้อผ้าออกให้หมด เพื่อดูว่าอีกฝ่ายพูดจริงหรือเปล่า แต่สุดท้ายแล้วฉันก็ไม่มีความกล้าขนาดนั้น ทำได้แค่ยืนฟังให้พี่ลีวายพูดดูถูก ฉันรีบเปิดประตูออกมาจากห้องก่อนที่พี่ลีวายจะใช้คำพูดทำร้ายจิตใจไปมากกว่านี้ “อึก~คนใจร้าย” ฉันแอบมาร้องไห้อยู่ในห้องของตัวเองพลางพูดถึงพี่ลีวาย คนที่ชอบใช้คำพูดทำร้ายความรู้สึกคนอื่น ถ้าเลือกได้ฉันก็อยากจะหนีออกไปจากบ้านหลังนี้ปัญหามันจะได้จบสัก
@คฤหาสน์หลังใหญ่ กลับมาถึงฉันก็คิดทบทวนคำพูดของเพื่อนๆ อยู่นาน ว่าตัวเองไม่รู้จักรุ่นน้องเลยสักคนเพราะไม่ค่อยเข้าสังคมกับเพื่อนๆ บางทีฉันก็ควรไปสัมผัสบรรยากาศแบบนั้นดูบ้าง ชีวิตวัยรุ่นจะได้ไม่หดหู่อยู่แบบนี้ “คุณท่านคะ” “อืมว่ายังไง”“วันนี้หนูขอไปปาร์ตี้กับเพื่อนได้ไหมคะ” ฉันพูดออกไปด้วยความรู้สึกประหม่า เพราะนี่คือครั้งแรกที่ขออะไรแบบนี้ คุณท่านยิ้มให้ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบศีรษะของฉันเบาๆ “ฉันดีใจที่หนูอยากไปปาร์ตี้กับเพื่อนๆ” “คะ…” ฉันขมวดคิ้วแปลกใจที่ได้ยินคุณท่านบอกแบบนั้น คิดว่าจะโดนดุซะอีก“ฉันอยากให้หนูได้ใช้ชีวิตอย่างที่วัยรุ่นคนอื่นๆ ทำกัน ไม่ต้องมาอุดอู้ดูแลคนแก่แบบฉัน”“หนูเต็มใจดูแลคุณท่านค่ะ คุณท่านมีพระคุณกับหนูมาก”“เธอนิสัยเหมือนแม่ไม่มีผิด” ฉันแปลกใจเล็กน้อยกับคำพูดของคุณท่านแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร สายตาที่อบอุ่นคู่นั้นทำให้เวลาอยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจเอามากๆ “เอานี่ไปสิ” คุณท่านยื่นบัตรเครดิตสีดำเคลือบทองมาให้ ฉันรีบปฏิเสธทันที “ไม่เอาค่ะ” “อย่าปฏิเสธของที่ผู้ใหญ่ให้สิ” “คือหนู…..”“ฉันควรดูแลหนูให้ดีที่สุด….เพื่อชดใช้ความผิดที่ตัวเองเคยทำ”“วะ…ว่ายังไงนะคะ” ฉั
พี่ลีวายขมวดคิ้วมอง เขาทำเหมือนไม่รู้จักฉันเลย ต่างจากที่คิดเอาไว้มาก “มิลินหรอ” เสียงพี่คาแลนถาม ฉันจึงพยักหน้าตอบ “ค่ะ” “มาเที่ยวคลับเป็นด้วย?” พี่คัลเลนพูดแทรก “พอดีเพื่อนๆ นัดมาปาร์ตี้น่ะค่ะ มิลินเลยมาด้วย”“อ่า! แบบนี้นี่เอง”“ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันพูดอย่างประหม่า พยายามหลบสายตาพี่ลีวายที่เอาแต่จ้องไม่พูดไม่จา “รู้จักหรอครับ” แทนกระซิบถามฉัน “อื้อ” พี่ลีวายไม่ยอมหลบทางให้ฉันจึงเดินลงไปไม่ได้ เขาเอาแต่ยืนนิ่งๆ มองหน้าแทนกับฉันสลับกัน “พี่ลีวายคะ….” พอฉันเรียกพี่ลีวายก็พูดแทรก “มากับเพื่อนผู้ชาย? อ่า ที่เห็นตอนเย็นนัดกันมาที่นี่เองสินะ”“เปล่าครับผมเป็นรุ่นน้อง” “แทนเป็นน้องรหัสของมิลิน”“บอกทำไม ใครอยากรู้” พี่ลีวายตอบหน้านิ่ง เห็นเขาถามฉันก็คิดว่าอยากรู้ซะอีก “ขอทางหน่อยค่ะ” ฉันพูดย้ำแต่พี่ลีวายก็ยังไม่ยอมถอยให้ “ไอ้ลีวาย มึงก็หลบน้องหน่อย” พี่คัลเลนช่วยพูดอีกแรงพี่ลีวายจึงยอมหลบทางให้แต่ก็ยังมองแทนไม่ยอมลดละ ฉันรีบพาแทนกลับมาที่โต๊ะตั้งใจจะขอตัวกลับก่อนแต่แนนคว้ามือมาคล้องคอฉันไว้แน่น “แนน ฉันกลับก่อนนะ”“อืออีกแป๊บนึงสิ” ฉันไม่รู้จะปฏิเสธยังไงจึงยอมนั่งต่อ ก่อนจะเหลือบ
Talk ลีวายผมมองหน้าผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนด้วยความรู้สึกหงุดหงิด ถ้าไม่ใช่เพราะคำขู่ของพ่อผมคงไม่มีทางสนใจผู้หญิงคนนี้แน่ ตั้งแต่เด็กจนโตผมไม่เคยชอบหน้าเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะสนใจผมเอามากๆ “ไอ้โรคจิต” เลือดมันขึ้นหน้าเมื่อได้ยินคำนั้นที่เธอพูด เมาแล้วไม่เจียมตัว ถ้าผมปล่อยให้ไอ้นั่นมาส่งคงไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว พ่อน่าจะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร ดูจากสภาพเธอตอนนี้ มันดูได้ที่ไหน ผมยัดตัวเธอเข้ามาในรถก่อนจะเดินอ้อมมาทางฝั่งคนขับ ทันทีที่เข้ามาด้านในก็ถูกกระชากคอเสื้ออย่างแรง “ทำบ้าอะไรของเธอห๊ะ!!” ผมปัดมือเล็กออกอย่างหงุดหงิด ถ้าไม่ใช่เพราะเมาเธอคงได้เดินกลับไปแล้ว อ่า! ไม่สิ อย่างเธอคงมีผู้ชายต่อคิวรอไปส่งที่บ้าน ไม่รู้ว่าผู้ชายพวกนั้นทำไมถึงได้ตาต่ำขนาดนี้ “เสียใจ อึก~” เสียงเล็กๆ เอ่ยปนสะอื่น แต่ผมไม่ได้หันไปสนใจ “พี่ลีวาย” “โคนนใจร้าย”“พี่ลีวายใจร้ายที่สูดดดด” ผมพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างหัวเสีย ก่อนจะตวาดเสียงดัง “หยุดพร่ามสักที โครตน่ารำคาญ!!” ทั้งที่พ่อรู้ดีว่าผมไม่ชอบหน้าเธอก็ยังจะให้มาคอยเฝ้า ไม่รู้ห่วงอะไรนักหนา โตจนมีผัวไปไม่รู่กี่คนแล้ว ภายนอกเธอแค่ทำตัวใสซ
ฉันกัดริมฝีปากแน่นไม่เข้าใจว่าทำไมถึงถูกพี่ลีวายท้วงแบบนี้ พลางคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืนว่าตัวเองกลับมาที่บ้านได้ยังไง“เมื่อคืน… พะ... พี่ลีวายมาส่งมิลินเหรอคะ”“ใช่ ฉันมาส่งเธอถึงในห้อง”“…” นะ... ในห้องเลยเหรอฉันกำมือแน่นอย่างเป็นกังวลเพราะกลัวว่าพี่ลีวายจะเห็นอัลบั้มภาพที่ฉันแอบถ่ายเขาไว้นับร้อยรูป ไหนจะเรื่องจูบอีก“อยากรู้ไหมว่าเธอทำอะไรกับฉันบ้าง”“มะ... ไม่อยากรู้ค่ะ” ฉันพยายามจะเดินเลี่ยงแต่ถูกฝ่ามือหนารั้งแขนเอาไว้“เธอจูบฉัน” แปลว่าเมื่อคืนไม่ใช่ความฝันหรอกเหรอใบหน้าของฉันเริ่มแดงก่ำเมื่อคิดว่าตัวเองได้จูบกับพี่ลีวาย มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่กล้าฝันแต่มันเกิดขึ้นแล้ว ถึงจะตอนเมาก็เถอะ“ยิ้มอะไรของเธอ”เมื่อได้ยินคำนั้นหัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากอก ฉันพยายามถามตัวเองอย่างไม่เชื่อว่าทำเรื่องแบบนั้นลงไปจริง ๆ“มะ… มิลินเมา…”“ใช่เธอเมา รู้ไหมว่ามันน่ารังเกียจขนาดไหน”จึก!! ราวกับโลกทั้งใบมันหยุดหมุน คำพูดของพี่ลีวายทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมีคนเอามีดมาจ้วงแทงกลางอกซ้ำ ๆ“ขอโทษที่มิลินทำตัวน่ารังเกียจกับพี่ลีวายนะคะ” ฉันก้มหน้าบอกแล้วสะบัดมือออกอย่างแรง“รู้ตัวก็ดี”เขา
ฉันไม่รู้ว่าพี่ลีวายรู้ได้ยังไงว่าแทนมาที่บ้าน ห้องนอนของเขามันอยู่คนละฝั่งกับโรงจอดรถเลยนี่นา หรือว่าได้ยินเสียงตอนแทนขับรถเข้ามาอย่างนั้นเหรอหมับ!! ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้แขนของฉันก็ถูกดึงกระชากไปอย่างแรง“พะ... พี่ลีวายมิลินเจ็บนะคะ”“อยู่บ้านแต่งตัวมิดชิดปิดถึงคอ แต่พอจะออกไปข้างนอกกับผู้ชาย…” พี่ลีวายเว้นคำพูดก่อนจะใช้สายตามองเรือนร่างของฉันอย่างพิจารณา แล้วพูดต่อ “แต่งตัวแรดจังนะ”“พี่ลีวาย!!” ฉันตวาดเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดมันจะมีสักครั้งไหมที่เวลาพี่ลีวายจะพูดอะไรแล้วคิดแคร์ความรู้สึกของฉันบ้าง… ไม่เลยสินะ“ทำไม! ฉันพูดผิดตรงไหน?”“นี่มันร่างกายของมิลิน แต่งตัวแบบไหนมันก็เป็นสิทธิ์ของมิลิน”“ก็… แรดดี”“…”“อย่าเพิ่งเปลี่ยนชุดล่ะ ฉันอยากให้พ่อเห็นเธอแต่งตัวแรด ๆ แบบนี้”ฉันกำมือแน่น การถูกคนที่ตัวเองชอบมองด้วยสายตาดูถูกแบบนั้นมันเจ็บปวดสุด ๆ ไปเลยแหละ“ต่อไปนี้… ต่างคนต่างอยู่เถอะนะคะ” คำขอร้องของฉันมันออกมาจากความรู้สึกจริง ๆ ถึงแม้จะยังชอบพี่ลีวายอยู่มาก ๆ แต่ฉันไม่สามารถอดทนกับสายตาและคำพูดของเขาได้ตลอด“ฉันก็ไม่ได้อยากจะไปยุ่งวุ่นวายกับเ
ปกติคุณท่านเป็นคนมีเหตุแต่ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ถึงไม่ยอมฟังอะไรเลย ถึงจะชอบพี่ลีวายมากขนาดไหนแต่การที่ถูกเข้าใจผิดแถมยังจะได้หมั้นกันแบบนี้มันไม่ทำให้ฉันรู้สึกดีเลยสักนิดหลังจากออกมาจากห้องทำงานของคุณท่านพี่ลีวายก็ขับรถออกไปจากบ้านด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราด ฉันเองรู้สึกผิดไม่น้อยที่ไม่ได้ช่วยพูดอะไรเลยคืนนี้ทั้งคืนฉันพยายามข่มตานอนแต่ทำไม่ได้ หัวใจมันกระวนกระวายคิดถึงแต่เรื่องที่คุณท่านบอกให้พี่ลีวายหมั้นกับฉัน สมองมันจินตนาการไปต่าง ๆ นานาถ้าเกิดว่าหมั้นกับเขาจริง ๆ ฉันต้องทุกข์ใจมากแน่ ๆ เพราะพี่ลีวายไม่ได้รักฉันเลย แล้วถ้ามันเกิดขึ้นจริง ๆ ชีวิตของฉันต่อจากนี้จะเป็นยังไงกันนะ…@หนึ่งอาทิตย์ต่อมาตั้งแต่วันนั้นพี่ลีวายก็ไม่กลับมาที่บ้านอีกเลย คุณท่านโทรหาเขาก็ไม่รับ ที่คอนโดก็ไม่อยู่ทำให้ฉันทุกข์ใจเป็นอย่างมาก“ติดต่อลูกชายตัวดีของฉันได้บ้างหรือเปล่า” คุณท่านถามขณะที่ฉันยื่นยาพร้อมแก้วน้ำให้“ไม่เลยค่ะ”“หึ! ไอ้ลูกไม่รักดี แค่ก ๆๆ” คุณท่านไอพร้อมกุมหัวใจของตัวเองเอาไว้ทำให้ฉันตกใจมาก ๆ“อย่าโมโหไปเลยค่ะ เดี๋ยวอาการป่วยจะกำเริบอีกนะคะ” คุณท่านป่วยเป็นโรคหัวใจ เรื่องนี้พี่ลีวายยั
สี่เดือนผ่านไปหลังจากที่พูดเรื่องแต่งครั้งนั้นก็ไม่ได้พูดถึงอีกเลยเพราะฉันยุ่งเรื่องเรียน ส่วนพี่ลีวายก็ยุ่งเรื่องงานที่บริษัท เอาจริง ๆ คือเราแทบไม่เจอกันเลยด้วยซ้ำเพราะโทรหากันบ่อยมากกว่าไปเจอฉันไม่ยอมย้ายกลับไปอยู่ที่บ้าน เพราะคอนโดมันใกล้มหาวิทยาลัยมากกว่า ทั้งที่คุณท่านและพี่ลีวายก็ขอให้ย้ายกลับไป แต่คิดว่าอีกไม่ถึงสองเดือนก็จะเรียนจบแล้วฉันจึงขออยู่ให้ถึงเรียนจบเลยดีกว่านี่คงเป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งอาทิตย์ที่พี่ลีวายว่างมารอรับที่มหาวิทยาลัย เพราะปกติเขางานยุ่งแทบไม่มีเวลาปลีกตัวทำอะไรเลยไหนจะต้องบินไปฮ่องกงบ่อย ๆ อีก“มิลิน ๆ งานโปรเจกต์ที่จะทำด้วยกันจะนัดทำที่ไหนดี” อาตถามเพราะอาจารย์จับคู่ให้เขาสองคน“อาตสะดวกที่ไหน ถ้าบ้านมิลินคงต้องขออนุญาตคุณท่านก่อน”“ที่บ้านมิลินก็ได้เพราะถ้าทำที่บ้านเราเดี๋ยวเธออึดอัด มันไม่เหมาะสมด้วย” อาตค่อนข้างวางตัวดี ยังจำได้ว่าตอนนั้นเขาเกือบจะจีบฉัน แต่มีน้องแทนมาตัดหน้าซะก่อนพูดถึงน้องแทนตอนนี้เขาย้ายไปเรียนที่ต่างประเทศแล้ว นาน ๆ ทีจะส่งข้อความมาคุยกัน พอถามเรื่องหัวใจก็บอกว่ามีดู ๆ อยู่บ้าง ฉันดีใจนะที่ตอนนี้แทนยอมเปิดโอกาสให้ตัวเองแล้ว
กว่าจะโอ๋ให้พี่ลีวายหยุดร้องไห้ได้ก็นานพอสมควร เขาคงรู้สึกผิดและเข็ดหลาบแล้วจริง ๆ แต่ตอนนี้นี่สิ นั่งกอดฉันไว้บนตักไม่ยอมให้ลุกขึ้นไปไหนเลย“พี่ลีวาย”“หืม?”“มิลินนั่งอยู่บนตักพี่ลีวายแบบนี้มาเป็นชั่วโมงแล้วนะคะ”“แล้วยังไงต่อครับ”“ปล่อยหนูก่อนได้ไหม”“รู้ไหมว่าพูดแบบนี้แล้วยิ่งทำให้ไม่อยากปล่อย”ไม่พูดเปล่าพี่ลีวายกดริมฝีปากจูบลงมาบนซอกคอของฉันด้วย เขาลากไล้ริมฝีปากดูดเลียและขบเม้มจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว“อื้อ~ ยะ... หยุดก่อน”“พี่คิดถึงเธอใจแทบขาด”พอได้ยินอีกฝ่ายแทนตัวเองว่าพี่ทำเอาฉันถึงกับทำตัวไม่ถูก ร้อนวูบวาบไปทั้งตัวแล้วตอนนี้“อยากเป็นเด็กเหรอคะถึงแทนตัวเองว่าพี่”“ก็ไม่ได้แก่ขนาดนั้น”“แต่ก็แก่อยู่ดีนี่นา”“ทำไมชอบว่าฉันแก่” พี่ลีวายถามเสียงเข้ม เมื่อกี้ยังพูดเสียงอ้อนเสียงหวานอยู่เลยพอพูดเข้มใส่มันทำให้ฉันตกใจไม่น้อย“ก็พี่ลีวายสามสิบกว่าแล้ว”“ทำไมชอบพูดเรื่องอายุ”“ทำไมต้องโกรธมิลินด้วย” ฉันถามกลับเพราะเหมือนว่าตอนนี้พี่ลีวายกำลังไม่พอใจ“ก็ดูเธอพูด ทำไมชอบบอกว่าฉันแก่ แก่ยังไงก็เป็นผัวเธอ”“อื้อ!!!”ฉันร้องอุทานเสียงดังเมื่อถูกเขี้ยวฟันคมของพี่ลีวายงับมาบนพวงแก้ม ถึงแ
Talk ลีวาย“กูบอกมึงแล้วว่าแผนมันไม่เวิร์ค!!”“ทำอะไรไม่คิด”“เป็นไงพวกกูเลยถูกมิลินงอนไปด้วย”“มึงก็น่าจะบอกไปตั้งแต่แรกไม่น่ารอให้จับได้”“โง่ฉิบ!!”“พวกมึงหยุด!!!”ผมตวาดออกไปเสียงดังบอกให้คัลเลนและไอ้คาแลนให้หยุด เพราะตั้งแต่มาถึงที่คาสิโนมันก็เอาแต่บ่นไม่เว้นช่องว่างให้หายใจ“กูให้มาช่วยคิดวิธีง้อ ไม่ใช่ซ้ำเติม”“สมควร!!” มันสองพี่น้องสบถออกมาพร้อมกัน ทำให้ผมถอนหายใจพรืดใหญ่ คงคิดผิดจริง ๆ ที่ขอให้มันสองคนช่วย“แล้วยังไง มิลินก็โกรธกูเนี่ย” ไอ้คัลเลนยกมือขึ้นมากุมขมับ “โทรหาก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ”“มึงโทรหาเมียกู?” ผมขมวดคิ้วถามมัน“เออ”“โทรหาทำไม”“ก็มึงบอกว่ามิลินโกรธกู”“มึงจะเดือดร้อนอะไร กูมากกว่าไหมที่ต้องเดือดร้อน เมียไม่ยอมให้ไปเจอหน้า”“นั่นน้องกูไหมวะ”“มั่นใจว่ามึงคิดแค่น้อง?” ผมถามอย่างหาเรื่อง ถึงจะเป็นเพื่อนแต่เรื่องนี้คงยอมให้ไม่ได้“มึงสองตัวหยุด! จะเถียงกันเพื่อ”“ดูน้องชายมึง! ทำไมมันชอบวุ่นวายกับเมียกูนัก”“เออคัลเลนมึงเลิกวอแวกับเมียมันก่อน ดูดิหวงจนเลือดขึ้นหน้าแล้ว”“มึงเลิกโทรหาเมียกูเลยนะ”“เมียจะทิ้งอยู่แล้วยังจะหวง”“ไอ้สัส มึงเลิกพูด! เมียกูแค่งอนไม
#วันต่อมาฉันนอนอยู่บนเตียงโดยมีพี่ลีวายนอนเปลือยเปล่าอยู่ข้างกาย เมื่อคืนเขานั้นร้อนแรงราวกับเพลิงไฟ ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนทั้งที่อายุก็เข้าเลขสามแล้วแท้ ๆ“ทำไมมีรอยตรงนี้นะ” ฉันมองท่อนแขนแกร่งที่มีรอยแผลเป็นซึ่งน่าจะเป็นรอยใหม่ ๆ ด้วย เพราะก่อนหน้าจำได้ว่าไม่มีแน่ ๆแผลมันอยู่สูงขึ้นมาเกือบจะถึงไหล่ ทำให้ฉันคิดว่าเขาไปได้รอยแผลนี้มาจากไหน หรือว่าถูกยิงสองจุดแล้วไม่ยอมบอกพรึบ! ฉันดึงผ้าห่มออกเพื่อจะสำรวจแผลที่ถูกยิงของพี่ลีวาย แต่ก็ต้องแปลกใจที่พยายามมองหาตรงแผงอกและหน้าท้องเท่าไร ก็ไม่เห็นแม้แต่รอยแผลเป็น บนตัวเขามีเพียงรอยแผลเดียวตรงท่อนแขนเท่านั้นแล้วตอนที่อยู่โรงพยาบาล เขาพันผ้าพันแผลรอบแผงอกล่ะ มันหมายความว่ายังไง แผลหายไปไหน“พี่ลีวาย!!” ฉันเรียกคนที่นอนหลับอยู่เสียงดังลั่นห้อง ทำให้ดวงตาคมค่อย ๆ ปรือขึ้นมามองช้า ๆ“ลุกขึ้นมาคุยกันเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”“อื้อ วันนี้ไม่เข้าบริษัทขอนอนต่ออีกนิดได้ไหม” เขาตอบเสียงงัวเงีย“ไม่ได้ มิลินจะคุยเดี๋ยวนี้ ตอนนี้” ฉันยื่นคำขาด ทำให้พี่ลีวายต้องฝืนตัวเองลุกขึ้นนั่ง ทั้งที่ตายังไม่อยากจะลืมขึ้นมามอง“มีอะไร”“บอกมิลินอีกครั้งได้ไหม
พี่ลีวายหมกมุ่นอยู่กับฉันหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ ฟังไม่ผิด เขาไม่ทำอะไรเลยนอกจากเรื่องบนเตียงแล้วก็ขี้อ้อนไปวัน ๆ“จะไปจริง ๆ ใช่ไหม”“ใช่ค่ะ”พี่ลีวายทำหน้างอเมื่อฉันบอกว่าจะกลับคอนโดของตัวเอง อยากถ่ายคลิปตอนนี้เอาไว้ให้เขาดูจริง ๆ ว่าตัวเองงอแงขนาดไหน“ทำไมไม่ย้ายไปอยู่ที่บ้านด้วยกัน”“นี่เราก็อยู่ด้วยกันเป็นอาทิตย์แล้วนะคะ”“หมายถึงย้ายกลับไปอยู่ที่บ้าน”“อยู่คอนโดมันใกล้มหาวิทยาลัยมากกว่าไงคะ”“อยู่ที่บ้านฉันก็ไปส่งเธอได้ ได้ทุกวัน”“แต่พี่ลีวายต้องทำงาน”“ไปส่งเธอแล้วไปทำงาน”“อยู่คอนโดดีแล้วค่ะ สะดวกที่สุดแล้ว”ฉันตัดบทสนทนาอย่างเด็ดขาด จริง ๆ เรื่องกลับไปอยู่ที่บ้านพี่ลีวายพูดหลายครั้งแล้วแต่ฉันคิดว่าการอยู่คอนโดมันสะดวกมากกว่า อีกไม่นานก็จะเรียนจบแล้วด้วย จบแล้วค่อยกลับไปอยู่ที่บ้านก็ได้#วันต่อมาวันนี้ฉันมาเรียนแล้วยื่นคำขาดกับพี่ลีวายว่าจะกลับมานอนที่คอนโดของตัวเอง ซึ่งเขาก็ทำหน้างอนตุบป่องตั้งแต่เช้า“ได้ข่าวว่าพี่ลีวายติดแกมากเลยเหรอมิลิน” น้ำอิงถามพร้อมยิ้มกริ่ม“พี่เฟยบอกใช่ไหม รู้ดีจริง ๆ เลย”“อือ เล่าว่างานไม่ยอมทำเลยด้วย”“วันนี้ฉันไล่ให้ไปทำงาน หน้างอมาก”“ก็เขาติดแ
พอได้ยินฉันพูดแบบนั้นพี่ลีวายก็เริ่มยิ้มออก เขายื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ แล้วขโมยหอมไปหนึ่งที“ฉันรักเธอมาก ๆ มากที่สุด”“ค่ะ มิลินก็รักพี่ลีวายมาก ๆ มากที่สุดเหมือนกัน”สายตาของเราทั้งคู่มองประสานกัน ส่งมอบความรักทั้งหมดที่มีผ่านแววตานี้ ใบหน้าของพี่ลีวายขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ จนริมฝีปากของเราห่างกันไม่ถึงคืบปลายจมูกโด่งแนบชิดกับปลายจมูกฉัน พร้อมกับลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดลงมา ทำเอาหัวใจเต้นตุ้บตั้บไม่เป็นจังหวะฉันสัมผัสได้ถึงจังหวะการหายใจของพี่ลีวายที่คล้ายจะถี่ขึ้น จึงขยับใบหน้าออกห่าง ทว่ากลับถูกมือหนาคว้าท้ายทอยไว้ ก่อนจะประกบริมฝีปากลงมาจูบอย่างแนบแน่นดวงตาฉันเบิกกว้างอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ทว่าครู่เดียวก็คล้อยตามไปกับจูบหวานละมุนของคนตรงหน้าพี่ลีวายบรรจงขบเม้มและดูดดึงกลีบปากของฉันอย่างอ่อนโยน เขาใช้ปลายลิ้นลากเลีย บางครั้งก็ใช้ฟันกัดมันเบา ๆ จนตอนนี้มันเริ่มบวมเห่อและได้กลิ่นคาวของเลือด“อื้อ~” ฉันส่งเสียงในลำคอเบา ๆ เมื่อเรียวลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าในโพรงปากโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัวเขาตวัดเลีย รุกไล่ และเกี่ยวกระหวัดอย่างชำนาญ ลิ้นของเราทั้งคู่พัวพันกันจนน้ำลายสีใสไหล
แกร็ก!! เมื่อประตูเปิดออก ฉันสังเกตสีหน้าของพี่ลีวายดูซีด ๆ นี่เขาซุกกิ๊กเอาไว้จริงเหรอเนี่ย ทำไมถึงได้แสดงความกังวลออกมาแบบนั้น“ค... คุณท่าน”“พ่อ”ทั้งฉันและพี่ลีวายต่างหันมองหน้ากัน เพราะไม่คิดว่าคนที่มาเคาะห้องจะเป็นคุณท่าน นี่ก็ลืมไปเลยว่าคุณท่านบอกไปแล้วเรื่องกลับไทย ลืมสนิทจริง ๆ“เห็นหน้าฉันแล้วทำไมถึงตกใจขนาดนั้น”“กลับมาเมื่อไรครับ”คุณท่านไม่ตอบคำถามของพี่ลีวาย ก่อนจะเดินแทรกตัวเข้ามาในห้อง เดินไปนั่งบนโซฟา สีหน้าที่ค่อนข้างตึงเครียดทำให้ฉันค่อนข้างทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่าท่านกำลังโกรธอยู่หรือเปล่า“ถูกยิงทำไมไม่บอกพ่อสักคำ”“ผมไม่อยากให้เป็นห่วง”“ลากตัวคนทำมาได้หรือยัง”“ผมให้ลูกน้องตามสืบอยู่”“ปกติลูกน้องแกไม่เคยทำงานช้า ไม่กี่วันก็รู้ตัวพวกบงการแล้ว ทำไมรอบนี้ถึงหาตัวคนทำมาไม่ได้”อืม! มันก็จริงอย่างที่คุณท่านว่า ปกติลูกน้องของพี่ลีวายเก่งเรื่องสืบจะตาย ไม่มีทางที่จะรู้ตัวคนทำช้าขนาดนี้“ผม… ก็ไม่รู้ครับ” พี่ลีวายก้มหน้าตอบ ปกติจะประจันหน้าตลอดครั้งนี้ทำเอาแปลกใจ หรือว่ากลัวคุณท่านอย่างนั้นเหรอ“นิสัยลูกชายฉันมันต้องเร่งหาตัวคนทำสิ ใครทำงานช้าก็จะไล่ออก แกทำให้
#เช้าวันใหม่ฉันตื่นเช้าพร้อมกับความรู้สึกปวดเมื่อยตามตัว เพราะเมื่อคืนเจอศึกหนัก กว่าพี่ลีวายจะยอมให้นอนก็เกือบตีสี่ เขาดุร้ายราวกับเสือที่อดอาหารมานาน ทำกับฉันเหมือนตัวเองไม่ได้เพิ่งถูกยิงมาบางทีก็แอบสงสัยว่าทำแรงขนาดนั้นพี่ลีวายไม่รู้สึกเจ็บแผลบ้างเลยหรือไงหลังจากอาบน้ำเสร็จฉันก็เปิดตู้เสื้อผ้าของพี่ลีวายก่อนจะหยิบเสื้อออกมาตัวนึงอย่างถือวิสาสะ เพราะไม่มีชุดใส่ก็เลยต้องเอาชุดของเขามาใส่ก่อนเพราะพี่ลีวายตัวโตกว่ามากเมื่อชุดของเขามาอยู่บนตัวฉันจึงมีความยาวเกือบถึงเข่า เพิ่งรู้ว่าตัวเองตัวเล็กมากก็ตอนนี้แหละแต่งตัวเสร็จฉันก็หันมองพี่ลีวายที่หลับปุ๋ยอยู่บนเตียง ก่อนจะออกจากห้องเพื่อมาทำอาหารเช้าไว้รอเขา เลือกทำเมนูง่าย ๆ เช่นข้าวต้ม เพราะไม่มีของอะไรให้ทำมากนัก“พี่ลีวายตื่นได้แล้วค่ะ” หลังจากทำข้าวต้มเสร็จแล้ว ฉันก็เดินกลับมาปลุกคนขี้เซาที่นอนไม่ยอมตื่นสักที“อื้อ”“ตื่นได้แล้ว มิลินทำข้าวต้มไว้ให้รีบไปล้างหน้าเร็ว”พี่ลีวายค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมอง ใบหน้าตอนเพิ่งตื่นของเขานั้นไม่ได้ดูแย่เลย กลับกัน มันดูดีจนฉันรู้สึกหวง“ตื่นเช้าจัง เมื่อคืนฉันทำตั้งหลายรอบทำไมลุกไหว หืม” ริมฝีป
“ใจร้ายชะมัด” เขาทำหน้าบึ้ง แต่ก็ยอมดึงกางเกงขึ้นแล้วกลับมานอนในท่าเดิม “ไม่ทำแบบนั้นแต่ใช้มือช่วยหน่อยได้ไหม อารมณ์มันค้าง”“ถ้าพี่ลีวายพูดอีกคำเดียว มิลินจะกลับไปนอนโซฟาจริง ๆ ด้วย”“แค่มือก็ไม่ได้เหรอ” พี่ลีวายทำเสียงเศร้า ๆ หวังจะให้ฉันใจอ่อนเหรอ ไม่มีทางหรอก“มิลินว่ามิลินรู้จักพี่ลีวายดีค่ะ มันไม่มีทางจบแค่มือแน่นอน”คนอย่างเขาถ้าฉันใช้มือทำให้จริง ๆ เดี๋ยวก็หาทางแตะต้องร่างกายฉันจนเกิดอารมณ์ แล้วสุดท้ายเหตุการณ์แบบเมื่อกี้ก็จะวนมาอีกครั้งจุ๊บ~จู่ ๆ พี่ลีวายก็เขยิบใบหน้าเข้ามาขโมยจุ๊บที่หน้าผากฉันแรง ๆ “ชอบจังเลยคนรู้ทันเนี่ย”แล้วไม่ใช่แค่จุ๊บแต่เขายังใช้ปลายจมูกไล้หอมไปทั่วใบหน้าจนฉันแทบหายใจไม่ออก“หยุดลวนลามมิลินแล้วนอนสักทีได้ไหมคะ ไม่อยากออกจากโรงพยาบาลไว ๆ รึไง”“โอโห แค่จุ๊บกับหอมก็ไม่ได้ คอยดูนะแผลฉันหายดีเมื่อไรจะทบต้นทบดอกให้ร้องขอชีวิตเลย”“ถ้าพี่ลีวายทำแบบนั้นมันจะเป็นการมีอะไรกันครั้งสุดท้ายแน่นอนค่ะ”“นี่ฉันต้องโทษตัวเองใช่ไหม ที่ทำร้ายเธอบ่อย ๆ จนทำให้เธอเข้มแข็งได้ขนาดนี้เนี่ย”“ใช่ค่ะ โทษตัวเองไปเยอะ ๆ เลย ตอนมิลินยอมทุกอย่างก็มาใจร้ายด้วยเองนี่”“ค้าบ ๆ